Ik heb een goede muzikale opvoeding gehad. Onder lichtelijke dwang liet mijn vader mij zijn muzikale helden horen. Bands als Iron Maiden, Queen en Pink Floyd waren mijn eerste kennismakingen met muziek. Zoals in elke opvoeding ga je op een gegeven moment je eigen weg zoeken, in mijn geval gebeurde dit in de vorm van Nirvana en de Red Hot Chili Peppers. Ook komt er een moment dat je je gaat verzetten tegen je opvoeding, dat was het moment dat ik naar Hiphop begon te luisteren.

Het begon allemaal met 2Pac, Eminem, Snoop Dogg, 50 Cent en Wiz Khalifa. De opzwepende beats, de ‘’fuck the system’’ mentaliteit en de vulgaire teksten. Ik vond het geweldig en mijn ouders haatte het. ‘’Het zijn allemaal criminelen’’, was het veelgehoorde argument, hoewel dit tot op zekere hoogte klopt hoorde ik meer achter het gescheld, getier en ietwat vrouwonvriendelijke teksten. Ik hoorde een vorm van onvrede en onderdrukking waarmee ik mezelf kon identificeren door onder andere mijn multiculturele vriendenkring. Dit ondanks mijn eigen witte huid en de veilige omgeving waarin ik ben opgegroeid.

Na deze fase van mijn muzikale opvoeding ging ik mezelf verbreden. Ik begon te luisteren naar de meest uiteenlopende genres. Van André Hazes tot Jimi Hendrix en van Bob Marley tot Andrea Bocelli. Inmiddels bestaat op moment van schrijven mijn lijst met gelikete nummers in Spotify uit 5.787 songs uit de meest uiteenlopende genres. Na dit weekend zal dit aantal waarschijnlijk niet meer accuraat zijn.

Door dit brede scala aan genres en artiesten begon ik het steeds meer te waarderen als de meest uiteenlopende genres samenkomen. Hardstyle-dj Outsiders die samenwerkt met volkszanger Django Wagner, Elton John in duet met Dua Lipa en de legendarische Sting met reggaezanger Shaggy zijn voorbeelden van bijzondere collabs waar ik ontzettend van kan genieten. Echter vloeit het, voor mij, meest universele muziekgenre voort uit de liefde afkomstig uit de meest opstandige periode in mijn muzikale opvoeding.

Snoop Dogg in samenwerking met countryzanger Willie Nelson, Jay-Z als onderdeel van Linkin Park, Eminem met Rihanna op de megahit ‘’The Monster’’ en Run-D.M.C rappend op de elektrische gitaar van de rockers van Aerosmith. Voorbeelden van artiesten die zó verschillend zijn dat ze bizar goed bij elkaar passen.

Toen ik het nummer ‘’Reunited’’ van de legendarische rapgroep Wu-Tang Clan hoorde kreeg het samenkomen van verschillende soorten muziek voor mij een nieuwe dimensie. Alleen de intro brengt mij al in een soort trans. De agressieve verse die ten gehore wordt gebracht met de grauwe stem van Ol’ Dirty Bastard op een heerlijke vioolrichel: ronduit geweldig. De piano in de song ‘’I Ain’t Mad At Cha’’ van rapgodfather 2Pac geeft mij elke keer opnieuw kippenvel, en dit terwijl ik dat nummer inmiddels vaker dan honderd keer moet hebben gehoord.

Ook in de overtreffende trap passen klassiek en rap/hiphop ontzettend goed bij elkaar, en dat terwijl er ontzettend veel tegenstellingen in zitten. Niet alleen op muzikaal gebied overigens. Zoek op YouTube eens naar het concert ter ere van de 15-jarige verjaardag van het Nederlandse hiphopplatform 101Barz. De muziek, waarop de artiesten die verantwoordelijk zijn van de meest iconische 101Barz-sessies rappen, wordt verzorgd door het Metropole Orkest. Het samenkomen van de net geklede en elitair ogende violisten, pianisten, harpisten en trompettisten met stoere jonge gasten inclusief grote kettingen, zonnebrillen en hoodies laat zien dat de underground niet zo ver van de elite verwijderd is. Het is een bewijs dat alle muziekwerelden samenkomen in één universum.

De onderstaande reportage laat zowel de verschillen als overeenkomsten zien tussen klassieke muziek en hiphop. Twee personen, twee genres en één passie: muziek.

Muziek: Brocc/Yoni de Haas en Mark Boessenkool