De schuifdeuren openen zich als een ruimteschip die zijn vracht gaat uitladen, maar dan zonder het sissende geluid. Ze kijkt de open, witte ruimte in. De steunpilaren in de ruimte zijn bijna ontelbaar door de jaren 80\u2019 bouwstijl van het pand. Gele stickers op de vloer geven aan dat er nog steeds anderhalve meter afstand gehouden moet worden. Het gezondheidscentrum komt met de eerste pati\u00ebnt om acht uur \u2018s ochtends altijd tot leven. De balie is verhoogd waardoor Anouk als een soort rechter over de wachtkamer uitkijkt. \u2018\u2019Goedemorgen\u2019\u2019 zegt zij. De eerste pati\u00ebnt lacht vriendelijk terug. Soms wil het in de ochtend nog wel eens anders, zoals vorige week. Toen kwam de eerste pati\u00ebnt, een al wat ouder vrouw, druk benend richting de balie gelopen. Die vrijdag daarvoor was ze te laat voor de griepprikken en kon ze niet meer geholpen worden. Nu wilde ze toch echt die prik hebben want anders zou ze \u2019het niet trekken deze winter\u2019. Tuurlijk zou ze het wel trekken, en dat wist Anouk ook. Deze vrouw kwam wel meerdere malen per maand de praktijk binnen gestormd en probeert altijd haar zin door te drukken. Rustig en vakkundig loodste Anouk de vrouw naar een stoel in de wachtkamer. \u2018\u2019Rustig aan mevrouw van Zwieten. U weet ook dat u niet gelijk geholpen kunt worden als het niet direct een spoedgeval betreft. Als u rustig gaat zitten komen we zo naar u en zullen we kijken wat voor u kunnen doen, maar of u ook direct vandaag geholpen kan worden kan ik u niet beloven\u2019\u2019. De ogen van mevrouw van Zwieten keken strak voor zich uit. Verstijfd bleef ze in de stoel zitten. Plotseling sprong ze overeind, pakte haar tas, zette twee stappen in de richting van Anouk, en kwam met woedende ogen op haar afgelopen. \u2018\u2019Dit is niet de eerste keer dat ik hier kom en dat ik niet de zorg krijg die ik nodig heb!\u2019\u2019, gilt ze. \u2018\u2019Jullie stelletje kutwijven weten het hier altijd doodleuk voor iedereen te verzieken! Jullie kunnen mijn uitschrijving uit deze praktijk vandaag nog verwachten!\u2019\u2019 Ze liep richting de deur en fluisterde nog zachtjes: \u2018\u2019Stelletje zweefteven\u2019\u2019, en de deur schoof weer even rustig dicht als dat hij openging voordat deze tirade begon.<\/p>\n
\u2018\u2019Even een gokje. Zou van Zwieten weer de eerste van vandaag zijn?\u2019\u2019 zegt Khadija. Khadija is een van Anouk haar collega\u2019s en werkt voornamelijk in de ochtend zodat ze haar kinderen nooit naar school hoeft te brengen. Ze heeft drie kinderen waarvan er twee asperger hebben en haar ochtend is heilig voor haar. Het is eigenlijk het enige moment op de dag dat ze wat rustiger aan kan doen want haar man kan dan makkelijker de kinderen opvangen. \u2018\u2019Ik dacht dat het opstarten vandaag wel rustig kon, maar het tegendeel is weer bewezen\u2019\u2019, zegt ze. Anouk kijkt haar hoofdschuddend aan. \u2018\u2019Ik weet ook niet met die vrouw. Ze staat voor vanmiddag trouwens weer voor het spreekuur ingepland. Dat zij toen bij die psycholoog is ontslagen vind ik nog altijd zo wonderlijk. En als we haar dan weer in een traject willen plaatsen accepteert ze de hulp weer niet.\u2019\u2019 \u2018\u2019Laat het maar gaan voor vandaag\u2019\u2019, zegt Khadija. \u2018\u2019Het zal wel weer storm gaan lopen hier.\u2019\u2019 Anouk gaat weer rustig achter de verhoogde balie zitten. De laatste jaren hebben zij als doktersassistenten gepleit voor een hogere balie. Als zij dan achter de balie zitten kijken de pati\u00ebnten niet meer op hen neer, maar zijn zij op ooghoogte met de pati\u00ebnten. Het heeft Anouk zeker geholpen in haar werk want je kan als assistente meer autoriteit uitstralen en op de een of andere manier nemen pati\u00ebnten ook dingen eerder aan. \u2018\u2019Oh heerlijk!