ZEIST – Elk jaar wordt de tweede dinsdag in mei aandacht besteedt aan de oorzaken en gevolgen van een beroerte. Een beroerte heeft een grote impact op het leven van het slachtoffer maar ook op de mantelzorgers. Ook Hannie de Pater (77) uit Couwenhoven is mantelzorger van haar man, met wie zij 55 jaar getrouwd is. Hij heeft in 2019 een beroerte gehad. Dat heeft veel veranderd in haar leven.
“Het was een onrustige nacht in 2019. We konden allebei niet goed slapen. Daarom hadden we om drie uur ’s nachts nog een kopje thee gedronken. Daarna vielen we toch in slaap. Een paar uur later begon mijn man rare geluiden te maken in zijn slaap. Hij was heel onverstaanbaar aan het praten en dat deed hij anders nooit. Verder begon hij zich aan mij vast te klemmen. Het was een hele vreemde situatie. Maar ik heb het eerst even afgewacht.”
“Op een gegeven moment begon ik me af te vragen wat er met hem aan de hand was. Ik deed het licht aan en zag dat zijn mondhoek scheef hing. Alle alarmbellen gingen af en ik heb meteen 112 gebeld. De ambulance was er snel bij. Mijn man is uit het raam getakeld door de brandweer en met spoed naar het St. Antonius ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis was hij buiten kennis en daar werd bevestigd dat hij een beroerte had. Hij is toen meteen geopereerd om de bloedprop in zijn hersenen te vermalen. Na de operatie kwam hij snel bij. Het eerste wat hij zei toen hij wakker werd, was: ‘De blauwe container moet nog aan de weg’. Dat was hij die dag daarvoor vergeten.”
“Op dat moment dacht ik heel rationeel na. Als ik moet handelen, dan handel ik. Ik was niet in paniek en ik regelde de dingen die nodig waren vanuit het ziekenhuis. Ik heb bijvoorbeeld alle negen kinderen gebeld en verteld wat er aan de hand was. Ik vind het vreemd van mezelf, maar door die dingen zelf te regelen, vond ik ook rust om alle uitslagen af te wachten. Wonder boven wonder knapte hij in de dagen erna snel op. Hij was halfzijdig verlamd maar na een paar dagen liep hij alweer achter de rollator.”
Gedrag
“Door de beroerte kreeg hij een zuurstofgebrek in zijn hersenen. Hierdoor heeft hij een hersenbeschadiging opgelopen in zijn voorste hersenkwab. Dat is het gedeelte in de hersenen waar je persoonlijkheid, filter, gedrag en rem wordt geregeld. Door de beroerte is vasculaire dementie ontstaan, hierdoor kreeg hij een grote gedragsverandering. Er kwamen ineens hevige emoties bij hem boven. Mijn man heeft altijd een sterk karakter gehad maar dit gedrag kende ik na 55 jaar huwelijk nog niet. Dat vind ik een moeilijk punt van de beroerte, mijn man is niet meer de man van vroeger. Dat maakt mijn ontmoetingen met hem soms heel verdrietig. Toch deden we van 2019 tot 2022 veel samen. Hij had een driewieler waarmee we samen op pad konden gaan. We zijn ook verschillende keren nog een paar dagen weggeweest naar een hotel.
Tot november vorig jaar. Hij heeft toen een bloedvergiftiging gekregen na een urineweginfectie en daarbij ook nog een delier (plotselinge verwardheid red.). Daardoor ging het ineens erg slecht met hem. Toch is hij ook toen weer opgekrabbeld maar heeft vanaf die tijd een nog grotere karakterverandering gekregen. Hij heeft in verschillende ziekenhuizen gelegen en is ook in een revalidatiecentrum geweest. Daar zijn testen gedaan en kreeg hij de indicatie voor een verpleegtehuis. Eerst heb ik altijd nog gedacht dat het nog beter zou gaan maar dat was niet zo. Hij kon uit het niets erg boos op mij worden en was ook heel snel vermoeid.
Ik heb toen met heel veel pijn in mijn hart ermee ingestemd dat hij naar een verpleegtehuis in Vathorst zou gaan. Hij is dus sinds november niet meer thuis geweest en dat is nog steeds erg moeilijk voor me. Maar ik heb op een gegeven moment de knop omgezet want je moet verder omdat ik zelf wel gezond ben.
Zelfstandigheid
“Door zijn beroerte werd ik gedwongen zelfstandiger te worden. Hij kon niets meer overzien, dus de financiën, beslissingen en plannen maken, kwamen bij mij te liggen. Dit was wel nieuw. Hij was juist altijd degene die iets organiseerde en de plannen maakten in ons huwelijk. Ik vond dat toen prima want dit was nu eenmaal taakverdeling in ons huis. Nu heb ik dat overgenomen. En ik heb er ook wel plezier in om dingen te regelen.
Doordat alle taken nu bij mij kwamen te liggen, leerde ik ook veel nieuwe dingen. Ik heb bijvoorbeeld zelf een nieuwe auto gekocht. Ik wist niet wat er allemaal bij kwam kijken maar dat leer je snel. Nu zit ik mijn vriendinnen ook aan te sporen om er rekening mee te houden dat je er misschien alleen voor komt te staan. Ben je dan in staat om je financieel je eigen leven te leiden? Vaak zeggen ze: ‘Mijn kinderen regelen de financiën dan wel’, Maar ik ben van mening dat mijn kinderen toch niet hoeven te weten waar ik mijn geld aan uitgeef?
Wat ik jammer vind is dat we er niet veel meer samen op uit kunnen gaan. Dat is nu allemaal voorbij. Je bent beperkter geworden. Soms doen we vanuit het verpleeghuis een uitstapje naar het winkelcentrum, naar de binnentuin of we rijden met de auto een stukje. Het is fijn dat dit nog kan. Aan de andere kant ben ik ook dankbaar. We hebben veel samengedaan. We hebben samen mooie herinneringen gemaakt. Ik heb ook een fijn huis, geen financiële zorgen en ik ben nog mobiel genoeg om hem vaak te bezoeken. Het is alleen nu wat anders, het is minder ontspannen.”