Merel (23) staat op het punt een belangrijke herkansing te maken, een moment waarop maanden van voorbereiding samenkom. Mentaal wankelt onder ze onder de last van verwachtingen. Grijze wolken van onzekerheid en ongevraagde feedback hangt over haar heen. Thuis probeert ze steun bij haar afwezige vriend en een vader te vinden terwijl ze wacht op een gesprek dat haar misschien weer op de been kan helpen.
Ik heb zo kei hard geblokt voor deze toets
Over een paar minuten is het zo ver. De herkansing waarvoor er zo hard geleerd is. Weken, misschien wel maanden hield het Merel bezig. Met gebogen schouders, wiebelend op haar benen staat Merel met haar medestudenten te wachten tot dat zij het lokaal in mogen. “Een beetje kunnen leren deze keer?” hoort Merel een van haar medestudenten tegen haar zeggen. Ze staart voor zich uit. Naar voren gebogen staat ze er bij alsof ze vanochtend al haar boeken heeft ingepakt. “Ik weet niks. Alle dagen dat ik er tijd in heb gestoken en nog weet ik helemaal niks.” Schuldig kijkt de klasgenoot naar Merel; “Lukte het niet om eraan te beginnen?” “Ik heb godverdomme ieder moment, ieder vrij moment aandacht besteed aan die kut toets en nog weet ik gewoon niks.”
Tijdens het reizen naar school en stage, op haar pauze van haar werk bij de Hema en thuis met haar vriend is zij bezig geweest voor de herkansing van het tentamen. Het voelt alsof ze te veel heeft gegeten voordat zij naar school ging, maar niks kwam door haar keel. Ze haalt de tas van haar rug waar alleen een flesje water in zit. Ze neemt nog snel een slokje water en doet nog even de haren in een staart voordat het herexamen begint.
Onder het genot van een drankje in de stad bespreekt Merel met haar medestudenten de toets na. Eigenlijk had ze daar geen tijd voor. Morgen heeft zij weer stage en ze zou haar lessen nog moeten voorbereiden. Toch besloten mee te gaan naar de stad. Haar medestudenten, vriendinnen eigenlijk, vindt ze ook heel belangrijk om te spreken, dat is íets waar zij nog wel energie van krijgt.
Ik doe alles fout
In de trein terug naar huis had Merel graag nog even snel een lesvoorbereiding in elkaar geflanst. Ze schrikt op wanneer ze bij de laatste halte voor het eindstation is. Het venster van de notities op haar telefoon is nog leeg. De melodieën van haar koptelefoon weten haar niet te bereiken. De notities app op haar telefoon wordt geruild voor Whatsapp. Ze begint te typen, haar vingers trillen lichtjes op het scherm.
“Morgen zou ik de les draaien van de jongeren groep. Alleen is school zo druk geweest de laatste paar dagen dat ik geen tijd heb gehad om een les voor te bereiden. Zou jij morgen de les willen geven?” en ze drukt op verzenden. Al snel is er reactie van haar stagebegeleider;
“Merel, het is denk ik even goed als we om de tafel gaan over de invulling van jouw stage bij ons. Je had eerder al aangegeven dat je een dag minder les wilt geven en wij horen graag waar we aan toe zijn.”
Zuchtend leunt Merel weer tegen het raam van de trein. Laatst is er nog afgesproken dat zij een dag minder zou gaan lesgeven zodat er dat ook een moment is om de lessen voor te bereiden. De vingers zijn gestopt met trillen. De stagebegeleider is nog online en uit frustratie wordt er een berichtje terug gestuurd;
“Nou, ik ben eigenlijk wel te blij met hoe het nu gaat. Dus een gesprek lijkt mij niet helemaal nodig.”
“laten we toch morgenmiddag even zitten. Voor de les van improviseren we wel wat.”
Mag Merel terug ontvangen.
Je moet eens wat assertiever zijn
De stagebegeleider vangt Merel bij de ingang op bij het barretje van de stageplek. Daar hebben zij wel vaker gezeten om na de stagedag te kletsen en terug te kijken naar de lessen die zij samen gegeven hebben. Waar de lichte kleuren van de bar normaal een ophelderende sfeer geven, lijken de wolken van buiten naar binnen te zijn verplaatst. De stagebegeleider kiest een andere plek uit dan waar zij anders zitten. Merel vraagt; “Waar wilde je het eigenlijk over hebben?” De stagebegeleider pakt de aantekeningen die zij heeft gemaakt voor het gesprek uit haar tas. Zelfs de net schoongemaakte tafels verliezen nu hun glans.
Over het algemeen vind Merel het geen probleem om feedback te ontvangen. Ze kon altijd goed lachen met haar stagebegeleider. De woorden dat Merel assertiever moet zijn galmen nog steeds door haar gedachten. Ze had zo graag de deurklink willen vastgrijpen en de deur met alle kracht achter zich dicht gooien. De wolken van binnen zijn mee gegaan naar buiten. Slenterend stapt ze de trein in.
Vriend in Oostenrijk
’s Avonds komt Merel thuis van haar dag op stage. Nog steeds zo in de waan van het gesprek. Hoe kon haar stage begeleider haar zo voor de gek houden. Wat had zij nu graag een knuffel gewild van haar vriend die in Oostenrijk zit. Ze stuurt hem een bericht; “Kunnen we even bellen?” Hij loopt bij zijn collega’s vandaan en zoekt een rustige plek om het verhaal van Merel aan te horen.
“Schat, ik ben nog nooit zo erg voor de gek gehouden.” Klinkt het vurig.
“Ik zet mij zo in voor die kut stage en nog hebben ze het lef te vragen of ik wat assertiever kan zijn!” Schreeuwt ze nog net niet door de telefoon.
