“Meneer Christensen wilt u na uw overlijden begraven, gecremeerd, of tijdelijk ingevroren worden?” “Ingevroren graag.” “Check.” Dit is hoe de Australische Toby Christensen (40) zijn lichaam het liefst geborgen ziet worden na zijn dood. Nu denkt u: ingevroren? Toby Christensen is geïnspireerd door de cryonisten-beweging en wilt na zijn dood ingevroren worden om vervolgens over een paar honderd jaar weer ‘tot leven te worden gewekt’. Sinds zijn geboorte heeft hij hersenbeschadiging en via het cryonisme wil Christensen zichzelf de kans geven op een volwaardig nieuw leven.
Het Cryonisme
Het cryonisme komt voort uit de controversiële cryonisme-beweging, welke is ontstaan in 1964 nadat Amerikaans wetenschapper Robert Ettinger het boek ‘The prospect of Immortality’ uitbracht. Dit boek gaat over hoe de mens bevroren kan worden op extreem lage temperaturen om vervolgens weer ontdooid te worden door toekomstige generaties. Het boek is gebaseerd op een sciencefiction verhaal maar bleef niet onopgemerkt. Na de publicatie van Ettinger zijn boek volgenden er verschillende experimenten door biologen om te kijken of het cryonisme ook daadwerkelijk uitvoerbaar is. Zo werden er onder andere kattenhersenen door Japanse hoogleraren bevroren. Bij deze bevriezing vervingen zij het bloed in de hersenen door antivriesmiddel om celbeschadiging te voorkomen. Na zes maanden werden de hersenen weer ontdooid en werd het anti-vriesmiddel terug vervangen voor bloed. Na een eeg-scan bleek dat de hersenen weer activiteit begonnen te vertonen. Nu hopen cryonisten dat dit met het menselijk lichaam ook gaat werken in de toekomst. Het belangrijkst hierbij is dat het lichaam binnen een paar uur na overlijden afgekoeld moet worden tot minstens -130 graden Celsius. Op dit moment zijn er verschillende instituten die op dit moment mensen ‘cryo’ preserveren, één van de bekendste is het Cryonics Institute in Amerika. Zij tellen op dit moment 1780 leden, waarvan 14 Nederlanders, die na hun dood ingevroren willen worden. Sommigen zien het als de weg naar het eeuwige leven, andere zien het als een kans op genezing. Toby Christensen behoort tot de laatste groep.
Leven met een hersenbeschadiging
Ik heb gedrags-, mentale-, en fysieke problemen
Toby Christensen is geboren in Queensland, maar woont nu onder begeleiding in Melbourne, Australië. Hij heeft een hersenbeschadiging die bij zijn geboorte als tweeling is ontstaan: “bij de geboorte zijn mijn broertje, moeder en ik bijna overleden. We zijn 3 maanden te vroeg geboren waardoor we een twin-to-twin bloedtransfusie moesten ondergaan. Dit heeft tot hersenbeschadiging geleid bij mij en mijn broer.” Zijn handicaps maken het moeilijk om zelfstandig te leven: “Ik heb gedrags-, mentale-, én fysieke problemen.” Zijn eigen veters strikken lukt niet, ook raakt hij snel de weg kwijt. Christensen: “De neuroloog heeft laatst een hersenscan gemaakt en zei: ‘Als ik naar de beschadigingen in jouw hersenen kijk dan zou je nu een kasplantje moeten zijn’.”
Ondanks zijn hersenbeschadiging laat Christensen zich niet weerhouden om zich op verschillende manieren te ontwikkelen. Hij speelt graag Dungeons en Dragons, bokst en wil binnenkort Vietnamees of Tibetaans leren. Daarnaast houdt hij van wandelen: “ik woon in een prachtige multiculturele stad waar ik graag doorheen wandel en mensen ontmoet die heel anders zijn dan ik zelf. Soms zijn mensen verrast wanneer ze mij als witte man door hun buurt zien lopen. Jammer vind ik dat, want uiteindelijk praten we altijd heel leuk.” Uiteindelijk is het zijn ultieme droom om professor in de bio-ethiek te worden, waarbij hij zich wil focussen op de genezing van handicaps. Christensen: “Voorheen heb ik Indiginous Studies gestudeerd, dit ging aardig, ik heb alleen moeite met lezen soms.”
Eerste kennismaking met het Cryonisme
Je hebt meer kans om de loterij te winnen dan dat het cryonisme gaat werken, volgens mij is dat één op een paar biljoen.
