Het maken van een tegenstrijdige, liefdevolle keuze

Deze productie ervaar je het beste met je geluid aan.

Bron video: Echobaby Marita

Jaarlijks komen ongeveer tien Nederlandse vrouwen in België terecht voor een late zwangerschapsafbreking. In Nederland is dit strafbaar na 24 weken, tenzij er een zwaarwegende medische reden is. De 46-jarige Daphne Ronde-van Tilburg belandde ook in België toen zij met 32 weken te horen kreeg dat haar kind mentaal en fysiek zwaar gehandicapt zou zijn. Haar wereld stortte in. “Na tien jaar raakt het me nog steeds diep, zowel het verlies van onze baby Fleur als het taboe dat er op dit onderwerp zit.”

[aesop_chapter title=”De zwangerschap” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#a8a8a8″ maxheight=”50%” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

 

Op 31 december 2011 ontdekte Daphne zwanger te zijn van Fleur. Het was een gewenste zwangerschap die normaal verliep. “De verloskundige gaf aan dat het goed ging. Wel was ze aan de kleine kant, maar daar hoefden we ons geen zorgen over te maken.” Met dertig weken werd er aan verschillende zwangere vrouwen uit de gemeente gevraagd of zij mee wilden doen aan een pilot. Hierbij werd gekeken naar de groei van de baby in de laatste weken. “Daar deed ik aan mee want ik vond het idee van een extra controle erg fijn.”

Bron foto: Fleur van Eeuwijk

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van woensdag 11 juli: van onbezorgd naar bezorgd.

Liever lezen? Klik dan hier.

[aesop_chapter title=”Hoe gaat een verloskundige hiermee om?” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ maxheight=”50%” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Voor een verloskundige is het brengen van dit nieuws altijd moeilijk. Mariska Jansen (42) werkt al bijna twintig jaar als verloskundige. “Wij maken groeiecho’s op indicatie en vaak zien die er ‘normaal’ uit. Zo’n echo bestaat uit een controle en daarna meten we het hoofd, de buik, het bovenbeenbot en het vruchtwater en kijken we waar de placenta ligt.” Zodra de verloskundige iets vreemds op de echo ziet, wordt dit meteen met de ouders gedeeld. “Dat is heel erg heftig. Wij constateren iets afwijkends maar mogen geen diagnose stellen. We sturen de ouders direct door naar een ziekenhuis waarbij artsen verder onderzoek kunnen doen. Op dat moment zijn wij de boodschapper van het slechte nieuws en dat is altijd verdrietig.”

Op dat moment zijn wij boodschapper van het slechte nieuws

Een afwijkende echo zorgt vaak voor een gevoel van onmacht. “We gaan dan altijd terug in zo’n casus. Hebben we iets over het hoofd gezien? Of moesten we bepaalde dingen anders doen? Dat is soms wel zwaar omdat je ook een band met de ouders hebt opgebouwd, je staat dichtbij ze.” Mariska probeert ouders daarin altijd te ondersteunen. “We bellen ze regelmatig op en gaan thuis langs als ouders dat wensen. We vragen of we iets voor ze kunnen betekenen. Dat stukje nazorg vinden wij erg belangrijk.”

Op de fiets probeert Daphnes man haar rustig te krijgen. “Hij zei: ‘laten we eerst deze onderzoeken maar afwachten, misschien valt het mee’.” In het ziekenhuis wordt er een echo gemaakt door de gynaecoloog, alles ziet er goed uit tot hij bij het hoofd aankomt. “Ook hij constateert dat het hoofd wat te klein is. Ze maken een echo, een hartritmefilmpje, prikken bloed en dan ga je een heel medisch circus in.” De gynaecoloog maakt meteen een afspraak bij een academisch ziekenhuis waar ze terecht kunnen voor verder onderzoek. “Die avond slaap ik heel slecht. Ik voel aan alle kanten dat het niet goed zit. In welke nachtmerrie zijn we terecht gekomen?”

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van vrijdag 13 juli: met recht vrijdag de 13e.

Liever lezen? Klik dan hier. 

Na twee dagen kunnen Daphne en haar man terecht bij het academisch ziekenhuis waar een MRI wordt gemaakt.

