{"id":16647,"date":"2025-01-24T13:17:00","date_gmt":"2025-01-24T12:17:00","guid":{"rendered":"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/?p=16647"},"modified":"2025-01-27T11:02:14","modified_gmt":"2025-01-27T10:02:14","slug":"disney-en-hun-strijd-met-diversiteit","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/16647\/disney-en-hun-strijd-met-diversiteit\/","title":{"rendered":"Disney omarmt diversiteit: ‘maar echte gelijkheid is er nog niet’"},"content":{"rendered":"

Disney, bekend van sprookjes en tijdloze animaties, heeft de afgelopen jaren een flinke verandering doorgemaakt. Van klassieke tekenfilms zoals Sneeuwwitje<\/em> tot moderne live-action remakes als The Little Mermaid<\/em>, probeert het entertainmentbedrijf nu verhalen te vertellen met meer diversiteit en inclusiviteit. Maar hoe goed lukt dat eigenlijk?<\/strong><\/p>\n

De eerste Disney-films, geproduceerd tussen de jaren 30 en 60, waren in veel opzichten het product van hun tijd. De personages waren over het algemeen wit en dun, wat een reflectie was van de heersende schoonheidsidealen in de samenleving. In deze periode werden minderheden vaak afgebeeld als karikaturen, wat leidde tot schadelijke stereotypen. Een voorbeeld hiervan is de film “Dumbo” uit 1941, waarin zwarte kraaien met overdreven Afro-Amerikaanse accenten een belangrijke rol spelen. Deze personages zijn overduidelijk ontworpen om te passen binnen de raciale stereotypen van die tijd.<\/p>\n

Daarnaast zien we in “Lady and the Tramp” uit 1955 dat de honden in de steegjes vaak een sterke stereotypering van Spaanse en Italiaanse achtergronden hebben. In plaats van authentieke en genuanceerde weergaven, werden deze culturen gereduceerd tot eenvoudige, clich\u00e9matige beelden. Dit beperkte de representatie van minderheden en droeg bij aan een eenzijdig wereldbeeld binnen de Disney-universum.<\/p>\n

Tussen 1992 en 2009 was er ook nauwelijks vooruitgang in hoe gender en etniciteit werden gerepresenteerd. Zelfs films zoals Pocahontas<\/em> en Mulan<\/em>, die multiculturaliteit introduceerden, werden later bekritiseerd omdat ze stereotypen niet volledig wisten te doorbreken.<\/p>\n

Het diversiteitsprobleem bij Disney werd al twintig jaar geleden opgemerkt door de media. Edward Rothstein schreef in 1997 in de New York Times<\/a> over etniciteit en Disney: \u201cDisneyfilms kunnen de enige culturele ervaringen zijn die Amerikaanse kinderen delen, terwijl etniciteit en ras waarschijnlijk de meest gespannen onderwerpen zijn in de Amerikaanse politiek.\u201d<\/p>\n

Sinds 2020 worden dan ook gebruikers van hun streamingsplatform Disney+ gewaarschuwd voorafgaand aan oude films dat er racistische stereotyperingen te zien zijn die het uiterlijk en de cultuur van niet-witte mensen belachelijk maken.<\/p>\n

De waarschuwing van het streamingsplatform luidt:<\/p>\n

“\u201cDit programma bevat negatieve weergaven en\/of slechte behandeling van mensen of culturen. Deze stereotyperingen waren toen fout en zijn nu fout. Anders dan de inhoud te verwijderen willen we de schadelijke gevolgen ervan erkennen, ervan leren en een gesprek losmaken om samen een meer inclusieve toekomst te scheppen. Disney verplicht zich aan het maken van verhalen met inspirerende en ambitieuze thema\u2019s die de rijke diversiteit weergeven van de menselijke beleving over de hele aardbol.\u201d”<\/em>\u00a0<\/em><\/p>\n

Cultuurwetenschapper Roel Smeets heeft veel gekeken naar hoe de discussie over films en boeken met controversi\u00eble thema\u2019s zich ontwikkelt. Hij vindt het belangrijk om duidelijk te maken als een film of boek moeilijke onderwerpen heeft. Smeets zegt: \u201cDe vraag is wat zo\u2019n trigger warning eigenlijk oplevert. Ik denk dat het een goede tussenoplossing is.\u201d Hij wijst erop dat je films met zulke onderwerpen ook helemaal zou kunnen weghalen, wat meteen een groter debat opent, zoals bijvoorbeeld over het weghalen van standbeelden van historische figuren.<\/p>\n