Het is 2019, Ramon Ahuluheluw \u2013 derde generatie Molukker in Nederland \u2013 en zijn Nederlandse vriendin Marlies komen thuis in een appartement in Arnhem. De zon begint al onder te gaan wanneer ze gezellig samen buiten gaan zitten.<\/p>\n
\u201cIk zit goed vol van het eten,\u201d zegt Ramon. Marlies knikt instemmend terwijl ze een sigaret aansteekt. \u201cJa, de nieuwe chinees op de hoek doet het echt goed,\u201d beaamt ze. \u201cWist je dat hij meerdere panden hier bezit?\u201d vraagt Ramon. \u201cIs dat zo? Volgens mij is hij nieuw hier in de stad hoor,\u201d antwoord Marlies.<\/p>\n
Het overtuigen begint. \u201cNee hoor, hij zit hier al een tijdje\u2026\u201d begint Ramon, en voordat hij zijn zin kan afmaken reageert zij; \u201cHoe weet jij dat nou? Ken je hem persoonlijk ofzo,\u201d grapt Marlies.<\/p>\n
Ramons buik begint te borrelen, in zijn ogen lijkt er een vuurzee te ontstaan. Zonder dat ze het wist bevond Marlies zich ineens in een mijnenveld, elke opmerking die ze vanaf nu zou maken zou bij Ramon in het verkeerde keelgat schieten. Ramon vecht tegen de honderd wespen in zijn buik, maar tevergeefs, in een omgekeerde trechtervorm komt zijn woede eruit.<\/p>\n
\u201cHoezo geloof je niet wat ik zeg? Neem je mij niet serieus ofzo?!\u201d Binnen een milliseconde gaat het van kwaad naar erger. Ramons lichaam vult zich met spanning en het liefst maakt hij alles kapot.<\/p>\n\n
BAM<\/p>\n\n
Daar gaat het bierflesje dat nog geen vijf minuten geleden zo rustig in zijn hand had gelegen. Marlies haar ogen worden wijd en ze wil verdwijnen in de stoel waar ze op zit. Ze kijkt op naar Ramon die is gaan staan.<\/p>\n
\u201cJullie nemen ons nooit serieus. Ik zeg toch dat ik het weet?! Waarom geloof je mij niet?!\u201d \u2018Jullie? Wie is jullie? Ze zitten daar toch met z\u2019n twee\u00ebn?\u2019 gaat er door Marlies\u2019 hoofd heen. Ze zoekt naar woorden maar ze komt niet tussen Ramons waterval aan beschuldigingen. \u2018We hadden het toch zo gezellig?\u2019<\/p>\n
Ze kende elkaar nog niet zo lang, wie was deze woedende man?<\/p>\n
Ramon loopt stampend weg en laat de ravage van zijn woorden \u2013 en daden \u2013 achter zich. De bom was gebarsten en ineens was het klaar.<\/p>\n
Later komt Ramon wel sorry zeggen, maar of hij het meent, dat laat Marlies voor nu maar even in het midden.<\/p>\n\n
Het is 2020, Ramon en Marlies lopen op een grijze zaterdag door Amsterdam-Noord. Het plan is een gezellig dagje stad. \u201cWat wil jij, met de bus of metro?\u201d vraagt Marlies. \u201cMaakt mij niet uit,\u201d antwoord Ramon. Hoewel hij zegt dat het hem niet uitmaakt schieten zijn ogen van links naar rechts en versnelt hij geleidelijk zijn pas. Ramon speelt met zijn handen in zijn zak. \u201cMetro doen dan?\u201d vraagt Marlies voorzichtig. \u201cJa, ja, prima,\u201d reageert hij kortaf.\u00a0 Marlies duwt de kinderwagen waar hun dochtertje Mimi in zit. \u201cDoe is even normaal, joh,\u201d snauwt ze naar Ramon.<\/p>\n
Dat was nou n\u00e9t wat hij niet moest horen. In zijn buik ontstond weer een wespennest, zijn blik werd donker, maar dit keer deed hij niet zijn best om het in te houden. Het moest eruit, de frustratie die hij had opgebouwd de afgelopen weken \u2013 op zijn werk, bij vrienden en het leven in het algemeen – moest eruit.<\/p>\n
\u201cWat?! Wat?!\u201d schreeuwt hij.<\/p>\n