[aesop_chapter title=”Het onderzoek door een kinderneuroloog” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

 

Een kinderneuroloog onderzoekt de hersenen van een (ongeboren) kind. Liesbeth Smit* (53) doet dit al jarenlang. Eerst wordt er een MRI gemaakt door een radioloog en laborant. De moeder komt dan in een tunnel te liggen die als een grote magneet dient. Er komt een band om haar buik zodat de baby niet te veel heen en weer kan bewegen. De tunnel zendt radiogolven uit en de combinatie tussen de magneet en de radiogolven zorgt ervoor dat er een reactie in het lichaam opgewekt wordt zodat de MRI-beelden tot stand kunnen komen. Daarna beoordeelt Liesbeth de MRI scan. “Na de MRI sturen wij de ouders terug naar huis zodat wij de hersenen kunnen onderzoeken.”

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van vrijdag 13 juli: de paniek slaat toe.

Liever lezen? Klik dan hier. 

In die paar dagen afwachten bespreken Daphne en haar man samen tot hoe ver ze gaan. Daphne: “Op het moment dat ze niet zou kunnen communiceren, alleen maar op bed zou liggen en niet thuis zou kunnen komen was dat in ons opzicht geen kwaliteit van leven. In de tussentijd proberen we positief te blijven en met vrienden en familie te praten. Het weekend kruipt langzaam voorbij.” Het ziekenhuis belt maandagochtend op met de mededeling dat ze dinsdag kunnen komen om de uitslag van de MRI te bespreken.

Zodra de kinderneuroloog de echo en de MRI heeft onderzocht, wordt deze met de ouders besproken. Liesbeth: “We praten daarmee altijd aan de hand van een spectrum: wat is er allemaal mis? Wat kunnen eventuele gevolgen zijn binnen een reëel spectrum van normaal, mild tot ernstig? En die informatie delen we in begrijpelijke taal aan de ouders.” Er is geen protocol om de uitslag van de echo en de MRI te delen. “Je leert in de jaren wel hoe je zo’n gesprek moet voeren. Natuurlijk is dat nooit leuk en ik kan zeker weleens met tranen in mijn ogen zitten terwijl ik het nieuws deel. Maar ik probeer altijd in mijn achterhoofd te houden dat de situatie er al is op dat moment en dat we vanaf dan proberen alles zo goed mogelijk te doen.”

Ik kan zeker weleens met tranen in mijn ogen zitten terwijl ik het nieuws deel

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van dinsdag 17 juli: d-day

Liever lezen? Klik dan hier. 

Na het gesprek met de artsen incasseren Daphne en haar man alle klappen. “Hoe ernstig alles zal zijn, zal pas na de geboorte blijken. Maar dat het een zeer zwaar scenario is, is wel duidelijk.” De dagen voor dit gesprek hebben ze samen besloten om de mogelijkheid voor een afbreking op tafel te leggen als het op zoiets zwaars zou uitkomen.

“We vragen aan de gynaecoloog, die op dat moment bij ons is, naar de mogelijkheden voor een late zwangerschapsafbreking en al snel komt daar de pijnlijke conclusie uit dat ze in Nederland niks voor ons kunnen betekenen.” De enige optie die werd benoemd was dat ze tijdens en na de bevalling niet zouden ingrijpen als er iets mis zou gaan. “Dat extra lijden was iets wat we absoluut niet wilden.”

*Liesbeth Smit is niet de kinderneuroloog die Daphne als arts heeft gehad.

[aesop_chapter title=”De tweestrijd van een gynaecoloog ” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Een late zwangerschapsafbreking is een dilemma. Zowel voor de ouders als voor artsen en gynaecologen. Attie Go* (58) ziet dit niet vaak voorbij komen maar als ze met zoiets te maken krijgt, blijft het altijd een lastig punt. “Samen met de kinderspecialisten, zoals kinderneurologen bespreken de gynaecologen altijd eerst duidelijk wat er precies aan de hand is en wat de gevolgen zijn. Als ouders zelf komen met het idee voor een late zwangerschapsafbreking moeten wij achterhalen of ze het menen en of dit écht de beste keuze is.”

