Met een kwispelende staart komt er een vrolijke hond aangerend. Hij springt omhoog ter begroeting “Nu heeft hij zijn tuigje niet aan, dus dan mag het.” vertelt baasje Indy (22) uit Hensbroek. Hond Ollie is namelijk en psychosociale-hulphond in opleiding en leert nu dat als zijn hesje aan is hij aan het werk is. Samen staan ze aan het begin van een lang opleidingstraject zodat Indy straks weer mee kan doen: “Door mijn psychische problemen kan ik niet studeren of werken, straks met Ollie kan dat hopelijk weer wel.”
21 mei 2021
[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/pienmulder/wp-content/uploads/sites/636/2021/05/1f666ea7-db92-4bdb-93ef-c25f4f89a4e6.jpg” panorama=”off” imgwidth=”40%” credit=”Foto door Pien Mulder” align=”right” lightbox=”off” captionsrc=”custom” caption=”Indy en hulphond Ollie vormen samen en team” captionposition=”center” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]
Steeds meer jongeren worstelen met mentale problemen, een psychosociale hulphond kan dan een oplossing zijn. Hulphonden voor psychosociale taken zijn een stuk minder bekend dan bijvoorbeeld blindengeleidehonden of hulphonden voor mensen met een fysieke beperking. Indy krijgt hierdoor soms vreemde blikken: “Mensen denken soms dat ik hem opleid voor iemand anders, en laatst kreeg ik zelfs de vraag of ik misschien nog een handicap zou krijgen. Dat ik straks blind zou worden of zo.”
Indy had vroeger een lastige thuissituatie en leerde niet om over haar gevoelens te praten. Op school werd zij gepest en buitengesloten. Dat uitte zich later in onder andere een depressie, zelfbeschadiging en een eetstoornis. “In het derde jaar van mijn studie kraamzorg ging het zo slecht dat ik van de schoolmaatschappelijk werker naar de huisarts móést. Ik was op dat moment ook suïcidaal en kon ik niet meer doorgaan. Ik vond dat jammer omdat het mijn laatste jaar was, maar ik dacht na een korte behandeling weer terug te kunnen komen.”
Behandeling bleek voor Indy echter een gevecht: “Eerst kwam ik bij de GGZ terecht, daar zijn destijds veel dingen gebeurd die mijn vertrouwen hebben geschaad. Eerst kreeg ik behandeling voor depressie maar er was meer aan de hand. Ik kreeg verschillende diagnoses maar moest daarna lang wachten op behandeling. Ik ben toen op zoek gegaan naar andere behandelvormen, maar overal is een wachttijd van meerdere maanden, soms zelfs een jaar. Ik kwam meerdere keren in een crisisopvang terecht, en ben 10 weken opgenomen bij Yes We Can Clinics, ik heb daar verbetering gemaakt maar ben nog niet waar ik wil zijn.”
Ollie zou Indy straks het laatste zetje moeten geven: “Iemand die ik via Instagram ken had al een hulphond en voor haar hielp het heel goed. Nu al merk ik zelf dat Ollie veel voor mij betekent. Hij staat nog aan het begin van zijn opleiding, maar nu al geeft hij bijvoorbeeld veel structuur aan mijn dag. Om goed voor hem te kunnen zorgen moet ik ook goed voor mezelf gaan zorgen. Ik ben nooit meer alleen, en heb door hem afleiding van destructieve gedachten.” Maar straks kan Ollie ook meer dan een normale hond: “Hij is nu nog een pup, maar met de trainingen leert Ollie verschillende skills: als ik overprikkeld raak in de supermarkt kan hij dat herkennen en me naar de uitgang helpen. Hij kan gaan signaleren wanneer mijn bloedsuikerspiegel te laag is en ik moet eten, en speciale deep pressure therapy (DPT) toepassen om me te kalmeren.”
[aesop_quote type=”block” background=”#ffffff” text=”#d76060″ width=”content” align=”center” size=”2″ quote=”"Ollie is mijn lichtpuntje, we passen zo goed bij elkaar. Voor hem moet ik door."” parallax=”off” direction=”left” revealfx=”off”]
De opleiding tot psychosociale hulphond is prijzig: “Elke week hebben we met een coach intensieve training. Dan gaan we bijvoorbeeld met Ollie, de coach en ik naar de supermarkt om te oefenen. Sommige opleidingen kosten 10.000 euro. Ik moet nu rondkomen van een uitkering, en zo veel geld heb ik niet liggen. Daarnaast zijn er nog de kosten van het aanschaffen van een pup, en alle kosten die normaal bij een hond komen kijken.” Daarom startte Indy een crowdfunding: “Online startte ik een actie waar mensen konden doneren voor de opleiding. Ik heb een deel van het bedrag bij elkaar behaald en ben daar super dankbaar voor. Door interviews in de lokale krant en berichten op social media vonden mensen mijn actie en doneren. De rest heb ik zelf betaald.”
Een andere reden voor de hoge kosten is dat de verzekering in de meeste gevallen niet vergoed: “Soms heb je geluk met je gemeente en krijg je vanuit daar een budget. Er is alleen vaak niet de overtuiging dat een hulphond een werkend hulpmiddel is en dat het de kosten waard is. Mijn opname bij Yes we Can kostte meer dan 40.000 euro. Dat kreeg ik wel allemaal vergoed. Voor Ollie betaal ik dus alles zelf of door donaties, hopelijk veranderd dat in de komende jaren voor anderen.”
Voor Indy is het het allemaal waard, de twee zijn duidelijk dol op elkaar: “Toen ik bij de fokker wist dat Ollie mijn harige held zou worden had ik tranen van geluk. Ollie is mijn lichtpuntje, we passen zo goed bij elkaar. Voor hem moet ik door. De wereld is vaak groot en overweldigend, maar door Ollie ben ik niet alleen. Door Ollie krijg ik meer zelfstandigheid, en ik wil binnenkort ook op mezelf gaan wonen. Als het straks beter gaat wil ik gaan werken als coach of ervaringsdeskundige. Ik ben nu aan het overleven, en ik wil vooral weer gaan leven.”
Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.
