‘Ik ben altijd al een sportief persoon geweest, vooral veel voetbal. Op den duur speelde ik 3 wedstrijden in een weekend, omdat ik het gewoon zo leuk vond.’ Je been verliezen bij een vreselijk, en helaas ook dodelijk ongeluk. Met als gevolg, nooit meer het spelletje spelen waar je zoveel van houdt. Het overkomt Ricardo Fecken wanneer hij van zijn werk naar huis rijdt. Ricardo neemt ons mee in zijn verhaal, dat hem uiteindelijk gebracht heeft op het Europees kampioenschap voor amputatievoetballers.
‘Hij heeft met een hondenriem mijn been afgeknepen, dat heeft mijn leven gered.‘
Het is een schemerige 5 november in 2015 als Ricardo om 19:03 onderweg is van zijn werk terug naar huis ‘Ik reed daar 130 en voor mij reed een auto vele malen langzamer.’ Het grote verschil in snelheid en de omhooglopende weg zorgt voor een vreselijk ongeluk ‘Het snelheidsverschil was gewoon te groot. Ik ben uitgeweken, waarna ik op de vangrail ben geklapt. Ik had toen nog nergens last van, maar mijn auto was al total loss zonder verlichting op de linkerrijbaan.’ De eerste gedachte van Ricardo lieten hem weten dat hij daar zo snel mogelijk weg moest ‘Ik ben uitgestapt om over de vangrail te springen, daar was ik bijna…’ Net voordat Ricardo de vangrail weet te bereiken komt er een andere auto met 130 kilometer per uur aanrijden ‘Die auto heeft mij geschept, ik heb daardoor vastgezeten tussen de auto en de vangrail. Toen zag ik wel al dat mijn been niet meer zat op de plek waar die hoort te zitten.’ De man die Ricardo schept remt na de botsing af, stapt uit zijn auto en wordt zelf aangereden door nog een andere aankomende auto. De man heeft het niet gered.
Na enkele ogenblikken komen er 2 vrouwen aan bij het ongeluk, die eigenlijk niet zo dicht bij het ongeluk durven te komen omdat zij wel doorhebben dat het om zwaar letsel gaat ‘Ik zag mijn telefoon in het gras liggen, dus ik heb gevraagd of deze 2 vrouwen mijn vrouw wilde bellen om te zeggen dat ik niet bij het eten zou zijn die avond.’ Zegt Ricardo op een lacherige manier. De 2 vrouwen voegen daar nog aan toe dat Ricardo waarschijnlijk naar het ziekenhuis in Hoogeveen wordt gebracht. Ricardo heeft zijn leven te danken aan een voorbijganger ‘Uiteindelijk is er een man achter mij komen zitten. Hij heeft met een hondenriem mijn been afgeknepen en dat heeft uiteindelijk ook mijn leven gered, ik had een slagaderlijke bloeding.’
‘Mijn vrouw, mijn moeder en mijn oom zijn toen naar het ziekenhuis in Hoogeveen gereden.’ Onderweg naar het ziekenhuis rijdt de familie langs het ongeluk. Ze krijgen al het gevoel daar meer aan de hand was dan een klein ongelukje. In het ziekenhuis aangekomen krijgen de naasten van Ricardo te horen dat er inderdaad een ernstig ongeluk is gebeurt ‘Mijn familie kreeg daar te horen dat er één iemand zwaargewond was en dat de andere betrokkenen van het ongeluk overleden was, maar wie er nu zwaargewond was en wie er overleden was durfde ze niet met zekerheid te zeggen.’ Gelukkig is er een opmerking die, in ieder geval de naasten van Ricardo geruststelt. In het ziekenhuis wordt er gezegd dat de overleden persoon blauwe schoenen aan had ‘Ik had in mijn leven nog nooit blauwe schoenen aangehad, dus dat kon ik niet zijn.’ Het zwaargewonde slachtoffer zou volgens de ziekenhuismedewerkers niet in Hoogeveen liggen, maar naar het ziekenhuis in Zwolle zijn gebracht. Wanneer de familie van Ricardo aankomt bij het ziekenhuis in Zwolle krijgt Ricardo nog even een moment om afscheid te nemen en wordt uiteindelijk 9 uur lang geopereerd.
‘Dat gevoel dat je weer kan voetballen nadat je je been verloren bent, dat is heel erg bijzonder.’
