![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2025\/04\/Screenshot-2025-04-09-at-13.05.07.png\")
<\/p>\n<\/p>\n
![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2025\/04\/IMG20240805163645-scaled.jpg\")
<\/p>\n
De geur is het eerste wat binnenkomt \u2014 een misselijkmakende zoetheid, alsof de kamer je lijf in kruipt. In het midden staat een bed dat uit elkaar valt van verdriet, gestut door vuilnis en fastfood. Dit is geen woning meer. Dit is een ruimte waar het leven stilviel.<\/strong> Specialistisch reiniger Tu\u011frul \u00c7irako\u011flu, eigenaar van Frisse Kater B.V. kent dit soort plekken \u2014 hij ademt ze in, ruimt ze op, en vertelt wat de muren zelf niet meer kunnen zeggen.<\/strong><\/p>\n Tu\u011frul en Mourad zijn specialisten op het gebied van extreme reiniging. Ze hebben vandaag een nieuwe klus. Ze parkeren hun witte bus en lopen naar een kleine eengezinswoning. Aan de gevel groeit klimop over een dichtgetimmerd keukenraam, alsof het huis zelf zich probeert af te sluiten van wat erbinnen gebeurd is.<\/p>\n Een vrouw van 68 staat bij de voordeur de mannen op te wachten. Haar ogen zijn klein en rood omrand, haar rug iets te recht, alsof ze zich dwingt niet te breken. Ze heet Marga \u2014 tenminste, dat is de naam die ze vandaag wil gebruiken. \u201cIk heb al eerder een huis van een overleden familielid moeten ontruimen,\u201d zegt ze, terwijl ze met trillende vingers de sleutel overhandigt. \u201cIk vond het toen zo zwaar. Dat wil ik niet nog een keer.\u201d<\/p>\n Tu\u011frul knikt. \u201cWe komen hier voor de woning van uw\u2026?\u201d. \u201cMijn dochter,\u201d zegt Marga. Haar stem wordt zachter, zakt bijna weg. \u201cWe hebben haar vorige week gevonden. Of in elk geval, de politie heeft haar gevonden. Ze was bij moment van vinden al een week overleden. Ze was een alcoholist. Maar de precieze doodsoorzaak is nog niet bekend.\u201d Er valt een stilte waarin je zowat alle ademhalingen kan horen.<\/p>\n \u201cMijn kleinzoon,\u201d zegt ze dan, \u201cGuus van elf jaar. Hij was gewoon thuis al die dagen. Op een ochtend wilde hij haar wakker maken, maar ze reageerde niet. En door zijn autisme wist hij niet hoe hij hulp moest inschakelen. Hij is toen in paniek in de woonkamer gaan zitten, niet wetende wat hij moest doen. En daar is hij gebleven. Hij heeft tv gekeken, weggegooide etensresten gegeten en af en toe is hij over het afval naar de keuken geklommen om water te drinken. Totdat de mensen naar hem en haar zijn gaan zoeken. Hij is zo in shock geraakt dat hij nog steeds niet kan praten.\u201d<\/p>\n Tu\u011frul kijkt haar aan, zijn blik zacht. \u201cHoe kan dit?\u201d vraagt hij, bijna meer tegen zichzelf dan tegen haar. \u201cHoe kan deze vrouw hier z\u00f3 lang zo hebben geleefd?\u201d Marga kijkt op. Haar ogen zoeken houvast. \u201cWe zijn nooit bij haar binnen geweest,\u201d zegt ze. \u201cJa, we kwamen wel voor de deur. Maar ze wilde nooit opendoen. De gordijnen waren altijd gesloten.\u201d Marga ademt diep in en zucht, \u201cAchteraf gezien had ik het zo anders aangepakt. Ik wist niet wat er achter de voordeur schuilging.\u201d<\/p>\n Tu\u011frul en Mourad stappen de woning binnen.\u00a0Ze zijn ingeschakeld om de kamer waar Anna is overleden leeg te ruimen en te desinfecteren. Binnen in de gang is het donker en bedompt. De lucht voelt als een natte doek die over je gezicht wordt gedrukt. Mourad trekt zijn kraag op. Tu\u011frul blijft even stilstaan op de drempel, zijn ogen proberen te wennen aan het gebrek aan licht.<\/p>\n De gang is smal, bezaaid met oude folders, plastic tasjes en muffe schoenen die al jaren geen stap meer hebben gezet. In de woonkamer staat een klein tv\u2019tje. Van de begane grond tot de zolder: alles is bevuild. Er liggen bergen met afval, torens van voedsel. De rottende lucht die ervan afkomt prikt in je ogen en neus. \u201cDit is geen afval van een week,\u201d mompelt Mourad. \u201cDie jongen en zijn moeder… die hebben hier j\u00e1ren zo geleefd.