{"id":2540,"date":"2022-01-28T12:22:00","date_gmt":"2022-01-28T11:22:00","guid":{"rendered":"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/?p=2540"},"modified":"2022-01-28T15:04:41","modified_gmt":"2022-01-28T14:04:41","slug":"nieuw-tijdperk-voor-vrouwen-in-de-kunstwereld","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/2540\/nieuw-tijdperk-voor-vrouwen-in-de-kunstwereld\/","title":{"rendered":"Nieuw tijdperk voor vrouwen in de kunstwereld"},"content":{"rendered":"
Op allerlei vlakken komt er meer aandacht voor vrouwen in de kunstwereld. Het is te zien in de media door alle artikelen<\/a> die erover verschijnen, maar ook in de musea. Een voorbeeld daarvan is het nieuws<\/a> \u00a0dat Judith Leyster, Gesina ter Borch en Rachel Ruys als eerste vrouwelijke kunstenaars een plekje krijgen in de Eregalerij van het Rijksmuseum. Hoe kan het dat vrouwen niet eerder in de Eregalerij hingen? Is hun werk minder goed dan dat van mannen? Daar ligt het niet aan, zeggen Rachel Esner en Ingrid Jansen. Het ligt volgens hen aan de geschiedschrijving en oude mechanismen die verhinderden dat vrouwen konden doorbreken. Met de nieuwe aandacht voor vrouwelijke kunstenaars in de musea en in de media lijkt er een kentering op komst te zijn.<\/strong><\/p>\n Kunstenaar Ingrid Jansen schildert al vanaf jongs af aan en geeft in haar atelier in Kortenhoef ook les. Tijdens haar opleiding aan de Stichting Opleiding Leraren Tekenen en Handenarbeid in Utrecht kwamen er geen vrouwelijke kunstenaars aan bod. \u201cAls je het niet weet, dan mis je het niet. Het grappige is dat ik pas n\u00e0 mijn opleiding tot de ontdekking kwam dat de vrouwen mistten in de kunstgeschiedenis. Ik heb het idee dat het vak kunstgeschiedenis vroeger vlakker en minder doortastend werd gegeven op school; nu gaat het onderwijs er veel dieper op in.\u201d<\/p>\n Rachel Esner is kunsthistoricus en geeft les aan de Universiteit van Amsterdam als hoofddocent Moderne en Hedendaagse Kunst, ook zij heeft pas later ontdekt wat vrouwen in de kunstgeschiedenis hebben betekend. Haar interesse voor het onderwerp werd gewekt door Linda Nochlin, zij schreef een essay<\/a> genaamd\u00a0 ‘Why Have There Been No Great Women Artists? ‘. Dit artikel kan worden gezien als het startpunt van onderzoek naar vrouwen in de kunstgeschiedenis.<\/p>\n https:\/\/soundcloud.com\/user282849216\/interview-rachel-esner-q1?si=050083dc6e1747d1a0bd03fca896171e&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing<\/p>\n\n Jansen: \u201cIk heb zelf nog geen ongelijkheid ervaren. Ik heb steun gekregen van mijn docenten tijdens de opleiding en dat gaf zelfvertrouwen. Wat ook meespeelt, is dat ik heel gedreven ben. Ik pak ook echt alle uurtjes die ik kan om te besteden aan schilderen. Het enige waar ik wel ervaring mee heb zijn vooroordelen. Ik heb wel eens een groepstentoonstelling gehad en toen dacht het publiek dat mijn werk door een man geschilderd was. Kennelijk doordat ik een directe streek van schilderen heb. En toen ik zei dat ik de maker was, kreeg ik gekke blikken. Het vooroordeel dat vrouwen alleen maar leuke en lieve dingen schilderen heerst.\u201d<\/p>\n[aesop_image img=”https:\/\/svjmedia.nl\/specialisaties\/wp-content\/uploads\/sites\/735\/2022\/01\/Z90A6SIRP2UkVARArBruA-scaled.jpg” panorama=”on” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”center” revealfx=”inplaceslow” overlay_revealfx=”off”]\n Hoewel Ingrid geen last heeft van de ongelijkheid, is deze zeker wel aanwezig in de kunstwereld. Ingrid is eerder de uitzondering dan de regel hierin. Het blijkt dat slechts 2 procent van alle omzet op de kunstmarkt<\/a> wordt uitgegeven aan kunstwerken van vrouwelijke makers. Ook in de museumwereld krijgen vrouwelijke medewerkers niet de waardering die ze horen te krijgen voor hun werk. Zoals genoemd in dit artikel<\/a> van Het Parool, had het Stedelijk Museum niet bestaan zonder de enorme bijdrage van verzamelaar Sophia Adriana de Bruijn.<\/p>\n