Na een lange periode van revalideren, het testen van verschillende protheses en hoppen van ziekenhuis naar ziekenhuis komt Ricardo terecht bij een talentendag voor paralympische sporters op Papendal. Hier maakt Ricardo kennis met verschillende parasporten. ‘Die dagen kon je gescout worden voor atletiek, zitvolleybal, baanwielrennen en triatlon.’ Ricardo wordt gescout voor alle 4 de onderdelen, maar maakt een weloverwogen keuze voor atletiek ‘Dat heb ik een tijdje gedaan, op Papendal ook, maar daar lopen ze zo ontzettend hard. Dat ging ik nooit van mijn leven halen.’ Ricardo is met zijn 25 jaar een van de oudere para-atleten. ‘Er werd daar tegen mij gezegd, het gaat lastig worden, je bent al 25 jaar.’ De meeste para-atleten zijn geboren zonder benen en hebben daardoor al veer meer ervaring. Uiteindelijk belandt Ricardo bij een prothesemaker in Vught, hier konden paralympiërs 3 dagen lang trainen op een prothese. In Vught raakt Ricardo in gesprek met Wesley van Ingen, de aanvoerder van het Nederlandse amputatie elftal ‘Wesley zei tegen mij: Kom lekker voetballen. Ik wist helemaal niet dat dit kon, tegen mij was namelijk gezegd dat ik nooit meer zou mogen voetballen.’ Voetbal was voor Ricardo hetgeen wat hij het meeste miste na zijn ongeluk. Niet alleen het voetballen zelf, maar ook de gezelligheid rondom de sport was iets wat Fecken miste ‘Je bent met een team, ook na de wedstrijd gezellig een drankje drinken, dat was allemaal weggevallen.’ Na een tijdje tegen een bal aan te schoppen merkt Ricardo dat voetballen met een prothese behoorlijk lastig is ‘Met een prothese voetballen was lastig, dus toen ben ik amputatievoetbal gaan doen. En nu? Nu gaan we naar het EK dat is heel erg hard gegaan.’
Adri van Ingen is de bondscoach van het Nederlandse amputatie elftal. Van Ingen regelt niet alleen alles voor deze jongens, maar is ook naast het voetballende gedeelte al 10 jaar keihard bezig om de sport op de kaart te zetten. Ook na 10 jaar weet Van Ingen nog niet van ophouden ‘Je geeft deze jongens weer de mogelijkheid om de sport te beoefenen die zij het allerliefste doen en dat is voetballen. Die jongens willen niks anders dan tegen een bal aantrappen. Wat is er dan niet mooier dan dat je dat voor deze jongens kan organiseren.’
Europees kampioenschap
‘Dat gevoel dat je weer kan voetballen nadat je je been bent verloren, dat is heel erg bijzonder.’ Bij het Nederlandse amputatie team komen er allerlei verschillende soorten verhalen naar boven ‘Je speelt met allemaal jongens die een been missen door kanker, een auto-ongeluk of doordat ze zo geboren zijn. Dat je dan samen deze sport mag beoefenen, dat is heel erg bijzonder.’
Ricardo gaat met zijn teamgenoten naar het Europees kampioenschap voor amputatievoetballers. In de kwalificatie voor dit eindtoernooi had het Nederlands elftal weinig moeite met haar tegenstanders ‘Wij hebben ons gekwalificeerd via de Nations League. We hadden 40 goals voor en 0 tegen.’ Zegt Ricardo, die op de dag van het interview te horen krijgt dat hij officieel bij de basis 7 hoort voor het EK.
Op het EK gaat het andere koek worden voor Oranje, weet ook Ricardo ‘We zijn ingedeeld in de poule des doods, zoals ze dat dan zo mooi kunnen zeggen. Dat aan de ene kant wel een beetje jammer, maar nu kunnen we onszelf wel direct meten met de grootste amputatievoetbal landen van Europa.’
Het Nederlands amputatie elftal strijdt van 2 tot 9 juni in het Franse Haute-Savoie tegen de Europese top. Het is de eerste keer in de geschiedenis van het amputatievoetbal in Nederland, dat het Nederlandse team zich weet te kwalificeren voor dit eindtoernooi. Makkelijk zal het niet worden, het Nederlandse amputatie elftal gaat het in de poule opnemen tegen grootmachten Engeland en Italië, en het relatief onbekende Georgië.