Vol verbazing keek Liz Delcour (17) naar het journaal dat haar vader had opgezet. Er werden debatten gevoerd en er werden besluiten genomen. De politiek was te zien en zij keek met open mond naar wat er gebeurde. Zij dacht “Nee, gaan ze dit nou echt doen?!” Verontwaardigd stond zij voor te TV toen er besluiten werden genomen die Liz niet vond kunnen.
Op haar vijftiende raakte Liz geïnteresseerd in de politiek. Zij kon er met haar gedachte niet waarom er bepaalde beslissingen werden genomen in de Nederlandse politiek. Waar haar vader nog zei: “Doe eens rustig, je bent pas vijftien!” was dit het motivatie moment voor Liz om haar voet tussen de deur te steken en zich te gaan bemoeien met de politiek.
Per toeval kende de moeder van Liz een wethouder in de politiek van Hoorn. Ze zou eens een dagje mee lopen. In het begin had zij daar nog niet echt behoefte aan, tot anderhalf jaar later. Op dit moment was Liz 17 jaar, kon zij niet stil zitten en wilde zij de politiek in. Met open armen werd zij ontvangen en werden haar motivaties besproken. Na kennis te hebben gemaakt met de fractievoorzitter van de partij mocht zij mee naar de fractievergadering. “De fractie vond het erg leuk om zo’n jong iemand erbij te hebben in de partij. Zij vinden dat ik goed bij de partij pas en na een paar vergaderingen bijgewoond te hebben, merkte ik dat de partij en de standpunten ervan ook goed bij mij passen.”
De eerste vergadering die Liz heeft bijgewoond, was een hybride vergadering. De ene helft, waar zij onderdeel van was, zat in een sportvereniging. De andere helft volgde de vergadering online. Dit voelde voor haar nog niet als de ervaring waar zij op hoopte. Ook moest zij zich voorbereiden op de vergadering en kreeg zij literatuur voorgeschoteld waarvan zij nog geen idee had waar het precies over ging. Naarmate zij meer vergaderingen bijwoont, begrijpt zij steeds beter waar het precies over gaat. Ze was daarom ook erg opgelucht toen in de zomer iedereen fysiek aanwezig kon zijn en zij mee kon vergaderen met de agenda. “Het was heel tof om met iedereen fysiek te kunnen vergaderen. Dat heeft zo’n indruk op mij gemaakt.” Hoewel de leeftijd van Liz opvallend is binnen de partij, kwam zij terecht in een partij waar iedereen gelijk staat. Jezelf als individu promoten is niet het streven van de partij, vertelt Liz. “Het is heel mooi om te zien dat wanneer er in de appgroep een oproepje wordt gezet om op de zondag ochtend te gaan flyeren, dat de meeste er dan ook zijn om de partij te promoten.”
Het komt niet vaak voor dat mensen zich op een jonge leeftijd bezighouden met politiek. Het jongste kamerlid was twintig jaar toen hij begon in de Tweede Kamer. Waar haar ouders grappen over dat zij nog wel eens de eerste vrouwelijke minister-president zou kunnen worden, houdt Liz het eerst op een zetel bemachtigen in de Tweede Kamer. “Het streven is wel echt om in de Tweede Kamer te komen. Dat is ook een van mijn motivatiefactoren.” Daarom kon zij ook niet wachten om in Hoorn alvast wat ervaring op te doen. “Ik kan wel gaan wachten totdat ik een studie heb afgerond en dat ik misschien iemand tegenkom die mij naar binnenleidt, maar ik denk dat het goed is dat ik nu alvast ervaring opdoe.”
In Nederland krijg je het kiesrecht op je achttiende. Zodra in januari de verkiezingen beginnen is Liz nog minderjarig. “Dat mensen straks mij kunnen aanvinken op de kieslijst, dat besef ik nog niet.” Er zullen mensen zijn die zullen denken dat iemand van zeventien nog niet geschikt is voor de politiek. Toch stelt Liz dat zij een goede kandidaat zal zijn. “Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zullen denken dat ik nog niks van de politiek af weet en dat het mij allemaal niet zal lukken. Het wil niet zeggen, omdat ik zeventien ben, dat ik niks van de politiek afweet. De fractie zal mij ook helpen bij het voorbereiden van de raadsvergadering. Wat ik tegen de mensen wil zeggen die er twijfels bij heeft; leeftijd zegt niet alles.”
