Terwijl Hassania op de vroege middag om 12:00 uur opgetogen naar de auto wandelt, slenteren haar kinderen achter haar aan. De auto staat geparkeerd voor het appartementengebouw in Tanger, Marokko, waar zij met haar man een zomerappartement hebben gekocht. De blijdschap straalt van haar af, wetende dat deze plek een toevluchtsoord zal zijn om de zomers in alle vreugde door te brengen. Oorspronkelijk komt Hassania uit Fes, een stadje midden in Marokko, zo’n 400 km hier vandaan. Dit is de plek waar het grootste deel van haar familie woont. Hierom kan ze niet wachten om de auto in te stappen zodat ze haar familie weer kan zien. Ze stappen met z’n allen in de Toyota, waarmee ze de reis van Nederland naar Marokko ook hebben afgelegd.
Het zinderende zonlicht scheen genadeloos op de geasfalteerde wegen van Marokko, terwijl Hassania met haar gezin onderweg was naar familie in Fes. De keuze voor de weg leek vanzelfsprekend, aangezien de autoweg van Tanger naar Casablanca hen sneller naar hun bestemming kon brengen. Samen met haar man Jurgen, dochter Wafae en zoon Hamza reden ze in hun eigen vertrouwde auto door het prachtige landschap. Het plan was om bij Kenitra een stukje af te snijden en zo tijd te besparen op hun reis.
Jurgen, achter het stuur, vertelde over hun avontuur op de smalle binnen weggetjes, ver weg van de gebruikelijke snelwegen. Ze hadden per ongeluk een afslag te vroeg genomen, waardoor ze belandden op een bergachtige route met haarspeldbochten. De weg kronkelde als een slang door de heuvels, en Jurgen reed met een bescheiden snelheid van ongeveer tachtig kilometer per uur. Geen borden leidden hen, maar de ervaren chauffeur volgde de weg intuïtief. Totdat de gebeurtenissen een onverwachte wending namen.
In een bocht vertraagde de auto voor hen plotseling. Jurgen, niet wetende waarom, nam de gelegenheid om in te halen. Dit is iets wat ook vaker gebeurt in Marokko, en eerder was dit ook een paar keer bij hem gebeurd. Helaas had hij niet zoveel geluk als de andere automobilisten. Tot zijn verbazing zag hij langs de weg een paar politieagenten met een camera. De auto voor hen reed dus langzamer omdat hij die politieagenten al in de verte al zag vanwege een naderende controle.
Een stukje verder stonden andere politieagenten onder een parasolletje en controleerden voertuigen op overtredingen. Jurgen werd staande gehouden, omdat hij voorbij de auto reed net voor de bocht met een doorgetrokken streep. Ze gaven hem het teken om het voortuig te stoppen. Eén van de politieagenten naderde met een grimmige blik de autoraam van Jurgen. Hassania controleerde snel of de veiligheidsgordels van haar kinderen goed vastzaten, want ze wist dat een verzuim tot een extra boete kon leiden. Tot haar verbazing hield haar dochter de gordel aan het uiteinde vast, waardoor het leek alsof ze deze al de hele tijd om had. Haar zoon, Hamza, was echter niet zo snel als zijn zus en keek met een half vermoeide blik naar zijn moeder. Toen hij de politieagent zag, werden zijn ogen groot en begon hij ongemakkelijk om zich heen te kijken.
Jurgen opende het autoraam en begroette de politieagent vriendelijk in het Frans. Maar aan de blik van de politieagent zag Hassania al dat hij geen zin had om het gesprek in het Frans voort te zetten. Met een brede glimlach nam ze het gesprek over in het Darija, één van de gesproken talen in Marokko. De betreffende agent wierp even een blik naar de achterbank, en uit haar ooghoeken zag Hassania haar kinderen ongemakkelijk lachen naar de agent. Hij keek haar vervolgens recht in de ogen en zei met een zware stem: “U moet 300 dirham betalen voor de gordel die uw zoon niet om heeft en 400 dirham extra omdat uw man de auto inhaalde.”
Ze keek even naar haar man en vertaalde wat de agent zojuist had gezegd. Met grote ogen keek haar man terug en zei: “Shit!” 700 dirham komt neer op ongeveer 70 euro, aanzienlijk goedkoper dan als dit in Nederland zou zijn gebeurd. Maar toch, 700 dirham is niet niks. Dit had Hassania aan het denken gezet, ze dacht dat ze in ieder geval een poging tot kan doen om de boete lager te krijgen. Dus ze stapte met een grote glimlach uit de auto en liep richting het tweetal agenten, die onder de parasol op krukjes zaten. Met haar knalgele jurk en roze hoofddoek straalde ze in ieder geval veel blijdschap uit.
Hassania begon vervolgens een klein gesprekje met de agenten, informeerde naar hun welzijn en hoe het was om de hele dag buiten in de hitte te staan. Ze vertelden haar dat het zwaar was, maar dat hun werk de rekeningen betaalde en veel voldoening gaf. Hassania complimenteerde hen oprecht. Vervolgens vertelde ze de agenten dat zij en haar gezin net van het vliegveld kwamen met de koffers nog in de achterbak, onderweg naar familie. Ze benadrukte wel dat dit geen excuus was voor hun rijgedrag en dat het de eerste keer was dat haar man in Marokko met de auto reed. De agenten adviseerden hem om voorzichtig te zijn en niet roekeloos te rijden. Grappend vertelde Hassania dat ze een serieus gesprek met haar man zou hebben. Dit deed de agenten glimlachen.