\u2019\u2019 Khadija komt aanlopen met een cappuccino. \u2018\u2019Ik denk dat we dat wel verdiend hebben\u2019\u2019, zegt ze. Anouk gaat rustig in de bureaustoel achter de balie zitten en ziet de grote berg papieren op de rechterhoek van het bureau liggen. Als een soort grote wolkenkrabber kijkt ze er tegenop. Alleen deze stapel moet al doorgewerkt zijn voor de pauze, daarna komt de stapel met alle behandelingen van vandaag. Wat er nu ligt is allemaal nog van gisteren. Om half 11 staat er een jonge vrouw voor de balie. Anouk denkt dat ze nog geen 25 is. Ze stelt zich voor als Sanne. Haar donkere krullen hangen als een soort lianen over schouders. \u2018\u2019Wat kan ik voor je doen?\u2019\u2019 vraagt Anouk. \u2018\u2019Ik kom als invaller\u2019\u2019 zegt Sanne. In Anouk sloeg denkbeeldig een diepe zucht. Door de grote tekorten in de zorg krijgen veel praktijken hulp van zogenoemde waarnemers, huisartsen die niet aan praktijk verbonden zitten maar aan een bureau. Zij werken dus dagelijks in een andere praktijk. Anouk had er helemaal geen zin in om vandaag met een waarnemer te moeten werken. Elke keer moet je hen weer laten zien waar welk apparaat ligt en waar op de computer ze bepaalde dingen kunnen vinden. \u2018\u2019Jullie hebben wel een mooie praktijk. Heel open en licht!\u2019\u2019 zegt Sanne terwijl ze met haar handen over de witte wanden van de gang voelt. Anouk hoopte maar dat Sanne zo haar handen zou wassen. \u2018\u2019Zit ik helemaal achter op de gang?\u2019\u2019 vraagt Sanne verbaast. \u2018\u2019Ja, want dokter Wilkers is er blijkbaar niet, daar ben jij voor en die heeft nou eenmaal de achterste kamer op de gang\u2019\u2019. Ze stappen de kamer in en de steriele lucht stroomt hen tegemoet. De opgepoetste instrumenten liggen in de daarvoor bestemde bakjes en de stethoscoop ligt op de hoek van het bureau. Sanne gaat in de stoel zitten en maakt een soepele beweging naar achteren om de witte doktersjas van de kapstok te pakken. \u2018\u2019We hebben ook nog een andere maat als je die liever hebt\u2019\u2019, zegt Anouk. Sanne knikt, wat Anouk opvat als een \u2018ja\u2019 en loopt richting de witte, afgesloten kast op de gang om een nieuwe jas te pakken. Ze veegt de vouwen nog even uit de jas en loopt terug richting de behandelkamer, waar Sanne net het zakje rooibosthee uit haar kopje haalt. \u2018\u2019Succes vandaag Sanne. Als je me nodig hebt dan zit ik bij de balie in de wachtkamer.\u2019\u2019
\nDe schuifdeuren gaan met een zucht open en een bezorgde blik loopt op snel tempo de wachtkamer in. In de ene hand houdt de jonge vrouw van rond de 30 een huilend jongetje vast. Het gehuil gaat door merg en been. De harde tonen van het gekrijs nestelen zich in je gehoorgang als een vogelnest die vastzit in een schoorsteen. Nog tien meter tot de moeder en het kind de balie hebben bereikt. Anouk gaat komt alvast uit haar stoel om richting het gegil te lopen. De hand van het jongetje staat wel in een onnatuurlijke positie. Ze loopt naar het kind toe en pakt voorzicht zijn pols vast. Als ze zijn hand zou pakken, en het is gebroken, dan is de kans dat je meer schade aanricht groot. Ze neemt de moeder en het kind mee richting een van de behandelkamers. Langzaam legt ze haar hand tijdens het lopen op de nek van het jongetje om hem gerust te stellen. Ze voelt de blikken van de pati\u00ebnten, die hierdoor nog niet geholpen kunnen worden, steken in haar rug. In de behandelkamer gaat het jongetje snikkend op de behandeltafel zitten. Zijn moeder legt haastig haar tas op een stoel en begint in haar tas te graven op zoek naar haar telefoon. Ze klapt het hoesje van haar Iphone open als een groot dik boek. Haar vingers bewegen vlug over het scherm en met een snelle handbeweging gaat de telefoon naar haar oor. \u2018\u2019Jeroen? Je moet nu komen naar de huisarts komen! Sem zijn vinger staat er helemaal verkeerd bij en zijn hand is gebroken!