Reisverhaal: Reizen is niet altijd leuk

“Daar zitten we weer”, denkt Lana terwijl ze in de wachtruimte van het ziekenhuis zit. De stoelen om haar heen zijn leeg, terwijl ze met haar moeder wacht tot ze wordt geroepen. De laatste keren dat ze zat te wachten, was ze nog wat gespannen, maar het lijkt wel steeds meer een gewoonte te worden. “Lana”, ze schrikt op uit haar gedachten door een zware mannenstem. Terwijl ze voor haar kijkt, staat er een vriendelijke ogende man in witte doktersjas voor haar, “Kom verder”. Samen met haar moeder staat ze op en volgen ze de man via de openstaande deur de kamer in. Terwijl de man achter zijn bureau gaat zitten, gaan Lana en haar moeder aan de andere kant zitten. “Dag Lana, voor vandaag ben ik de oogarts. Hoe waren de afgelopen dagen?” Aan het eind van de zin hoor je haar moeder zuchten. “Kunnen jullie nu niet eindelijk eens vertellen hoe het er echt voor staat? Dan weet mijn dochter ook eindelijk waar ze aan toe is.” De arts knikt instemmend. “Het ziet er niet positief uit. Het litteken voor het oog zal niet meer verdwijnen en de kans dat het zicht zich herstelt is erg klein. Waarschijnlijk zal het zicht maar tot maximaal 5% terugkomen. Je hebt dus echt flink pech.” Terwijl de arts van moeder naar dochter kijkt, vertrekt het gezicht van Lana. Aan haar geschrokken blik zie je dat er op dat moment van alles in haar hoofd omgaat.

Nog geen jaar geleden was er nog geen vuiltje aan de lucht. Lana zat in haar examenjaar aan het Vwo. Na zes jaar bikkelen was het einde van haar middelbare school in zicht. Op de valreep had ze zich ingeschreven voor de opleiding psychologie, in Utrecht en in Leiden. De numerus fixes zal uiteindelijk wel bepalen bij welke school ze aangenomen werd. Toen ze tijdens de les op haar laptop zat kreeg ze een mail binnen. “Beste Lana, bij deze ben je uitgeschreven voor de bachelor Psychologie”, de mail was van de Universiteit Leiden. Blijkbaar was haar inschrijving niet volledig, waardoor ze niet aan de opleiding deel kon nemen. Het leek misschien wel een teken te zijn. Misschien was ze nog helemaal niet klaar om te gaan studeren. Samen met haar moeder besprak ze wat ze moest. Haar moeder is altijd al fan geweest van reizen en drong erop aan om na haar examen op reis te gaan. Lana twijfelde, het zaadje was geplant, maar alleen op reis gaan zag ze nog niet helemaal gebeuren. Tot ze haar vriendin Lizzy over het idee sprak. Ze werd meteen enthousiast en stelde voor om met zijn tweeën op reis te gaan. En zo zaten ze een tijdje na het behalen van hun examens voor een grote landkaart. Met beide een erfenis op zak besloten ze dat het niet zomaar een reis zou gaan worden. Nee, het zou een reis gaan worden die ze niet snel zouden vergeten. Eerst zouden ze naar Curaçao gaan, om vervolgens eind december naar de Verenigde Staten en te gaan en uiteindelijk te eindigen in Bali.

Curaçao

Eindelijk was het moment daar. September was aangebroken, het moment dat ze met zijn tweeën de wereld zouden gaan ontdekken. Met haar grote (blauw) gekleurde backpack op haar rug, loopt Lana de vertrekhal op Schiphol binnen. Haar moeder, zus, zusje en een vriendin volgen haar. In de vetrekhal zien ze Lizzy samen met haar vader staan. “Heb je er zin in meis?”, vraagt de moeder van Lana aan Lizzy. “Lana is wel een beetje zenuwachtig hoor.” Na iedereen een knuffel gegeven te hebben zwaaien ze nog een keer gedag en lopen ze de menigte in. De reis naar Curaçao verloopt vlotjes. Zodra het vliegtuig de landing inzet kijken de twee vriendinnen elkaar lachend aan. Hun avontuur kan nu echt beginnen! Van tevoren hadden ze al gezocht naar een mooi appartement, dus op daar naartoe en ontspannen. De eerste dagen van de reis bestonden voornamelijk uit slapen, zonnen, eten en feesten. Het plan was om een baan te zoeken. Via via hadden ze al vernomen dat er op Curaçao zat werk te vinden is. Zo besloten ze om de beach bars en hotels in de omgeving binnen te lopen op zoek naar een baan. Ondanks dat ze geld hadden om te reizen, wilden ze ook wat verdienen, want anders is het geld zo op. Tot hun grote verbazing was het vinden van werk niet zo makkelijk.

