{"id":14519,"date":"2024-11-06T11:03:05","date_gmt":"2024-11-06T10:03:05","guid":{"rendered":"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/?p=14519"},"modified":"2024-11-06T12:36:36","modified_gmt":"2024-11-06T11:36:36","slug":"op-het-randje","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/14519\/op-het-randje\/","title":{"rendered":"Op het randje"},"content":{"rendered":"
De durfals onder ons dromen er allemaal weleens van: een parachutesprong. Peter Bloemberg (50) maakte deze droom waar. Alleen gaat het niet zoals gepland\u2026<\/strong><\/p>\n Met een verhoogde hartslag en een kurkdroge mond stijgt Peter Bloemberg steeds hoger op van de Nieuw-Zeelandse bodem, in het kleine tandemvliegtuigje. Hij probeert zich stevig vast te houden aan de rode stang boven zijn hoofd, maar zijn klamme zweterige handen werken hier niet aan mee. Hij is nerveus, al heeft instructeur Nathan net verzekerd dat die spanning nergens voor nodig is. Sterker nog, daadkrachtig zei hij: \u201cI’ve had 900 clients, and it’s never gone wrong\u201d. <\/span> Jongensdroom<\/strong> Backpack avontuur\u00a0<\/strong> Blauwe parachute\u00a0<\/strong> Overwinnen<\/strong> De durfals onder ons dromen er allemaal weleens van: een parachutesprong. Peter Bloemberg (50) maakte deze droom waar. Alleen gaat het niet zoals gepland\u2026 Met een verhoogde hartslag en een kurkdroge mond stijgt Peter Bloemberg steeds hoger op van de Nieuw-Zeelandse bodem, in het kleine tandemvliegtuigje. Hij probeert zich stevig vast te houden aan de […]<\/p>\n","protected":false},"author":2182,"featured_media":14521,"comment_status":"closed","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_acf_changed":false,"_et_pb_use_builder":"","_et_pb_old_content":"","_et_gb_content_width":"","footnotes":""},"categories":[5],"tags":[665,664,663],"class_list":["post-14519","post","type-post","status-publish","format-standard","has-post-thumbnail","hentry","category-bpm","tag-hoogtevrees","tag-nieuw-zeeland","tag-parachutespringen","et-has-post-format-content","et_post_format-et-post-format-standard"],"acf":[],"yoast_head":"\n
\n<\/span>Na een paar minuten, wat voor Peter als seconden voelt, schreeuwt instructeur Nathan: \u201cOkay, it\u2019s time! We\u2019re going!\u201d Hij glimlacht vastberaden, iets wat arrogant en klikt met grijze, ijzeren haken zich van achter vast aan Peter, die nu ongecontroleerd begint te trillen in zijn parachutepak.\u00a0<\/span>Het luik van het vliegtuig gaat open en harde wind slaat als een klap in zijn gezicht. Met man en macht probeert Peter zich vast te houden alles om hem heen. \u201cAlright buddy, we have to move toward the opening!\u201d roept Nathan boven het gebulder van de motoren uit. \u201cTake it step by step!\u201d\u00a0<\/span>
\nPeter ademt diep in. Hij wil zich niet te veel laten kennen, dus zet hij de eerste stap. Omdat Nathan aan hem vastgeklikt zit, wordt de weg naar de opening nogal klungelig, met haperende passen en onbeholpen bewegingen. Als Peter de rand bereikt, hapt hij naar adem. Onder zich ziet hij niets. Helemaal niets, als een bodemloze put. De wind laait om zijn oren, adrenaline giert door zijn lichaam en zweetdruppels glijden langs zijn zwarte haarlijn. Hij vervloekt zichzelf. Parachutespringen is tenslotte altijd zijn grote droom geweest.\u00a0<\/span><\/p>\n
\n\u201cIs het niet een keer tijd om naar bed te gaan, jongeman?\u201d Peters vader Harrie kijkt streng over het randje van zijn bril naar Peter. \u201cJe kijkt elke avond naar deze parachute onzin.\u201d De 15-jarige Peter doet alsof hij hem niet hoort. In sommige gevallen helpt dat en richt zijn vader de aandacht op iets anders, maar vandaag niet.\u00a0<\/span>
