Holly

Het is alweer 16 jaar geleden dat ik hier voor het eerst begon… “Dat is te zien ook aan je inhammen Holly”. Cees verschuilt zich snel onder een tafeltje, hij was de grappenmaker van het pand. Cees nam nooit echt wat serieus, Holly zag zichzelf meer als een vrije geest naar mijn mening zijn die altijd een tikkeltje gestoord. Holly heeft ook altijd een wapen op zak, vaak zie je het nog wel eens uit z’n jaszak steken. Die man is al zovaak met de politie in aanraking gekomen, lijkt mij geen slim idee om dan met een 9 millimeter en je huissleutels de deur uit te gaan. Achja wat weet ik daar nou van…. Het enige wat ik moet doen is mensen binnenkomen een kopje thee aanbieden en een grammetje silver haze of wat Marokkaanse hasj dat is ook altijd lekker, vergeet de Nepalese niet of die buurvrouw Anja boven op zolder plant. Ik weet niet meer hoe die heet maar die viel ook erg in de smaak bij de klanten…. Afijn waar was ik gebleven, ohja regel 2 van coffeeshop Saranasi en Holly heeft dit niet vaak genoeg tegen me gezegd: “vergeet de Kaaimannen niet te voeren anders ben jij zo het voer”.

Mensen vinden het altijd vreemd dat ik in een Coffeeshop werk of hoe ze het tegenwoordig ook mogen noemen. Ik zie het niet anders als bij een koffietentje werken hoor, wij hebben alleen geen lastige klanten en ook nog eens verdomd goeie muziek. Holly heeft laatst zelfs een keer golden earring hier naartoe gehaald, ze speelde heel het dak eraf. Als je het mij dus vraagt heb ik het beste baantje in de wereld, die gestoorde Holly als baas is ook geen straf.

Holly begon deze toko in het voorjaar van 1968. Hij zegt zelf helemaal onder de indruk geweest te zijn van de hippie beweging in San Francisco, toen hij daar in 1967 in de zomer was had hij geëxperimenteerd met lsd, hasj en ook nog eens vette muziek mee terug genomen naar Nederland. Jimi Hendrix, the greatful dead, Donovan, Jefferson airplane zelfs ik had er nog nooit van gehoord 16 jaar later. Toen Holly terugkwam naar Nederland was hij helemaal geobsedeerd met het verre oosten. Tropisch, exotisch was helemaal zijn ding.

Na die zomer was Holly niet meer hetzelfde volgens zijn ouders vertelde hij altijd. Ze vonden hem ongedisciplineerd en lui. Holly zelf zei het licht te hebben gezien; “al die maatschappelijke normen die mensen je opleggen hebben helemaal geen nut om te volgen je moet je eigen weg gewoon gaan”. Holly is een vrije geest en wilde dan ook een plek beginnen waar al die mensen met hetzelfde gevoel van openbaring en vrijheid samen konden komen.

Niet heel lang daarna wees een vriend van hem op een opslag van het Oost-Duitse circus Saranasi wat in een verlaten kelder aan de Oudegracht 327 zat. “Alsof het al jaren niet was aangeraakt. Het is er vies, vochtig en de ratten kruipen er nog net niet in je nek.” Toen Holly bij de gemeente de huur van het pand op ging vragen bleek het zo gekocht te kunnen worden voor 200 gulden. De naam van het Oost-Duitse circus sprak hem wel aan dus zo werd in de winter van 1968 theehuis Saranasi geboren.

Het duurde niet heel lang voordat mensen binnen kwamen wandelen. De oosterse geuren en de hasjlucht die van straten verder te ruiken was trok menig nieuwsgierige voorbijganger aan.

