“Jij bent toch niet zo’n vieze linkse milieuactivist die op GroenLinks stemt he?” is een zin die ik dit jaar verschillende keren voorbij heb horen komen. De woorden worden uitgespuwd alsof er net een grote hap is genomen van het afval uit een kliko container. Maar wat is het toch in onze samenleving dat de standpunten in het klimaatdebat zo in hokjes duwen?
Wanneer men verwijst naar het woordje milieuactivist moet ik denken aan het klimaatdebat. De Provinciale Staten en de Europese verkiezingen zijn net geweest en het klimaatakkoord was een verhit discussiepunt. Laten we zeggen dat het klimaatdebat dit jaar misschien wel meer mensen het bloed deed koken dan de immigratiedebatten van voorgaande jaren. Iedereen lijkt er een mening over te hebben. Mijn grote vraag is waarom we het milieu per se aan links of rechts verbinden. Het milieu is toch een onderwerp dat ons allemaal aangaat?
Baudet die blijft herhalen hoe het klimaat denken behoort tot een van de allergrootste zwendels van onze tijd. Nederlandse deelname aan het klimaatakkoord zou ons duizenden miljarden euro’s gaan kosten en de opbrengst zou slechts 0,0007 procent zijn op de gehele aarde. Klaver die hier lijnrecht tegenover staat en zegt Baudet maar eens moet gaan leren rekenen “en Baudet, hoe zou jij er op reageren als niemand meer belasting wil gaan betalen? Omdat ze toch maar 0,0001 procent bijdrage aan de totale belasting? Baudet: “Nou meneer ik kan je alles wel even gaan uitleggen en al mijn boeken voor je op tafel leggen en alle berekeningen tonen, het is namelijk doorgerekend door verschillende mensen dat het alleen al voor isolatie, warmtepompen … miljoen euro gaat kosten. Ook bedrijven gaat het 210 miljoen euro kosten. Nou je komt al snel aan duizend miljoen euro. Klaver: “ik denk dat de heer Baudet zich beter bezig kan houden met andere dingen in plaats van rekenen… bewijs het maar eens! Bewijs het maar eens! Ik daag u uit! Om dit hard te maken!”
Een naar mijn zeggen tenenkrommend debat, wat nergens heen gaat. De heer Baudet blijft bij zijn standpunt en de heer Klaver blijft bij zijn standpunt. ‘Baudet is een rechtse arrogante bal die zich van de domme houdt en zijn kop in het zand steekt en Klaver is een vieze linkse milieuactivist’
Ik hoor het al we weten het allemaal zo goed. Nu vind ik het zelf nogal moeilijk om mij een mening te vormen over het klimaatdebat op basis van deze uitspraken en ben ik zelf op zoek gegaan naar bewijzen.
Daar gaan we dan, ik wil beginnen met een artikel uit de New York Times: “Tijd voor Paniek” door David Wallace-Wells een klimaatcolumnist. De strekking van het artikel: waarom rampdenken wél waardevol kan zijn. Het ‘alarmisme’ een term die denk ik van toepassing is bij het klimaatdebat. Want ja, sommige partijen vinden dat er nu echt iets gedaan moet worden om de opwarming van de aarde tegen te gaan en de CO2 uitstoot te verminderen. Wallace-Wells zet een aantal feiten op een rijtje. Een opwarming van de aarde hoger dan 2 graden Celsius zou een ramp zijn voor de aarde. Grote steden in het Midden-Oosten en Zuid-Azië kunnen dodelijk heet worden. Kuststeden komen onder water te staan, door ijsvrije zomers in het Noordpoolgebied en tiental miljoenen klimaatvluchtelingen zullen de gebieden moeten verlaten. Afgelopen zomer waren er hittegolven die tientallen mensen het leven hebben gekost en Californië had de ergste bosbranden die deze in de geschiedenis heeft beleefd. Ook zorgden orkanen in de Pacific ervoor dat drie miljoen mensen in China moesten vluchten en Hawaï ’s East Island grotendeels werd weggevaagd. Daarnaast zijn een miljoen plant- en diersoorten met uitsterven bedreigd en is het tempo waarmee deze uitsterven honderden malen hoger dan voor de komst van de mens. Hoe het er nu voorstaat stevenen we af op een opwarming van de aarde tussen de twee en de vier graden Celsius. Dit is ver boven het gewenste van maximaal twee graden Celsius. Nu zal ik voor sommige overkomen als een linkse klimaatgek, maar zoals ik eerder in het stuk begon, ik zou graag willen dat we het klimaat nu eens niet aan links of rechts koppelen en alleen kijken naar de feiten. En ja ik weet dat dit ook weer een cliché zin is die veel gebruikt wordt en dat ik niet de eerste ben die dit zegt. Toch meen ik wat ik zeg. Wallace-Wells concludeert in zijn artikel dat de omvang van de dreiging zo groot is dat er op elk niveau georganiseerd moet worden: gemeenschappen, staten, naties en internationale overeenkomsten. Daarnaast is hij van mening dat échte verandering alleen vanuit de politiek kan komen: “begin met het vertellen van de waarheid”. Daarnaast moet men met échte oplossingen komen zoals het verhogen van brandstof besparende normen, meer hogesnelheidstreinen voor de stimulatie van bewuster vliegen en/ of boeren verplichten hun vee alleen nog maar zeewier te laten eten (dit zou de methaanuitstoot met 60 procent verminderen).