\n\u201cPeter, je hoort me wel. Kom, het is al half 12.\u201d\u00a0<\/span>
\nPeter slaat zuchtend zijn tijdschrift dicht. \u201cHet is geen parachute onzin, pap. Dit is mijn dr\u00f3\u00f3m\u201d benadrukt hij.\u00a0<\/span>
\n\u201cJa, dat weet ik onderhand wel,\u201d grinnikt Harrie, terwijl hij met zijn hand door zijn zwarte dunne haar kamt.<\/span>
\n\u201cJe praat nergens anders over. Op een dag zul je echt wel die sprong gaan maken hoor, zoon.\u201d<\/span>
\nPeter staat op en kijkt zijn vader aan. Dezelfde bruine ogen als die van hem staan vriendelijk achter het zwarte montuur. Harrie glimlacht waardoor de rimpels in zijn lange gezicht extra goed te zien waren.<\/span>
\n\u201cHet is mooi dat je die droom hebt. Maar je moet eerst ouder worden en flink gaan sparen.\u201d legt Harrie geduldig uit. \u201cEn nu allereerst slapen.\u201d <\/span>Peter pakt het gerafelde tijdschrift en sjokt met zware benen naar boven.\u00a0<\/span>
\nHij zegt zijn vader gedag en maakt zich klaar voor bed. Zijn slaapkamer hangt vol met posters van extreme sporten. Bungeejumpen, skydiven, kitesurfen, parachutespringen. Geknipt uit tijdschriften of met zijn laatste zakgeld gekocht in de stad.\u00a0<\/span>
\nIn bed kan hij de slaap niet vatten en blijft hij naar het plafond staren. Door een kiertje van het gordijn dringt het maanlicht naar binnen en maakt schaduwen op de muur. Het is doodstil in huis, maar in Peters hoofd is er geen sprake van kalmte. Hij voelt de grote drang om de wereld te ontdekken en nieuwe dingen uit te proberen. Als hij in tijdschriften leest over extreme sporten krijgt hij bijna kippenvel. Het houdt hem dag en nacht bezig, hij snakt naar avontuur. Hij spreekt zichzelf streng toe en beveelt dat hij geduldig moet zijn. Ooit zou hij die brede wereld intrekken. En met die gedachte valt hij in een onrustige slaap.\u00a0<\/span><\/p>\n
\nVoordat Peter in het vliegtuig stapt om zijn eerste parachutesprong te maken, is hij al acht maanden in Nieuw-Zeeland. Acht maanden en zestien dagen om precies te zijn, berekent Peter terwijl hij wakker wordt in zijn backpackers hostel. Er komt een einde aan de reis. Hij houdt zich voor dat aan al het goeds een einde komt en dat hij blij is zijn familie weer te gaan zien. Toch voelt hij een lichte teleurstelling. Het zijn fantastische maanden geweest. Hij is met zijn beste vrienden van de Hoge Agrarische Landbouwschool vanuit Nederland vertrokken. Eerst hebben ze keihard gewerkt bij hun stageadres: een Nieuw-Zeelands kiwi bedrijf. Daarna zijn ze het hele land doorgereisd.\u00a0<\/span>
\nHij draait zich om in zijn hoogslaper en kijkt om hem heen. Het geluid tegenover hem is niet te missen. Vriend Joost ligt op zijn rug, zijn hoofd iets naar achter gekanteld en uit zijn open mond ontsnapt een diepe luidruchtige ademhaling. Zijn donkerbruine krullen liggen als een waaier verspreid over zijn kussen.\u00a0<\/span>
\nPeters aandacht verschuift naar het matras onder Joost, waar zijn andere vriend, Hilbert, ligt. Hilberts bed is net te klein voor zijn lange lichaam waardoor zijn voeten over de rand bungelen. Zijn deken ligt verfrommeld aan de zijkant.\u00a0<\/span>
\nOnder Peter slaapt zijn vriendin, Mariska. Peter kijkt of zij al wakker is. Ze ligt op haar zij, met haar handen losjes onder haar gezicht gevouwen. Haar ademhaling is diep en gelijkmatig, bijna onhoorbaar. Haar gebruinde gezichtje is ontspannen en haar blonde lange haar ligt golvend om haar heen. Peter glimlacht. Mariska is nu voor zo’n twee jaar zijn vriendin.\u00a0<\/span>
