De geur van regen en rookfakkels hangt boven het veld van het rugbystadion in Amsterdam. Door de speakers klinkt de aankondiging van de twee teams die er dit seizoen het vaakst met de winst vandoor gingen. De speelsters van de Rugbyende Utrechtse Studenten (RUS) en AAC betreden daadkrachtig het veld.
Als het vandaag draait om de decibellen, dan is de winst al op de tribune bepaald. De aanhang van de RUS bezet zeker dubbel zoveel plekken als de tegenstander. Tientallen borden en spandoeken dansen in de wind. Rook in de kleuren van de club stijgt op en dampt over de tribunes. “Uuuuu” klinkt de strijdkreet van de achterban van de studenten, die haar komaf hiermee benadrukt. Maar vandaag gaat het niet om wie het hardst schreeuwt. De tackles en de tries, de gedrukte punten, bepalen de komende tachtig minuten wie zich Nederlands kampioen mag noemen.
Onderdeel van de strijd zijn de zusjes Ter Cock. In het dagelijks leven vormen de zussen een hecht duo; ‘een tweeling met drie jaar leeftijdsverschil’, noemen ze het zelf. Maar vandaag is Morgane (21) gehuld in het blauw-wit van AAC. Juliette (24) draagt amber en maroon, de clubkleuren van tegenstander RUS: het enige studententeam in de Ereklasse. Een zussenstrijd op het hoogste niveau.
Van judomat naar rugbyveld
Hun sportcarrières begonnen in de judozaal. “Onze ouders wilden dat we goed leerden vallen”, vertelt Juliette. Later maakten ze samen de overstap naar circus, waar hun verschillende karakters tot uiting kwamen. Morgane, de pietje-precies van de twee, leerde lopen op een bal en fietsen op een eenwieler. Juliette, de spring-in-‘t-veld, hing naar eigen zeggen in de trapeze: “Ik bleef maar rondjes draaien en dat zag er dan sierlijk uit.”
Als Morgane acht jaar oud is maakt ze de overstap naar rugby. Haar eerste tackles maakt ze op het veld van Almeerse rugby club Bulldogs. “Ik was gelijk verkocht”, vertelt ze over die tijd. De liefde voor de sport kreeg ze mee van haar vader, die zelf ook gerugbyd heeft. Het was dan ook geen verrassing dat zus Juliette zich een jaar later ook bij de Bulldogs aansloot. Gedwongen om te rugbyen zijn de zussen nooit. “Mijn vader wilde niet de ouder zijn die zijn kinderen forceerde om een sport te doen”, aldus Juliette.
Dat zijn dochters uiteindelijk zelf voor rugby kozen, was voor vader Alexander ter Cock een groot geluk. Hij heeft beiden in de jeugd gecoacht. Juliette en Morgane speelden op dat moment voornamelijk met jongens, waar ze leerden incasseren én uitdelen. “Daardoor hebben ze geleerd om hard en snel te spelen”, vertelt hij. “En omdat ze op verschillende posities op het veld hebben gespeeld, hebben ze een goed spelinzicht”, vult hij aan.
Inmiddels bekleden de fanatieke zussen verschillende posities op het veld, waarin opnieuw hun verschillen naar voren komen. Morgane neemt graag het harde beukwerk voor haar rekening. Op de flanker positie komen haar kracht, uithoudingsvermogen en precisie goed tot hun recht. Juliette, kleiner van stuk dan haar zus, speelt op de wing. Met haar snelheid en lichtvoetigheid weet zij door de kleinste gaatjes in de verdediging te glippen. “Papa zegt wel eens dat Juliette is gaan rugbyen voor zelfvertrouwen en ik voor agressiemanagement”, bevestigt Morgane hun verschillen lachend.
De wedstrijd
Op het veld van het rugbystadion in Amsterdam zet AAC vanaf het eerste moment veel druk. Al in de openingsminuten is het team dicht bij de eerste score. Maar de bal gaat naar voren en er vindt een herstart plaats door middel van een scrum. Daarbij duwen de acht grootste en sterkste speelsters van beide teams met de schouders tegen elkaar met als doel de bal te winnen. RUS weet de bal te bemachtigen en trapt deze weg. Het gevaar is daarmee geweken voor de Utrechters. In de minuten daarna gaat het over en weer. AAC heeft overwegend balbezit, maar weet niet door de verdediging van RUS heen te breken.
Tot zo’n twintig minuten na de aftrap. Uitgerekend Morgane weet het gat in de verdediging van RUS te vinden. Met een flinke versnelling breekt ze door en drukt de bal over de achterlijn van de tegenstander. Het levert AAC de eerste vijf punten van de wedstrijd op. “Volgens mij heb ik die bal wel vier keer op de grond gedrukt, om het gewoon zeker te weten”, zegt ze na de wedstrijd over het moment.
Nadat de eerste punten uitvoerig zijn gevierd door de supporters, wordt het stil in het stadion. AAC mag nog proberen door de palen te kicken voor twee extra punten. Dat alle supporters daarbij stil zijn, ook die van de tegenstander, is typerend voor het wederzijds respect dat bij rugby zo hoog in het vaandel staat. Een speelster van AAC geeft een flinke trap tegen de bal, maar die zwaait langs de palen. De stand blijft steken op 5-0.
Blessureleed
Voor Morgane is deze finale meer dan een wedstrijd. In 2023 won ze met AAC de landstitel. Toch denkt ze niet graag terug aan die dag. “In de laatste vier minuten van die wedstrijd scheurde ik mijn kruisband af. Ik wist meteen dat het foute boel was en dat ik een jaar nodig zou hebben om daarvan te herstellen. Als ik nu de foto’s terug zie van die finale, dan voel ik daar ook niet zoveel bij. Ik had zó de behoefte om dat verhaal te herschrijven.”
