Vorige week vrijdag was er een aardbeving in het zuiden van Marokko. Er zijn daardoor drieduizend mensen overleden en meer dan vijfentwintighonderd gewonden gevallen. Er is niet alleen menselijk leed, ook vele gebouwen zijn met de grond gelijk gemaakt of niet meer bewoonbaar. Hoe nu verder met de totaal, volgens de Verenigde Naties (VN), driehonderdduizend slachtoffers van deze beving? 

In Marokko is er een groot verschil tussen stedelijk en landelijk gebied als het gaat om de bouw van woningen en gebouwen. Zo wordt er in de steden vooral gebouwd met beton en steen, terwijl er in landelijk gebieden klei en leem gebruikt worden. Dit was één van de redenen dat juist in die gebieden de meeste slachtoffers vielen. Dit is de regionale ongelijkheid waar Marokko mee te maken heeft. De welvaart in de steden is eenmaal groter dan in de landelijke gebieden.  

Veel Marokkanen in landelijk gebied leven nog primitief. Zo is er bijna geen elektriciteit en wordt er nog water gepompt uit een waterput. In de dorpen zijn de huizen door de inwoners zelf gebouwd. Hier kwamen geen ingenieurs of architecten bij kijken. In sommige dorpen zag je, volgens Correspondent Mustafa Marghadi, een paar huizen die bleven staan na de aardbeving. Deze huizen zullen waarschijnlijk de wat rijkere inwoners van het dorp zijn. 

Vanuit Nederland zijn er veel inzamelingsacties begonnen. Ook Souad El Markhous wilt iets betekenen voor de slachtoffers van deze aardbeving. Zij behoorde, tot een paar jaar geleden, bij de 4,1 procent van de vrouwen die in de top van de bouwbedrijven werkte. Zij vertelde dat zij was gebeld door een Marokkaanse ondernemer die het idee heeft om vijftigduizend PFAS-huizen te bouwen voor de slachtoffers in het rampgebied. Zij zal proberen om in Nederland bedrijven te werven die hieraan willen bijdragen. Of dit idee zal lukken en hoelang het zal duren voordat Marokko weer terug is bij het oude weet niemand, dat kan nog jaren duren. Het enige wat zeker is, is dat dit voor altijd een litteken blijft voor heel Marokko.