Tijdens de raadsvergadering had haar fractievoorzitter had al snel door dat Liz graag haar standpunt wil laten weten. Toen zij een commissievergadering mocht meekijken merkte zij dat zij zich moest inhouden om wat van de standpunten te zeggen; ”Ik was gefrustreerd over een standpunt wat ging over wonen. Ik had er echt wat van willen zeggen. Achteraf sprak ik mijn fractievoorzitter nog even over de vergadering. Hij heeft mij toen uitgelegd dat je eerst goed moet nadenken, voordat je het knopje indrukt om wat te kunnen zeggen. Je kunt niet overal op ingaan als je het ergens niet mee eens bent.”
Liz heeft voor nu nog niet bedacht met welke politieke route zij de Tweede Kamer binnen wil komen. Hoewel de lokale partij in Hoorn niet bang hoeft te zijn dat zij hen snel gedag zwaait, zou zij het niet erg vinden om zich ook in de landelijke politieke partijen te oriënteren. Wel vindt zij de lokale partijen in een stad erg belangrijk. Zij kunnen vaak goed inschatten wat er speelt bij de burgers van de gemeente. Dit is naar haar mening belangrijk omdat de landelijke partijen zich moeten houden aan bepaalde richtlijnen en lokale partijen kunnen zich beter vormen naar wat de stad nodig heeft.
De ene politicus uit zich opvallend op Twitter en de ander uit zich wat meer als bescheiden burger. Liz stelt zich professioneel op, is vriendelijke naar de mede
politicus van de gemeente en heeft een beeld van hoe de politicus in Nederland zich zou moeten gedragen. ”Wat mij erg stoort aan politici is dat zij of heel erg correct waren of dat zij zomaar van alles riepen voor de aandacht. Eén ding waar ik wel echt naar streef als ik actief ben in een politieke partij is dat ik mijzelf ben en dat ik mijn mening kwijt kan, naast de standpunten van mijn partij.” Naast dat zij een mening heeft over hoe een politicus zich moet profileren, vindt zij ook dat eerlijkheid voorop moet staan en dat je realistisch moet blijven. “Ik vind dat je eerlijk moet zijn tegenover de mensen. Ik heb liever dat je eerlijk kunt zijn, dan dat je aandacht krijgt omdat je zomaar wat roept. Je kunt namelijk ook aandacht krijgen omdat je met goede punten komt.” Ook mag van haar de politiek transparanter zijn. “Ik vind het niet kunnen dat je als minister-president eerst dingen zegt en vervolgens zegt dat je het ‘vergeten’ bent dat je het hebt gezegd. Tuurlijk kan je fouten maken, maar durf ze dan ook gewoon toe te geven.” Waar volgens haar de Nederlandse politiek trots op mag zijn is het poldermodel. “Zo komt je altijd tot een beslissing waarbij de meeste mensen zich in vertegenwoordig voelen.” Ook is zij erg blij dat je in Nederland kunt zeggen wat je wilt. “Waar je in sommige landen niet zomaar alles kunt zeggen, kan je hier soms te veel zeggen en dat vind ik wel iets moois aan Nederland.”
Als de bewoners van de gemeente Hoorn op Liz stemmen en zij hen mag gaan vertegenwoordigen in de raad van Hoorn, dan wil zij zich hard maken voor woongelegenheid en de levendigheid in de stad. Ze zal te vinden zijn op de zesde plek. Liz denkt niet dat zij afwachtend zal zijn. Zij zal het heel leuk en spannend vinden, maar is vast beraden om haar stem te laten horen. “Ik moet er wel voor waken dat ik door mijn enthousiasme niet te vaak het woord zal nemen, er zullen ongetwijfeld momenten zijn dat ik echt moet bedenken of wat ik ga zeggen van belang is.” Liz wordt in april achttien. Als zij verkozen wordt dan zal er tijdelijk iemand haar stem vertegenwoordigen tot zij oud genoeg is om op haar eigen zetel te mogen gaan zitten.