\u201d<\/p>\n Eenmaal boven openen ze de eerste deur van de overloop. Het kinderspeelgoed tussen het afval verraadt dat dit de kamer van Guus is. In de hoek ligt een pikzwart matrasje, alsof het uit een bad met rioolwater is getrokken. Het is omringd door bergen kleding en troep waarvan je niet eens meer precies kan zien wat het geweest is. Even zijn de mannen stil, dit is niet de kamer waar ze moeten zijn en ze vervolgen hun weg naar de andere deur van de overloop.<\/p>\n De deur van de tweede slaapkamer klemt. Dan opent hij met een zucht \u2014 alsof de kamer zichzelf schrap zet voor bezoek. De ruimte is klein, nauwelijks groot genoeg voor het tweepersoonsbed dat erin staat. De muren zijn vaalgrijs, vocht heeft het behang opengerafeld. Rond het bed liggen torens afval als stille getuigen van jarenlange verwaarlozing. De gordijnen hangen slap naast het raam. Ze zijn al jaren niet meer open geweest. Door een waas van stof valt vaag, troebel licht naar binnen.<\/p>\n In het midden: het bed. Of wat daar nog van over is. Een matras zonder laken met een grote donkerbruine vlek in een grillige vorm; lijkvocht. Tu\u011frul wijst. \u201cZe moet hier zijn overleden.\u201d Mourad knikt zwijgend. Rondom het bed ligt een veld van blikjes: bier, energydrink, cola. Sommige roesten al aan de onderkant. En er liggen heel veel papieren zakken met een gele M die als logo prijkt. Alsof hier geen mens meer leefde, maar een patroon. Herhaling. Overleven op suiker, vet, alcohol \u2014 en daarna niets meer.<\/p>\n De geur in de kamer overvalt je: als een onzichtbare muur. Zoetig, wee, als rottend vlees onderin een gescheurde vuilniszak die te lang in de zon heeft gestaan. Het prikt in de ogen. Het nestelt zich in de holtes van je neus. Het maakt je keel stroef. Het is de geur van ontbinding, van loslatend vlees. Tu\u011frul zijn blik glijdt over de kamer alsof hij tussen de resten probeert te lezen wat hier is gebeurd. \u201cZe heeft hier gewoon nog geleefd,\u201d zegt Tu\u011frul, \u201cTot het niet meer ging.\u201d<\/p>\n Mourad en Tu\u011frul halen hun scheppen, wegwerpoveralls, en vuilniszakken uit de auto. Ze trekken hun gele overalls aan, grote veiligheidslaarzen, op hun hoofd dragen ze een zwart masker met een groot doorzichtig scherm en een soort stofzuigslang eraan waardoor ze schone lucht inademen. Twee groene nitril handschoenen maken de outfit compleet. Met twee scheppen, grote vuilniszakken en een stanleymes lopen ze weer de woning binnen.<\/p>\n Ze scheppen eerst al het vuilnis los. Om te kunnen zien waar het lijkvocht de ondergrond heeft aangetast. Want alleen aangetast materiaal halen de mannen weg. Ze beginnen met het vuilnis die ze hebben losgeschept in de grote zakken te verzamelen. Laag voor laag scheppen ze het leven van Anna uit de kamer. Fastfoodverpakkingen verdwijnen. Blikjes rinkelen. Oude kleding glijdt in de zakken.<\/p>\n De vloer is weer zichtbaar, het tapijt aan afval zit nu netjes in de witte afvalzakken, ze beginnen aan het bed. Het lijkvocht zit diep in het matras. Ze starten met de nog enigszins witte randen en snijden het in stukken. Meer naar het midden worden hun groene handschoenen vochtig, vettig. De kern is doordrenkt met de sporen van de dood. Stilte hangt in de kamer. Waar ze buiten nog grapjes met elkaar maakten, voel je dat ze respect hebben voor het leven van Anna.<\/p>\n Na het matras rest alleen nog het doorgezakte bedframe wat ze met veel geweld kort en klein slaan om dit goed te kunnen afvoeren. De mannen inspecteren de vloer onder het afgebroken bed. \u201cGelukkig geen lijkvocht\u201d, zegt Tu\u011frul tegen Mourad. Ze hebben geen zware chemicali\u00ebn nodig. De kamer is leeg. De gordijnen hangen nog even slap als voorheen. De ruimte lijkt groter nu het vuil weg is.