 Als je de geur die je als een mix van 1001 nachten en een ongewassen hippie kon omschrijven begon te volgen dan kwam je voor twee rode deuren te staan waar de posters van Jefferson airplaine of Donovan nog hingen. Bij het openen van de deuren werd je verwelkomd door de geur van wierrook en hasj, en als dat je nog niet had weggejaagd dan deden de kaaimannen en schildpadden dat vaak wel. Holly had de hele kelder helemaal naar zijn eigen smaak omgetoverd met exotische planten en warme rode en paarse lichten. Door het beroemde hasjlaatje kroop nog wel een slang of een schildpad. Deze vrij exotische sfeer zorgde er ook voor dat alle “nare” mensen ook gewoon wegbleven. Holly had van zijn theehuis een soort vrienden verzamelplek gemaakt waar veel gelijkgestemden naartoe kwamen. Zo kreeg hij vaak veel vrijdenkers zoals hijzelf over de vloer zoals Roel van Duijnen van de Provobeweging.

Het gaat Holly iniedergeval erom dat iedereen een goede tijd heeft, daarom organiseert hij ook met alle opgebrachte winst soms concerten. Hij haalde zo bekende Amerikaanse acts naar Saranasi waarbij mensen helemaal uit hun plaat gingen.

In zijn theehuis werd toentertijd openlijk hasj gerookt en verkocht illegaal en dat kon je ruiken ook. Buren klaagde vaak over de geur en een buurvrouw had zelfs een keer de politie moeten bellen omdat er een slang op het aanrecht lag. Holly trok hier zich weinig van aan maar ontkwam er toch niet aan om met de politie is gesprek te moeten gaan. Uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat Holly gewoon door kon gaan met zijn zaak als hij de overlast tot een minimum hield. De politie zag blijkbaar in dat jongeren die over straat lopen en hasjroken geen heel goed straatbeeld was, dus om het dan maar op een plek te doen leek ze beter. Holly schept vaak ook wel eens op dat niet de Mellow Yellow in Asterdam maar hij aan het begin stond van het “gedoogbeleid” zoals de overheid het noemt. Ik weet niet of we er als land blij mee moeten zijn maar hij kan iniedergeval gewoon z’n jointje roken.

Cees een vaste klant zei ook altijd tegen mij dat het een beetje de verkeerde kant op ging met Holly na een aantal jaar, criminelen zagen hun kansen om hasj via Saranasi te verkopen met het gedoogbeleid en Holly kwam met veel verkeerde mensen in aanraking. Een oud partner van Holly, Klaas Bruinsma was een echte gangster geworden en na dat het niet helemaal lekker liep tussen de twee is Holly paranoïde geworden volgens Cees.

“Ik weet niet wat die Klaas tegen Holly heeft gezegd maar hij is niet meer hetzelfde sindsdien”.

 Vandaag is niet anders dan normaal. Nadat ik de kaaimannen had gevoerd en de Kadavers de grachten in had geflikkerd kwam Holly even binnen. Hij oogde nerveus en zelfs zijn kopje koffie kon die niet vasthouden van het trillen. “Ze zitten achter me aan, ze hebben me verlinkt”. Cees bedaarde Holly tot rust en wendde zich tot mij; Hij heeft een slechte dag zou jij hem anders even naar zijn ouders kunnen rijden?

Ik loop ik niet met een al te haastig tempo met Holly richting de auto, Cees sluit namelijk zo lekker af ik als ik er net wat te lang over doe. Holly oogt nog steeds nerveus, je zou zeggen dat zijn rode ogen het tegendeel zouden bewijzen. Ik vond Holly altijd bijzondere man ik keek ook wel naar hem op ondanks dat ik niet heel veel met hem praatte. Ik weet dan ook niet veel van Holly en alles wat ik weet is via Cees, hij is er vanaf het begin bij geweest. Zoals vandaag had ik Holly echter nog nooit gezien, zwetend, trillend en een nare ondertoon in zijn stem die me doet denken aan mijn opa op zijn sterfbed.