Marlies voelt zich overrompeld en Ramon is onredelijk.<\/p>\n
\u2018Hoezo doet ze zo geschrokken? Ze kent me toch? Ze weet toch dat ik wel eens fel kan zijn?\u2019 deze vragen spoken door Ramons hoofd en zijn gedachten vullen zich met ongeloof. Dit maakt hem nog bozer.<\/p>\n
\u201cHou maar gewoon je bek!\u201d valt hij uit naar een ge\u00efrriteerde Marlies. Mimi kijkt geschrokken op vanuit de kinderwagen naar haar vader. Het boeit Ramon niks dat ze midden op straat staan. Er komt weer een waterval aan woorden, gevuld met beschuldigingen en verwijten.<\/p>\n
\u201cJullie geloven ons nooit!\u201d tiert hij over de straat heen. Mensen die voorbijlopen maken oogcontact met Marlies, of alles goed gaat of dat ze hulp nodig heeft. Ramon lijkt op een boze kleuter met de kracht van oer-krijgers in zich.<\/p>\n\n
*<\/p>\n\n
Die avond is de sfeer gespannen in huis. Marlies heeft net Mimi op bed gelegd en loopt de woonkamer in waar Ramon op de bank tv zit te kijken. Ze pakt de afstandsbediening en zet de tv uit.<\/p>\n
Ze gaat zitten en begint met vragen stellen. \u201cWaar komt die woede toch elke keer vandaan?\u201d<\/p>\n
\u201cHet spijt me Marlies,\u201d begint Ramon. \u201cMijn pijn zit diep\u2026 Zolang ik weet ben ik al boos geweest. Mijn lontje is altijd al kort geweest maar ik weet dat dat geen excuus is\u2026\u201d<\/p>\n
Marlies knikt instemmend maar zegt wijselijk niks. Door de stilte begint Ramon te vertellen.<\/p>\n
\u201cIk dacht altijd dat het gewoon bij mijn cultuur hoorde, dat ik net zoveel van kue lapis houdt als dat ik snel op mijn tenen getrapt ben. Dat het een Moluks trekje is. Maar ik ben mij steeds meer aan het verdiepen in de emotionele geschiedenis van de Molukkers.\u201d Hij denkt terug aan hoe zijn moeder de geschiedenis vertelde toen hij een kleine jongen was.<\/p>\n\n
De vrouw zat naast zijn bed en begon met vertellen. \u201cNjong, je moet onze geschiedenis weten, hoe wij hier zijn gekomen. In 1951 zijn de boten aangemeerd aan de Lloydkade in Rotterdam. Op deze boten bevonden zich geen vracht, specerijen of terugkerende zeelieden. Nee, deze boten waren gevuld met KNIL-soldaten uit de Molukken. Het Koninklijk Nederlands Indisch Leger was gevestigd op de Molukse eilanden. Volledige gezinnen maar ook individuele Molukkers werden op deze manier naar Nederland verscheept omdat zij onder het KNIL vielen, en dus ook de Nederlandse verantwoordelijkheid.\u201d<\/em><\/p>\n Het voelde alsof Ramon zelf op de boot zat, zo levendig vertelde zijn moeder het.<\/em><\/p>\n \u201cHet moment dat wij voet aan wal zette, werd opa op staande voet ontslagen, hij was niet meer van nut nu Nederland haar kolonie had verloren. De pijn, verdriet en rusteloosheid is nog steeds onbeschrijfelijk. Ons werden beloften gedaan door de belanda\u2019s dat wij terug zouden konden keren naar onze Tanah Air, maar deze liet op zich wachten.\u201d <\/em><\/p>\n Zijn moeder pinkte een traantje weg terwijl ze de pijnlijke, onder de mat geschoven, geschiedenis vertelde. \u201cIn de jaren die volgden leefden wij uit koffers in de hoop terug te kunnen keren. We werden opgevangen in oud concentratiekampen. Voor ons was dat kamp Teuge, kan je je dat nog herinneren njong? Daarna zijn wij verhuist naar de wijk Twello.