Zoektocht naar herkenning

Yeny was 3,5 jaar oud toen ze werd geadopteerd uit Colombia. Samen met haar oudere, biologische zus en adoptieouders vertrok ze naar Nederland, onderweg naar haar nieuwe leven. Rondom het onderwerp adoptie zijn een hoop aannames een vooroordelen, terwijl elk adoptiekind een ander verhaal heeft en verschillende emoties ervaart. Yeny vertelt openhartig over haar zoektocht naar haar biologische familie, de moeilijkheden waar ze tegenaan is gelopen in Nederland, maar ook hoe zij daar nu als 38-jarige vrouw in staat.

De moeder van Yeny werd op jonge leeftijd zwanger en daardoor werden Yeny en haar zus grotendeels opgevangen door hun oma. Zij gaf na een aantal jaar aan de zorg niet meer te kunnen dragen. Via bemiddelingsbureau Wereldkinderen ontvingen de adoptieouders van Yeny een foto van haar en haar zus. In 1987 ontmoetten ze de twee meisjes en na nog een week met elkaar te verblijven in Colombia, vliegen ze met z’n vieren naar Nederland.

Al van jongs af aan is Yeny veel bezig met haar adoptie. Ondanks dat ze haar jeugd als prettig heeft ervaren, was ze wel al vroeg bezig met bepaalde dingen waar haar leeftijdsgenoten niet mee te maken hadden en voelde ze zich niet helemaal thuis in de Nederlandse cultuur. Toen ze ongeveer tien jaar was ontwikkelde ze veel vragen en ervaarde ze een vorm van gemis. “Verdrietig zijn en iemand missen die je eigenlijk niet kent, dat is heel gek en moeilijk om mee om te gaan. Ik kon hier gelukkig wel goed over praten met mijn moeder in Nederland.” Een manier voor Yeny om deze gevoelens aan te pakken, uitte zich in het schrijven van een brief. Ze richtte de brief aan zichzelf alsof ze haar biologische moeder was. Een manier om zichzelf gerust te stellen en te troosten. “In de brief schreef ik dat het niet aan mij lag en dat ze gewoon te jong was om ons op te voeden.”

Dat Yeny samen met haar biologische zus is geadopteerd, is vrij uitzonderlijk. In Nederland wordt 11,3% van de geadopteerde kinderen uit het buitenland tegelijk met een biologische broer of zus geadopteerd (bron: CBS). Yeny heeft nooit beter geweten, maar ziet het wel als een steun dat ze samen zijn geadopteerd. Ze denkt dat ze zich anders veel eenzamer had gevoeld. “Het is me een aantal keer gevraagd of ik dankbaar ben dat ik geadopteerd ben. Dit vind ik een vervelende vraag, die ondanks de onbewustheid toch veel aannames met zich meebrengt. Maar waar ik wel echt dankbaar voor ben, is dat ik samen met mijn zus naar Nederland ben gekomen.”

Klik hier voor de interactieve grafiek.

Een fijne herinnering uit Yeny’s jeugd is het vieren van haar adoptiedag. Een initiatief van haar ouders, waarbij er op 1 oktober werd gevierd dat Yeny en haar zus zoveel jaar in Nederland waren. Dit vond meestal plaats bij hen thuis en ze mochten dan ook vriendinnetjes uitnodigen. “Ik heb geen idee of mijn vriendinnetjes eigenlijk snapten wat er werd gevierd, dit werd bij hen thuis natuurlijk niet gedaan. Maar deze mooie momenten zijn me wel echt bijgebleven.”

Het gevoel van gemis bleef aanwezig en rond haar vijftiende vertelde Yeny tegen haar ouders dat ze op zoek wilde naar haar biologische familie. Dat vonden haar ouders nog wat vroeg en ook haar zus had hier nog geen behoefte aan. Yeny wist zeker dat als ze op zoek ging, dat ze dat samen met haar zus wilde doen. Uiteindelijk was ze zeventien jaar toen ze een brief schreef naar Spoorloos. Haar zus stemde in omdat ze dit graag wilde doen voor Yeny. Er is een dossier over de adoptie waar wat gegevens over hun biologische familie in staan. Dit dossier kwam van het bemiddelingsbureau en ook via hen kun je op zoek naar je roots. “Ik heb gekozen om de zoektocht naar mijn familie via Spoorloos te laten verlopen, omdat ik dit de meest veilige optie vond. Ik wist zelf ook niet waar ik moest beginnen.” Uiteindelijk heeft Yeny drie jaar gewacht op het belletje van Spoorloos. “Op mijn zeventiende was ik er misschien ook nog niet helemaal aan toe dus toen de opnames startten toen ik twintig was, vond ik dat prima.”

Klik hier voor de interactieve grafiek.