  We rijden vanaf de binnenstad langs de Catherijnesingel zo Vaartsche rijn in. Holly vraagt me even te stoppen bij een vriend van hem en dus doe ik zoals de baas mij vraagt. Even lijkt de nerveuze houding plaats te hebben gemaakt voor een ontspannen postuur met een glimlach. Eenmaal aangekomen vraagt Holly mij in de auto te wachten… Ik wacht, ik wacht en ik wacht en na een uur komt Holly naar buiten. Hij oogt dit keer niet nerveus of ontspannen maar angstiger dan ik een man ooit had gezien. Zijn 9 millimeter stak nog uit zijn jaszak en hij heeft een klein bruin pakketje in zijn hand. Hij houdt het erg voorzichtig vast en is denk ik ook niet van plan het te laten zien. Ik vraag er daarom dus maar niet naar. Eenmaal in de Auto eindelijk onderweg naar de ouders van Holly in Lunetten lijkt de angst of wat het ook was een beetje weg te ebben. Een doodse stilte maakt opeens plaats voor een oorverdovende schrale “STOP!”. Ik stop de auto en vraag Holly waarom we zijn gestopt; “Politie daar in de verte”. Ah joh dat is maar een verkeerscontrole Holly zeg ik terwijl ik de auto alweer start.

Eenmaal bij de verkeerscontrole aangekomen word ik om mijn rijbewijs gevraagd, Holly oogt weer nerveus en ik zie dan ook dat hij met zijn hand aan zijn pistool zit. “Ook jij je rijbewijs laten zien hippie”, de agent kijkt streng en ziet er niet uit alsof hij goede dag heeft. Ik voel Holly naast mij door zijn haren wroeten, druppels glijden langs zijn neus alsof hij net uit een zwembad komt en dat terwijl hij bezet kijkt naar het dashboard waar hij het bruine pakketje nog had liggen. De agent ziet het pakketje, ik zie de agent verstijven… Daar zit Holly opeens met zijn wapen gericht op de agent. Je had een veertje kunnen horen vallen in de omgeving en de agent durft geen beweging te maken. Holly vraagt twee keer duidelijk: “Laat ons doorrijden en er gebeurt je niks”. De agent geeft geen antwoord, ik begin nerveus om me heen te kijken of er andere agenten in de buurt zijn. Ik zie er een links om de hoek, een bij de auto en een achter het bordje ik draai me terug om… Twee doffe knallen maken plaats voor een schrijnende piep in mijn oren, mijn visie is veranderd in een witte steek waar vage schimmen zich op projecteren. Ik voel een steek in mijn linkerschouder en opeens lig ik op straat uit de auto. Het doorzichtige autoraam lijkt op een Pollock schilderij mits hij alleen rood zou gebruiken. Ik zie een bewusteloos gedaante al het leven lijkt eruit te zijn. Het wordt te druk om me heen om het goed te kunnen bekijken. Waar is Holly en wat zat er nou in dat pakketje….

De culturele sector is ongetwijfeld een van de sectoren die met de horeca het hardst is geraakt door de coronacrisis. Musea, optredens, uitgaan het lag allemaal stil. Waar museumbezoek in 2019 juist het hoogste ooit was, zag het er afgelopen 2 jaar wat minder uit. Hoe hebben tekenen de afgelopen coronajaren de museum business voor de komende jaren.

Zoals je in de grafiek hierboven kan zien is het inkomen van de musea door het teruglopende aantal bezoekers drastisch omlaaggegaan. De coronacrisis en de maatregelen die daarvoor werden genomen waren daar de hoofdoorzaak van. Ondanks dat er miljoenen aan inkomsten werden misgelopen bleef de subsidie op en magere 8,8% stijging hangen.

Door het teruglopende aantal bezoekers was er ook geen ruimte voor vrijwilligers om hun werk te doen wat eveneens resulteerde in een afname van tentoonstelling die wel met 1,5 meter afstand georganiseerd konden worden.

De overheid heeft net zoals bij winkels de musea coronasteun kunnen geven, hierdoor konden bijna alle musea overeind blijven. Het probleem dat zich aan de hand van de coronamaatregelen heeft ontdaan is echter nog wat complexer.

