Lisanne* was net 23 jaar oud toen ze ontdekte dat ze onbedoeld zwanger was geraakt. Opgevoed volgens de regels van de Bijbel was abortus geen optie, toch koos ze hier wel voor. Naast haar toenmalige vriendje een goede vriendin weet niemand van dit geheim. Wat is haar afweging geweest? En welke gevolgen heeft dit teweeggebracht?
‘’Een paar weken na mijn 23e verjaardag begon ik me niet lekker te voelen. Ik werd snel misselijk van bepaalde smaken of geuren en ik was erg snel moe van de kleinste inspanningen. In die tijd heerste er een griep, dus ik dacht ‘dat zal daar wel aan liggen’. Ik besprak dit met mijn toenmalige niet-gelovige vriendje en hij kwam op het idee om een zwangerschapstest te doen. Ik schrok hier enorm van, ik zou toch niet echt zwanger zijn?
”Waarom overkomt mij dit?”
Samen met hem heb ik uiteindelijk een test gedaan. En ja hoor, ik bleek zwanger. Ik begon meteen te huilen en te schreeuwen. ‘Waarom overkomt mij dit?’, bleef ik herhalen. Mijn ouders wisten niet eens dat ik al seks had gehad, want de Bijbel leert ons dat je daarvoor getrouwd moet zijn. De paniek en angst die ik voelde herinner ik me nog precies. Mijn vriendje snapte dat niet helemaal, hij geloofde niet in God dus kwam ook gelijk met de optie; abortus. Dat leek hem het beste.
Ik besefte me gelijk dat mijn zonde van ongehuwde seks voor anderen duidelijk zou worden. Ik was pas 23 jaar. Ik zat in het derde jaar van mijn opleiding en had een prille relatie, waar ik niet eens een toekomstbeeld van had. Hoe zou ik mijn ouders moeten vertellen dat ik zwanger was geraakt?
Hoe vaak er wel niet op werd gehamerd dat de Bijbel ons leert dat abortus moord is. Als ik dit zou doen zou ik niet meer de Hemel binnen komen. Mijn ouders zouden mij niet meer als een kind van God zien, laat staan wat de Kerk hiervan zou vinden. Het voelde alsof ik God en mijn kerkgenoten teleur zou stellen. Ik kon wel janken. En dat heb ik gedaan, heel veel.
”Ik kon wel janken”
Ik merkte meteen wat het psychisch met me deed. Mijn relatie hing hierdoor aan een zijden draadje. Ik voelde me heel alleen, want ik dacht; ‘ik kan dit verder tegen niemand vertellen, anders word ik afgestoten’. De schaamte zorgde weer voor angst, angst dat iemand erachter zou komen. Mijn angst werd op een gegeven moment zo heftig dat ik last van paniekaanvallen kreeg. In de supermarkt, op school en in de trein. Ik heb toen zeker anderhalve maand niks meer gedurfd, bang om weer een paniekaanval te krijgen.
Toen heb ik het mijn beste vriendin verteld. Zij gelooft ook in God, dus ik vond het doodeng dat ze me zou veroordelen. Toch was dit de beste beslissing die ik heb gemaakt. Ze veroordeelde me niet, ze steunde me! Toen wist ik het zeker; ik moest wel kiezen voor abortus.
Na het maken van een afspraak bij de kliniek ben ik daar met mijn beste vriendin heen gegaan. Bij de echo deed ik mijn ogen dicht, ik wilde me niet extra schuldig gaan voelen over wat ik weg wilde laten halen. Ik bleek acht weken zwanger te zijn. Ik heb gelijk de abortuspillen mee naar huis gekregen en het weekend erna gebruikt.
In deze tijd heb ik ook erg veel gehad aan het praten met anderen die hier te maken mee hebben of hebben gehad. Gelukkig kon dit online anoniem, via Fiom. Daar kan je anoniem met iemand bellen die een luisterend oor biedt en met je probleem en zorgen mee denkt. Dat voelde heel erg fijn, er werd naar me geluisterd en ze hadden geen oordeel over mij klaar. De steun die ik niet van mijn ouders kon krijgen, kreeg ik hier.
[aesop_image img=”https://svjmedia.nl/nicoletteweideman/wp-content/uploads/sites/400/2020/12/2021-03-09-2.png” panorama=”off” credit=”Hulporganisaties kunnen je helpen met de keuze voor abortus, bron afbeelding: De Groene Amsterdammer” align=”center” lightbox=”on” captionsrc=”custom” captionposition=”left” revealfx=”off” overlay_revealfx=”frombelow”]
‘’De paniekaanvallen werden erger en erger’’
Ik heb me een maand heel slecht gevoeld. Mijn relatie was over door de spanningen van de afgelopen tijd, ik had een abortus gepleegd en liep met het geheim rond voor mijn ouders. Ik was emotioneel én fysiek uitgeput, ik kon niks meer. De paniekaanvallen werden erger en erger. Het voelde alsof ik door de emotionele rollercoaster een error in mijn hoofd kreeg, alsof ik gewoon ‘stuk’ was. Zelfs als ik uit bed stapte om te gaan plassen kon ik een heftige paniekaanval krijgen.
Ik heb hier hulp voor gezocht. Via Google kwam ik op abortusverwerking.nl waar ik een online begeleidingstraject heb gevolgd. Dit heeft me veel meer kracht gegeven. Van mijn begeleider heb ik onder andere veel tips gekregen hoe ik met mijn psychische klachten om kan gaan. Ik heb nu veel minder last van paniekaanvallen, wat me veel meer rust geeft.
Ik heb God gesmeekt om vergiffenis. Gelukkig hebben we een God die vergevingsgezind is dus hoop ik dat hij mij heeft vergeven om mijn zonden. Ik voel me weer thuis in de Kerk. Dit kan natuurlijk iedereen overkomen, dus ook gelovigen. Toch lijkt het alsof ik een van de weinigen ben omdat het een taboe blijft. Ik hoop dat door mijn verhaal gedaan te hebben meer mensen die dit is overkomen zich te kunnen vergeven.’’
*Lisanne is een gefingeerde naam, om onherkenbaar te blijven.