Van kapper tot het opzetten van dieren, het ontwerpen van sieraden en het hangen aan vleeshaken, Kor Klompsma is een veelzijdige kunstenaar die zijn lichaam inzet om een verhaal te vertellen. Onder de naam ‘Korpus’ maakt hij serene beelden ondanks de dikke haken die door zijn huid steken, waaraan hij met touwen in de lucht hangt – een kunstvorm die bekend staat als ‘body suspension’.

“Het lijkt misschien alsof de huid plots kan scheuren – waardoor de hangende persoon op de grond valt met een explosie van gescheurd vlees en bloed – maar het is eigenlijk heel veilig. Tijdens een ‘body suspension’ worden haken in het onderhuidse vetweefsel gestoken, een sterk en elastisch deel van het lichaam. Met die haken word je dan van de grond getild. Ik heb het vaak gedaan waardoor al mijn lichaamsdelen inmiddels wel tientallen haken hebben gezien. Maar de enige littekens die ik eraan heb overgehouden zijn drie witte puntjes op mijn rechter kuit.

Ik begon als kapper in Amsterdam in de jaren 80. Dat paste niet helemaal bij me, ondanks dat ik nu nog steeds de haren van vrienden knip. Een paar jaar later vertrok ik daarom naar Rhode Island in Amerika om de opleiding ‘Contemporary Jewelery’ te volgen. Daarna studeerde ik aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam waar ik specialiseerde in metaalbewerking. Na mijn studie werkte ik als sieradenontwerper, maar ook als taxidermist voor musea. Als taxidermist zette ik de skeletten van dieren en dinosauriërs in elkaar. Nu maak ik piercingsieraden voor verschillende piercing- en tattooshops. Daarnaast ben ik kunstenaar waarbij mijn lichaam mijn canvas is en haken, naalden en touwen mijn medium zijn.”

“Ik wil juist niet shockeren”

“Voor een performance hing ik aan mijn zij met een arm onder mijn hoofd, een been gestrekt en het andere been opgetrokken. Ik was naakt, maar er hing een wit doek over mijn kruis. Van mijn schouder tot aan mijn enkel staken er haken door mijn huid. Ook in mijn armen zaten haken. Ik bloedde niet. Het leek alsof ik vredig aan het slapen was en ik voelde me op dat moment ook echt ontspannen. Achteraf vertelden mensen me dat het beeld hen deed denken aan portretten van Jezus.

Ik leg bewust de nadruk op het esthetische aspect van suspension. Als mensen mijn lichaam zien, zoals het op dat moment met haken en touwen gevormd is, wil ik dat ze de eerste schrikreactie voorbij kunnen gaan. Mijn wens is dat ze het beeld wat ik neerzet om de schoonheid kunnen waarderen, zoals ieder ander kunstwerk dat misschien ruwe of ruige randjes heeft ook mooi kan zijn. Ik wil juist niet shockeren.

Met regelmaat word ik voor hardcore feesten gevraagd of ik tot diep in de nacht aan haken wil bungelen. Dan willen ze dat ik in de lucht ‘lekker gek’ doe en daarbij ook veel ga bloeden. Daar heb ik helemaal niks mee. Suspension is voor mij iets sereens.”

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/shanebergvik/wp-content/uploads/sites/51/2023/06/kor-4.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” caption=”Kor Klompsma zit lachend voor zijn bureau in zijn woon- en werkkamer. ” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Vooroordelen

“Naast suspension doe ik ook aan ‘scarificatie’, dat is eigenlijk tatoeëren met littekens in plaats van inkt. Dan snijd je de bovenste huidlaag weg en hou je de wond zo lang mogelijk open zodat er littekens ontstaan. Ik doe dat met een halve citroen. Die dep ik in een bakje keukenzout en daarmee ga ik dan lekker in de wond wrijven.

 

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/shanebergvik/wp-content/uploads/sites/51/2023/06/Kor-2.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” caption=”Kor Klompsma doet neuriënd scarificatie bij zichzelf.
Foto door Shane Bergvik” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

 

Iemand zei een keer dat scarificatie hetzelfde is als automutilatie. Wat ik met mijn lichaam doe, zou volgens hem een uiting zijn van psychische pijn. “Je moet naar de huisarts”, zei hij. “Want dit is niet goed.” Toen heb ik het uitgelegd en het laten zien. Door een goed gesprek krijgen mensen er toch vaak een ander gevoel bij. Deze man begreep uiteindelijk dat dit voor hem misschien iets extreems is, maar dat het daarom nog niet ongezond of schadelijk hoeft te zijn.”

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/shanebergvik/wp-content/uploads/sites/51/2023/06/kor-scarificatie.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” caption=”Kor Klompsma maakt ‘negatieve tattoo’ door scarificatie in zijn bestaande tatoeage te doen.
Foto door Shane Bergvik” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

“Ik doe het niet om de pijn”

“Als ik me depressief voel, dan wil ik juist even helemaal niks van scarificatie of suspension hebben. En als ik me wel goed voel, dan doe ik het puur om het uiteindelijke beeld.
Een aantal jaar terug werd ik voor een Tv-programma gevraagd om een suspension-demonstratie te doen. Na de demonstratie vroeg de presentator: “Vind je het jammer dat het voorbij is?” Voor mij is dat een gekke vraag, want ik doe het niet om fysieke pijn te voelen. Ik wil alleen een mooi beeld maken. Suspension is voor mij ook niet iets seksueels, ik ben geen masochist. Sterker nog: ik voel de pijn niet eens.