De steun die is verleend is wel genoeg om 1,5 jaar lang musea op de been te houden maar zodra die afliep een paar maanden geleden stonden musea er weer zelf voor. En met een flinke hap uit het eigen inkomen, bezoekersaantallen die nog bij lange na niet op hetzelfde aantal zullen zijn komende jaren, stijgende gasprijzen, inflatie en een tekort aan vrijwilligers gaat het nog knap lastig worden voor musea komende jaren. Dit geheel zorgt ervoor dat er minder ruimte is voor tentoonstellingen wat op zich al aanstuurt op minder bezoekers, minder vrijwilligers etc. Vera Carasso, directeur van de museumvereniging noemt het een neerwaartse spiraal die het musea en ook vooral kleinere heel moeilijk gaan maken komende tijd.

In het meest gunstige geval zou dit de uitkomst kunnen zijn voor het herstel van tentoonstellingen zegt Cas Aerts, lichtkunstenaar en lichttechnicus, dit ligt waarschijnlijk echter wat anders. Aerts ziet dat de neerwaartse spiraal al zijn intrede heeft gedaan en denkt dat de grafiek mits er wat veranderd niet zo gunstig zal lopen.

“Ik zie vooral bij kleinere en provinciale kunstmusea dat er minder belangstelling is voor kleinschalige kunst van onafhankelijke kunstenaren. Ook krijgen jongeren door al dit gebeuren steeds minder de kans om hun werk te exposeren of zichzelf te laten inspireren door andere kunstwerken. Als dit zo doorzet zal dit zich een steeds verdere mate van desinteresse ontstaan en zal veel talent verloren gaan wat uiteindelijk ook voor die musea en de Nederlandse kunstsector in het algemeen heel slecht zou uitpakken”.

Aerts ziet dat er echter wel nog steeds wel belangstelling is voor kunst: “De coronacrisis is voor veel kunstenaren en liefhebbers een wake up call geweest dat kunst en musea iets zijn om te beschermen. Ik denk ook dat dit ze wakker heeft geschud om nog creatiever om te gaan met hoe je tentoonstellingen neerzet en wat voor publiek je wil aantrekken”.

Afrikaanse kunstcollectie van het Louvre- Door Tobias Druijf

“Ongemakkelijk erfgoed” brengt de huidige situatie van ons teruggavebeleid in beeld.

Nederlandse musea houden nog altijd tot ongenoegen van veel activisten vast aan een van de laatste beetjes imperialistisch gedachtengoed, hier hoopt de adviescommissie koloniale collecties een eind aan te maken, ze brachten onlangs een rapport uit die een kantelpunt in ons beleid kan zijn. Wat moet Nederland met de duizenden gestolen koloniale erfgoedobjecten die in musea liggen? Roofkunst expert Jos van Beurden waagde zich aan deze vraag voor zijn nieuwe boek “ongemakkelijk erfgoed”.

“Wat gestolen is zal terug moeten gaan” zo luidde het historische besluit van de adviescommissie koloniale collecties van de raad van cultuur onder leiding van Lilian Gonçalves-Ho Kang You. De adviescommissie koloniale collecties heeft vorig jaar onderzoek gedaan naar de rol van Nederlandse staat en musea in het “stelen” van cultureel erfgoed uit voormalig koloniën of gekoloniseerde landen.  Uiteindelijk werd er een rapport van opgesteld met een advies wat voorgelegd is aan de tweede kamer. Aan de hand van dit advies werd een beleidsplan opgesteld die nu zo goed als klaar is.

“Zogezegd zo gedaan, nou zo makkelijk is het nog net niet” stelt Jos van Beurden. De Auteur en professor schreef het boek ‘ongemakkelijk erfgoed’.

Het boek schetst aan de hand van persoonlijke ervaringen en anekdotes hoe meneer van Beurden voor het eerst in aanraking kwam met koloniale roofkunst en de erfgoed drainage die veel landen in het zuidelijk halfrond als gevolg van kolonialisme meemaakten.

