LANGBROEK: De uitdijing van de Randstad is onvermijdelijk en jaagt daarmee de trek aan van de stad naar de Kromme Rijnstreek. Hier is meer groen en ruimte en je bent zo in Utrecht. Merken inwoners een tweedeling tussen stad en dorp, of juist niet? Deze week spreken we bewoners Willy (80) en Kees (81), zij wonen al twintig jaar in Langbroek.
Kees en Willy komen van origine allebei uit een klein dorp: zij uit Meerkerk, hij uit Noordeloos. Later verhuisden ze naar Gorinchem, waar ze elkaar leerden kennen en later het ja-woord gaven. Kees werkte jarenlang in Rotterdam en Amsterdam. Het stel wilde daar ongeveer tussenin wonen en belandde zo in Woerden. Maar al vrij snel wilden ze op zoek naar een nieuwe plek. Daarbij hadden Kees en Willy rust hoog in het vaandel en dat maakte de zoektocht niet gemakkelijk…
Een speld horen vallen
“Wij zijn allebei erg gevoelig voor geluid,” vertelt Kees. “In Woerden hoorden we óveral de Rijksweg. Daarom begon de zoektocht naar een plek waar we dat niet hoorden, en dat duurde zeker acht of negen jaar. Rustig wonen was een voorwaarde. Uiteindelijk kregen we de tip dat hier in Langbroek een wijkje werd gebouwd, dit was toen nog één grote boomgaard.”
Willy vertelt hoe ze een kijkje namen bij hun toekomstige thuis en samen door de boomgaard liepen. “Het was hier héél rustig,” vertelt Willy. “We hebben in de boomgaard zitten luisteren en toen hebben we de sprong gewaagd.” Kees voegt daar nog aan toe dat je af en toe wel een trekker hoort. “Maar dat geluid telt niet mee,” zegt hij met een glimlach.
Foto: Jara Helms
Kwajongensstreken
In de afgelopen twintig jaar hebben Kees en Willy het een en ander zien veranderen in hun geliefde dorp. Zo is er pasgeleden een hondenpoepbak op ongeveer dertig meter van hun huis opgeblazen. Ook werd er een steen door de ruit gegooid: “Dat is wel iets van de laatste jaren. We zaten tv te kijken en alleen op die plek was het raam verlicht, dus daar kon je lekker op mikken…,” vertelt Willy over de gebeurtenis.
Andere zichtbare veranderingen zijn het verdwijnen van winkels en een verjonging van de wijk. Kees vertelt dat een paar maanden geleden een gezin uit Utrecht schuin tegenover hen is komen wonen. “Het zijn jonge mensen met twee kleine kinderen. Ze stelden zich voor en we kregen een fotootje. Ik heb het idee dat ze hier meteen geaccepteerd zijn.” Het valt Kees op dat veel nieuwe bewoners hier zijn opgegroeid: “Ze gaan studeren in Utrecht of Amsterdam, en komen later terug. Veel jonge mensen die hier komen wonen hebben op een of andere manier wel binding met de buurt.”
Een échte dorpsmentaliteit
Of mensen elkaar in Langbroek zouden groeten, dát wist het dorpse stel nog niet op het moment ze het huis op de voormalige boomgaard kochten. “In Gorinchem doen mensen dat niet. Maar hier in Langbroek groet iedereen elkaar, of het nou bekenden zijn of niet,” vertelt Willy. “Dat groeten is echt eigen aan Langbroek. Zelfs kinderen groeten iedereen.”
Voor Kees zit het echte dorpse ook in de saamhorigheid: “De sfeer, kleinschaligheid, het groeten en accepteren van elkaar. Dat is niet vergelijkbaar met Utrecht. De mentaliteit van de dorpen Cothen en Langbroek is gebleven zoals die altijd was,” vertelt hij. “Ik voel me hier senang,” voegt Willy er tot slot aan toe.
Benieuwd geworden naar meer informatie over dit onderwerp? Via deze link of de QR-code kom je bij een document met verdiepende informatie en resultaten over de vraag: Hoe komen stad en dorp samen in de Kromme Rijnstreek?