Daar zit ze, alleen in een vliegtuig richting Portugal. Vol goede moed naar haar gastgezin. Nog geen anderhalve week geleden hadden ze elkaar voor het eerst gesproken. Ze hadden gebeld. Terwijl zij enthousiast al haar vragen was langs gegaan, trok haar glimlach langzaam weg, toen het stel niks meer van haar wilde weten. De toen nog onbekende man had gelijk gezegd dat ze Elva wilde hebben. Haar ogen begonnen te glimmen en al snel was het gesprek afgelopen.

Nadat ze heeft opgehangen, belt ze gelijk met haar beste vriendin. Gepassioneerd vertelt ze het goede nieuws, terwijl de buren door de dunne wanden van haar slaapkamer alles kunnen horen. Laura feliciteert haar: “Fijn dat we nu allebei een invullingen hebben voor ons tussenjaar”, zegt Laura met een ontspannen gezicht. Ze praten nog kort over Laura’s vlucht naar Barcelona en dan hangen ze op.

Om kwart over vier landt het vliegtuig op de luchthaven van Lissabon. Het is niet druk en Elva glipt snel langs de menigte om als een van de eerste door de deuren te lopen. Vluchtig kijkt ze rond. Ze verwacht geen spandoek met haar naam, maar raakt nu wel lichtelijk in paniek. In plaats van een enthousiaste familie, zonder spandoek, staat er niemand. Er staan wel mensen, maar die zijn allemaal niet voor haar gekomen. Tien minuten lang staat ze bij haar koffer. Ze kijkt van de klok naar de ingang en weer terug naar de klok. Plots schiet haar hand naar haar jaszak. Ze krijgt een berichtje van Laura, de moeder van het gezin, “We komen echt wel! We zijn vertraagd door de kinderen.” Ze draait onopvallend met haar ogen. “Je had maar één taak”, mompelt ze zacht terwijl ze een zitplekje zoekt.

Jacob Western ziet haar zitten, roept en ontvangt haar met open armen. Hij is niet veel groter dan dat zij is en heeft rossig haar. Zijn ogen zijn piepklein en laten zich niet snel lezen. Elva laat zich iets wat stijfjes in de armen van de vader drukken en blijft staan. Het oudste kindje glimlacht naar Elva, het poppetje met blonde piekhaartjes verschuilt zich snel achter de benen van haar moeder. Laura, de moeder van het gezin zegt niet veel. Ze heeft een gave huid en haar lange haren benadrukken haar symmetrische gezicht. Twee warme ogen kijken Elva kort aan, waarna ze weer druk bezig is met haar dochtertje. Kindje nummer twee blijft slapen terwijl het schouwspel zich boven haar Maxi-Cosi afspeelt.

Jacob zit achter het stuur en Elva zit naast hem op de passagiersstoel, de moeder zit met de kinderen achterin. Het is al voorbij de bedtijd van de kinderen, krijsend geven ze blijk van vermoeidheid. Thuis werpt ze kort een blik op haar nieuwe kamer en haar schouders zakken, een lange zucht ontsnapt haar mond. Ze laat zich neerploffen op de twijfelaar, ze hoort het bed kraken en kan nog net de lattenbodem door het matras voelen. Ze zet haar wekker voor zeven uur en maakt zich vluchtig klaar om naar bed te gaan.

Om zeven uur stapt ze netjes haar bed uit en anderhalf uur zit ze alleen in de woonkamer. Als Jacob en Laura haar zien zitten, verontschuldigen ze zich en gelijk nemen ze het takenpakket van de nieuwste au pair door. De eerste weken probeert ze de familie te leren kennen.

“Wat doe je voor werk?”, vraagt Elva nieuwsgierig aan Laura.

“Uhm nouja… Ik geef pianoles, maar dat doe ik eigenlijk niet meer”, vertelt ze zoekend naar een ander onderwerp om over te praten.

“Vroeger was ik model”, vervolgt Laura snel.

Als Jacob zijn baan wil uitleggen, komt er een waterval aan woorden, waarvan Elva alleen het woord “crypto” begrijpt.