Nu klinkt dit allemaal erg utopisch zoals de heer Baudet zou zeggen. Utopisch, onmogelijk en extreem duur ‘weggegooid geld’. Nu heeft Kevin Baker journalist bij Harpers New York hier ook een mening over. Hij legt de link tussen de New Deal en de Green New Deal die nu veel in opspraak is binnen de Amerikaanse politiek. De Green New Deal werd bepleit door Amerikaans Congreslid Alexandria Ocasio-Cortez. De Green New Deal heeft tot doel de opwarming van de aarde stoppen of terug te dringen. Dit moet bereikt worden door de Amerikaanse economie via grote investeringen in hernieuwbare energie CO2-vrij te maken. Daarnaast moeten er onder andere een groot uitgebreid openbaar vervoer komen en duurzame landbouw bevorderd worden.
Ook hierop zouden tegenstanders herhalen: “utopisch, te duur, wie betaalt dit?” Nu maakt Kevin Baker vind ik een goed punt in zijn artikel, want het antwoord is zeer simpel: “misschien door een zak of twee achter te houden van al het geld dat we naar de rijken smijten?” Vijftig procent salarisverhoging van ING-topman Ralph Hammers en de Nederlandse staatssteun aan miljoenenbedrijf Starbucks vanaf 2009 tot en met 2015 waarin Starbucks miljoenen euro’s belasting ontliep zijn hier een aantal voorbeelden van. Baudet heeft het erover dat het klimaatakkoord bedrijven 210 miljoen euro gaat kosten, maar meneer Hammers krijgt een salarisverhoging tot drie miljoen euro per jaar in zijn schoot geworpen.
Aan het geld ligt het volgens mij niet, wel aan de kwestie waar we de prioriteit leggen. Daarnaast hebben investeerders en bedrijven het over het aanpassen aan de komende veranderingen. In Groenland worden delen land opgekocht als investering voor de toekomst. ‘Het eerst onbruikbare land zal kostbaar worden wanneer het wateroppervlak stijgt en de mineralen boven komen.’ Daarnaast wordt er sterk geïnvesteerd in bedrijven die onderzoek doen maar vaccins tegen ziektes die gepaard zullen gaan met de opwarming van de aarde. Ook farmaceutische bedrijven weten hun slaatje uit de klimaatverandering te slaan. Zij verwachten een aanhoudende vraag naar antimalariamiddelen en zullen hier weer in investeren.
Wat mij betreft is dit de omgekeerde wereld. Tuurlijk kunnen we plannen als de Green New Deal en het klimaatakkoord in Parijs belachelijk maken. Het is te duur en te idealistisch, maar de link die Kevin Baker legt met de New Deal, die in eerste instantie ook te duur en te utopisch was, maar die Amerika toentertijd wel heeft gered in een wereld waar nog veel minder technologie beschikbaar was en de middelen minimaal, vind ik dat we toch een beetje op onze strepen moeten staan en door de zure appel moeten heen bijten.
Ja, het gaat slecht met het klimaat, Ja plant- en diersoorten sterven uit, ja we hebben te maken met opwarming van de aarde. Dit is geen fabeltje, maar feiten die volgens mij niet gelinkt moeten worden naar links, rechts, conservatief of liberaal, maar rechtdoor. Recht op ons doel af, namelijk het behoud van de aarde waar we allemaal op mogen wonen en hopelijk de generaties na ons ook nog. Want voor we het weten, worden we zelf ook met uitsterven bedreigd.