Het eerste doel van haar revalidatietraject kon ze begin dit seizoen afvinken toen ze geselecteerd werd om met het Nederlands team mee te gaan naar Dubai. In toernooivorm streden de Nederlandse dames om een plek op het WK in Engeland, dat in augustus zal plaatsvinden. Helaas was een gelijkspel tegen Samoa en winst tegen Hongkong niet voldoende om te kwalificeren. Doel twee was de landsfinale. Dat vinkt ze vandaag af.
Het blessureleed is ook Juliette niet onbekend. Door een ingescheurde knieband beleefde zij de successen van haar team dit seizoen grotendeels vanaf de zijlijn. Met behulp van een topsportfysio wist ze zich net op tijd terug te werken voor de finale. “Het is heel pittig geweest, maar ik kwam beter terug dan ooit”, vertelt ze.
Supporters en strijd
De supporters in het rugbystadion zijn geen moment stil en juichen elke mooie actie op het veld fanatiek toe. Tussen de supporters is er een speelse rivaliteit. Leuzen als ‘het is stil aan de overkant’ en ‘er is helemaal niets in Amsterdam’ schallen over de tribune. Er wordt gelachen wanneer supporters van AAC plagerig met blauwe en witte rookfakkels door het supporters vak van RUS rennen.
RUS komt amper aan aanvallen toe, maar de verdediging staat als een huis. Amsterdam blijft daadkrachtig aanvallen. Met succes. In de 32ste minuut weet een van de speelsters opnieuw door te breken. De teleurgestelde Utrechters zien met lede ogen aan hoe de stand op het scorebord verandert in 10-0. Wederom doet AAC een poging om door de palen te schieten. De conversie is ditmaal wel raak en de stand loopt op naar 12-0.
‘Le Crunch’
Vader Alexander ter Cock kijkt trots toe hoe zijn dochters en hun teams deze strijd uitvechten. ‘Le Crunch’noemt hij het; een term geleend uit het internationale rugby die verwijst naar de legendarische krachtmeting tussen Engeland en Frankrijk. “Als die landen elkaar treffen, speelt ook de geschiedenis van de Honderdjarige Oorlog mee”, legt hij uit. “Het is het kraken, hard tegen hard. Het moment waarop alles samenkomt.”
Hard tegen hard kennen Juliette en Morgane volgens hem maar al te goed. “Ze kunnen niet zonder elkaar, maar als ze ruzie hebben, dan kun je maar beter uit de buurt blijven.” Dat is volgens hem het gevolg van het pittige temperament van zijn dochters. “Het Latijns-mediterraan bloed golft door hun aderen, meegekregen omdat beide ouders Frans-Nederlands zijn.”
“Mijn grootste plezier is dat ze beiden aangeven naast hun studie deze sport nodig te hebben om stoom af te blazen”, vervolgt hij. “Daarnaast hebben ze een heel team aan pseudo-zussen die er voor elkaar zijn in geval van nood.” Er is hem de afgelopen weken vaak gevraagd of het niet moeilijk was, een finale met twee dochters tegenover elkaar. “Moeilijk? Nee. Het is geweldig!”, zegt hij. “Ik zie dat deze teams elkaar naar een hoger niveau tillen.”
De beslissing
In de 52ste minuut weet RUS flinke meters te maken en redt het team het tot de achterlijn van AAC. Met behulp van pick and goes, het vechten voor de meters door de bal op te pakken en met grof beukwerk naar voren te dragen, proberen de studenten hun eerste score op het bord te zetten. RUS vecht, bijt door, zoekt naar openingen. Maar de Amsterdammers wijken niet. Elke poging strandt op een muur van blauw-witte shirts.
Pas in de slotfase van de wedstrijd weet AAC de genadeklap uit te delen. Met een run aan de zijkant van het veld is de ploeg de vermoeide verdediging van RUS te snel af. 17-0 prijkt het scorebord nu. Het laatste fluitsignaal klinkt en de wedstrijd is beslist.
De vrouwen van AAC vliegen elkaar schreeuwend van blijdschap in de armen. Supporters bestormen het veld en feliciteren de speelsters. Tranen van geluk stromen over de wangen. Tranen van verdriet en teleurstelling aan de kant van RUS. Alexander biedt troostende armen aan zijn dochter Juliette. Niet veel later vallen ook de zussen elkaar in de armen.
Voor Morgane is de landstitel de kroon op een droomseizoen. “Het eerste seizoen terug met mijn knie en dat dit dan het einde is. Het voelt alsof de sterren op een rij zijn gaan staan.” Juliette had met RUS graag de winst gepakt vandaag, maar is ook onwijs trots op haar zusje: “Ik gunde het haar zó!” Vader Alexander is sowieso de winnaar vandaag, aldus Morgane. “’Ik ben voor damesrugby’, zegt hij altijd. Dat klinkt heel politiek correct, maar dat meent hij echt.”
Met de beker in handen hossen Morgane en haar teamgenoten op en neer. De geur van zweet en bier hangt om hen heen. Grote schaafwonden op hun knieën en ellebogen verraden de strijd die ze de afgelopen 80 minuten hebben geleverd. Voor hen staat het bord met hun kersverse titel erop: Nederlands kampioen 2024-2025. Beide teams zouden nog doorgaan tot in de late uurtjes. “Je kunt altijd de derde helft nog winnen”, weet vader Alexander.