\nOpeens dringt hem binnen wat vandaag op de planning staat. Zijn hartslag gaat met een ruk omhoog en hij schiet rechtop in bed. Hoe kan hij dit vergeten? Dit is de dag waar hij al jaren naar uitkijkt. Hij springt in een keer uit zijn bed en wakkert de rest.\u00a0<\/span>
\n\u201cZonnestraaltjes, vandaag is de dag, wakker worden!\u201d zegt hij terwijl hij in zijn afritsbroek stapt.\u00a0<\/span>
\nJoost kreunt. \u201cIk weet niet of ik dit aankan. Ik deed vannacht geen oog dicht.\u201d<\/span>
\n\u201cOh, jawel hoor. Ik hoorde je binnen een uur al weer snurken,\u201d lacht Mariska.\u00a0<\/span>
\nPeter poetst zijn tanden en kijkt in de spiegel. Een gebruinde jongen met twinkelende donkerbruine ogen en lange wimpers staart hem aan. Hilbert durft het aan om vandaag als eerste parachute te springen. Peter zou als tweede gaan. Hij kamt een middenscheiding in zijn zachte, bruine haar en haalt diep adem. Hij is er klaar voor.<\/span><\/p>\n
\n\u201cOver there is a camera,\u201d tuttert Nathan in zijn oor, terwijl hij wijst naar het puntje van de vliegtuigvleugel. \u201cYou have to smile for the picture!\u201d Peter kan geen glimlach opbrengen, dus zijn gezicht vertrekt meer in een soort grimas. \u201cPut your thumbs up!\u201d hoort hij van achter. Peter verklaart Nathan voor gek, maar trekt toch zijn vastgekluisterde vingers van de weerszijden van het luik. Hij poseert voor \u00e9\u00e9n seconde met zijn duimen omhoog en beseft net te laat wat de instructeur van plan is. Ze vallen door de duwende beweging van Nathan voorover het vliegtuig uit. Peter slaakt een oerschreeuw en samen stortten ze de leegte in.\u00a0\u00a0<\/span>
\nHet voelt alsof Peter in een extreem snelle achtbaan zit. Met tweehonderd kilometer per uur vallen hij en Nathan door de lucht. Peter hapt naar adem terwijl de kou in zijn lichaam snijdt. Hij slaakt af en toe een kreet van opwinding en adrenaline. Zijn kleren wapperen wild en een gevoel van vrijheid en euforie overweldigen hem. De wind raast door zijn oren en laat zijn ogen tranen achter zijn bril. De aarde onder hen komt langzaam dichterbij.\u00a0<\/span>
\nMet een ruk opent de parachute zich. De val vertraagt abrupt en het lijkt alsof ze blijven hangen in de lucht. De chaos van de vrije val maakt nu plaats voor een vredige rust. De adrenaline giert nog steeds door Peter zijn aderen, maar hij weet zich iets meer te ontspannen. Ze zijn al dicht bij de grond en Peter kan natuur, weilanden en huizen van elkaar onderscheiden.\u00a0<\/span>
\nAchter zich kucht Nathan. \u201cThat was something else right?\u201d vraagt hij met een hese stem aan Peter.\u00a0<\/span>
\n\u201cIncredible. Never experienced something like this,\u201d verzucht Peter.\u00a0<\/span>
\nDe instructeur vertelt achtergrondinformatie over Tauranga terwijl hij wijst naar verschillende plekken op de grond. Peter kan alleen maar genieten. Zijn mondhoeken vertalen zich in een brede lach van oor tot oor en een warm gevoel verspreidt zich over zijn borst.\u00a0<\/span>
\nNathan maakt zich klaar voor de landing en trekt de zwarte touwtjes van de parachute aan. Ze minderen vaart en Peter voelt hoe zijn lichaam steeds meer in een verticale houding kantelt. Na drie minuten raakt zijn voet de grond van het weiland en zet hij een paar stappen. De parachute valt achter hen neer en Nathan maakt hem los. Peter staat nog steeds te trillen maar is niet te houden. Hij rent op zijn vrienden af.\u00a0<\/span>
\n\u201cJongens, het was <\/span>insane<\/span><\/i>!\u201d roept hij buiten adem. \u201cZagen jullie mij? Het was fantastisch! Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt!\u201d zegt hij enthousiast.\u00a0<\/span>
