Amy (19) vertrekt op negen september naar Manchester in Engeland. Daar gaat ze voor een half jaar college volgen voor haar studie Verpleegkunde. Ze vertrekt met een vriendin van dezelfde studie en gaat daar met nog twee anderen wonen. Het is de eerste keer dat ze zo lang weg is van huis. In dit verhaal lees je haar letterlijke reis en haar mentale reis.

De spitse voertuigen razen voorbij wanneer Amy via het raam naar buiten kijkt. Een kraakheldere dag waarin haar gedachten minder helder zijn. In de reflectie ziet ze wallen, maar ook een rust over haarzelf heen. Haar bruine, krullende haar is nog nat van de douche van vanochtend. Ze bedenkt dat er nu geen weg meer terug is. Met driehonderd kilometer per uur raast ze de bergen door. Toen de dauwdruppeltjes nog op het gras stonden, moest zij ook opstaan. Haar zusje had haar gedag gezegd, zij ging al naar school. Amy was een kleine negenhonderd kilometer verwijderd van haar school. Ze had haar te dikke koffer gezien en een zoute druppel was over haar wang heen gegleden. Een druppel maar, meer had ze niet. Toen ze net de deur uit wilde gaan om te vertrekken, stopte ze. “Ik ga jou niet hier zo maar weg laten gaan.” Hee, dacht Amy. Dat kan er maar een zijn. Wietske stond voor de deur. Ze zag er witjes uit, vond Amy. Waarschijnlijk had ze slapeloze nachten gehad, aangezien ze haar vriendin voor een half jaar niet meer zou zien.

“Welk nummer heb je opstaan?”. Amy kijkt op. Terug in de realiteit, ziet ze Jade haar vragend aankijken. Jade, haar vriendin, gaat mee naar Engeland. Want dat is waar de reis naartoe gaat. “Homecoming, van Kanye West,” zegt Amy lachend. Ironisch, want ze is de komende tijd lang niet thuis. Een half jaar gaat ze naar Manchester. De stad die zo anders is als haar thuisplek. Manchester zit vol brouwerij, leven en studenten. Denkend haar de zomervakantie die ze heeft gehad, beseft ze dat te weinig tijd heeft gehad om het afscheid te verwerken. Of misschien te weinig tijd heeft genomen. De weken gingen maar verder en verder en het voelde voor Amy niet echt. Niet echt dat ze haar ritme thuis niet meer zou hebben, niet echt dat ze naar een ander land ging met grote wateren ertussen, niet echt dat ze haar vrienden en familie moest missen. Haar familie. Amy denkt met een omgedraaide buik terug aan thuis. Vanochtend hadden haar ouders haar uitgezwaaid op Utrecht Centraal. “Doe je wel voorzichtig?,” had haar moeder met een ernstige blik gevraagd. Ze had gekeken naar haar moeder met een blik die haar moeder herkende. “Natuurlijk komt het goed! Je kent me toch?,” had Amy op haar beurt weer gezegd. Maar komt het wel goed? Amy weet het niet. Ze weet dat ze het wel gaat redden. Maar of ze het echt leuk gaat vinden, of ze gaat genieten. De zorgen borrelen omhoog, denkend aan haar tijd in Engeland.

In Londen stopt de trein. Amy stapt uit met haar te dikke koffer en loopt met Jade naar het volgende perron. Met gehaaste spanning schreeuwt Amy boven alle menigte naar Jade: “Ik vind het toch wel wat eng, hoor!” Jade kijkt haar aan en moet lachen. Als twee jonge kuikens staan ze daar op een overvol perron in een onbekend land. Een aarzelende lach komt ook bij Amy tevoorschijn. Aarzelend, want nog steeds heeft ze dat weeïge gevoel. Wanneer de volgende trein instapt, bepaalt ze voor zichzelf dat ze het maar gezonde spanning gaat noemen. Maar stiekem weet ze dat het meer is dan dat.