‘Why call them back from heaven?’ is het boek dat Christensen erbij pakte toen een goede vriend van hem overleed aan een hersentumor. Een fictief boek waarin het cryonisme beschreven staat. Christensen: “ik was ooit aan het boek begonnen, maar heb het toen nooit uitgelezen omdat het te deprimerend was, wel realiseerde ik mij hoe mooi het had kunnen zijn als mijn vriend ingevroren had kunnen worden. Het is een welgestelde familie, die het waarschijnlijk ook had kunnen betalen.” Voor een lidmaatschap bij het Cryonics Institute betaal je zo’n 35.000 dollar per jaar, waar nog extra transport en preservering kosten bij komen. Christensen: “De huidige wetenschap kon mijn vriend niet meer redden, maar als hij ingevroren had geworden, dan hadden de wetenschappers van de toekomst hem misschien wel kunnen genezen.”
Deze gedachte is de grootste drijfveer voor Christensen om geld te sparen om uiteindelijk ook zijn lichaam in te laten vriezen. Christensen: “Ik besefte mij dat het heel onwaarschijnlijk is dat ik voor mijn dood genezen zal worden van mijn handicaps. Het cryonisme is voor mij dus niet simpel een middel tot levensverlenging, maar juist een kans om genezing te vergroten.” Idealiter zou hij willen dat mensen met een handicap of ziekte voorrang krijgen op het cryonisme: “Ik zie het cryonisme als een humanitaire beweging om te genezen en mensen hun leven te verlengen. Eigenlijk zou er een fonds moeten komen voor gehandicapten en zieke mensen zodat iedereen de kans kan krijgen op cryonics, niet alleen wanneer je veel geld hebt.”
Op de vraag of het geloof in het cryonisme hem helpt zijn beperkingen te accepteren in het huidige leven antwoord hij: “Je hebt meer kans om de loterij te winnen dan dat het cryonisme gaat werken, volgens mij is dat één op een paar biljoen. Toch is dit voor mij de enige kans tot genezing en een volwaardig leven, dus ook al is de kans heel klein dat het gaat lukken wil ik hem toch nemen.”
Vrienden en familie
Toen Christensen zich begon te verdiepen in het cryonisme begon hij er gefixeerd door te raken. Christensen: “We zijn door de jaren heen een aantal hele lieve mensen verloren aan ziektes, telkens suggereerde ik aan mijn moeder dat zij ingevroren zouden kunnen worden voor een kans op genezing, maar mijn moeder zei steeds ‘Toby dat hadden ze niet gewild’. In plaats daarvan zijn ze nu begraven of gecremeerd en wordt hiermee hun hele lichaam automatisch vernietigd.” De stiefvader van Christensen wil niets van het cryonisme weten. Christensen: “Mijn stiefvader heeft de leer van het boeddhisme gevolgd en is daardoor tegen het cryonisme. Mijn moeder begrijpt mijn beweegredenen wel waarom ik het wil, maar ze wil het niet voor zichzelf.” De tweelingbroer van Christensen steunt hem in zijn wil om ingevroren te worden en helpt hem ook het geld bij elkaar te sparen. Daarnaast heeft hij nog broers, die maken er vooral grappen over zegt Christensen lachend: “dan zeggen ze bijvoorbeeld ‘volgens mij zijn je hersenen nog niet helemaal goed ontdooid’.”
Toekomstbeeld
Christensen: “De laatste tijd heb ik veel nagedacht over hoe de toekomst eruit zal komen te zien. Ten eerste wil ik genezen worden. Ik zie het voor mij dat de dokters zeggen ‘Hey Christensen we hebben een ‘package-deal’ op dit moment. We kunnen je genezen, maar ook verhoogde cognitieve vaardigheden geven die in jouw tijd niet bestonden’.” Daarnaast hoopt hij dat de mens over honderd jaar in ieder geval Mars en de maan hebben gekoloniseerd en dat de mensen allemaal wat liever voor elkaar zijn. Christensen: “Ik hoop op een soort van gecentraliseerde wereldpolitiek, waardoor er geen oorlogen meer gevoerd hoeven worden. Ook hoop ik dat mensen van verschillende etniciteit gemengd worden waardoor er geen racisme meer bestaat.” Naïef is hij niet: “Tuurlijk weet ik dat mensen nog steeds akkefietjes met elkaar zullen hebben, maar het lijkt mij zo mooi als mensen wat meer hebben geleerd van de conflicten van nu.”
