Foto: Revista El Gráfico
Sportliefhebbers zullen dit WK herinneren als het toernooi waarop het Nederlands Elftal de finale wist te halen. Echter zat er nog een hele andere lading achter het toernooi. In Nederland werd er zelfs getwijfeld of men wel moest spelen in het Zuid-Amerikaanse Argentinië.
Er is een diepe kloof af tussen arm en rijk in Argentinië. Gewelddadige confrontaties tussen terroristische bendes komen er veel voor en het gaat slecht met de economie onder presidente Isabel Péron. Na een staatsgreep van het leger in 1976 wordt het er niet beter op. Er volgt een dictatoriaal regime onder leiding van luitenant-generaal Jorge Videla.
Videla pakt iedereen op die hij aanschouwt als tegenstanders. Hij martelt en vermoord hen. Sommigen zelfs door ze gedrogeerd uit een vliegtuig te gooien.
Ondanks het hele politieke spel, mag Argentinië nog steeds het WK organiseren. Het Nederlands elftal is toch gegaan. De KNVB en de Nederlandse politiek wijzen, zonder echt een keuze te maken, naar elkaar. Ook had het Nederlands elftal op het WK in 1974 de finale gehaald en wilde zij zich revancheren. Hoewel veel partijen zeggen dat ze sport en politiek los van elkaar willen zien, is dat in Argentinië haast onmogelijk. Aanvoerder van het Nederlands elftal, Ruud Krol, had op voorhand al uitgesproken dat hij de trofee niet uit handen van Videla zou aannemen, mocht Nederland het toernooi dit maal wel winnen.
Dwaze moeders
Een bijzonder fenomeen is de bijeenkomst van de ‘dwaze moeders’ op Plaza de Mayo in Buenos Aires. Wanneer verdediger Wim Rijsbergen geblesseerd raakt tijdens het WK, besluit hij op een leenfiets richting dit plein te trekken. De VARA was wereldwijd de eerste televisieomroep die hiervan verslag deed. De moeders kwamen wekelijks bijeen op het plein om te protesteren en stelden daarbij de vraag: “Waar zijn onze kinderen?” Volgens bronnen zijn er zo’n 13.000 mensen verdwenen in de tijd dat Videla de leiding had over Argentinië. Deze dwaze moeders komen ook in 2025 nog steeds bijeen met dezelfde vraag als destijds.