“Ik had geen vrienden om leuke dingen mee te doen”<\/h2>\n\n\n
\nErik Bukkems. Foto’s door: Florien de Bruijn <\/figcaption><\/figure><\/div><\/div>\n<\/div>\n\n\n\n
Vaak associ\u00ebren we eenzaamheid met ouderdom, maar het zijn tegenwoordig juist ook de jongeren die zich eenzaam voelen. Onder andere de coronacrisis heeft een negatieve impact gehad op de gevoelens van eenzaamheid onder jongeren. Maar hoe wordt eenzaamheid door een jongere ervaren?<\/strong><\/p>\n\n\n\n
\u201cMijn leven bestond op een gegeven moment uit opstaan, naar school gaan en weer naar huis gaan. Daartussen had ik geen sociaal leven. Dat vond ik heel lastig\u201d, vertelt Erik Bukkems (24). Erik is een lange tijd eenzaam geweest \u2013 en nog steeds af en toe. Hij is niet de enige jongere die gevoelens van eenzaamheid ervaart; eenzaamheid onder jongeren is namelijk een steeds vaker voorkomend probleem. <\/p>\n\n\n\n
\n
<\/p>\n“Door mijn autisme voelde ik me anders dan de rest”<\/strong><\/cite><\/blockquote>\n\n\n\n
Autisme, taalontwikkelingsstoornis en Pfeiffer<\/strong><\/p>\n\n\n\n
Erik: \u201cIn mijn jeugd is de eenzaamheid al ontstaan. Ik heb autisme en een taalontwikkelingsstoornis. Hierdoor ben ik naar het speciaal onderwijs gegaan. Daar begon het al. Ik woonde in een klein dorp in de buurt van Eindhoven en dan ga je met een speciaal busje iedere ochtend naar school in de grote stad. Aan het eind van de middag word je weer teruggebracht en dan merk je dat je de enige in het dorp bent die naar het speciaal onderwijs gaat. Dat is toch anders dan bij andere leeftijdsgenoten. Op het speciaal onderwijs had ik wel een beste vriend, maar hij kwam uit een dorp aan de andere kant van Eindhoven. Dan kan je niet makkelijk afspreken. Dus als ik thuiskwam, had ik niemand om iets mee te doen. Later merkte ik ook steeds meer dat ik me door mijn autisme anders voelde dan de rest. Daardoor had ik niet echt aansluiting bij leeftijdsgenoten. Op mijn vijftiende heb ik de overstap naar het reguliere onderwijs gemaakt. Dat was fijn, omdat ik daar wat vrienden begon te maken, maar toen had ik de pech dat ik Pfeiffer kreeg. Daardoor heb ik een lange tijd weinig energie gehad en heb ik vaak op bed gelegen. Ik denk dat de leeftijd rond je vijftiende juist een cruciale leeftijd is voor vriendschappen; dan ga je voor het eerst op stap en naar de kroeg. Dat heb ik allemaal gemist. Om dan later nog aansluiting te krijgen, was heel lastig. Dit alles zorgde ervoor dat ik flink wat eenzaamheid heb ervaren.\u201d<\/p>\n\n\n\n
![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/floriendebruijn\/wp-content\/uploads\/sites\/1295\/2024\/01\/erik-foto-1024x768.jpeg\")