Little green men, unidentified flying objects, en ontvoeringen door aliens. Drie stereotypische begrippen die naar boven komen als men aan ufologie denkt. Maar dan weet men niet dat we ons in een ander tijdperk bevinden. Het tijdperk van de UAP.
Welkom bij de crash course over Amerikaanse ufologie. Net als elke goede crash course is het doel hiervan om je de basis van het vak aan te leren. Net genoeg dat je erover kan meepraten alsof je er daadwerkelijk iets over weet, maar niet genoeg dat je onverdraagzaam wordt op feestjes. Zullen we beginnen?
Nee nee, niet Roswell. Ja dat is het traditionele beginpunt van dit hele verhaal maar dat kennen wij onderhand allemaal wel. Hier een samenvatting: vreemde gebeurtenissen werden in de doofpot gedaan en iedereen die vond dat dat gek was werd uitgelachen.
Deze ijzersterke gang van zaken was de norm tot 16 december 2017. Toen kwam de New York Times met het volgende artikel: Glowing Auras and ‘Black Money’: The Pentagon’s Mysterious U.F.O. Program. Kort samengevat, de Amerikaanse overheid bestudeerde in het geheim het UAP fenomeen (UAP = UFO maar vanwege de stigma kreeg het een andere naam). In dit baanbrekende artikel zaten deze drie video’s verpakt.
FLIR.mp4, GOFAST.wmv, en GIMBAL.wmv. Wederom, er kan veel over gezegd worden. Waarom praten die piloten alsof ze Modern Warfare II spelen bijvoorbeeld? Maar dat is allemaal niet nodig. Hier is wat je moet weten:
GOFAST was waarschijnlijk een vogel, GIMBAL is een merkwaardige video, en de video getiteld FLIR is het beste bewijs voor het bestaan van intelligent buitenaards leven dat wij tot nu toe in ons bezit hebben.
Ja, inderdaad. Zo’n onduidelijk filmpje, dan weer wit, dan weer zwart, en dan is het object weg. Dat is het allerbeste bewijs dat aliens bestaan en ons bezoeken.
Hoe kan dat nou? Dat kan vanwege het verhaal dat erachter zit.
Het verhaal
Het is een zonnige dag een paar honderd kilometer ten westen van Californië. Een strike group van de Amerikaanse marine is bezig met het militaire equivalent van warmlopen voor de wedstrijd. De wedstrijd is dan Irak bombarderen, maar enfin.
Commander David Fravor en zijn wingwoman lieutenant commander Alex Dietrich worden opgeroepen om een raar object te onderzoeken. De radartechnici hadden al weken objecten rare (lees: normaliter volledig onmogelijke) manoeuvres uit zien halen. Maar op 14 november 2004 waren David en Alex toevallig al in de lucht en zouden ze dus kostbare vluchturen kunnen besparen. Ze waren overigens onbewapend, dat vond Alex achteraf niet zo leuk.
Alex Dietrich (L) en David Fravor
David en Alex, en hun assistenten (officiële term Weapon Systems Officers, WSO) in de achter cockpit, vliegen naar het object toe. Na een tijdje vliegen zegt de radartechnicus “merge plot”, wat betekent: op mijn 2D scherm zijn jullie en het object niet meer uit elkaar te halen – kijk om je heen. Alle vier de piloten kijken naar beneden en zien al snel een verstoring in het stille water, alsof er een helikopter net boven het water hangt.
Maar de verstoring kwam niet van boven, maar van onder. Onder het water bevond zich een wit object ter grootte van een 737. Het was de vorm van een kruis en het stille blauwe water stroomde lichtjes over het object heen, vandaar de verstoring.
Voordat ze konden nadenken over wat dat object kon zijn zagen ze het volgende gevaarte al. Het was een vliegende, witte Tic Tac ten grote van een F-18. Deze Tic Tac vloog op chaotische wijze boven het kruisvormige object. Chaotisch als in, het had lak aan onze wetten van natuurkunde. Het stuiterde heen en weer van oost naar west van noord naar zuid met onmiddellijke versnelling en onmiddellijke vertraging. Traagheid leek het niet zo te boeien. De piloten beschreven het achteraf als een pingpongbal in een glas.
David en co. waren flink beduusd en besloten een kijkje te nemen. Alex zou op hoogte blijven voor een God’s eye toezicht en David dook het diepe in.
De Tic Tac leek bewust te zijn van David. In een ogenblik veranderde de Tic Tac van oriëntatie, wat David vrij bizar vond, en wees het opeens naar het dalende vliegtuig. Vervolgens begon het op te stijgen.
David daalde en de Tic Tac steeg op. Na een korte tijd zaten ze op ongeveer dezelfde hoogte, terwijl ze om elkaar heen draaide. Als je een klok inbeeldt zat David op 6 uur, vliegend naar 12 uur via 9 uur, terwijl de Tic Tac het omgekeerde deed via 3 uur. David besloot om de bocht af te snijden zodat hun vliegroutes elkaar zouden kruizen.
Op ongeveer een kilometer afstand, met Davids vluchtroute loodrecht op die van de Tic Tac, leek het witte vliegschip er genoeg van te hebben. Het besloot te verdwijnen.
Poef, weg. Minder dan een minuut later kregen ze te horen dat de Tic Tac 100 kilometer verder is. Overigens niet op een willekeurige plek, nee, het was op hun “cap point”. Een setje coördinaten die een rendez-vous vormen en die eigenlijk niemand behalve de piloten en de radartechnicus horen te weten.
Verward keerden de piloten terug naar hun vliegdekschip. Een andere piloot, Chad Underwood, wordt op het object afgestuurd. Chads vliegtuig is bewapend met een ATFLIR. In essentie, een hele goede camera die ook het infraroodspectrum kan zien.
Een ATFLIR
De FLIR video is dan ook door Chad gemaakt. Wat je ziet is dat hij alle mogelijke modi gebruikt om het object te observeren. Normale visie, infrarood, ingezoomd, uitgezoomd. Alles in een poging om te begrijpen wat dat ding is.
En toen, vloog het weg. Chad zag het niet gebeuren met zijn eigen ogen want het object was ergens tussen 16 en 32 kilometer van hem vandaan. Maar zijn peperdure camera verloor wel de “track” of “lock”, als in, het kon niet meer focussen op het object. En dat terwijl Chads vliegtuig niet aan het manoeuvreren was en de camera maar een graad of 10 à 20 naar rechts keek relatief aan Chads vliegtuig.
En toen was het object weg. Gewoon weg. Niemand kon het meer vinden. Niemand weet wat het is. Het Pentagon heeft gezegd dat de video een onbekend voorwerp toont. Maar echte duidelijkheid, dat is er niet.
Dat was de crash course. De volgende keer dat iemand over UFOs begint kan je “Chad Underwood, olé olé” roepen en daarna “Oh jullie weten niet wie dat is?”