“Ongemakkelijk erfgoed” beschrijft ook de lange weg die de houding van landen ten opzichte van een restitutiebeleid door de jaren heen hadden. Waar Nederland jarenlang het teruggeven van roofstukken uit de weg ging lijkt er afgelopen jaren en zeker met het nieuwe beleidsplan een kantelpunt te zijn gekomen zoals van Beurden dit ook in zijn boek omschrijft, maar dat betekend volgens hem nog niet dat we er nu al zijn. “Ik zie dit als een goede ontwikkeling en mogelijk ook een kantelpunt, maar we spreken hier niet van een goed begin of eind.”

Houding Nederland

De houding van Nederland over teruggave roofkunst is door de jaren heen niet echt bepaald voorbeeldig te noemen, De teruggave van roofobjecten kwam voor het eerst ter sprake na de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949, waar Nederland expliciet over de teruggave als uitwisseling sprak, die toon had te maken met het feit dat het in de ogen van Nederlanders niet als een verlies zou klinken na het grote verlies van Indonesië aan Nederland

“Alhoewel Nederland nu bereid is om geroofde voorwerpen terug te geven moet het wel goed met de positie om kunnen gaan en zich niet weer als kolonisator of machthebber het gesprek bepalen zoals hoe dat in het verleden nog gebeurde.”

Hoewel er nu wordt gesproken over meer bereidheid blijkt dat er in de afgelopen 14 jaar maar 2 kunsttukken zijn teruggeven aan land van herkomst (Dat is grofweg 0.001% van de totale betwiste collectie). Dit terwijl we weten dat er van de 375 000 stukken in het tropenmuseum de helft zeker als gevolg van kolonialisme daar ligt, hoeveel daadwerkelijk precies daarvan is gestolen is en de manier waarop is nog onduidelijk.

Hernieuwd activisme

Voor veel activisten was het huidige teruggavebeleid van musea en westerse landen reden om protest aan te voeren, dat werd dan ook al hevig gedaan maar in Nederland bleef dit meestal bij een klein debat. Dit was totdat activist Mwazulu Diyabanza twee jaar geleden een video op YouTube plaatste waarin te zien is dat hij samen met zijn actiegroep een beeld meenamen uit het Afrika museum, die ze claimde tot hun cultuur te behoren en gestolen te zijn. De video zorgde voor enorme ophef en veel mensen vonden dan ook dat dit niet de manier was om het debat aan te gaan. De activisten staan erom bekend dat ze met dit soort uitbundige acties de aandacht pakken, een aantal leden van de actiegroep moest dan ook nog voorkomen in Frankrijk voor eenzelfde voorgeval terwijl de situatie in Berg en Dal zich afspeelde.

“De acties van meneer Diyabanza waren natuurlijk bedoeld om voor ophef te zorgen hij wist zelf denk ik ook wel dat hij niet zomaar een beeld uit een museum mee kon nemen. Of je het nou vindt kunnen of niet zijn acties hebben er wel toe geleid dat het debat in de samenleving weer aanwakkerde, uiteindelijk misschien ook wel met een beetje succes”

Doorbraak beleid

Voor van Beurden die al meer dan 30 jaar bezig is met roofkunst en resitutiebeleid komt er eindelijk verandering na vele jaren van actievoeren. “Van een doorbraak in het beleid hebben we eigenlijk nooit kunnen spreken, tot nu” dit proces is zo langzaam gegaan, mede doordat dit een ethische kwestie is die bij beide partijen erg gevoelig ligt. Het is een proces wat eigenlijk al in gang werd gezet bij de onafhankelijkheid van veel koloniestaten.