Elva’s slaapkamer is op de begane grond en grenst aan de keuken. Als je binnen stapt, vult het bed de ruimte, hoewel ze er wel makkelijk omheen kan lopen. Aan de linkerkant bevindt zich een badkamer, die met een grote witte deur is afgesloten. In de badkamer zit een raam, die van het plafond tot aan je middel rijkt, daarna volgt een wastafel. Er is een ouderwets blauw douchegordijn die de douche moet afsluiten van de badkamer. Het raam is aangesloten op de garage, maar wordt door een glasgordijn bedekt. Soms kan ze in haar kamer horen dat er mensen in de garage lopen.

Na een lange dag neemt ze een snelle douche, gewoon om even op te frissen. Ze laat de shampoo uit haar haar spoelen, draait de kraan dicht en pakt haar handdoek. Plots maakt ze oogcontact. De badkamer vult zich met warmte, terwijl ze toch echt een koude douche had genomen. Haar wangen zijn fel rood en haar ogen staan wijd open. Elva pakt snel haar kleding. Ze struikelt tijdens het aantrekken van haar spijkerbroek en belandt half aangekleed op de koude tegelvloer. “Zie ik dat nou goed? Heeft hij mij net gezien?”, vraagt ze zich af. Ze hoort Jacob de garage uit lopen. Ze blijft nog even op de vloer zitten en laat de gedachten tot zich doordringen. “Hij zal vast niet expres gekeken hebben”, denkt ze terwijl ze een schone handdoek pakt. Met deze handdoek bedekt ze het raampje perfect. Ze loopt weg en kijkt niet meer om.

 

De moeder van Jacob is voor een vluchtig bezoekje overgekomen vanuit Engeland. Het lijkt wel alsof Jacob zich die dagen veel gemakkelijker voelt, hij praat meer en is vaker in de woonkamer te vinden. Als Elva de kinderen op bed heeft gelegd, sluit ze zich aan in de woonkamer. Jacob begint honderduit over zichzelf te praten. Moeders kan er geen speld tussen krijgen en ook Elva spitst haar oren. Anti LHBTIQ+ leuzen vliegen om haar oren. Jacob vertelt dat hij zijn dochters wil beschermen voor dat soort ‘onzin’. Ook bespreekt hij uitvoerig zijn voorkeur voor schoonzonen, “Mijn dochters mogen alleen trouwen met witte mannen van hetzelfde ras en weet je wat… Iedereen die in de gevangenis zit moet dood. Zonde van het belastinggeld” , schreeuwt hij lachend. Elva verlaat ongezien het plaats delict en verdwijnt weer in haar kamer.

Ook Laura voelt zich steeds vrijer en laat Elva vaker alleen met de kinderen. Ze is vaker op de yogaschool te vinden, waarbij Jacob en Elva samen wachten tot ze terugkomt. Iets later dan gepland zien ze Laura verschijnen, haar ademhaling is nog sloom en haar haar zit nog in een onhandig staartje. Ze werpt kalmpjes een blik op Elva en de kinderen, tot ze verstoord wordt door een irritant gebrom. Jacob houdt het niet meer en het brommen verandert in schreeuwen, “Ben jij nou weer de spenen vergeten? Hoe kan je dat nou doen!”, roept hij. Met de staart tussen de benen probeert ze zich achter de buggy te verschuilen en laat het geraas over zich heen komen.

 

Rond de periode dat Elva’s beste vriendin voor haar taalcursus in Barcelona zit, krijgt de familie Western ook het idee om naar Barcelona te gaan. Ze besluiten dat het handig is als Elva mee gaat. “Heerlijk”, denkt ze. De vliegtickets zijn geboekt en worden via de mail naar Elva gestuurd.

In Barcelona aangekomen spreekt iedereen Spaans tegen elkaar, niemand neemt de tijd om Elva in het Engels bij te praten.

Omdat iedereen druk is met familiezaken, komen er meer taken bij Elva terecht. Boodschappen doen, stofzuigen, dweilen, de was én voor de kinderen zorgen. Elke dag is Elva aan het zwoegen, terwijl de familie alleen maar plezier aan het maken is.