In Nederland kunnen artsen vaak niet kiezen om mee te werken aan een late zwangerschapsafbreking. Dit komt omdat het volgens de wet verboden is om na 24 weken een zwangerschap af te breken, tenzij een uitzonderlijke situatie plaatsvindt. Attie: “Wel kunnen we aangeven dat het mogelijk is in Nederland onder bepaalde voorwaarden.” Er zijn dan ouders die bedenken dat het wel in het buitenland kan. Zodra gynaecologen over een late zwangerschapsafbreking praten zitten ze wel op één lijn met alle hulpverleners. “Maar ook al zijn wij het allemaal met elkaar eens, je wordt afgerekend op de wet omdat het simpelweg niet mag. En daar ligt het spanningsveld.”

Ook al zijn wij het allemaal met elkaar eens, je wordt afgerekend op de wet

Zodra ouders naar het buitenland willen gaan voor een second opinion en de vraag voor een late zwangerschapsafbreking, worden de medische gegevens vanuit Nederland aan hen meegegeven. Attie: “Denk hierbij aan de onderzoeken, uitslagen en andere informatie. Meestal hebben ze dan ook een gesprek gehad met een medisch maatschappelijk werkster of psycholoog en is klinisch genetisch onderzoek ingezet of al bekend. Wij bieden dit overigens elke zwangere aan.” Daarna is het aan de ouders zelf waar ze in het buitenland een late zwangerschapsafbreking laten uitvoeren. “De hobbels die ouders dan nog allemaal moeten passeren, zijn heel zwaar. En het idee dat het in Nederland niet mag maar in het buitenland wel, voelt voor hen vaak illegaal en dat begrijp ik.”

*Attie Go is niet de gynaecoloog die Daphne als arts heeft gehad.

[aesop_chapter title=”Wat zegt De Regeling en politieke partijen?” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

De Regeling late zwangerschapsafbreking (LZA) wordt toegepast als er wordt geconstateerd dat een ongeborene uitzichtloos en ondragelijk zal lijden. Hierdoor kunnen artsen, dankzij De Regeling beoordelingscommissie late zwangerschapsafbreking, het leven van de ongeborene beëindigen. Wel moet daarbij een zorgvuldig besluit worden genomen en moeten de criteria worden toegepast. Achteraf vindt er door de Beoordelingscommissie een beoordeling plaats. Dan wordt er besloten of de zwangerschapsafbreking zorgvuldig is verlopen.

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/fleurvaneeuwijk/wp-content/uploads/sites/218/2022/06/Schermafbeelding-2022-06-07-om-09.11.23.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Als er vervolgens een categorie is gekozen is het belangrijk dat de zorgvuldigheidseisen in acht worden genomen.

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/fleurvaneeuwijk/wp-content/uploads/sites/218/2022/06/Schermafbeelding-2022-06-07-om-09.11.51.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

De Beoordelingscommissie beoordeelt achteraf of de zwangerschapsafbreking zorgvuldig is verlopen. Vervolgens wordt de casus nogmaals door het Openbaar Ministerie (OM) bekeken.

In 2016 is er, na een eerste evaluatie in 2013, opnieuw naar De Regeling gekeken. Het zou nog té onduidelijk voor artsen zijn wat zij wel en niet mogen doen. Onderzoeksinsituut ZonMW concludeert dit jaar dat de dreiging van het OM artsen ervan weerhoudt om een zwangerschap na 24 nog te beëindigen. Om meer duidelijkheid hierover te krijgen is er namens Ernst Kuipers, minister Volksgezondheid, Welzijn en Sport, een kamerbrief verstuurd over het evaluatierapport Regeling LZA/LP.

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/fleurvaneeuwijk/wp-content/uploads/sites/218/2022/06/Schermafbeelding-2022-06-07-om-09.14.00.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Vier politieke partijen (PvdA, VVD, D66 en ChristenUnie) hebben niet concreet in hun standpunten staan wat zij van een late zwangerschapsafbreking vinden. Wel hebben ze vragen opgestuurd naar aanleiding van het evaluatierapport over De Regeling. Hieronder lees je wat hun vragen zijn.

[aesop_gallery id=”931″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Bron: Kamerbrief Tweede Kamer, klik op de afbeeldingen om ze te vergroten.

