Opnames De Verandering
Toen ik voor het eerst op de School voor Journalistiek kwam, had ik een heel duidelijk idee van wat ik wilde als journalist. De vader van mijn beste vriend, Eddy van der Ley, is jarenlang sport- en algemeen verslaggever geweest bij het Algemeen Dagblad en hij vertelde altijd geweldige verhalen hoe hij op nazi’s gejaagd had, bij mythische wedstrijden van FC Twente was geweest en de vuurwerkramp van dichtbij heeft meegemaakt. Dat wilde ik ook. Ik wilde die wilde verhalen meemaken en de hele dag op pad zijn om de meest memorabele verhalen te maken voor een groot publiek.
Ik had voordat ik hier op school kwam al een beetje journalistieke ervaring door voor een grote website voor DotA (een populaire game) te schrijven, Joindota.com. Dat heeft mij wel een beetje geholpen, maar de grootste lessen leerde ik ongetwijfeld in mijn eerste twee jaar hier op school. Een website vullen met lokaal, relevant nieuws, werken met strakke deadlines en live shows voor tv en radio maken. Onwijs belangrijke lessen.
In mijn eerste paar maanden merkte al snel dat ik interviews onwijs leuk vind om te doen. Ik heb voor hilversum.hu.nl destijds mooie interviews gemaakt met bekende en minder bekende Hilversummers. Ontwapenende verhalen was mijn forte. Waarom doen zij iets? Toen ik in mijn tweede semester, het AV-semester, aankwam, voelde ik mij al snel als een vis in het water. Ik vond schrijven leuk, maar het was niet direct mijn ding. Interviewen was leuk, maar veel van de andere geschreven genres waren niet mijn ding.
Video- en audioreportages waren daarentegen wel mijn ding. Ik ging graag en veel de straat op om mensen voor de camera te krijgen over de meest oubollige onderwerpen. Want zo voelde mijn eerste jaar hier wel een beetje. Het is gebleken een uitstekende leerschool te zijn, door eerst kleinschalig te beginnen, maar destijds voelde het een beetje als een miniatuurversie van ‘Man Bijt Hond’.
Tegen het einde van mijn eerste jaar begon ik tegen paniekaanvallen te lopen. Daar heb ik nog steeds, in mindere mate, last van. Dit heeft het niet altijd even makkelijk gemaakt om alles tijdig te doen. Mijn doel was natuurlijk om het netjes in vier jaar af te ronden, maar soms zit het even niet mee. So be it. Ik heb steeds beter geleerd ermee om te gaan, want het had echt enorme impact op mijn prestaties. Wat ik persoonlijk heel vreemd vind, is dat het tijdens mijn meest stressvolle periodes voor mijn afstuderen, mijn minor CampusDoc en mijn stage bij De Verandering van de EO, op een enkele keer na niet is voorgekomen.
Halverwege mijn tweede jaar ben ik mijn eigen bedrijf gestart met medestudent Jim Brink, ‘BrinkHausz Media’. Wij hebben onder andere voor de Albert Heijn, D66 en de gemeente Enschede promotiemateriaal, campagnefilmpjes en portretten gemaakt. Dat was een goede manier om de freelancerij in te gaan en heeft mij ongelooflijk veel geleerd over ondernemerschap. Niet alleen maar pitchen, maar ook hoe je contacten onderhoudt en daar iets uit kunt halen. Al deze producties zijn namelijk direct uit mijn netwerk gekomen, zonder cold calling. Daar ben ik persoonlijk heel trots op. Als journalist is je netwerk denk ik een heel grote factor en zonder dat wordt alles een stuk moeilijker.
