Megan MacDonald wilde altijd al in het buitenland studeren. Dus toen zij klaar was bij Westwood High School in Massachusetts had de 18-jarige Bostonian had haar pijlen gericht op: Joetrekt (ook wel Utrecht genoemd).
Het onderstaande gesprek is vrij vertaald vanuit het Engels, de dikgedrukte delen zijn mijn uitspraken en vragen.
Waarom besloot je hier te komen?
College in Amerika is superduur, en ik wilde niet in de schulden zitten voor de rest van mijn leven. Ik wilde daarnaast altijd al rond de wereld reizen en in het buitenland studeren. Na lang zoeken vond ik de UCU (University College Utrecht) en dat was veel goedkoper dan een college in Amerika.
Hoe heb je die school gevonden?
Heel veel uren zoeken op Google. Kijken hoe Europese universiteiten eruitzien en wat ik wilde. UCU voldeed aan al mijn eisen. Het was veel goedkoper dan—ik weet dat Nederlandse mensen denken dat Nederlandse onderwijs heel duur is, maar in vergelijking met de Verenigde Staten gaat het mij minder kosten om een heel diploma hier te halen dan om één jaar daar te studeren.
Amerikaanse vlag van het uniform van Megan’s grootvader, die diende in het Amerikaanse luchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog
Wat bedoel je met de UCU aan al jouw eisen voldeed?
Ten eerste wilde ik een assortiment aan verschillende vakken volgen. Mijn interesses zijn linguïstiek en cognitieve neurowetenschappen. In veel programma’s wordt linguïstiek gezien als een sociale wetenschap en cognitieve neurowetenschappen als een ‘normale’ wetenschap. Op weinig scholen kun je ze allebei volgen. Het Liberal Arts and Sciences curriculum van UCU, waar dat wel kan, beviel mij heel erg. Daarnaast wilde ik graag naar een wat kleinere school gaan omdat ik ook op een kleinere middelbare school zat en ik daar echt een gevoel van gemeenschap had. Verder is Utrecht echt een goed startpunt voor reizen omdat het zo centraal ligt, dat trok mij ook aan.
Megan’s bureau.
Linguïstiek en cognitieve wetenschappen lijken niet echt op elkaar, maar eigenlijk hebben ze best wel van overeenkomsten. Linguïstiek is de wetenschap van hoe talen worden gevormd. En waar wordt taal gevormd? In het brein. Die processen heb ik altijd fascinerend gevonden.
En wat ik ook interessant vind is dat het we zo weinig weten hat brein. Het onderzoek dat ik wil doen zit altijd aan de voorhoede van de wetenschap.
Wanneer je klaar bent, ben je dan een filologe of een cognitieve neurowetenschapper?
Mijn primaire focus ligt bij de cognitieve neurowetenschap. Dat vind ik interessanter en ik denk dat de banen die je daarmee kan krijgen een hoger salaris hebben. Dus ik hoop dat ik een baan kan vinden waar ik taalverwerking kan bestuderen. Als onderzoeker van het brein of als professor?
Wanneer maakte je de beslissing om in Utrecht te studeren? Was het op een specifieke dag of moment?
Je gaat het niet leuk vinden hoe ik dit uitspreek.
Wat? Joetrekt? Emsterdem?
Nee, het is veel erger. Ken je… Ghöningen?
Rijksuniversiteit Groningen.
Vroeger sprak ik het uit als Graningen. Maar goed, ik heb me dus aangemeld bij drie scholen in Nederland en zij hebben me allemaal toegelaten.
Groningen, Utrecht, en?
En Mastrikt. (Maastricht)
En dat zijn allemaal goede scholen, maar Utrecht is het beste. Je hebt drie jaar gegarandeerde huisvesting, langer dan bij de andere, het zit op een leuke plek, en ik vond hun curriculum het leukste van allemaal.
En qua wanneer ik het besloten had? Ik had van tevoren al besloten dat UCU mijn voorkeur had. Het duurde wel een tijde voordat ik een reactie kreeg. Ik had eigenlijk al tegen Groningen gezegd dat ik daarnaartoe zou gaan, maar toen kreeg ik in mijn laatste weken op de middelbare te horen dat ik was toegelaten op de UCU.