[aesop_chapter title=”Een late zwangerschapsafbreking in het buitenland” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Daphne: “We stuitten dus op het feit dat ze met 32 weken de zwangerschap in Nederland niet meer, op een aantal uitzonderingen na, mogen afbreken. Ik begrijp nog steeds dat niet elke situatie in een kader te plaatsen is. Maar tot op de dag van vandaag vind ik het niet te verkroppen dat het vooruitzicht van Fleur niet als uitzichtloos lijden mocht worden gezien.”

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van donderdag 19 juli: aanvraag second opinion.

Liever lezen? Klik dan hier. 

De volgende ochtend zitten Daphne en haar man in een ziekenhuis in Antwerpen. Al snel worden ze geroepen en mogen ze doorlopen naar de kamer van de arts. “Hij meet en ziet dat alles er goed uitziet, tot hij bij het hoofd aankomt. Ik zie de arts zijn rug verstijven en schrikken van wat hij ziet. Op dat moment kan ik geen emotie meer tonen, je wordt die dagen zo geleefd.” De arts overlegt met zijn collega’s en samen besluiten ze een late zwangerschapsafbreking voor te leggen aan de ethische commissie. “Zij moeten unaniem voor zijn en pas dan kan er voor een late zwangerschapsafbreking worden gekozen. Dat vond ik erg fijn, we stonden er in die keuze dan niet alleen voor.”

Na een paar dagen worden de echo’s, verschillende onderzoeken en de MRI vanuit Nederland opgestuurd naar België zodat de ethische commissie daarnaar kan kijken. Vanaf dat moment was het wachten tot ze iets te horen kregen.

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van donderdag 26 juli: er is toestemming.

Liever lezen? Klik dan hier. 

[aesop_chapter title=”Herinneringen maken” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

De laatste week dat Daphne zwanger zal zijn van Fleur is aangebroken. “Die week bestond voor ons uit het maken van herinneringen. Zo zijn we met z’n drieën wezen motorrijden, heb ik een gipsafdruk van mijn buik laten maken en heb ik ontelbaar veel foto’s gemaakt. Liever te veel dan te weinig dacht ik.”

Op zo’n moment leef je in een bubbel en is het maken van herinneringen ontzettend belangrijk voor de verwerking maar ook voor later. Oprichter en voorzitter van Steunpunt Nova Ruth van den IJssel (50) geeft dit altijd mee aan ouders die een kindje verliezen. “Wij begeleiden ouders in de prenatale fase, dus de periode voor de geboorte. Op onze site laten we zien wat de mogelijkheden met je baby zijn voordat je afscheid moet nemen. Hierbij kun je denken aan het fotograferen van je buik. Het is een simpele gedachte, maar voor ouders die in een complete waas zitten is het vaak fijn om te lezen wat ze allemaal wél kunnen doen.” Daarbij heeft Ruth op haar site alle informatie met betrekking tot een late zwangerschapsafbreking gedeeld. “Ouders hebben het recht om meteen op deze informatie terecht te komen zodat ze niet eerst het hele internet af hoeven te googelen.”

[aesop_chapter title=”De zwangerschapsafbreking ” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

In alle vroegte vertrekken Daphne en haar man naar België. “Om kwart over 5 stonden we op, die nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Tijdens de reis voel je dat je keel wordt dichtgeknepen. Op dat moment wil je alleen maar terug naar huis en jezelf opsluiten.” Na een paar uur rijden ze de parkeerplaats op en lopen ze richting de ingang. “Je weet dat als je de deur doorloopt ze er de volgende keer niet meer is. We pakken elkaar stevig vast en lopen naar binnen.”

Tijdens de reis voel je dat je keel wordt dichtgeknepen

Om de pijn te verlichten krijgt Daphne een ruggenprik. Ook krijgt ze tabletten om haar baarmoeder te laten verweken. “Dan word je eigenlijk al ingeleid voor de bevalling en weet je dat je niet meer terug kan.”

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van dinsdag 31 juli: de zwarte dag.

Liever lezen? Klik dan hier. 

Nadat de artsen tien minuten weg zijn geweest, komen ze terug. “Ik dacht dat ik nog van alles voelde in mijn buik en op dat moment moest ik de monitor als bewijs zien. Het hartje klopte inderdaad niet meer en die beelden staan gegraveerd in mijn geheugen.”

