Sekswerk is wellicht een van de meest bekende taboes in ons land. Onze overheid heeft het gelegaliseerd en daarmee als het ware geaccepteerd, maar dat betekent zeker niet dat de Nederlandse samenleving dit ook direct doet. Als er iemand veel van dit onderwerp en het maatschappelijke stigma eromheen weet, dan is dat Heleen Driessen. Zij is de vertrouwenspersoon van Amsterdam en werkt al jaren bij P&G292 en samen met de politie en de GGD in Amsterdam. Ren\u00e9e de Witte gaat met haar in gesprek.<\/p>\n
\u201cHet feit dat mensen er simpelweg niet over praten wanneer zij dit werk doen of erheen gaan, maakt sekswerk een taboe. Er is een g\u00eane rond het beroep en het onderwerp\u201d, vertelt Driessen. Veel mensen vinden dat het niet hoort. \u201cWanneer (jonge) meiden veel seks hebben voor hun plezier, worden zij al vaak neergezet als slet. Laat staan dat je ervoor betaald krijgt.\u201d, aldus Driessen. Ook zij begrijpt heus de moeite die mensen kunnen hebben met het beroep, maar maakt wel zeer duidelijk dat dit voor veel vrouwen in de branche geen onterend of vervelend beroep is. Wel wordt duidelijk dat ook de vrouwen zelf niet altijd makkelijk erover praten. \u201cWanneer er sekswerkers worden gevraagd om op televisie te vertellen over het werk, zie je toch vaak een paar dezelfde vrouwen die er open over willen en durven praten voor de camera\u201d, vertelt Driessen. Ze vertelt dat zolang mensen ergens niet makkelijk over praten, wordt en blijft dat een taboe.<\/p>\n
In Nederland is sekswerk legaal, maar dat is in een land als Zweden een heel ander verhaal. Daar is een klant van een sekswerker hartstikke strafbaar. Door deze wetgeving is de prostitutie wellicht afgenomen, maar zeker niet verdwenen. Doordat dit illegaal gebeurt, in tegenstelling tot in Nederland, is er sneller sprake van criminaliteit en sprake van gevaar voor de sekswerkers zelf. Dankzij het feit dat het legaal is in ons land, wordt het streng gecontroleerd en gereguleerd. Op de wallen is altijd politie te vinden en er komen regelmatig mensen met vragen bij de ramen of alles ok\u00e9 verloopt.<\/p>\n
Ook de hygi\u00ebne wordt goed gecontroleerd. Mensen hebben wellicht een onhygi\u00ebnisch beeld van sekswerk, maar het tegendeel is waar. Sekswerkers weten beter dan wie dan ook wat ze aan het doen zijn. \u201cStudenten hebben veel meer seksueel overdraagbare aandoeningen dan je ooit zult vinden bij de sekswerkers\u201d, vertelt Driessen. De gedachte van mensen dat het werk onhygi\u00ebnisch zou zijn is dus heel makkelijk onderuit te halen. Sekswerkers gaan heel secuur te werk en maken alles na elke \u2018afspraak\u2019 heel goed schoon.<\/p>\n
Sekswerk is dus een taboe. Dat is wel duidelijk. Maar zijn er dan ook nog taboes binnen de sekswereld zelf? En wat zijn die dan? Ook hierover weet Driessen genoeg te vertellen. \u201cWat volgens mij echt een taboe blijft, is het bezoeken van een transseksuele sekswerker\u201d, aldus Driessen. Ze vertelt dat onze samenleving dingen en mensen graag in hokjes willen kunnen stoppen en dat mensen dat in dit geval lastig vinden. Dus niet alleen in de buitenwereld is het een taboe. Binnen de sekswereld is er ook zeker sprake van taboes. Ook hier worden dingen niet of weinig besproken.<\/p>\n
<\/p>\n