’Ik ben niet alleen mijn ouders verloren, maar nu ook mijn zus”
Wanneer Noura op 17-jarige leeftijd wees werd, verloor ze tijdens de rouwverwerking niet alleen zichzelf, maar ook haar zus. “We gingen allebei volledig een andere kant op. Ik ben liever met mensen om me heen waarmee ik gewoon leuke avonden heb, in plaats van dat ik vijf keer op een dag moet bidden zoals m’n zus”.
In 2012 overleed de moeder van Noura aan de gevolgen van kanker. Haar Nederlandse vader wilde op zo’n manier voor zijn twee dochters zorgen, die wel zal aansluiten bij het geloof van zijn overleden Marokkaanse vrouw. Ondanks dat de bedoeling goed was, viel dit niet in de smaak bij Noura.
Boos, ja dat was ze zeker, toen ze hoorde dat haar vader met haar tante ging trouwen één jaar na het overlijden van haar moeder. De huiselijke sfeer werd vervangen door ruzies en het stilzwijgen van alles. Terwijl haar vader het beste voor zijn dochters wilde en hun een moeder figuur wilde geven, konden de puberende Noura en haar zus er niet de empathie voor op brengen om hun tante aan te spreken als moeder. Alhoewel hun tante dat wel van hen verwachtte. “We hadden heel vaak ruzie om het feit dat we tegen vreemden moesten zeggen dat zij onze moeder was. En wij hadden allebei zoiets van, nou sorry, maar dat gaan we gewoon niet doen”. Twee handen op één buik waren Noura en haar zus in de periode voor het overlijden van haar vader. “Gewoon mijn zus en ik tegen de wereld zeg maar”, zo beschrijft ze de situatie van toen.
Maar sinds het moment dat de vader van Noura in 2017 overleed, was die band met haar zus verleden tijd. Hun wegen scheidden van elkaar vanaf het moment dat ze wees werden. Op een positieve manier? Nee, volgens Noura niet. “Ze was wel altijd een soort houvast geweest voor mij. Alleen nu is dat gewoon weggevallen en sta ik er in principe gewoon alleen voor”, zegt ze. Aan haar tante heeft ze ook niks, nooit gehad ook. Dat realiseerde ze zich maar al te goed op het moment dat haar vader kwam te overlijden en zij de taak op zich kreeg om 112 te bellen. “Ik was 17 weetje, ik ben de jongste thuis. Dat was best wel een heftige verantwoordelijkheid die dan bij mij werd gelegd, omdat de rest het gewoon niet aan kon”.
Het was een verwarrende en heftige gebeurtenis voor Noura om haar vader voor haar ogen te zien overlijden. Na een ouderwets filmavondje met haar vader op de bank, werd ze naar boven geroepen door haar tante. “Ik was met m’n vader die avond, we hadden samen gewoon een film gekeken. Mijn zus was op zolder en ik was beneden toen mijn tante schreeuwde naar ons; je moet nu komen, er is wat aan de hand. Toen we boven waren toen ehm, toen pakte mijn vader zeg maar naar zijn arm en zei van; ik heb pijn, ik heb pijn. Dat zag ik ook gebeuren. Maar omdat mijn zus en tante gewoon super hysterisch aan het doen waren, moest ik de ambulance bellen en hun uit gaan leggen wat er aan de hand was. Maar ja ik wist natuurlijk ook niet goed wat er aan de hand was. En toen kwam de ambulance veel te laat, echt pas drie kwartier daarna. Maar het is, was gewoon heel heftig. Je ziet je vader voor je ogen op zijn knieën gaan en je ziet een soort van, het is heel raar, maar je ziet het leven gewoon uit hem gaan”.
Ieder persoon gaat anders om met rouwen en verwerkt het verlies van een geliefde anders, als dat überhaupt wel mogelijk is. De twee zussen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan. “We waren altijd twee handen op één buik. Sinds het overlijden van mijn vader is dat zo erg veranderd, dat is echt vreselijk. Alles wat ik doe op dit moment, daar is zij op tegen”. De zus van Noura richt zicht de afgelopen twee jaar voornamelijk op het geloof, de Islam, en school.Als voorbeeld neemt Noura haar vriendengroep. Een hoopje van zielige mensen, al zegt ze het zelf. Met hen zit ze ook regelmatig aan de drugs, wat haar helpt met het verwerken van wat ze heeft meegemaakt. “Als ik drugs gebruik ga ik het er juist over hebben. Drugs is meer een soort van opening om er wel over te praten. Ik laat meer toe. Mijn vriendengroep die gebruikt redelijk vaak, maar we zijn altijd met de juiste mensen en we praten echt super veel als we aan de zooi zitten”. En wat Noura dan te horen krijgt van de haar zus? ‘’Nou, dingen zoals; je gooit je leven weg! Die mensen zijn niet goed voor je!’’.
“Wat ik het meeste mis? Dat is iemand die me wel begrijpt, zoals mijn vader deed. Mijn zus is volledig een ander persoon geworden en ik kan gewoon amper meer met haar omgaan”. Toch kijkt Noura met een realistische blik naar de situatie. Het ligt aan beide zussen. Ook zij is erg veranderd en ze zijn beiden precies de tegenovergestelde richting gegaan. En hoe dat voelt? “Eenzaam, ik ben niet alleen mijn vader verloren en daarbij wees geworden, maar ik ben ook mijn zus verloren”.
In de weg opzoek naar haarzelf heeft ze al een aardige rit achter de rug. Op de een of andere manier de controle terug krijgen uitte zich in een eetstoornis genaamd boulimia. “Ik moet gewoon kwijt wat ik eraan heb gegeten, terwijl ik weet dat dat niet zo werkt”. Dit kan ze niet delen met haar zus, wat ervoor zorgt dat ze er alleen voor staat. “Ik weet wel weer wat voor reacties ik ga krijgen; het zit gewoon tussen je oren! Om die reden vertel ik het niet”.
In verband met het privacy redenen is Noura niet haar echte naam.