In dezelfde periode ben ik op het idee gekomen om iets te doen met het land waar mijn hart wel een beetje verknocht aan is: Roemenië. Ik zie zo’n mooi land, langzaam vernietigd worden door systematische corruptie. Het is ook nog eens enorm onderbelicht in West-Europa. Het enige wat wij kennen, zijn de bedelaars. Dat zijn de Roma, die van oorsprong niet eens uit Roemenië komen. Ik wilde wat moois maken. Ik wist ook al in mijn eerste jaar, toen ik midden in mijn AV-semester zat, dat ik CampusDoc wilde doen. Het was een makkelijke rekensom. Samen met Jim heb ik #Rezist gemaakt, waar wij twee Roemeense activisten hebben gevolgd in hun strijd tegen de corruptie in Roemenië. Daar heb ik van dichtbij gezien hoeveel schade corruptie kan aanrichten in een land. Geen eerlijke processen, steekpenning en als gevolg daarvan doden, zoals bij een nachtclub in Boekarest een aantal jaar geleden.
Tijdens die talloze uren in de grijze hokjes op de Heidelberglaan 15, kwam ik erachter wat mij écht inspireerde. Het was niet het filmen of het monteren. Ik vond dat allemaal wel leuk en ik heb tijdens CampusDoc onwijs veel geleerd over het maken van een documentaire en überhaupt het maken an sich. Wat mij echt interesseerde was het menselijke aspect van de journalistiek. Ik wilde terug naar de basis. Ik wilde met mensen werken. Ik heb voor mijn stage gezocht naar een plek bij een redactie waar ik zelf aan de slag kon met verhalen, en zoveel mogelijk kon doen in dat hele proces. Dat heb ik bij de EO gevonden. Zelf ben ik gelovig en de verhalen die ik mocht maken voor De Verandering zijn voor mij persoonlijk extra speciaal. In de tijd voor ik begon bij de EO heb ik als resultaat van onder andere Covid en wat persoonlijke omstandigheden een depressie ontwikkeld, die ongelooflijk sterk was. Mede door God ben ik hieruit geklommen.
Bij De Verandering heb ik soortgelijke verhalen gehoord. Omdat mijn rol bij redacteur betekende dat ik niet alleen maar een klein deel zou doen, maar het hele proces zou bijwonen, heb ik alles mogen zien. Ik heb de gasten geïnterviewd, vaak voor zo’n vijf á zes uur, omdat wij alles moesten weten van die persoon. Daarnaast heb ik de bijgasten, die dingen over de hoofdgast vertellen in het programma, geïnterviewd en al dit uitgewerkt tot een groot geheel. Intens contact met de regisseur leidt tot een mooi script, waarna ik de filmlocaties regel en op de draaidag zelf regelde ik als redacteur voor de gasten en deed ik daarnaast ook tweede camera.
Bij De Verandering is verder geborduurd op wat ik in mijn eerste twee jaar heb geleerd. Vooral de strakke deadlines. Het moest af. Anders had je gewoon een probleem. Er moest een seizoen gevuld worden en je kan niet met lege handen aankomen. Hier heb ik ook geleerd om onder enorme druk te werken. Op school had ik nog wel last van die druk. Bij de EO helemaal niet. Ik denk ook omdat dit werk voor het echt was.
Al dit: onderzoek doen naar de juiste gast voor het programma, research doen over dingen die zij hebben verteld, zoals uitgelegd in mijn verantwoording en het interviewen en interviewen gaven mij zoveel energie en motivatie. Daar wil ik meer mee doen.
In eerste instantie wilde ik wat over esports doen in mijn afstudeersemester, maar al vrij snel kwam ik op het idee om een interviewserie te maken waar ik mensen portretteer. Eerst wilde ik het in videovorm doen, maar juist om mezelf uit te dagen op een gebied waar ik veel in kan verbeteren, tekst, besloot ik het geschreven interviews te maken.
Ik weet na zo’n vijf en een half jaar wel wat voor journalist ik ben – en wat ik niet ben. Ik hou van researchen, maar ik ben geen datajournalist. Ik hou van video, maar ik ben geen editor. Ik ben een verhalenverteller en iemand die op zoek is naar een mooi verhaal. Een verhaal wat motiveert, activeert en je diep raakt. En dat mag op video, audio of tekst.