Interview

 

“Muziek is geen keuze, het is een noodzaak,” zegt Lorin (20). De jonge producer uit Den Bosch zoekt zijn eigen weg te midden van de groeiende concurrentie in de elektronische muziek. Wat drijft deze jonge autodidact, hoe onderscheidt hij zich in een verzadigde markt, en kun je nog authentiek zijn in het tijdperk van streamen?

De Oorsprong van een Passie

Het café waar we zitten is gevuld met het zachte geroezemoes van gesprekken en het tikken van regen tegen de ramen. Lorin, wiens echte naam Bart Jan is, speelt afwezig met het lepeltje in zijn koffie terwijl hij terugblikt op zijn jeugd. “Muziek was altijd overal,” zegt hij met een glimlach, die lijkt op te lichten bij de herinnering. “Mijn ouders draaiden alles van jazz tot rock, en die mengelmoes zit nog steeds in mijn hoofd.” Hij pauzeert, neemt een slok, en lijkt even weg te zakken in de herinnering. “Die mix van stijlen, dat is nog steeds mijn vertrekpunt.”

Hij begon met gitaarspelen toen hij zes was, maar het was pas toen hij FL Studio ontdekte dat hij besefte dat zijn passie voor muziek dieper ging. “Ik zat uren achter de computer, op zoek naar mijn eigen geluid,” vertelt hij. Lorin’s muziekstijl weerspiegelt die vroege invloeden: een rustgevende, bijna melancholische sfeer met een subtiele maar diepe beat. Zijn werk is moeilijk in één genre te vangen, maar hij omschrijft het zelf als “een mix van lo-fi, ambient en elementen uit jazz.”

Lorin is niet alleen in zijn autodidactische aanpak. De toegankelijkheid van digitale tools en platforms zoals YouTube hebben de weg vrijgemaakt voor een nieuwe generatie muzikanten die hun eigen regels schrijven.

De Uitdaging van de Concurrentie

Maar de realiteit is dat de muziekindustrie verzadigd is met jonge, ambitieuze producers. Hoewel het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) stelt dat er niet een enorm grote toename van muzikanten is, denkt Lorin daar heel anders over. “Het gebeurd tegenwoordig allemaal in de slaapkamer een toename zou nauwelijks  te meten zijn.” “Het is echt een jungle,” merkt Lorin op, met een frons op zijn gezicht. “Iedereen heeft toegang tot dezelfde tools, dus het gaat erom wie het meest vastberaden is.”

Deze toegenomen concurrentie zet autodidacten zoals Lorin onder druk. “Je kunt wel goed zijn, maar dat is niet genoeg. Je moet een unieke stem hebben, iets dat mensen raakt.” Zijn muziek weerspiegelt dit streven naar originaliteit. Een nummer als ‘Reece’, zijn eerste officiële release, begint met een simpele pianomelodie die langzaam overgaat in een meer complexe geluidswereld, waarin subtiele samples en field recordings uit het dagelijks leven verwerkt zijn.

“Muziek is voor mij als schilderen,” legt hij uit. “Ik neem iets eenvoudigs, zoals het getik van een fietswiel, en bouw er iets omheen dat een verhaal vertelt.” Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en speelt een fragment van een nieuwe track. De geluiden van een drukke markt verweven zich met een pulserende beat en zachte pianoklanken. “Dit was gisteren, gewoon even iets opgenomen in de stad.”

Deze manier van muziek maken lijkt te werken; op zijn Spotify-account kun je zien dat hij al honderdduizenden streams heeft. Een enkel nummer komt zelfs boven de 1 miljoen streams uit. “Ik trek een breed internationaal publiek. Juist doordat elektronische muziek niet per se vocals nodig heeft, maakt het niet uit of een Amerikaan of een Belg naar luistert; ze voelen hetzelfde. Op een gegeven moment werd een nummer van mij in een populaire lo-fi afspeellijst gezet die mensen aanzetten tijdens het leren. Opeens kreeg ik binnen een week honderdduizenden streams erbij, dat is niet normaal!”

De Weg van een Autodidact

De groei van de elektronische muziekmarkt heeft geleid tot meer mogelijkheden, maar ook tot meer obstakels. Volgens Forbes (2017) zijn er sowieso al meer jonge producers dan ooit, maar nogsteeds weten slechts enkelen door te breken. Tom Bosselaar, een expert in muziekeducatie aan de Producer-Academy in Enschede , wijst op de uitdagingen voor deze nieuwe generatie. “De grootste valkuil is dat ze zichzelf moeten blijven ontwikkelen in een razendsnel veranderende industrie. Zonder een goed fundament kunnen velen verdwalen.”