\u201d<\/em><\/p>\n\n Ramon komt terug in het heden en vertelt Marlies: \u201cGeneraties gingen voorbij maar het trauma bleef bestaan. Het verraad dat ons is aangedaan door de Nederlandse regering, de belanda\u2019s\u2026 de valse beloftes, het niet erkennen van ons bestaan, het constant moeten vechten voor onze geschiedenis om maar gehoord te worden, om serieus genomen te worden\u2026\u201d<\/p>\n Hij stopt even met praten en ziet Marlies door een waas van ophopende tranen. Ook bij haar druppelen de tranen op het kussen dat ze in haar schoot heeft liggen. Ook al kan ze het antwoord al raden vraagt ze toch, \u201cwie bedoel je als je mij uitmaakt voor \u2018jullie\u2019?\u201d<\/p>\n \u201cNederlanders,\u201d antwoord Ramon zonder in haar ogen te durven kijken. \u201cIets wat we niet moeten onderschatten is dat wij voordat we naar Nederland zijn gehaald al 350 jaar een kolonie zijn geweest. Dat werkt onbewust als een rode doek voor een stier. Het heeft ons heel veel afgenomen. Onze cultuur, onze manier van zijn, en onze leefwijze. Wij hebben ons constant moeten aanpassen. Alles wat ik als onrecht ervaar komt daardoor versterkt naar buiten, waardoor ik mijn kalmte verlies.\u201d<\/p>\n Ramon speelt met zijn handen, zijn blik gericht op de vloer. Dit keer niet omdat hij Marlies niet durft aan te kijken maar omdat hij nadenkt. In zijn buik begint het weer te rommelen, dit keer van passie in plaats van woede.<\/p>\n \u201cIk weet dat die 350 jaar mijn voorouders, mijn grootouders, mijn ouders \u00e9n ook mijzelf, een deel van onze identiteit heeft gekost. Niet genoeg mensen weten dat. Die onwetendheid is merendeels onbewust maar omdat ons zolang te kort is gedaan, dat we ons moesten inhouden, veranderen en niet mochten zijn wie wij waren, daar komt deze woede uit voort.\u201d<\/p>\n Marlies knikt begrijpend wanneer ze haar tranen van haar gezicht veegt. \u201cIk hoor je, en ik kan me iets proberen voor te stellen over hoe het voelt. Ik snap dat je boos bent maar dit kan echt niet zo verder\u2026 Je hebt hulp nodig. Professionele hulp.\u201d<\/p>\n Ramon krimpt ineen als Marlies haar woorden zijn oren bereiken. Hij laat zijn hoofd hangen. Ze heeft gelijk. Hij kan door zijn eigen gedrag alles kwijtraken wat hij heeft opgebouwd\u2026 zijn gezin. Ramon kon niet meer wegstoppen dat hij ongelukkig was met zichzelf. Hij zocht hulp, eerst bij de huisarts daarna de psycholoog.<\/p>\n\n Het is 2021, de auto van Ramon piept wanneer hij deze op slot doet met zijn sleutel. Het afgelopen jaar is hij zich steeds meer gaan schamen voor zijn vroegere gedrag. Gelukkig gaat het nu een stuk beter en is hij bijna klaar met zijn traject bij de psycholoog.<\/p>\n De zon komt langzaam op wanneer hij diep in zijn jas wegkruipt in een poging te verstoppen voor de januari-kou. Hij loopt langs de receptie, de hal door en ziet de deur naar de spreekkamer al open staan. Ze verwacht hem.<\/p>\n Ramon gaat nietsvermoedend zitten op \u2018zijn\u2019 stoel en heft zijn blik naar de psycholoog. Hij merkt dat zij een andere houding heeft dan normaal\u2026 \u201cGaat het wel goed met je?\u201d vraagt ze abrupt.<\/p>\n \u201cEhm..J, Ja\u201d, Ramon stottert even. \u2019Waar komt dit nou vandaan? What the fuck?<\/em> Het ging toch goed?\u2019 schiet er door zijn hoofd heen. Dit zou zijn afrondende gesprek zijn. Het wespennest in zijn maag lijkt wakker te worden. Ramon vecht tegen de drang om zijn vuisten te ballen.