Op dat moment moest ik de monitor als bewijs zien

Daarna wordt alles wazig voor Daphne. “Ze zetten een mandje met twee tijdschriften bij me neer, waarin ouders in soortgelijke situaties hun verhaal hebben gedaan. Misschien put ik daar troost uit. Aan het einde van de middag begin ik enorm veel te trillen. Volgens de arts is dat de spanning die loskomt.” Daarna valt Daphne in een onrustige koortsslaap en is het afwachten wanneer Fleur wordt geboren. “Na een slapeloze nacht wordt onze Fleur om 6.25 uur geboren.”

Daphne hield een dagboek bij tijdens haar zwangerschap. Luister hieronder naar het dagboek van woensdag 1 augustus: stille geboorte.

Liever lezen? Klik dan hier. 

[aesop_gallery id=”849″ revealfx=”inplaceslow” overlay_revealfx=”inplaceslow”]

Bron foto: Fleur van Eeuwijk

Ondanks het verdriet heeft Daphne wel het gevoel dat ze moeder is geworden. “Ook al was ze stil, we hadden toch dat eerste magische gevoel van haar geboorte. Vanaf dat moment overheerste het trotse gevoel dat zij ons papa en mama heeft gemaakt.” Ze mochten haar wassen en aankleden. “Het was fijn dat iedereen ons het gevoel gaf dat dit een ‘gewone’ zwangerschap was. Voor de erkenning was dat heel fijn.” In het ziekenhuis wordt een afdruk van Fleurs voet gemaakt en knipt Daphne wat haartjes van haar af als herinnering.

[aesop_gallery id=”859″ revealfx=”inplaceslow” overlay_revealfx=”inplaceslow”]

Bron foto: Fleur van Eeuwijk

Aan het einde van de volgende dag mogen ze samen met Fleur naar huis. Daar wordt ze in haar bedje gelegd en genieten ze van alle momenten samen. “Ik las haar verhalen voor, we hebben foto’s gemaakt en ik mocht haar verzorgen omdat ze koel moest blijven. We hebben zoveel mogelijk tastbare herinneringen gemaakt.”

De fysieke periode samen met je kind is erg belangrijk. Op de hulpkaarten van Steunpunt Nova staan verschillende punten die je kunt doen met je kindje. Ruth van den IJssel: “Denk aan het afknippen van het haar, een verhaal voorlezen, een liedje zingen en afdrukken van voeten of handen laten maken. Het is een kostbare tijd waar je van moet genieten.”

Na een paar dagen genieten van Fleur volgt het afscheid. “We hebben in een kleine kring afscheid van haar genomen. Na een gezamenlijk afscheid zijn mijn man en ik naar het crematorium gereden. We brachten haar naar de crematoriumruimte en dan moet je écht afscheid van haar nemen. Om tot het laatste moment samen te zijn, hebben we twee haarlokken van onszelf meegegeven. En dan draai je je om. Je wilt niet maar je kan haar niet meenemen. Vol verdriet loop je dan die gang uit.”

Om Fleur tastbaar te houden heeft Daphne een herinneringskist gemaakt. Deze kist wordt rond haar geboorte- en sterfdag tevoorschijn gehaald. Hierin zitten onder andere haar as, haar deken van de geboorte, voet- en handafdrukken en vooral veel tekeningen en brieven aan Fleur van vrienden en familie. “Na Fleur ben ik moeder geworden van een zoon (8) en dochter (5). Voor onze kinderen is Fleur hun grote zus en ze maakt ze ook echt nog deel uit van ons gezin. Daarom halen we ook altijd taart op ‘Fleur-dag’, dit is de geboortedag van Fleur.”