Hoe was de verhuizing van Westwood naar Utrecht?
Het was verschrikkelijk. Mag ik schelden?
Ja.
Het vliegveld in Amsterdam is zo fucking slecht. Het is een verschrikkelijk kut vliegveld
Hoe bedoel je?
Het is een puinhoop daar nu. Het zal vast normaalgesproken een goed vliegveld zijn maar toen ik er was wat het echt heel kut. Ik had drie koffers mee. Daar zat in essentie mijn hele leven in, ze zaten vol met onvervangbare spullen. Mijn moeder vloog met mij mee, en zij had ook drie koffers mee. Dan kom ik aan bij de bagageafdeling en het is een rotzooi. Bagage lag overal, sommige koffers waren zelfs open en de inhoud daarvan lag op de grond. Je kon ook nergens staan omdat iedereen stond te wachten voor zijn bagage, zo druk was het.
Het duurde uren voordat mijn bagage had. Ik was moe, ik was ziek, ik was klaar. Toen ik eindelijk mijn bagage had moest ik nog 30 minuten lopen naar de AirBnB met zes tassen omdat mijn moeder niks kon dragen vanwege haar rug. Dus ja, de reis was een nachtmerrie.
En de dagen daarna?
De dagen daarna was ik bezig met de jetlag wegslapen en spullen halen voor mijn kamer op campus. Na drie dagen mocht ik mijn kamer in. Zowat mijn hele kamer is trouwens gesponsord door HEMA. Ik heb ergens tussen de €200 en €1000 uitgegeven bij die winkel.
Nadat ik verhuisd was naar de campus vloog mijn moeder weer terug, en toen was ik alleen.
Hoe waren de eerste weken? Ik kan mij voorstellen dat je een beetje moest wennen, moest integreren, et cetera.
De eerste dag was leuk. Die avond heb ik pizza gegeten met studiegenoten. Het was gezellig, we waren aan het babbelen met elkaar, ik dacht dat ik een goed beslissing had gemaakt.
Maar zij kende elkaar allemaal al en ik viel buiten de boot. De weken daarna waren vreselijk.
Ik was zo eenzaam. Iedereen hier is zo direct en lomp, ik was daar totaal niet aan gewend. In Boston is iedereen veel liever en terughoudender. Ik had hele lange tenen en een dunne huid, dus het was erg zwaar.
Zeker de eerste paar weken was ik echt miserabel. Ik had geen vrienden, geen activiteiten, ik zat op mijn kamer, in mijn eentje. Ik keek naar de foto’s op de muur, de foto’s van thuis. Ik bedacht dat ik simpelweg veel minder lol had hier in Utrecht, dan thuis. Ook belde ik elke dag met mijn vrienden en familie. Ik keek zelfs soms naar vluchten terug naar huis. Ik had immense heimwee. En dit duurde meer dan een maand.
Foto’s op de kast van Megan doen terugdenken aan haar leven in Amerika.
En hoe heb je dat omgedraaid?
Een paar dingen hebben mij geholpen. Thuis was ik een enthousiaste zwemmer, ik zwom zowat elke dag, in het zwembad dan, niet in de zee. Ik besloot te gaan zwemmen in een zwembad hier in de buurt. De mensen daar zijn heel leuk en gezellig. Ik heb ook wat vrienden gevonden, waaronder jou, waar ik mijn ei kwijt kan. Avondjes op stap, hapjes eten, urenlang praten, het valt allemaal langzaam op zijn plekje. Mijn relatie met mijn huisgenoten wordt overigens steeds beter. Met hen ga ik er soms ook op uit. Mijn vader en broertje hebben mij ook laatst bezocht. Met hen ben ik naar Keulen en Amsterdam gegaan. Dat is het mooie aan Europa, alles is zo dichtbij!
Al met al, gaat het nu een stuk beter dan voorheen. Ik vind mijn plekje wel.