De reden dat Yeny haar biologische familie wilde vinden was heel duidelijk. Ze had sterk de behoefte om te weten op wie ze lijkt qua karakter en uiterlijk. Ze was benieuwd wie haar ouders en familie zijn en uit welke cultuur ze komt. “Ik was op zoek naar herkenning, dat was namelijk iets wat ik heel erg miste. Dat is natuurlijk een groot deel van je identiteit, je basis. En als je dat niet kent, dan ken je ook een deel van jezelf niet.”

https://soundcloud.com/nikki-556510104/colombiaanse-roots?si=779150a7bb734655a564e655c22c6d82&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing

Door de deelname aan Spoorloos heeft Yeny haar biologische familie gevonden. In haar dossier stond al dat haar vader niet meer leefde en over haar moeder was weinig bekend. De informatie die Yeny vervolgens te horen kreeg over haar moeder was lastig te verwerken. Haar moeder is verdwenen en tot op de dag van vandaag niet meer teruggevonden. Ondanks dat dit ontzettend moeilijk is voor Yeny, heeft ze wel foto’s van haar moeder waar ze erg dankbaar voor is. Ook heeft ze de broers en zussen van haar moeder gevonden. Zo kreeg ze van hen te horen dat haar biologische ouders erg verliefd waren op elkaar, maar heel veel informatie hadden zij verder ook niet over haar vader.

Niet meer weten of je moeder wel of niet in leven is, is lastig en voor veel mensen niet voor te stellen. Yeny heeft moeten leren leven met die onduidelijkheid. “De zoektocht naar mijn roots is te vergelijken met puzzelstukjes, en er ontbreken gewoon wel veel stukjes. Dus die puzzel is nooit af, ook nu niet. Maar de puzzel is door de zoektocht wel completer.” Voor haar gevoel heeft Yeny er een modus in gevonden om met de onwetendheid om te gaan. “Je moet accepteren dat dit het is. Soms schiet ik ervan vol of overvalt het me, het is niet iets dat je echt een plekje kan geven. Het voelt meer alsof ik me erbij heb neergelegd.”

Voor Spoorloos kwam de jongste zus van hun moeder naar Nederland toe. Een paar maanden later zijn Yeny en haar zus samen voor de eerste keer terug naar Colombia gegaan. Daar hebben ze de rest van de familie ontmoet en werden ze met open armen ontvangen. Inmiddels is Yeny al drie keer naar Colombia geweest en ze gaat dit najaar weer met haar zus voor twee weken die kant op.

De herkenning die Yeny zocht, heeft ze ook gevonden. Zo ziet ze eigen uiterlijke kenmerken terug bij haar familieleden, zoals de neus en sommige moedervlekken. En ook bepaalde karaktereigenschappen, zoals humor, zag ze terugkomen. Alles verliep heel vanzelfsprekend, en dat was voor Yeny na al die jaren erg bijzonder. “De familie voelt echt als thuiskomen.” Maar familie hebben op afstand, brengt wel wat dilemma’s met zich mee. “Er zijn nieuwe situaties en uitdagingen om mee om te gaan. Doordat ik daar niet woon, voelt het niet alsof ik 100% onderdeel ben van de familie en de cultuur. Ik ben heel blij dat ik mijn familie heb gevonden, maar het maakt het soms ook ingewikkeld.”

Klik hier voor de interactieve grafiek.

In 2020 heeft Yeny samen met Desiree, een goede vriendin van haar, besloten om een podcast over adoptie te beginnen. Yeny en Desiree hebben elkaar leren kennen op een forum voor geadopteerden, kort nadat Yeny haar biologische familie heeft gevonden. “Ik was op zoek naar iemand die dezelfde emoties als ik ervaarde, iemand waarmee ik kon praten over mijn pijn en gemis. Desiree kwam toevallig ook uit Colombia en hieruit is een hele waardevolle vriendschap ontstaan.” Een jaar geleden kwam het eerste seizoen van de podcast ‘La Vida’ online waarin de twee dames hun eigen verhaal vertellen, in de hoop dat andere geadopteerden zich daarin kunnen herkennen. Hierdoor luister je eigenlijk naar een intiem gesprek tussen twee vriendinnen. “Door de podcast ben ik dichter bij mijn eigen gevoel gekomen en heb ik ook meer over mezelf ontdekt.”

Yeny vertelde dat ze vroeger een vorm van gemis ervaarde omdat ze haar biologische familie niet kende. Dat gevoel heeft ze na het vinden van haar familieleden niet meer, hierdoor is die leegte opgevuld. Wel beschrijft ze dus een dilemma, dat ze zelf benoemd als ‘tussen twee werelden in zitten’. Dit heeft haar ook geïnspireerd voor de naam van haar eigen praktijk; ‘Tussen 2 Werelden’. Na de podcast heeft Yeny besloten om te beginnen als adoptiecoach. Door reacties op de podcast kwam ze erachter dat er behoefte was aan specifieke hulpverlening gericht op adoptie. “Geadopteerd zijn is een onderdeel van je, maar voor sommigen weegt dat zo zwaar dat het hen beperkt in heel veel dingen. Ik hoop dat ik die mensen daarin iets kan bieden en ze kan helpen om er een weg te vinden. Dat is mij zelf ook gelukt” vertelt Yeny.

Yeny woont nu in Pernis samen met haar vriend en kinderen. Ze kan de Nederlandse cultuur meer waarderen dan vroeger. Van haar vriend, die Nederlands is, heeft ze geleerd dat het ertoe doet dat je je fijn voelt bij de mensen om je heen en dat die connectie eigenlijk niks te maken heeft met huidskleur of cultuur.

“Geadopteerd zijn en daarmee leven, blijft een levenslang proces. Waarin je in verschillende fasen van je leven ook verschillende gevoelens kan ervaren. Ik heb op dit moment in mijn leven geen concrete vragen over mijn afkomst, maar wel de wens om in de toekomst voor langere periode dan twee weken naar Colombia te gaan. Dat is voor mij een manier om meer van de cultuur en ook van mezelf te ontdekken”.