Ik moest een keer een moedervlek laten weghalen. De huisartsassistente stond klaar met een spuitje voor een plaatselijke verdoving. Mijn huisarts die ik al langer kende, keek me aan: “Kor?” Ik schudde nee. Dus de prik werd weer opgeborgen. Terwijl mijn huisarts de moedervlek wegsneed, zei ze tegen de assistente: “Kijk maar naar zijn ademhaling, die gaat heel rustig op en neer.” En dat is dan ook hoe ik het doe, ik controleer mijn ademhaling en hou mezelf rustig. Het klinkt misschien als meditatie, maar ik kom niet in een trance of zoiets. Als ik suspension of scarificatie doe, dan kun je nog gewoon met me praten.

Pijn is een waarschuwing van je zenuwen naar je hersenen: “Hey! Something’s happening to your body!” Maar ik weet precies wat er met mijn lichaam gaat gebeuren. Daardoor heb ik een soort mentale controle over het gevoel. Ik voel wel wat er gebeurd, maar ik ervaar het niet als een pijnprikkel. Als ik mijn kleine teen stoot daarentegen, dan kreun ik net als iedereen van de pijn.”

Al jong gefascineerd door anatomie

Ik ben altijd al gefascineerd geweest door lichaamsmodificatie en de anatomie van het lichaam. Dat geldt niet alleen voor het mensenlichaam. Toen Jurassic Park in de jaren 90 zo enorm populair werd, moesten alle musea ineens een skelet van een T-Rex hebben. Omdat ik goed kon lassen, mocht ik de dinoskeletten in elkaar zetten. Daarna werd ik gevraagd om andere dieren te skeletteren, zoals chimpansees, olifanten en tijgers. Skeletteren betekent dat je het dier schoonmaakt tot op het bot. Je moet het dier dus, als het ware, eerst helemaal demonteren voor je het skelet weer in elkaar kan zetten.

Tussen zoogdieren zitten veel anatomische overeenkomsten. Ik werkte een keer in een team met een potvis. Ik was verantwoordelijk voor de flipper. Als je naar zo’n flipper kijkt, zonder huid, vlees en vet, dan zie je daar gewoon een mensenhand in. Alleen de proporties zijn anders. Dat vind ik fascinerend.

Mijn vader heeft die fascinatie voor het lichaam leven ingeblazen, terwijl hij mij en mijn interesses juist nooit heeft kunnen accepteren. Als ik als jongetje tijdens het buitenspelen een splinter in me vinger kreeg, dan riep me vader: “Wat heb je daar!?” “Niks hoor, gewoon een splinter”, antwoordde ik dan. “Kom maar even mee”, zei mijn vader. Dan moest ik hem volgen naar zijn spreekkamer. Hij was dokter. In de kamer hing een wit vitrinekastje. Daarin stonden rijen van pincetjes, mesjes, haakjes en prikkers. Vervolgens zette hij een loepbril op, deed de onderzoekslamp aan en begon langzaam dat splintertje uit mijn vinger te trekken. Elke keer als er ook maar iets kleins met mijn lichaam aan de hand was, dan maakte hij er een hele gebeurtenis van. Ik was geen gewenst kind, mijn vader wilde een meisje. Mijn oudere broer was wel gewild. Hij moest nooit mee naar de spreekkamer.”

[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/shanebergvik/wp-content/uploads/sites/51/2023/06/kor-boek-2.png” panorama=”off” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” caption=”Kor Klompsma bladert door oude foto’s van zijn werk als taxidermist, je ziet een collega de huid van een olifantenpoot lossnijden.
Door Shane Bergvik” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”off”]

Familie

“Ik probeerde suspension voor het eerst tijdens een festival in Oslo in 2008. Er komen ongeveer honderd mensen van over de hele wereld naar zo’n festival. Het duurt een weekend. Niemand drinkt er of doet drugs. Bezoekers drinken alleen appelsap. Als je veel appelsap drinkt, dan bloed je weinig. Dat weet ik uit ervaring. Er komen mensen naartoe die van top tot teen bedekt zijn in tatoeages, scarificaties, enzovoort. Maar er zitten ook mensen tussen die niet eens een oorbel dragen. Iedereen is daar zo aanmoedigend en respectvol. Tijdens zo’n weekend ben je onderdeel van een hele hechte familie.

De eerste keer dat je suspension doet, is een geweldige en persoonlijke overwinning. Je geest zegt: “Dude, dat kan niet, dat moet je niet doen. Je huid en die haken, dat gaat scheuren!” Maar als het dan lukt om van de grond te komen, dan voel je absolute vrijheid. Doe je het voor de eerste keer tijdens een suspension festival in Oslo? Dan krijg je ook een groot applaus.”