Lorin heeft dat ook gemerkt. “Er zijn momenten dat ik twijfel of ik dit wel kan; een miljoen streams zegt tegenwoordig niks meer en er komt veel meer bij kijken dan je van tevoren denkt,” geeft hij toe. Maar die twijfels weerhouden hem er niet van om door te gaan. “Je leert veel door gewoon te doen. Als iets niet werkt, begin je opnieuw. En dat proces, dat is waar het om draait.”

Het Geluid van een Nieuwe Generatie

Lorin’s muziek kenmerkt zich door een combinatie van eenvoudige melodieën en complexe soundscapes. Hij put inspiratie uit alles om zich heen. “Ik kan een nummer beginnen met het geluid van regen tegen een raam,” zegt hij, terwijl hij uit het raam kijkt naar de stromende regen. “Het is dat contrast, die onverwachte wending, die mijn muziek anders maakt.”

Zijn geluid is moeilijk te categoriseren, maar het is deze ongrijpbaarheid die hem onderscheidt. Volgens Bosselaar is dat typisch voor deze nieuwe generatie zelflerende muzikanten. “Ze zijn niet gebonden aan traditionele genres of structuren. Ze hebben een vrije, experimentele benadering die vaak leidt tot innovatieve muziek.”

Lorin’s eerste album, dat hij op 19-jarige leeftijd uitbracht, getuigt van die benadering. “Het was een experiment,” vertelt hij. “Ik wilde iets maken dat nog niet bestond, iets dat mijn stem weerspiegelde, en dat is wat het is geworden.”

Samenwerken en Groeien

Hoewel hij zich grotendeels alleen heeft ontwikkeld, heeft Lorin de waarde van samenwerking nooit onderschat. “Samenwerken is lastig, maar het dwingt je om echt na te denken over wat je wilt creëren,” zegt hij. Hij herinnert zich levendig een sessie met een vocalist, Carston, die hij op de hogeschool had ontmoet. Het duo besloot samen te werken aan een nummer, maar vanaf het begin werd duidelijk dat ze twee totaal verschillende visies hadden.

“We begonnen met een idee, maar al snel bleek dat we heel andere richtingen uit wilden,” vertelt Lorin terwijl hij met een glimlach het moment herbeleeft. Carston wilde het nummer een opgewekt, bijna popachtig gevoel geven, terwijl Lorin juist neigde naar een meer introspectieve, melancholische toon. “Het voelde alsof we twee verschillende nummers aan het maken waren in dezelfde studio,” zegt hij schertsend.

De spanning tussen hun visies leidde tot een onvermijdelijke botsing. “Op een gegeven moment zaten we gewoon tegenover elkaar, allebei een beetje gefrustreerd. Ik dacht: dit gaat helemaal mis, we kunnen dit nummer beter opgeven,” vertelt Lorin. Maar in plaats van zich terug te trekken, besloot hij het anders aan te pakken.

Na een lange discussie besloten ze om de ideeën van beide kanten te combineren. Lorin paste zijn productie aan door Carston’s popinvloeden subtiel te integreren, terwijl Carston zijn melodieën wat ingetogener maakte, zodat ze beter aansloten bij de sombere, maar toch hoopvolle sfeer die Lorin voor ogen had. “Samenwerken is lastig; je moet leren om je ego opzij te zetten en echt te luisteren naar wat de ander wil inbrengen,” legt hij uit. “Maar juist die spanningen kunnen iets bijzonders voortbrengen. Ik denk dat dat uiteindelijk het beste in ons naar boven bracht.”

Dit besef is iets wat Lorin nu meeneemt in al zijn projecten. “Ik ben veel bedachtzamer geworden in mijn samenwerkingen. Ik probeer nu van tevoren heel duidelijk te communiceren wat mijn visie is en luister goed naar die van de ander. Het gaat erom dat je vanaf het begin een gezamenlijke richting vindt, zodat je op dezelfde lijn zit, maar je moet ook ruimte laten voor de magie die kan ontstaan wanneer je samen iets nieuws creëert.”

Volgens een recent onderzoek van de cultuurmonitor (2024) neemt het aantal jonge mensen dat met muziekopleiding begint toe. “Deze ‘doe-het-zelf’-mentaliteit is de kern van een nieuwe golf in de muziekeductie,” zegt Bosselaar. “Maar zonder de juiste balans tussen zelfstudie en samenwerking, kan het moeilijk zijn om een blijvende impact te maken.”

De Toekomst

Ondanks de onzekerheden blijft Lorin vastberaden. “De weg is lang en soms zwaar, maar ik kan me niet voorstellen dat ik iets anders zou doen,” zegt hij. Zijn reis is er een van experimenteren, leren, en vooral van vastberadenheid.

Hoewel hij zijn autodidactische roots omarmt, overweegt hij toch om zijn vaardigheden verder te ontwikkelen via formele opleidingen. “Ik voel dat ik een grens heb bereikt. Misschien is het tijd om te kijken wat ik nog meer kan leren, zodat ik verder kan groeien.”