De kwartfinale voor de Kaascurling competitie op de Rotary-ijsbaan in Woerden vond afgelopen vrijdag plaats. Uit de acht teams zijn het “Bomenbuurt,” “60% Man,” “Oud-Zuid A,” en de “Kannenkijkers” die volgende zaterdag naar de halve finale doorgaan. Ik was erbij om dit evenement bij te wonen.
Lang voor de competitie begint zijn de eerste tekenen van activiteit al van verre te horen: het gekaats van deelnemers die ingooien. Rondom de ijsbaan hangt het net boven het vriespunt. De sfeer is nu nog ontspannen en gezellig. Veel oude bekenden begroeten elkaar en maken zich klaar voor de strijd op het ijs. “Oud zuid,” zegt een toeschouwer, “dat waren vroeger mijn buren, dus ik ben voor hun.” Maar er waren niet alleen vrienden en familie aanwezig; ook nieuwsgierige voorbijgangers die toevallig langs de ijsbaan liepen bleven kijken. Vlak voor aanvang van de eerste ronde komt er nog een toeschouwer aan met een spandoek: “De Bomenbuurt glijdt naar overwinning!” staat erop. Er wordt breed om gelachen. Na enige vertraging geeft een luide yell voor motivatie van team de Bomenbuurt aan dat de wedstrijd eindelijk begint.
De gezelligheid langs de zijlijn en de steun voor de teams maken de competitie niet alleen een sportieve maar ook een sociale bijeenkomst. De intensiteit op de ijsbaan groeit. Ondanks de gezelligheid waren de teams zeer gecontroleerd en geconcentreerd bezig. Het is een serie van weloverwogen zetten, waar elke steen bepalend kan zijn voor de eindscore. Het gekaats van de kaasgekleurde stenen is van ver te horen, maar nog luider is het gejuich van de toeschouwers wanneer hun team een goede worp maakt. Het is een serie strategische zetten en spannende momenten, vooral de laatste paar beurten van de rondes, waar elke steen bepalend is voor de eindscore.
Af en toe, tussen voltreffers door, word er een steen net iets te hard gegooid en komt het volop tegen de rand van de ijsbaan aan, tot vol vermaak van de toeschouwers. Langzaam begint het geluid van harde regen buiten de bedekte ijsbaan steeds luider te worden.
De spanning loopt hoog op, want uiteindelijk gaat het onder de teams zeer gelijk op: drie van de vier wedstrijden eindigt met een “shootout”, een ronde om gelijke scores te breken. Elk klein gebaar – een perfect gerichte steen, een veeg met de bezem – kan nu het verschil maken tussen winst en verlies. Alsnog weten de teams en toeschouwers de sfeer erin te houden. Uiteindelijk weten teams de Bomenbuurt, 60% Man, Oud-Zuid A hun shootouts te winnen. Bij het raken van de huiscirkel springt team de Bomenbuurt een gat in de lucht. De drie teams gaan door naar de halve finale, samen met de Kannenkijkers, die conventioneel 2-0 gewonnen hadden. De overwinningen worden gevierd met een luid applaus en gejuich. De verliezende teams vatten het verlies sportief op. Het laatste team loopt van het ijs af, en langzaam vertrekken ook de toeschouwers, maar de gezellige sfeer blijft hangen. Op de vraag of ze klaar zijn voor de halve finale, roept iemand van team 60% Man, met een lach: “Nee! Want we gaan nu eerst bier drinken!” Die opmerking vat de luchtigheid van het evenement goed samen, ondanks de spannende momenten op het ijs.