Ten slotte vroeg ze of ze iets te drinken of eten wilden, maar ze wezen het vriendelijk af. Het gesprek duurde even, maar uiteindelijk keerde Hassania terug met goed nieuws. Er was geen boete, maar ze gaf de agent een briefje van 100 dirham, voor de koffie, zei ze met een glimlach. De agent glimlachte terug en bedankte haar, hij zei dat ze de volgende keer voorzichtiger moesten rijden en groette haar. Hassania stootte haar man aan en wenkte hem om snel verder te rijden. Haar man gaf nog snel een hand en trapte vervolgens het gaspedaal in om snel verder te rijden. Iedereen keek elkaar vervolgens aan en barstte in lachen uit. Hamza, haar zoon, zei nog tegen haar: ‘Mama, jij komt altijd overal mee weg.’ ‘De truc is om beleefd te blijven en complimenten te geven. Want zodra je gaat schreeuwen, gaan zij schreeuwen, en dat gaat niet goedkomen,’ zei Hassania tegen haar kinderen. En natuurlijk werkt het ook goed als je een verhaal uit je duim weet te zuigen, dat weet Hassania als de beste. Ondanks de ongemakkelijke situatie bleef de sfeer in de auto ontspannen. Hassania, die haar familie met een glimlach had weten te redden, benadrukte het belang van vriendelijkheid en respectvolle communicatie, zelfs in stressvolle situaties met de politie.
Na de avontuurlijke ontmoeting met de Marokkaanse politie besloot het gezin van Hassania een welverdiende theepauze in te lassen. Ze stopten bij een sfeervol theehuis aan de rand van een dorpje. De geur van verse muntthee en mssemen (Marokkaanse pannenkoek) omhulde hen zodra ze de rustieke deur openden.
De zon wierp haar zachte stralen op het terras, dat versierd was met kleurrijke kussens en traditionele Marokkaanse tegels. Terwijl ze plaatsnamen aan een met mozaïek ingelegde tafel, genoten ze van de rust en ontspannen sfeer. Een vriendelijke ober bracht dampende kopjes muntthee, geserveerd in glanzende theeglazen. Het warme aroma vulde de lucht en nodigde hen uit om te ontspannen.
Hassania nam een slokje van de hete thee en voelde de kruiden haar zintuigen prikkelen. Ze glimlachte naar haar gezin, waarbij de recente gebeurtenissen plaatsmaakten voor een gevoel van gemoedsrust. De kinderen deelden lachende blikken, terwijl Jurgen, haar man, de omgeving bewonderde.
Terwijl ze de laatste druppels thee genoten, wisten ze dat de rest van hun reis gevuld zou zijn met nieuwe ontdekkingen en onvergetelijke ervaringen. De theepauze diende niet alleen als een fysieke rust, maar ook als een mentale reset, waardoor ze met vernieuwde energie de betoverende landschappen van Marokko tegemoet konden rijden.
De zon die langzaam onderging, kleurde de lucht in warme tinten. Het verhaal van de politiecontrole werd onderdeel van hun reisherinneringen, een avontuur dat het gezin dichter bij elkaar bracht terwijl ze voortgingen op de kronkelende wegen van Marokko. Ook was dit een les die de kinderen van hun moeder hadden geleerd. Als je wordt aangehouden in Marokko, blijf beleefd, start een praatje en bied ze vervolgens wat eten of drinken aan.
De rest van de reis bracht hen door adembenemende landschappen, van glooiende heuvels tot uitgestrekte vlaktes, en langs schilderachtige dorpjes die deel uitmaken van het betoverende Marokko. Onderweg deelden ze lachende momenten, genoten ze van lokale lekkernijen en creëerden ze kostbare herinneringen die de tand des tijds zouden doorstaan.
Bij hun aankomst in Fes werden ze liefdevol omarmd door de hartelijke verwelkoming van hun uitgebreide familie. Stralende gezichten van ooms, tantes, neven en nichten begroetten hen, en ze werden snel opgenomen in de warme omhelzing van familiebanden die de afstand en avonturen van hun reis overbrugden.
Tijdens het avondeten, waar de hele familie genoot van de heerlijke couscous bereid door Hassania’s zus, deelde ze met haar broer en zus de gebeurtenissen van die dag. Te midden van hartelijk gelach vertelde ze over het politieavontuur en hoe ze met een glimlach en vriendelijke woorden de situatie had weten te klaren. Haar broer merkte op dat de politie tegenwoordig extra streng is en overal op de uitkijk staat. Toen Hassania’s dochter aan haar oom vertelde hoe haar moeder handig had ingespeeld op de situatie en zo een mogelijke bestraffing had weten te ontlopen, prees de oom zijn zus. Hij benadrukte dat als Hassania verkeerd had gereageerd, haar man wellicht zijn rijbewijs had kunnen verliezen. De familie deelde niet alleen in het gelach, maar ook in de opluchting dat alles goed was afgelopen.
Haar eenvoudige maar krachtige levenswijsheid, doorgegeven aan haar kinderen, benadrukte de waarde van vriendelijkheid en begrip in elke ontmoeting, zelfs met politieagenten aan de kant van de weg. Zoals Hassania zelf aantoonde, kunnen een goed verhaal en een glimlach zelfs bij de strenge mannen in uniform wonderen verrichten.