[aesop_chapter title=”Het taboe ” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Een zwangerschapsafbreking na 24 weken mag niet volgens de wet in Nederland, op enkele uitzonderingen na. Toch zijn er veel vrouwen die hier door een medische reden wel voor kiezen en zich genoodzaakt voelen om een afbreking in het buitenland uit te laten voeren. Volgens Daphne moet dit anders. “Ook al gebeurt dit maar in enkele gevallen, je moet daar je ogen niet voor sluiten. Hoe kan het dat we tien jaar verder zijn en er nog steeds bijna niets is veranderd aan de wet? Het zijn enorme ethische vraagstukken, dus ik begrijp de aarzeling. Maar zodra er meer duidelijkheid in de wetgeving komt, is er meer duidelijkheid voor artsen en kan er ruimte worden gegeven voor een open en eerlijk gesprek. Want waarom kan dit niet zoals het in België gaat?”

Gynaecoloog Attie Go hoopt dat er een mogelijkheid komt tot een late zwangerschapsafbreking zonder dat daar een straf op staat. “De grens moet niet gedachteloos omhoog, het is belangrijk dat je door zorgvuldigheid en onderzoeken ook tot een late zwangerschapsafbreking kunt komen. En ik vind dat we dat in Nederland kunnen.” Ook kinderneuroloog Liesbeth Smit hoopt op verbetering. “Er is veel onzekerheid door de regelgeving. Het is tot een bepaald punt duidelijk maar dat is niet genoeg. Voor ouders is het ook moeilijk omdat wij er niet veel over kunnen zeggen. Ik vind dat dat zeker beter kan.”

Bienvenida Linscheer (33), van belangenvereniging de Wet van L.E.F. is het met iedereen eens. “Ik heb ditzelfde verlies een jaar geleden meegemaakt en uiteindelijk ben ik ook in België beland voor een late zwangerschapsafbreking. Mijn grootste doel is dat er uiteindelijk een situatie ontstaat waarbij ouders en zorgverleners volledig geïnformeerd zijn, weten waar de mogelijkheden zijn en daardoor een weloverwogen keuze kunnen maken. Die niet wordt beïnvloed door angst of onwetendheid.” Toch zal het taboe volgens Bienvenida niet volledig verdwijnen. “We leven in een maatschappij waarbij we te maken hebben met veel verschillende meningen als het gaat om zwangerschapsafbrekingen. Zolang er een oordeel hierover zal zijn, is er sprake van een taboe. Maar door zichtbaar te zijn en ouders die dit hebben meegemaakt een stem te geven, hoop ik dat we over tien jaar niet meer naar het buitenland hoeven voor een late zwangerschapsafbreking.”

[aesop_chapter title=”Verantwoording” bgtype=”color” full=”on” video_autoplay=”play_scroll” bgcolor=”#888888″ revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Deze productie is gemaakt en geschreven door Fleur van Eeuwijk, vierdejaars student Journalistiek aan de Hogeschool in Utrecht.

Voor deze crossmediale productie zijn verschillende mediavormen (tekst, audio, video, foto’s en een poll) met elkaar gecombineerd. Er zijn meerdere personen gesproken om zo een compleet verhaal te krijgen met betrekking tot het onderwerp ‘late zwangerschapsafbreking’. Als eerste Daphne Ronde-van Tilburg die haar persoonlijke verhaal wilde vertellen over haar late zwangerschapsafbreking. Zij heeft tijdens haar zwangerschap een dagboek bijgehouden die te beluisteren is in deze productie. Om dit verhaal aan te vullen, is er gesproken met een verloskundige, kinderneuroloog, gynaecoloog, psycholoog en belangenvereniging de Wet van L.E.F. Daarbij kun je in de kaders feitelijke informatie lezen over De Regeling, hoe deze nu is en hoe deze (in de toekomst) zal veranderen. Ook zijn politieke partijen in deze kaders opgenomen om te laten zien wat voor vragen zij hebben over het evaluatierapport rondom De Regeling.

Alle informatie is zorgvuldig geselecteerd en is afkomstig van primaire bronnen. De gegevens die worden ingevuld bij het vragenformulier zijn anoniem en worden verder nergens voor gebruikt. Er is gekozen voor de poll om lezers na te laten denken over wat zij van het onderwerp vinden.

Dankzij Daphne Ronde-van Tilburg, Mariska Jansen, Liesbeth Smit, Attie Go, Ruth van den IJssel en Bienvenida Linscheer is deze productie tot stand gekomen. Illustrator Nick Koppen heeft de illustraties voor deze longread verzorgd door vlinders te maken. Deze vlinders staan symbool voor Fleur.