\nMaar Joost, Hilbert en Mariska zeggen niets terug. Peter knippert met zijn ogen en ziet dat ze alle drie lijkbleek zijn. Mariska heeft haar handen op haar hart, alsof ze net de schrik van haar leven heeft ervaren. Dan dringt het geluid van het luchtalarm tot hem door.\u00a0<\/span>
\n\u201cWat is er?\u201d vraagt hij met een onheilspellend gevoel.<\/span>
\n\u201cKijk eens naar de kleur van je parachute,\u201d zegt Hilbert met een schorre stem.\u00a0<\/span>
\nPeter draait zich om en ziet in plaats van de rode parachute waarmee hij vertrok, een knalblauwe parachute liggen. De realisatie zinkt langzaam in.\u00a0<\/span>
\n\u201cDe parachute ging niet goed open. Jullie vielen zo lang naar beneden. De reserveparachute heeft je gered.\u201d vertelt Mariska met tranen in haar ogen.\u00a0<\/span>
\nPeter zijn hart begint sneller te kloppen. Niet door de adrenaline van de sprong, maar door het besef wat er had kunnen gebeuren.\u00a0<\/span>
\nNathan komt aanlopen. Zijn verwaande houding is verdwenen en hij loopt als een klein jongetje op hem af.\u00a0<\/span>
\n\u201cI\u2019m sorry man. Something like this has never happened before. The parachute was twisted.\u201d Hij draait zich om naar Joost en Mariska. \u201cUnfortunately, you can no longer go.\u201d\u00a0<\/span>
\nDe hele dag is Peter muisstil. Mariska werpt hem af en toe wat bezorgde blikken, maar het valt Peter niet op.<\/span>
\nHij kan er alleen nog maar aan denken hoe dichtbij de dood is geweest.\u00a0<\/span><\/p>\n
\nNa de sprong heeft Peter last van hoogtevrees. Het gaat er tot extreme mate aan toe. Hij durft niet meer in een lift te stappen, maar pakt standaard de trap. Hij vermijdt bruggen en balkons, en zelfs op een roltrap in het winkelcentrum wordt hij zenuwachtig. Van bergwandelingen kon hij vroeger geen genoeg krijgen, maar dat ziet hij nu als een onmogelijke missie. In situaties met hoogtes, reageert zijn lichaam heel sterk. Nu ook weer. Hij staat in zijn universiteitsgebouw in Den Bosch en kijkt naar de vier hoge trappen die hij op moet. Paniek laait in hem op, het zweet breekt hem uit en zijn knie\u00ebn beginnen te trillen. Hij pakt de leuning van de trap, maar blijft wachten. Verschillende studenten lopen om hem heen naar boven. Zijn maag draait om en zijn lichaam verstijft. Hij probeert het te verbergen, zoals hij de afgelopen maanden alleen maar heeft gedaan, maar van binnen is het een constante worsteling.\u00a0<\/span>
\nHet is zo dubbel dat ooit zijn grootste droom in een nachtmerrie veranderde. Peter beseft dat het zo niet langer gaat. Hij wordt belemmerd in alles wat hij doet.\u00a0<\/span>
\nNa weken tobben, maakt hij een afspraak. Het lijkt hem de beste remedie tegen de angst, maar tegelijkertijd het moeilijkste wat hij ooit heeft gedaan.<\/span>
\nMet Mariska aan zijn zijde reist hij af naar Utrecht.\u00a0<\/span>
\nGevuld met angst, paniek en misselijkheid laat hij zich in het pak hijsen door de instructeur. Mariska zet een bril op zijn neus en kijkt hem aan.\u00a0<\/span>
\n\u201cJij kan dit. Ik weet het,\u201d zegt ze terwijl haar blauwe ogen hem fel aankijken. \u201cJe gaat dit doen.\u201d<\/span>
\nZe stijgen op in het tandemvliegtuigje. Peter wordt geteisterd door flashbacks uit zijn tijd in Nieuw-Zeeland. Hij heeft het gevoel alsof hij elk moment over moet geven. Het luik opent en wanneer hij zich met veel tegenzin en moeite in de opening opereert, neemt hij zich voor niet naar beneden te kijken. <\/span>
\nHij denkt niet te lang na en springt de diepte in.\u00a0<\/span><\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"