<\/p>\n Ze trekken hun handschoenen uit terwijl ze naar de bus lopen. De gele pakken verdwijnen in een vuilniszak. Het masker klikt los met een zacht vacu\u00fcmgeluid. Mourad pakt een flesje water uit de bus, reikt er een aan Tu\u011frul. Ze drinken zwijgend.<\/p>\n Dan zegt Tu\u011frul: \u201cAls je aan het werk bent\u2026 dan voel je niks, h\u00e8?\u201d. Mourad knikt. \u201cNee. Je moet door\u201d. \u201cMijn hoofd gaat gewoon uit\u201d, zegt Tu\u011frul. \u201cIk let op mijn handen. Waar ik moet snijden. Waar het vocht zit. Wat weg moet. Meer niet.\u201d Hij haalt diep adem. \u201cMaar als het klaar is\u2026 als het stil wordt\u2026 dan begint het pas.\u201d<\/p>\n Mourad kijkt naar hem opzij, maar zegt niks. Tu\u011frul wijst met zijn kin richting de woning. Mourad draait de dop op zijn fles. \u201cIk zie het ook,\u201d zegt hij. \u201cDat hoekje bij de tv. Daar had hij net genoeg plek gemaakt.\u201d Tu\u011frul knikt langzaam. \u201cAlsof hij een nestje had gebouwd.\u201d Ze staan samen voor de bus, kijkend naar het huis.<\/p>\n \u201cAls hij honger had, kroop hij door de rotzooi om iets eetbaars te vinden. En ondertussen lag zijn moeder daar, dood. En hij wist het.\u201d\u00a0 Tu\u011frul kijkt weg. Zijn gezicht trekt samen. \u201cIk weet wat er met een lichaam gebeurt. De geluiden, de spastische stuiptrekkingen, het proces. En dat kind was daarbij, dag en nacht.\u201d<\/p>\n \u201cZo’n week is geen week. Elke minuut duurt een eeuwigheid als je het niet begrijpt en er niemand komt.\u201d Zegt Mourad. Hij pauzeert even. \u201cDat hij helemaal is dichtgeklapt… niet meer wil praten… dat zegt genoeg. \u00a0Het moet een hel zijn geweest.\u201d De stilte die volgt is zwaar. Niet ongemakkelijk, maar plechtig. Als een minuut stilte, zonder aankondiging.<\/p>\n De mannen verwerken wat ze vandaag hebben gezien, maar lang hebben ze hier niet voor. Een nieuwe klus wacht op ze. Ze stappen in de bus, de motor slaat aan. Ze rijden de straat uit, terwijl de woning kleiner wordt in hun spiegels. De woning laten ze achter alsof nooit iets gebeurd is.<\/p>\n \n","protected":false},"excerpt":{"rendered":" De geur is het eerste wat binnenkomt \u2014 een misselijkmakende zoetheid, alsof de kamer je lijf in kruipt. In het midden staat een bed dat uit elkaar valt van verdriet, gestut door vuilnis en fastfood. Dit is geen woning meer. Dit is een ruimte waar het leven stilviel. Specialistisch reiniger Tu\u011frul \u00c7irako\u011flu, eigenaar van Frisse […]<\/p>\n","protected":false},"author":1790,"featured_media":18039,"comment_status":"closed","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_acf_changed":false,"_et_pb_use_builder":"","_et_pb_old_content":"","_et_gb_content_width":"","footnotes":""},"categories":[1],"tags":[],"class_list":["post-18037","post","type-post","status-publish","format-standard","has-post-thumbnail","hentry","category-kcl","et-has-post-format-content","et_post_format-et-post-format-standard"],"acf":[],"yoast_head":"\n![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2025\/04\/IMG20240517115953-scaled.jpg\")
![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2025\/04\/IMG20240724121447-scaled.jpg\")
<\/p>\n![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2025\/04\/IMG20221221092751-scaled.jpg\")
<\/p>\n![\"\"](\"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2025\/04\/IMG20240430115608-1-scaled.jpg\")
<\/p>\n
\n\u201cJe ziet ineens hoe het was. Niet wat je net hebt weggegooid, maar wat er was. Hoe hij daar zat, dat jongetje, tussen al dat vuil, met z\u2019n speelgoed.\u201d Hij pauzeert even. \u201cJe ziet het ineens. Alsof het een hologram is dat voor je afspeelt. Hij die over dat afval klimt om naar de keuken te gaan. Naar de kraan en weer terug naar de tv.\u201d<\/p>\n