“Iedere week maak ik die klote lesvoorbereidingen”
“Ook heeft ZIJ niks gezegd over vergaderingen waar ik wel bij aanwezig had moeten zijn.”
“Weet je wat er wordt zegt? Waarom ik er nooit bij bent!”
“Ook dat iedereen er een halfuur eerder is, heeft zij mij nog nooit vertelt. Als niemand mij vertelt hoe ik mijn houding kan aanpassen of uitlegt wat er verder gebeurt. Hoe kan ik het dan wél goed doen?!”
“Deze dingen waren jou echt niet bekend op je stage?” klinkt een warme donkere stem door de telefoon.
“Ik vraag mij nog af waar het zo is mis gegaan. Volgens haar is alles mijn schuld. Ik had moeten weten dat ik eerder op stage had moeten zijn. Ik had van die vergaderingen af moeten weten. Maar alles niemand mij wat verteld schat, hoe kan ik het dan goed doen? Ik krijg zo de indruk dat er van alles bij elkaar gelogen is.”
“Ga je morgen wel nog naar stage?” probeert haar vriend kalmerend over te brengen.
“Dat trek ik niet.” Klinkt er zacht.
“En, hoe ging je toets eigenlijk?”
“Ik kan het wel vergeten. Ik zat daar in het lokaal en ik wist helemaal niks. Het was pure ellende. Het enige wat ik kon is huilen.”
“Kijk of je wat leuks kan doen voor jezelf schat, misschien een boek lezen of wat met vriendinnen doen? Je hebt al zo’n zware week. Kijk of je er nog wat leuks van kan maken.”
De vriend van Merel zucht door de telefoon en geeft het advies om een stap terug te doen van stage. De zinnen kwamen in een stroomversnelling op hem af. Iets wat hij van haar herkend als zij gestrest of uitgeput is. Ook raadt hij aan zolang hij nog in aan het werk is in het buitenland, dat zij langs gaat bij haar ouders. Haar vader kan goed objectief advies geven, weet hij. Met fijne, vertrouwde stem mag Merel de woorden ‘Het komt weer goed schat, hoe lang dit ook mag duren’ ontvangen.
Hetzelfde schuitje als haar vader
Samen zitten ze aan tafel en wordt er gepraat over de klachten die worden ervaren sinds het stagegesprek. De vader van Merel herkent zichzelf in de ongemakken van de meid die het niet meer lukt om even te gaan zitten voor een boek of niet meer tegen de drukke omgeving van een supermarkt kan. Nog geen twee jaar geleden zat hij in de zelfde situatie. Ook hem werd een volle agenda te veel. Dit betekende voor hem dat hij een stap terug moest doen van zijn werk. Het heeft maanden geduurd voordat hij weer terug aan het werk is gegaan. Nu hij zijn dochter voor zich ziet zitten, met dezelfde situatie waarin hij een jaar geleden zich bevond, wilt hij niets liever dan voor haar klaar staan.
Onder het genot van een kop thee wordt aan de keukentafel verder nagedacht over de juiste route voor de studente. Rust en weer een dag ontspannen lijkt een goede eerste stap. Even niet te hoeven denken aan de studie of stage. De vader van Merel was destijds eerst naar de huisarts geweest. De huisarts heeft geholpen door met hem de situatie te bespreken, de bron van de overspannenheid te onderzoeken en samen naar oplossingen te zoeken. Dit lijkt ook een goede eerste stap voor Merel. De volgende stap zou zijn om naar de decaan van haar opleiding te gaan. Ze zal moeten verantwoorden waarom zij tijdelijk niet op haar opleiding aan het volgen is en zal raad weten hoe zij haar opleiding het beste invulling kan geven.
De spanning mag ontsnappen
Al even wacht Merel op een telefoontje van de psychologenpraktijk waarvoor ze een intakegesprek moet plannen. De huisarts heeft haar aangeraden om haar problemen te laten behandelen door een psycholoog. Bij iemand die overspannen is, komt de energie in vlagen. De ene dag lukt het heel goed om te concentreren en de andere dag lukt het nauwelijks om van de bank af te komen. Ook de energie van Merel schommelt per dag. Vandaag is een dag waarbij ze nog net aan weet waar de afstandsbediening ligt, maar haar telefoon is zij op een of andere manier kwijt weten te raken. Ze vriend van Merel trekt zich regelmatig terug naar zijn studeer kamer. Zo kan hij ook even een pauze hebben van de overspannen dame.
Zijn rust wordt verstoord door een laag, zoemend geluid. Hij schuift zijn stoel weg van het bureau en loopt naar de kamer aan de andere kant van de gang. Vanaf boven aan de trap hoort Merel; “Schat, volgens mij heb ik je telefoon gevonden!” verbaasd springt ze op en loopt ze naar boven. Met de trede steeds iets sneller. Zou dit het telefoontje zijn van de praktijk? Haar vriend had alvast de telefoon opgenomen, door de luidspreker klinkt een bekende stem en de telefoon wordt uit de handen getrokken. “Hee Merel! We vonden het zo gezellig om met jou in de klas te hebben gezeten, dat wij met de klasgenoten een borrel voor je aan het organiseren zijn!” Het is dezelfde meid waarmee ze nog in de rij stond voor het hertentamen. “NIET!” galmt het door de studeerkamer. “We zijn benieuwd wanneer het jou uitkomt en of je het leuk lijkt.” Klinkt het door de luidspreker. Even worden er blikken uitgewisseld tussen de twee geliefden. Beide weten ze dat een extra afspraak in de agenda ook zorgt voor meer stress en dat sociale interacties best vermoeiend kunnen zijn. “Dit moet je doen! Volgens mij ga je hier een bak aan energie van winnen.”