Na een maand lang overdag te hebben liggen bakken op het strand en ´s avonds met drankjes in de hand dansjes te hebben gedaan op verschillende feesten, besloten Lana en Lizzy dat het tijd was om Curaçao achter zich te laten. Doordat ze geen werk konden vinden ging hun geld er sneller doorheen dan gepland. In december zouden ze naar de Verenigde Staten gaan, dus tot die tijd besloten ze om door Zuid-Amerika te reizen. Ze wilden graag naar Colombia, maar dat vond hun familie geen goed plan. Daarom besloten ze om naar Panama te gaan, waar ook de zus van Lana voor een week naartoe zou komen. Na een hoop cultuur te hebben gesnoven, vervolgden ze hun reis naar Mexico. Deze reis was voor Lana extra bijzonder omdat ze hier al eens was geweest, voordat haar vader overleed. Met zijn tweeën beleefde ze alle herinneringen die het gezin had opnieuw. Achteraf gezien was dit misschien wel het hoogtepunt van de reis die ze gemaakt hebben samen. Met hun backpacks opnieuw te hebben gevuld besloten ze om naar het laatste land, voor hun grote reis naar de Verenigde Staten, te gaan: Belize.

Belize

“Wat is het mooi hier hè, we gaan hier zeker genieten de komende tijd”, zegt Lana tegen Lizzy terwijl ze onderweg zijn naar hun hostel. Bij het hostel aangekomen nemen ze een kamer voor twee personen. “Heerlijk ook die privacy, laten we onze bikini aandoen en gaan zwemmen”, terwijl Lizzy dat zegt is ze al op zoek naar haar bikini in haar backpack. Met hun handdoek en zonnebril op gaan ze naar het strand om af te koelen, maar ook om te bespreken wat ze allemaal willen gaan doen tijdens hun tijd in Belize. Over een ding zijn ze het al snel eens, ze willen gaan ziplinen. “Het landschap is hier zo mooi, ik denk dat het echt te gek is om te doen”, Lana wordt al enthousiast, terwijl ze daaraan denkt. De volgende dag besluiten ze gelijk om te gaan ziplinen. Terwijl Lana in het harnas gehesen wordt, voelt ze toch wel wat zenuwen door haar lijf gaan. Maar wanneer het zover is laat ze zich gaan en glijdt ze langzaam over de jungle van Belize heen. “WOWW, dit is zo cool!”, schreeuwt ze naar Lizzy die op dat moment klaar staat om zich ook te laten gaan. Nadat ze weer met beide benen op de grond staan, besluiten ze wat te gaan eten. Op dat moment voelt Lana een harde steek door haar oog gaan, als hij even later weer afzakt, vervolgen ze hun reis. Ze besluiten om bij hun hostel te gaan relaxen. Als Lana de volgende dag wakker wordt, voelt ze gelijk de pijn aan haar oog, als ze naar de spiegel kijkt ziet ze dat haar oog knalrood is. Ze gilt van de schrik, waardoor Lizzy wakker wordt. Ze besluiten om samen op zoek te gaan naar een arts. Lana doet een hoed op en doek voor haar oog, zo gaan ze op pad. Daar aangekomen weet de arts direct wat het is. ‘OMG, you’re having the pink Eye virus! Don’t panick I give you a medicine. It will be better soon.” En zo gaan Lana en Lizzy terug naar het hostel, daar aangekomen horen ze dat het Pink Eye virus heel normaal is in die regio en dat bijna iedereen het al eens heeft gehad in Belize.