Dat er nu eindelijk verandering komt (of daar lijkt het iniedergeval op) heeft Nederland niet alleen aan zijn eigen activisme te danken. Veel beleid is overgenomen van andere landen zoals Frankrijk die al langer en nadrukkelijker bezig zijn met het teruggeven van kunst aan oud koloniën. Het is dan ook naïef om te kijken naar deze “doorbraak” als of wij daarmee vooroplopen in het aankaarten van ons gewelddadige koloniale verleden. Zo laat van beurden weten dat zelfs België, die geacht werd beleid van Nederland over te nemen het misschien in de ogen van het volk nog beter heeft aangepakt ondanks de trage vooruitgang.

“Vaak denken we dat Nederland vooroploopt. Maar in België laat de regering niet alleen koloniale collecties onderzoeken, maar ook de rol van het koningshuis, het bedrijfsleven en de missie tijdens het kolonialisme. Vertaald naar Nederland zouden wij dan niet alleen de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd onder de loep moeten laten nemen, zoals nu gebeurt, maar ook de koloniale tijd, en de rol daarin van koning Willem I, II en III, van bedrijven als Shell, en van de kerken. In die zin loopt België weer voorop.”

Volgens van Beurden zal het nog een lastige klus worden voor elke betrokkenen om volgens beleid te werk te gaan bij een ethische kwestie. “Voorop moet staan dat de welwillendheid van musea en landen van herkomst het belangrijkst zijn voor dit proces om in gang gezet te worden, maar er spelen zoveel meer factoren mee dan alleen dat en om de overheid alles over een lijn te laten trekken en te zeggen alles moet onmiddellijk terug kan verkeerd uitpakken”.

Wat van Beurden hier mee bedoeld is dat de factoren en partijen die meespelen om bijvoorbeeld een beeldje naar land van herkomst te krijgen al zo groot is dat je niet opeens met een nieuw beleid kan zeggen dat alles maar in een keer terug moet.

Naast dat bijvoorbeeld het feit dat er over veel roofkunst twijfel is wat nou het echte land van herkomst is of de regio kan er ook in het land zelf (wanneer bepaald) allerlei dingen meespelen waardoor terugkeer op z’n minst in twijfel kan worden getrokken. Corrupte regeringen die er mee aan willen verdienen, burgeroorlogen en conflict maar wat ook meespeelt is roofkunst gebruiken als politiek statement.

“De regering van Indonesië kan bijvoorbeeld een Moluks beeldje in handen krijgen en het in Jakarta tentoonstellen om zo hun claim op de Molukken te valideren terwijl voor de Molukkers die onafhankelijk willen zijn dat als een soort nieuwe vorm van onderdrukking kan worden gezien”.

Afrikaanse kunstcollectie van het Louvre- Door Tobias Druijf

Beleidsvisie voor komende jaren

Nu er een beleidsplan ligt bij de overheid is het eigenlijk wachten tot het wordt uitgevoerd, dit kan wel nog even duren volgens van Beurden. “De vorige regering heeft een aanzet tot het rapport gegeven die uiteindelijk pas een regering verder zijn taak had volbracht, met de val van dit kabinet liggen veel beleidsplannen voor de toekomst stil en het valt nog maar te bezien of de volgende regering deze plannen over resitutiebeleid overneemt.”

Volgens van Beurden is er de laatste jaren is er ook zeker door de black lives matter movement meer aandacht gekomen voor koloniale collecties en het bespreekbaar maken van ons koloniale verleden. “De restitutie van roofkunst helpt ons om ons koloniale verleden beter in beeld te brengen en het taboe ook rondom slavernij bespreekbaarder te maken”.

Er spelen zoveel factoren mee bij koloniale roofkunst en met dit mogelijke nieuwe beleid kunnen we volgens van Beurden zeker wel spreken over een kantelpunt, maar of dat kantelpunt ook de juiste richting uitvalt zal alleen de toekomst uitwijzen.