Ze zijn pas drie dagen in Barcelona. Tijdens het ontbijt opent Jacob zijn telefoon, hij kijkt in zijn bitcoin wallet en gooit de telefoon op tafel. De bitcoinmarkt is gecrasht en Jacob had net het merendeel van zijn vermogen in deze valuta zitten. Heel Barcelona kan horen hoe de paniek hem bevliegt. Als Elva en de kinderen het later op de dag gezellig proberen te maken en hier de nodige geluiden bij komen kijken, rolt hij voor de zoveelste keer met zijn ogen en stormt naar buiten.

 

‘s nachts ligt Elva te woelen in het logeerbed, de muggenbulten staan op haar voorhoofd en het zweet loopt langs haar rug. Ze besluit om zich naar de woonkamer te verplaatsen en neemt haar kussen mee. Ze ligt net en hoort de voetstappen van Jacob naderen. Hij voegt zich bij Elva op de bank, maar nog voordat hij gaat liggen slaat hij lang zijn armen om haar lichaam.

De week voordat ze naar Barcelona vertrekken, zitten Elva en Jacob samen in de tuin. De zon schijnt fel en samen dromen ze weg in de warmte. Laura is niet in de buurt. Jacob maakt aanstalten om Elva, onder het mom van een bedankje, weer een knuffel te geven. Elva spreidt haar armen en laat het toe. Ze voelt zich samen knijpen in zijn grip en schrikt. Zijn hand glijdt langzaam richting haar heupen en daar stopt hij. Zo snel mogelijk trekt ze zich los van zijn greep. Ze roept stotterend dat dit haar grens is en verdwijnt haar slaapkamer in.

De werkdagen in Barcelona duren lang en Elva trekt het niet meer, ze zoekt haar vriendin op. Ze vertelt Laura niet wat er die week eerder gebeurd is, maar laat het bij de vele taken die ze moet verrichten. Later zou ze alles vertellen, maar nu wil Elva vooral bijkomen van de drukte. Samen bellen ze Laura’s moeder en dat lucht op.

De volgende dag zwaait Elva haar vriendin uit op de luchthaven. Als ze terugkomt wacht er weer een berg met klusjes. Ze voltooid de taken en raakt in gesprek met Jacob:

“Ik vind het fijn dat je ons zo vertrouwt”, zegt hij zelfverzekerd.

“Ik vertrouw jullie ook echt”, mompelt Elva voorzichtig.

“Soms vertrouw ik mijzelf niet eens”, vervolgt Jacob met een bijzondere grijns op zijn gezicht.

Elva wordt rood, haar ogen worden groot en ze snelt zich naar haar kamer. “Ik ga naar bed”, roept ze nog gauw. Ze draait de deur op slot en blijft de hele avond daar zitten. Op haar bed vindt ze de rust om de dagen in haar hoofd opnieuw af te spelen. Haar gezicht vertrekt bij elke gedachte aan Jacob. Haar hart slaat om de minuut een slag over en ze wordt misselijk.

Verwilderd kijkt ze op haar telefoon en opent Facebook. “Vakantiewerk in Portugal”, typt ze in de zoekbalk. De hele avond verlicht de zoekbalk haar gezicht. Totdat ze terecht komt bij de pagina van een surfkamp.

Ze zijn terug in Portugal en het salaris van de vorige maand is nog steeds niet overgemaakt. Laura komt bij Elva zitten en wil iets belangrijks bespreken, “Het gaat ons niet meer lukken om je het afgesproken bedrag te betalen. Zou je voor een lager tarief willen werken?” , Elva aarzelt, denkt terug aan gisteravond en weet het zeker. Dit doet ze nooit meer.

De volgende dag krijgt ze bericht van het surfkamp, ze mag morgen beginnen. Aangezien ze geen contract met de familie Western heeft getekend, besluit ze gelijk om haar spullen te pakken en laat ze zich diezelfde dag nog door Jacob afzetten aan de kust.