De eerste dagen gaan voorbij, de pijn wordt niet minder, licht kan ze nog steeds niet verdragen en ook komt er een wit plekje voor haar iris. Lana en Lizzy besluiten dat ze terug moeten naar een arts, maar dan naar een oogarts. Die oogarts zit alleen in de hoofdstad Belize-City, om daar te komen moesten ze met de boot reizen. Daar aangekomen vertelt de arts hun dat ze een verkeerd medicijn heeft gekregen en het helemaal geen pink Eye is. Ze krijgt een medicijn waarmee ze ieder uur moet druppelen, daarmee moet het snel beter worden. Zo worden de twee meiden weer weggestuurd. Bij het hostel aangekomen besluit Lana om daar even achter te blijven, ze wil proberen wat slaap in te halen, want door alles heeft ze de afgelopen nachten bijna geen oog dichtgedaan. Zodra Lizzy met wat andere meiden op pad gaat besluit Lana eerst even rustig naar haar moeder te bellen. Ze legt aan haar moeder uit wat de arts heeft verteld. Haar moeder vraagt of het niet beter is als ze naar huis komt. Lana antwoord stellig dat ze dat niet wil. Ze hebben namelijk ook nog een uitnodiging gekregen om naar Dubai te komen. Ze wil haar reis zo graag vervolgen, het gaat toch vast wel over?

Intussen zijn ze een week verder en wordt het plekje voor haar oog steeds maar groter. Ze kan haar oog bijna niet meer opendoen, omdat ze niet tegen het licht kan. Met zonnebril op besluiten ze nog wel verschillende activiteiten te ondernemen. Zo is Lizzy gaan snorkelen, terwijl Lana vanaf de boot toekeek, en zijn ze ook per vliegtuig over The Blue Hole gevlogen. “Ik ben blij dat we ondanks alles toch nog een beetje kunnen genieten van dit mooie land”, zegt Lana tegen Lizzy terwijl ze in de lucht hangen. “Ik ook, ik had me dit zo anders voorgesteld.” Als het tijd is om weer bij de arts langs te komen zijn ze te laat, de kliniek is al dicht. Als ze contact hebben met hem besluit hij dat hij haar toch nog even wil zien, voordat ze naar San Diego vliegen. Hij vertelt hen dat hij hoopt dat ze in de Verenigde Staten beter kunnen helpen en dat haar oog weer snel zal genezen. Ook hij weet niet precies waar ze last van heeft, want met zijn medicijnen had het al lang de goede kant op moeten gaan.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg kon, week hun vlucht naar San Diego uit naar Los Angeles. Midden in de nacht kwamen Lana en Lizzy daaraan, ze hadden geen hotel geboekt, waardoor ze op straat stonden. Ze besloten om het eerste hotel dat ze tegenkwamen in te gaan en een kamer te boeken. De volgende ochtend besloten ze in alle vroegte, zonder ontbijt, naar de ER op zoek te gaan. Het werd namelijk tijd dat een goede dokter naar haar oog zou kijken. Het had nu wel lang genoeg geduurd. Terwijl de verpleegkundige naar haar keek schrok ze. “OMG, I haven’t seen this before. You need to see a good doctor now!” Voor een goede oogarts werden de twee meiden naar een ander ziekenhuis gestuurd, een academische, want daar is meer kennis. Uiteindelijk konden ze daar om 10 uur ´s avond een arts zien, die hen vertelde dat het er niet goed uitzag en dat het nog minimaal twee weken zou duren voor het over was. In die tussentijd moesten ze of in de stad blijven of naar huis gaan.

Na de Verenigde Staten verhuld te hebben gezien in kerstlampjes en de kerstdagen doorgebracht te hebben, besloten Lana en Lizzy dat ze een vlucht naar Nederland zouden nemen. Op Schiphol stonden hun familie en vrienden hen met een groot spandoek op te wachten. Daarna begon het ziekenhuis traject van Lana. Iedere dag moest zij zich melden bij het UMC Utrecht, waar opnieuw naar haar oog gekeken werd. Daar kwam ze erachter dat er een wondje in haar oog zat, waarin zich een bacterie gevormd had. Deze ging steeds weer open, waardoor haar klachten niet afnamen. Later hoorde zij dat ze niet de enige is, vandaag de dag lopen veel mensen in Zuid-Amerika de bacterie op. Wat een mooie onvergetelijke reis moest worden, eindigde in een litteken op haar oog, voor de rest van haar leven.