<\/p>\n \u201cMarlies heeft gisteren in haar sessie wat laten vallen over jouw proces, ze is bezorgd\u2026\u201d vertelt de psycholoog. Schrik vult Ramons ogen, hij weet dat hij een psycholoog deelt met Marlies maar dit voelt als verraad. Zijn gezicht spreekt boekdelen.<\/p>\n \u201cIk wil voorstellen dat je medicijnen uitprobeert, voor het controleren van jouw woede.\u201d De psycholoog lijkt zijn duidelijke scherpe blik te negeren. Ramon vecht tegen elk greintje in zijn lichaam die wil ontploffen. Zonder er woorden eraan vuil te maken staat hij op. Hij moet hier weg.<\/p>\n Stampvoetend verlaat hij het kantoor van de psycholoog. \u2018Ik ga niks onderdrukken door pillen, zij kan mij blijkbaar niet helpen anders had ze dat niet voorgesteld\u2019, schiet er door Ramons hoofd heen. \u2018Zij is hier de psycholoog, en omdat ze het nu even niet meer weet gooit ze er maar pillen tegenaan, nee.\u2019<\/p>\n Ramon was weer boos. Maar anders dan voorheen, er vond een tweestrijd plaats binnenin hem. Hij wilde niet meer boos zijn, maar hij was het al. Zou hij hier ooit vanaf komen?<\/p>\n\n Zijn benen hadden hem naar de trein gedragen. De woede zat hem nog steeds hoog, hij moest frisse lucht hebben. Bij Haarlem stapt hij uit. Het lopen in de menigte geeft zijn hoofd wat rust. Bij een falafelzaak strijkt hij neer. De woede was gedaald maar had plek gemaakt voor zorgen.<\/p>\n Terwijl Ramon wachtte op zijn broodje falafel, opent hij zijn telefoon. Het is 15 januari. De realisatie kickt in als een bom. Alsof het wespennest waar hij constant tegen heeft gevochten openbreekt en hem verlost.<\/p>\n\n Het is de sterfdag van zijn moeder.<\/p>\n\n Hij denkt terug aan het moment van overlijden. \u201cNeem je plek in. In de wereld, in de familie. En neem vooral de verantwoordelijkheid daarbij op je.\u201d Zo zette ze hem op zijn plek tijdens die laatste dagen.<\/p>\n \u2018Als ik verder wil komen en de verantwoordelijkheid wil dragen, dan moet ik er nu wat mee doen. Toeval bestaat niet. Zij kijkt mee over mijn schouder.\u2019 Een gevoel van rust overvalt hem. Hij kan de stem van zijn moeder bijna horen, \u201cof je gaat nu wat doen, aan die woede van je, of je blijft voor altijd die boze jongen. Jouw keuze Njong\u2026\u201d<\/p>\n Ramon staat op, hij zegt vaarwel naar een groot gedeelte van de pijn en zijn boze verleden. Hij pakt de eerste trein terug naar de psycholoog.<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":" Het is 2019, Ramon Ahuluheluw \u2013 derde generatie Molukker in Nederland \u2013 en zijn Nederlandse vriendin Marlies komen thuis in een appartement in Arnhem. De zon begint al onder te gaan wanneer ze gezellig samen buiten gaan zitten. \u201cIk zit goed vol van het eten,\u201d zegt Ramon. Marlies knikt instemmend terwijl ze een sigaret aansteekt. […]<\/p>\n","protected":false},"author":468,"featured_media":5528,"comment_status":"open","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_acf_changed":false,"_et_pb_use_builder":"","_et_pb_old_content":"","_et_gb_content_width":"","footnotes":""},"categories":[1],"tags":[],"class_list":["post-5527","post","type-post","status-publish","format-standard","has-post-thumbnail","hentry","category-kcl","et-has-post-format-content","et_post_format-et-post-format-standard"],"acf":[],"yoast_head":"\n