{"id":380,"date":"2022-08-15T20:48:51","date_gmt":"2022-08-15T18:48:51","guid":{"rendered":"https:\/\/svjmedia.nl\/nikkivanderkruk\/?p=380"},"modified":"2022-08-15T21:32:50","modified_gmt":"2022-08-15T19:32:50","slug":"zoektocht-naar-herkenning","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/svjmedia.nl\/nikkivanderkruk\/380\/zoektocht-naar-herkenning\/","title":{"rendered":"Zoektocht naar herkenning"},"content":{"rendered":"
<\/p>\n
[aesop_image img=”https:\/\/svjmedia.nl\/nikkivanderkruk\/wp-content\/uploads\/sites\/631\/2022\/08\/Schermafbeelding-2022-08-13-om-16.55.29.png” panorama=”off” imgwidth=”20%” align=”left” lightbox=”on” captionsrc=”custom” caption=”De reis van Yeny vanuit Medell\u00edn, Colombia, naar Nederland.” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]<\/p>\n
<\/p>\n
Yeny was 3,5 jaar oud toen ze werd geadopteerd uit Colombia. Samen met haar oudere, biologische zus en\u00a0adoptieouders vertrok ze naar Nederland, onderweg naar haar nieuwe leven. Rondom het onderwerp adoptie zijn een hoop aannames een vooroordelen, terwijl elk adoptiekind een ander verhaal heeft en verschillende emoties ervaart. Yeny vertelt openhartig over haar zoektocht naar haar biologische familie, de moeilijkheden waar ze tegenaan is gelopen in Nederland, maar ook hoe zij daar nu als 38-jarige vrouw in staat.<\/p>\n
De moeder van Yeny werd op jonge leeftijd zwanger en daardoor werden Yeny en haar zus grotendeels opgevangen door hun oma. Zij gaf na een aantal jaar aan de zorg niet meer te kunnen dragen. Via bemiddelingsbureau Wereldkinderen ontvingen de adoptieouders van Yeny een foto van haar en haar zus. In 1987 ontmoetten ze de twee meisjes en na nog een week met elkaar te verblijven in Colombia, vliegen ze met z\u2019n vieren naar Nederland.<\/p>\n
<\/p>\n
<\/p>\n
[aesop_video src=”youtube” id=”FLgwXRngy3Y” width=”50%” align=”center” disable_for_mobile=”on” loop=”on” controls=”on” mute=”off” autoplay=”off” viewstart=”off” viewend=”off” show_subtitles=”off” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]<\/p>\n
<\/p>\n
Al van jongs af aan is Yeny veel bezig met haar adoptie. Ondanks dat ze haar jeugd als prettig heeft ervaren, was ze wel al vroeg bezig met bepaalde dingen waar haar leeftijdsgenoten niet mee te maken hadden en voelde ze zich niet helemaal thuis in de Nederlandse cultuur. Toen ze ongeveer tien jaar was ontwikkelde ze veel vragen en ervaarde ze een vorm van gemis. \u201cVerdrietig zijn en iemand missen die je eigenlijk niet kent, dat is heel gek en moeilijk om mee om te gaan. Ik kon hier gelukkig wel goed over praten met mijn moeder in Nederland.\u201d Een manier voor Yeny om deze gevoelens aan te pakken, uitte zich in het schrijven van een brief. Ze richtte de brief aan zichzelf alsof ze haar biologische moeder was. Een manier om zichzelf gerust te stellen en te troosten. \u201cIn de brief schreef ik dat het niet aan mij lag en dat ze gewoon te jong was om ons op te voeden.\u201d<\/p>\n
[aesop_image img=”https:\/\/svjmedia.nl\/nikkivanderkruk\/wp-content\/uploads\/sites\/631\/2022\/08\/IMG_0808-scaled.jpeg” panorama=”off” imgwidth=”30%” align=”right” lightbox=”on” captionsrc=”custom” caption=”Yeny en haar zus.” captionposition=”center” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]<\/p>\n
Dat Yeny samen met haar biologische zus is geadopteerd, is vrij uitzonderlijk. In Nederland wordt 11,3% van de geadopteerde kinderen uit het buitenland tegelijk met een biologische broer of zus geadopteerd (bron: CBS). Yeny heeft nooit beter geweten, maar ziet het wel als een steun dat ze samen zijn geadopteerd. Ze denkt dat ze zich anders veel eenzamer had gevoeld. \u201cHet is me een aantal keer gevraagd of ik dankbaar ben dat ik geadopteerd ben. Dit vind ik een vervelende vraag, die ondanks de onbewustheid toch veel aannames met zich meebrengt. Maar waar ik wel echt dankbaar voor ben, is dat ik samen met mijn zus naar Nederland ben gekomen.\u201d<\/p>\n
<\/p>\n
<\/p>\n
[aesop_image img=”https:\/\/svjmedia.nl\/nikkivanderkruk\/wp-content\/uploads\/sites\/631\/2022\/08\/lf-2022-08-15-09_13_38.pdf” panorama=”off” imgwidth=”50%” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”left” revealfx=”inplaceslow” overlay_revealfx=”off”]<\/p>\n
Klik hier<\/a> voor de interactieve grafiek.<\/p>\n Een fijne herinnering uit Yeny\u2019s jeugd is het vieren van haar adoptiedag. Een initiatief van haar ouders, waarbij er op 1 oktober werd gevierd dat Yeny en haar zus zoveel jaar in Nederland waren. Dit vond meestal plaats bij hen thuis en ze mochten dan ook vriendinnetjes uitnodigen. \u201cIk heb geen idee of mijn vriendinnetjes eigenlijk snapten wat er werd gevierd, dit werd bij hen thuis natuurlijk niet gedaan. Maar deze mooie momenten zijn me wel echt bijgebleven.\u201d<\/p>\n Het gevoel van gemis bleef aanwezig en rond haar vijftiende vertelde Yeny tegen haar ouders dat ze op zoek wilde naar haar biologische familie. Dat vonden haar ouders nog wat vroeg en ook haar zus had hier nog geen behoefte aan. Yeny wist zeker dat als ze op zoek ging, dat ze dat samen met haar zus wilde doen. Uiteindelijk was ze zeventien jaar toen ze een brief schreef naar Spoorloos. Haar zus stemde in omdat ze dit graag wilde doen voor Yeny. Er is een dossier over de adoptie waar wat gegevens over hun biologische familie in staan. Dit dossier kwam van het bemiddelingsbureau en ook via hen kun je op zoek naar je roots. \u201cIk heb gekozen om de zoektocht naar mijn familie via Spoorloos te laten verlopen, omdat ik dit de meest veilige optie vond. Ik wist zelf ook niet waar ik moest beginnen.\u201d Uiteindelijk heeft Yeny drie jaar gewacht op het belletje van Spoorloos. \u201cOp mijn zeventiende was ik er misschien ook nog niet helemaal aan toe dus toen de opnames startten toen ik twintig was, vond ik dat prima.\u201d<\/p>\n [aesop_image img=”https:\/\/svjmedia.nl\/nikkivanderkruk\/wp-content\/uploads\/sites\/631\/2022\/08\/lf-2022-08-15-11_20_21.pdf” panorama=”off” imgwidth=”50%” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”left” revealfx=”inplaceslow” overlay_revealfx=”off”]<\/p>\n