Na lang te twijfelen lijkt Lorin (20) zijn focus volledig te gaan leggen op het produceren van muziek. De producer uit Berlicum was een tijdje gestopt met muziek maken maar heeft door een slechte periode juist zijn passie herontdekt. Hij weet nu naar eigen zeggen eindelijk te weten waar zijn prioriteiten liggen voor de komende tijd. ‘Ik wil me nu 100% focussen op het maken van muziek, dat is mijn grootste passie’

Ik ontmoet Lorin in het centrum van Den Bosch, hij was in de bibliotheek geweest om te werken aan zijn muziek en was dus in de buurt. ‘Soms wil je wel eens ergens anders werken als je studio, dat brengt soms extra creativiteit of focus met zich mee’.

We rijden naar Berlicum, een dorpje in de buurt van ’s-Hertogenbosch waar hij met zijn ouders en zijn hond ‘Pepper’ woont.  Hier heeft hij ook zijn studio staan, de plek waar hij naar eigen zeggen zijn meeste tijd spendeert.

Lorin bracht zijn eerste nummer reece in 2019 uit, daarop volgde later dat jaar zijn gelijknamige album die ervoor zorgde dat hij voor het eerste stappen in de muziekwereld kon zetten. Het album betekend nog steeds heel erg veel voor de 20-jarige producer. Met nummers zoals ‘why you’ en ‘closure’ heeft Lorin ondertussen al meer dan een miljoen streams weten te behalen op streamingservices.

Waar komt de naam Lorin vandaan?

‘Een name generator haha…Ik ben via internet gaan zoeken en ik kwam uiteindelijk uit op een site waar ik mijn voor-achter en al mijn doopnamen moest invullen zodoende kwam er Lorijn uit, dit vond ik toch niet helemaal lekker klinken dus ik heb net zoals bij martin Garrix (Martijn) een Engelse vervoeging van gemaakt.’

Hoe zou je je eigen genre omschrijven?

‘Genre weet ik niet per se, ik maak gewoon veel gebruik van piano met een “mellow beat” eronder een beetje lounge achtig. Als ik een genre moest kiezen dan zit het meer richting lo-fi maar dan niet doffe vervormde geluiden maar met echte instrumenten. Ik heb erg lang proberen te zoeken naar mijn eigen genre, ik ben sinds 2018 echt veel bezig met het maken van muziek en om mijn eigen sound te vinden probeerde ik veel naar andere genres te kijken en veel sounds te gebruiken voor mijn eigen muziek en dat heeft langzaam gemaakt tot waar mijn eigen Lorin sound vandaan komt.’

Hoe ben je begonnen met “Project Lorin”

‘Eigenlijk is dat er altijd al geweest, ik speel als sinds mijn 6^e gitaar en toen ik daar mijn interesse in verloor toen ben ik begonnen met het produceren van muziek. Ik begon in 2017 te overwegen om zelf muziek te gaan produceren omdat ik naar veel tutorials van FL-studio keek en met mijn muzikale achtergrond een passie voor muziek leek het me interessant om te doen. Op gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd ”fuck it” en toen heb ik de knoop doorgehakt en FL Studio gekocht, zodoende ben ik begonnen met het produceren van muziek onder wat later mijn alias “Lorin” zou worden.’

Je bent al vroeg begonnen met gitaar spelen, vanwaar de switch naar produceren?

‘Ik heb sinds mijn 12^e mijn gitaar bijna niet meer aangeraakt, ik wist niet zeker wat voor muziek ik wilde maken (ik wilde ook dj worden). Het kwam er uiteindelijk toch op neer dat ik wel muziek wilde maken maar ik was gewoon te lui om te oefenen, vandaar dat mijn interesse in gitaar spelen uiteindelijk is verwaterd.’

Ben je ook niet ergens bang dat je net zoals je interesse voor gitaar je interesse voor produceren verliest?

‘Nee eigenlijk niet, ik heb veel hobby’s gehad die uiteindelijk wat wegvielen zoals zeilen gamen maar dit zie ik ook niet echt overwaaien eigenlijk. Produceren heeft zoveel meer componenten dan bijvoorbeeld alleen gitaar spelen, er valt voor mij nog zo veel te ontdekken zowel technisch als met het gebruik van verschillende instrumenten als producer en daarom zie ik mijn interesse komende jaren nog niet afnemen.’