De trein raast weer verder, weer met driehonderd kilometer per uur. Zo hard gaan de gedachten van Amy ook door haar hoofd heen. Vorige week had ze van haar familie en vrienden afscheid genomen. Ook van haar geliefde opa en oma. Ze hadden vol trots naar haar gekeken en gezegd dat ze het liefst langs wilden komen. Alle drie wisten ze dat dat niet ging lukken. De jonge jaren die Amy nu meemaakte, waren voor haar opa en oma al geweest. Samen hadden ze die avond heerlijk genoten van een lekker avondmaal. Haar oma had de hele middag in de keuken gestaan en die had zich weer gevuld met oosterse geuren. Het eten was heerlijk. Maar een nare nasmaak bleef achter. Ze moest gedag zeggen. Een warme knuffel vult de leegte in Amy weer met warmte. Thuis kan Amy het niet meer stoppen. Tranen rollen over haar wangen en eventjes voelt het allemaal niet meer goed. Twijfels heeft ze niet, want voor haar gevoel kan ze niet meer terug. Alles is al geregeld. De beurs, het visum, haar kamer. Maar het gevoel wat Amy nu heeft, lijkt op voortijdige heimwee. Heimwee, terwijl ze nog in Utrecht is. “Waar ben jij met je gedachten?!” Amy schrikt op. Oh ja, ze zit in de trein. “Niet hier,” zegt ze lachend tegen Jade. Ze kijkt op naar het scherm en ziet dat ze over dertig minuten in de stad zijn waar ze de komende periode gaat verblijven. In haar buik komt het weeïge gevoel weer naar boven, maar nog heftiger dan eerst. Het voelt alsof ze in een achtbaan stapt, maar dan net voor de afdaling. Het gebied waar ze nu doorheen rijden is groen en heuvelachtig. Alle energieën die ze vandaag heeft gevoeld, vloeien op dat moment even weg. Haar ogen sluiten en ze valt in slaap.

Een klein half uur later, wordt Amy wakker getikt door Jade. “We zijn er eindelijk!” zegt Jade enthousiast. Waar de buik van Amy net nog vol zenuwen was, heeft dat plaatsgemaakt voor vreugdige vlinders. De vreugdige vlinders slaan over naar haar handen en wanneer ze haar koffer op wil tillen, lukt dat niet meer. Een vriendelijke vrouw komt naar haar toe. “Hello dear, can I help you with that?” Vragend kijkt Amy Jade aan, die haar weer enthousiast aankijkt. “Yes, please. Thanks,” stamelt Amy uit.

Eenmaal buiten pakken Amy en Jade, en hun grote koffers, een taxi en vertrekken naar hun verblijfplaats. De taxi is een echte zwarte cab. Amy ziet ze altijd in het programma van First Dates. In de cab rijden Amy en Jade door Manchester en zien ze de hoge gebouwen. Oude gebouwen met veel tierelantijntjes, naast moderne gebouwen met veel status. Althans, dat denkt Amy. Er is rijkdom in overvloed in Manchester. Voor de rijk versierde gebouwen liggen zwervers te slapen in slaapzakken. Ondanks dat het al laat op de avond is, is er nog veel leven in de stad. Britse vrouwen in uitgaanskleding, korte rokjes en jurkjes. De mannen met strakke broeken en loafers aan. Dit is precies hoe Amy het zich had voorgesteld, een echt grote stad. Ze rijden de stad uit naar de campus en stoppen bij een hoge flat. De chauffeur helpt Amy en Jade met hun hebben en houwen naar de flat en vertrekt weer na de betaling. Op de bovenste verdieping is hun appartementje. Appartementje, want als ze binnenkomen, is het toch wel klein. Misschien is de krapte toch wel voordelig, want het zorgt voor een huiselijke sfeer. Jade gaat naar haar kamer en Amy naar haar kamer. Ze ploft neer op bed en denkt na over de lange dag die ze heeft gehad. Haar telefoon licht op. Amy kijkt en ziet dat haar opa en oma bellen. “Hee meisje, hoe is het?,” vraagt haar oma vol nieuwsgierigheid. Amy denkt na. “Het gaat eigenlijk wel heel goed. Ik ben zo blij dat ik hier eindelijk ben.” Wat is ze blij dat haar opa en oma nog even bellen. De heimwee die ze voelde is weg, want met Kerst zal ze haar opa en oma weer zien. De focus verplaatst zich.

Na het gesprek staart Amy naar haar plafond. Een vlaag van rust valt over Amy heen. Al die zenuwen en emoties die ze de afgelopen dagen had gevoeld zijn volledig omgedraaid in trots en enthousiasme. Ze heeft zin om in Engeland meer te leren over haar studie Verpleegkunde. Zin om een geheel nieuwe stad te verkennen. Ze kijkt naar de skyline van Manchester en de vrolijke lichtjes kijken haar tegemoet. Jade klopt op de kamerdeur en komt naast haar op bed zitten. Op de telefoon van Jade staat muziek aan. De gitaarmuziek vult de kamer en een warme soulstem zingt. “Home again, home again, One day I know I’ll feel home again.”

https://open.spotify.com/track/5yGVHzJ2Se8pDzR7FIYUlU?si=68732e97000a4831