Margreet de Keizer, al jarenlang bestuurslid van de Stichting Avondvierdaagse Houten, ademt enthousiasme wanneer ze vertelt over het jaarlijkse wandelfestijn. Niet als deelnemer, maar als drijvende kracht achter de schermen. “De sfeer, de kinderen en de blijdschap onderweg, dat maakt het allemaal de moeite waard,” vertelt ze met een glimlach.
Dit jaar wordt de Avondvierdaagse in Houten voor de 42e keer gelopen. Met een opkomst van 4.000 wandelaars was het vorig jaar een van de grootste van heel het land. Voor Margreet en haar medevrijwilligers betekent dit weken van voorbereiding. Zo moeten er routes worden uitgestippeld, controleposten geregeld, en medailles geteld en verdeeld – en dat allemaal met beperkte middelen. “Om het voor iedereen betaalbaar te houden, proberen we zoveel mogelijk met vrijwilligers te werken,” legt Margreet uit. Ondanks dit overheerst het plezier. “We hebben met z’n allen alle medailles geteld. Vijftien dozen in de huiskamer, dat waren ruim 3.000 medailles. Maar als je dan zo bezig bent met elkaar, is het gewoon enorm gezellig,” vertelt ze.
De organisatie hanteert meerdere startlocaties verspreid over Houten, zodat de routes beheersbaar blijven en de verkeersveiligheid gewaarborgd kan worden. “Vroeger liepen we altijd in één slinger – de vijf kilometer en de tien kilometer. Dat was bijna niet meer te behappen. Toen is het voorstel gekomen: kunnen jullie niet van verschillende startlocaties gaan?” Houten-Zuid heeft nu een eigen beginpunt, een ander deel start bij de sportvelden, en Margreet zelf zit bij de Kruisboog. “Dat is vooral bedoeld voor het centrum en de overige wijken,” legt ze uit.
Een geslaagde vierdaagse is er volgens Margreet een waarbij alles veilig en soepel verloopt. “Je bent afhankelijk van andere weggebruikers. En mensen zijn tegenwoordig best ongeduldig, zeker als ze even moeten wachten voor een stoet kinderen.” Toch verloopt het meestal zonder problemen. De organisatie doet er veel aan om de veiligheid te waarborgen. Zo moeten kinderen twee aan twee lopen, houden begeleiders toezicht en zijn er onderweg controleposten. “Het stempelen vinden de kinderen vaak enorm leuk. Ze willen overal gestempeld worden, ook al hebben ze geen eigen kaartje bij zich,” verklaart Margreet.
Wat Margreet het meeste raakt, blijft de collectieve blijheid. Jaar na jaar ziet ze duizenden mensen samenkomen om iets positiefs te ervaren. “Het defilé is altijd bijzonder. Dat zijn de laatste vijf kilometer door het dorp. Dan is het één grote mierenhoop van mensen – ouders, grootouders, buren – iedereen staat op iemand te wachten. Er speelt muziek, kinderen zijn dolenthousiast, dat is echt een feest.” Bij het defilé wordt traditiegetrouw snoepgoed en bloemen uitgedeeld aan de wandelaars. Ook de burgemeester komt de kinderen dan feliciteren met het behalen van de eindstreep.
Hoewel het overgrote deel van de deelnemers via school meedoet, zijn er ook individuele wandelaars. Denk hierbij aan kinderen die zich vergeten zijn in te schrijven via school of zich later bedenken. Ook zijn er gezinnen die liever zelfstandig lopen. Margreet legt uit: “Vorig jaar was er een gezin dat geen medaille hoefde, maar toch graag wilde betalen omdat ze inzagen hoeveel geld en tijd er in de organisatie van zo’n evenement gaat. Dat is toch wel een erg mooi gebaar.”
De kosten zijn zeker niet gering. Er moeten verschillende locaties worden gehuurd voor onder andere de inschrijving, pauzes en de huisvesting van de organisatie. Daarnaast wordt er gezorgd voor muziek langs de route.
Samenwerking is volgens Margreet essentieel voor een geslaagde vierdaagse. “Het is gewoon fijn om samen dingen te regelen. Men weet waar hij of zij goed in is, je pakt vanzelf de taken op die bij je passen. Zonder de inzet van onze vrijwilligers zouden we dit nooit kunnen organiseren.”
Wat Margreet betreft blijft ze nog wel even betrokken. “Ik voel me op m’n plek. Het regelen, de sfeer van de kinderen en de lol met het team – dat is voor mij even leuk als het meelopen zelf.”