\u2019\u2019 \u2018\u2019Maar ik heb nog helemaal niks gezegd over zijn hand\u2019\u2019, zegt Anouk op dwingende toon tegen de moeder. Ze wordt het langzamerhand zat. Steeds vaker nemen ouders allemaal conclusies of aannames zonder dat de dokter er \u00fcberhaupt iets over heeft gezegd. Anouk voelde het alweer aankomen en bereidde zich al voor op een discussie met de overbezorgde moeder. Het zijn een van de dingen die veranderd zijn sinds Anouk 31 jaar geleden als 22-jarige de doktersassistentenopleiding afrondde. Ze wilde als jong meisje altijd al in de zorg werken. Dat beeld werd door haar verslaving van Medisch Centrum West alleen maar geromantiseerd een toekomst in de zorg zag ze dus helemaal zitten. Bij de huisartsenpost had ze altijd de avonddienst en zag van alles voorbijkomen. Van vingertoppen die eraf lagen tot mensen die dronken van hun fiets waren gevallen. Het was precies wat Anouk wilde, maar de wens voor kinderen gooide roet in het eten. De nachtdiensten waren niet meer te combineren en dus ging ze bij een huisartsenpraktijk werken. De werkdruk zag ze laatste tijd alleen maar stijgen en haar werkplezier alleen maar dalen. Zeker nadat verschillende collega\u2019s met wie ze het altijd erg goed kon vinden weggingen en ander werk ging doen waar de werkdruk een stuk lager lag. Zelf heeft ze ook een carri\u00e8reswitch overwogen, maar het bureauwerk van de baan vond ze toch niet bij zichzelf passen. Maar als een pati\u00ebnt diagnoses in twijfel gaat trekken of als er weer een discussie ontstaat dan klinkt dat bureau haar toch heel aantrekkelijk.<\/p>\n
De moeder blijft druk telefoneren, terwijl het jongetje langzaam van de schrik bekomt. Het gehuil wordt gesnik maar de krokodillentranen blijven rustig over zijn wangen rollen. Anouk legt het jongetje kalmerend uit wat ze gaat doen. \u2018\u2019Ik ga heel rustig je hand vastpakken en dan ga ik heel voorzicht kijken\u2019\u2019. Ze pakt de hand en ziet gelijk dat de wijsvinger is gebroken. \u2018\u2019Hoe komt dat?\u2019\u2019 vraagt ze rustig aan het jongetje. \u2018\u2019Gevallen met de fiets\u2019\u2019 zegt hij met een grote snik tussendoor. Zijn moeder is ondertussen gaan zitten op de stoel waar eerst haar tas lag. Ze is druk aan het appen. Anouk stoort zich aan het feit dat zij nu bezig is met het jongetje en die moeder helemaal niet betrokken is bij haar zoontje. Het voelt voor haar alsof zij nu alles mag gaan oplossen omdat zij nou eenmaal \u2018de dokter\u2019 is. Het jongetje kijkt bedroefd naar zijn hand die door Anouk vakkundig in een strak verband wordt gelegd. \u2018\u2019Je moet met mama wel even naar het ziekenhuis.\u2019\u2019 Uit de stoel klinkt een diepe zucht van de moeder. \u2018\u2019Ik heb er eigenlijk niet veel tijd voor\u2019\u2019 zegt de moeder. Anouk is er zo langzamerhand klaar mee. \u2018\u2019Die vinger zal niet vanzelf helen\u2019\u2019 zegt ze op dingende toon. De moeder pakt haar tas en loop naar het jongetje. Ze begeleidt hem van de tafel. Een cynische \u2018\u2019dankjewel\u2019\u2019 richting Anouk komt er nog net uit en ze loopt de gang op. Anouk blijft een beetje verbouwereerd staan en loopt ook richting de gang. De moeder en het kind ziet ze al door de wachtkamer richting de deur gaan. Ze loopt maar weer naar de balie en ploft neer op de bureaustoel. Haar cappuccino is koud. Ze hoort een belletje. Een pati\u00ebnt zit druk op de bel van de balie te drukken. Anouk kijkt op vanachter de computer. Een oudere man kijkt haar vragend aan en begint zijn verhaal met \u2018\u2019Ik weet niet of u druk bent maar\u2026\u2019\u2019.<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"
De schuifdeuren openen zich als een ruimteschip die zijn vracht gaat uitladen, maar dan zonder het sissende geluid. Ze kijkt de open, witte ruimte in. De steunpilaren in de ruimte zijn bijna ontelbaar door de jaren 80\u2019 bouwstijl van het pand. Gele stickers op de vloer geven aan dat er nog steeds anderhalve meter afstand […]<\/p>\n","protected":false},"author":1232,"featured_media":5837,"comment_status":"open","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_acf_changed":false,"_et_pb_use_builder":"","_et_pb_old_content":"","_et_gb_content_width":"","footnotes":""},"categories":[5],"tags":[],"class_list":["post-5836","post","type-post","status-publish","format-standard","has-post-thumbnail","hentry","category-bpm","et-has-post-format-content","et_post_format-et-post-format-standard"],"acf":[],"yoast_head":"\n