Elke seconde sterven er in de wereld mensen door geweld, voedseltekorten, ongelukken en ziekte. Er zijn mensen die net genoeg eten en drinken hebben om de dag door te komen, maar er zijn ook mensen die al dagenlang niets te eten of te drinken hebben gehad. Als je bij jezelf nou eens na gaat dat het niet overal is zoals in bijvoorbeeld Nederland. Dat er grote armoede heerst in landen en dat er mensen moeten vluchten voor geweld. Dit terwijl wij rustig ons dingetje zitten te doen. Het is wel duidelijk dat daar een groot contrast tussen zit.
Als je bedenkt dat er mensen zijn die steeds bezig zijn om te overleven. Dat elke seconde hen dichter bij de dood kan brengen. Dat er mensen zijn die doodgaan door voedseltekorten terwijl wij bezig zijn met wat we willen eten. Dat er mensen zijn die alles achterlaten om de vrijheid op te zoeken terwijl wij onze spullen klakkeloos weggooien, als het ons niet meer aan staat. Dat er kinderen in Jemen zijn die sterven van de honger, dat mensen in Kenia zijn, die van wege de coronalockdown, niet kunnen werken dus geen eten hebben. Wat geeft ons dan het recht om ons druk te maken over de vraag of we bijvoorbeeld wel naar de kroeg kunnen over een maand.
Wie zijn wij in deze wereld en wat stellen de problemen van ons als rijke, veilige westerlingen nog voor, vergeleken met de rest van de wereld? Wij maken ons al druk om natte sokken terwijl er kinderen lopen op blote voeten omdat ze niks hebben, we zeuren dat we naar school moeten, terwijl elders kinderen het niet kunnen omdat ze te arm zijn of omdat hun school in puin ligt. We zeuren dat er geen wifi is terwijl elders mensen bezig zijn met contact zoeken van hun ouders die misschien al lang overleden zijn. Nu met corona zeuren we dat we niet naar de kroeg kunnen, dat de bioscopen misschien dicht moeten en dat we niet uit eten kunnen. Wij maken ons druk om de minste dingen, terwijl elders mensen zijn die over lijken moeten lopen om zichzelf en hun familie in veiligheid te kunnen brengen. Mensen in voornamelijk de rijkere landen hebben vaak weinig besef van wat er in de rest van de wereld omgaat. Ze zien wel beelden op het nieuws maar ja het zijn beelden, eerst zien dan geloven is vaak het argument hierop.
Als ik om mij heen kijk leven mensen maar hun leven zonder er, soms/niet in alle gevallen, even bij stil te staan hoe goed ze het eigenlijk hebben. Mensen en ook ik hadden alleen maar in een ander land geboren hoeven worden, of de wereld zag er voor ons heel anders uit. Ik neem het ons ook niet kwalijk dat we dit doen, we zijn immers zo ingesteld. Maar dat we zo ingesteld zijn hoeft niet te betekenen dat we ons ook zo moeten gedragen, de keus ligt enkel bij onszelf.
Helaas zijn er genoeg mensen die vinden dat alles om hunzelf draait, die niet om zich heen kijken en die maar wat doen. Die mensen wijzen altijd naar een ander en zijn niet bereid om hun handen uit te steken voor mensen die het zwaar hebben omdat hun leven al ‘perfect’ is. De voorbeelden daarvan zijn elke dag goed te zien. We maken bijvoorbeeld wel oorlog om onze landen uit te breiden, sterker en welvarender te maken. We doen er alles aan om maar gelukkig en rijk te zijn. Maar als de gevolgen ons niet aan staat, bijvoorbeeld een stroom vluchtelingen (uit een van de landen waar wij oorlog hebben gevoerd) aan komt, weigeren sommigen hun handen uit te steken en wijzen ze allemaal naar iemand anders.
Dit terwijl wij (westerlingen) vaak de begin-oorzaak zijn van alle ellende die er in de wereld is. Wij hebben de wereld grotendeels gevormd en ingedeeld zoals hij nu is. Kijk maar naar de landgrenzen, vaak door ons met een liniaal verdeeld. Neem het Ottomaanse rijk, een voormalige grootmacht in het Midden-Oosten, ooit vredig en welvarend. Na de Eerste wereldoorlog verdeeld door de westerlingen in onder meer de huidige landen: Syrië, Irak, Israël, Palestina, Jordanië en Armenië. In het merendeel van die landen heerst nu grote armoede door lange tijden aan oorlog. Mede mogelijk gemaakt door ons en de strakke verdelingen van de landen.
Een ander voorbeeld is Israël, het vroegere Palestina.
Daar woedt al een eeuwenoud conflict; een conflict dat na de Tweede Wereldoorlog enorm groot is geworden toen de Palestijnen de helft van hun land moesten afstaan aan de Joden, die natuurlijk ook vreselijke dingen mee hebben gemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werd de staat Israël uitgeroepen. De bewoners van dat gebied, de Palestijnen, werden niet bepaald vriendelijk weggestuurd. Hele families werden weggestuurd en uitgemoord, alles om ruimte te maken voor de Joden.
En dan het voorbeeld met Jeruzalem. De stad van de Joden of toch de stad van de Palestijnen? Wiens hoofdstad het is, daar zijn ze nog niet uit. Ze beweren beiden dat het hun hoofdstad is. Het Israël-Palestina conflict is de laatste tijd vrij actueel omdat onze ‘geweldige’ Amerikaanse president, Donald Trump, aangekondigd heeft om de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen. Mrt deze actie heeft hij zonder het letterlijk te zeggen erkend dat Jeruzalem de hoofdstad is van Israël. Na die erkenning escaleerde het conflict nog meer.
Zo zie je maar dat een verkeerde opmerking heel verkeerd kan vallen. De kunst is om dingen goed met elkaar te vergelijken en goed op de feiten te letten. Dat geldt natuurlijk ook voor dit stuk. Het kan namelijk iets te belerend zijn, maar het is allemaal uit een goed hart geschreven. En daarnaast is de wereld niet alleen ellendig en slecht. Er zijn nog genoeg mooie plekken, maar daar moeten we wel onze ogen voor kunnen openen.
(Voordat ik een stuk schrijf bedenk ik eerst wat mijn doel is. Met dit stuk is mijn doel dat mensen er meer bij stilstaan, dat het niet overal is zoals wij het kennen of denken dat het is. De wereld kent immers veel armoede, dit wordt allemaal nog duidelijker door de coronacrisis. Daarnaast wil ik de mensen meegeven dat men ook een keer tevreden mag zijn met wat ze hebben. Als laatste wil ik mensen meegeven om bij hunzelf na te gaan of iets handig is om te zeggen, voordat je het ook daadwerkelijk zegt.)