Je bent een tijd gestopt met muziek maken, waarom?

‘Dat was omdat ik hele andere verplichtingen had dit was vooral door school. Toen ik echter een tijd lang verplicht thuis zat om te revalideren had ik niks te doen en daarom ben ik me uiteindelijk weer vol gaan focussen op het maken van muziek, de passie kwam gewoon weer terug door de moeilijke periode die ik eigenlijk had. Ik had eindelijk de tijd om te doen wat wilde en daardoor werd muziek alles voor me ook emotioneel ik stopte al mijn emotie in mijn muziek. Daaruit kwam uiteindelijk mijn eerste album reece’

Wat is het nummer waar je het meest trots op bent?

‘Hold on van mij en Carston, de productie de melodie alles klopte het was technisch tot nu toe mijn best uitgebrachte nummer, het klinkt een beetje als een anthem.’

Hoe kwam de samenwerking met Carston tot stand?

‘Eigenlijk heel toevallig, we zaten op dezelfde hogeschool en na een tentamen sprak hij me opeens aan, hij vond mijn muziek goed en was oprecht geïnteresseerd. Hij vroeg of we een keer samen de studio in konden en drie dagen na onze ontmoeting zat ik met hem samen aan closure te werken.’

Komen samenwerkingen bij jou vaker zo tot stand?

‘Nee bijna nooit, ik zoek meestal zelf naar vocalisten die binnen mijn bereik zitten. Ik kijk vaak gewoon op Instagram naar mensen die bijvoorbeeld covers doen van een nummer of ik doe een beetje research op Spotify waardoor ik soms ook vette vocalisten vind. ‘

‘Mijn focus ligt niet alleen op vocalisten hoor ik ben wel eens random in een netwerkgroep terecht gekomen voor producers waarbij er al een paar artiesten bij een label getekend hebben. Via netwerken komen toch vaak samenwerkingen tot stand.’

Wat is je slechtste ervaring tijdens het samenwerken?

‘Ik was op gegeven moment met een vocalist in de studio, ik geen namen noemen maar… we hadden beide een totaal ander idee van hoe wij het nummer wilde vormgeven en om dat uiteindelijk die dag in de studio nog op te lossen werd erg lastig, ik schreef ook nog eens zijn tekst terwijl de vocalist dat in mijn ogen wel vooral zelf moet doen. Uiteindelijk hebben we toch nog een nummer kunnen maken die ook is uitgebracht. We hoeven er dus beide niet 100% slecht op terug te kijken, dit soort dingen gebeuren nou eenmaal bij het maken van muziek.’

Wie is voor jou een rolmodel, of een inspiratie voor je werk?

‘Nou… Omdat ik heel erg Martin garrix fan was door dat dj’en keek ik veel video’s van hem waarin hij uitlegde hoe produceren in elkaar zat als ik er nu ook op terugkijk dan denk ik echt dat dat ook is wat mij echt heeft geïnspireerd.’

Wat wil je graag bereiken de komende tijd?

‘De komende 5 jaar wil ik het onderwijs in gaan voor mijn productie en daarnaast nog mijn eigen projectjes met Lorin uitbrengen. Ik wil alles leren over produceren en de beste in mijn vakgebied worden. Ik heb een duidelijke visie van ik wil en ik denk niet dat ik die snel verlies door een opleiding te volgen, ik kan die creativiteit uiteindelijk wel vasthouden. Door deze opleiding word ik ook een betere producer die beter weet hoe hij die creativiteit gebruikt.’

‘Je moet altijd groot dromen en ik wil een top notch producer worden maar ook dj/performer zie ik wel in mijn toekomstbeeld staan. Ik wil gewoon met de allerbeste vocalisten kunnen samenwerken en muziek maken waar ik mezelf goed bij voel. Samenwerken binnen andere genres lijkt me ook vet, samenwerken met rappers ben ik nu al mee bezig en dat vind ik ook erg leuk.’