Het is de eerste dag in 2021 dat de zon dusdanig schijnt dat het warm genoeg is om naar een park te gaan. Fleur Berbers en haar huisgenoot Manon Arns besloten naar het park bij hen om de hoek te gaan, park Transwijk in Utrecht. Ondanks de zon is er een harde wind die de geur van eenden poep zo je neus in blaast, gepaard met lichte spetters in het gezicht van de fontein die pas aangaat als het warm genoeg is. Fleur wilde een meme (een komische afbeelding) laten zien op haar telefoon, maar was abrupt gestoord door het mailtje waar ze al weken op zat te wachten. Het verlossende woord of ze een jaar naar Rome zou mogen gaan. De titel van het mailtje, ‘Rome exchange Luiss 2021/2022’, gaf niks weg. De ongeorganiseerde mail zorgde voor een zoektocht naar haar antwoord. Eindelijk gevonden, Fleur is aangenomen. Hierbij kwam een dubbel gevoel, enerzijds blijdschap want ze mag een jaar naar Italië. Anderzijds de realisatie dat ze alles en iedereen een jaar zal achterlaten, dat ze haar kamer moet gaan onderhuren en dat ze naar een land zou gaan waar ze niemand kent. Ze vertelde het aan Manon, die meteen begon te springen van blijdschap. Niet omdat ze van haar af wil, maar vooral omdat ze haar deze ervaring zo gunt.

Gevlogen van Eindhoven Airport met hobbels en stoten, was fleur aangekomen op treinstation Roma termini. Dit is haar Eerste keer in bus 38. Met twee grote koffers die haar hele inboedel voor het komende jaar bevatten stapte ze de bus in. Ze was in een 4-zitter gaan zitten. De buschauffeur rijdt alsof hij parttime F1-courier is. Het was s ’avonds laat, over het algemeen worden er dan geen races gehouden, maar deze chauffeur liet toch even zijn innerlijke Verstappen zien. Fleur moet haar koffers met haar voeten vasthouden, één tussen haar benen en één op de stoel tegenover haar die ze constant weer terug moest schoppen zodat die niet van de stoel viel. Een memorabele eerste rit met een bus die nog vele keren door haar bezocht zou worden onderweg naar haar appartement.

De eerste indruk van de voorgevel van fleur was vrij typisch: Heel Romeins. De voorkant van het appartement was geruststellend, iets online boeken is altijd spannend, helemaal als het de huisvesting is voor een heel jaar. Er zijn twee enorme glazen deuren, binnen glom het licht warm. Fleur stapte het onheilspellende avondlicht uit en in de warme gele gloed. Ze loopt naar binnen en ziet dat alles van wit marmer is. Het lijkt alsof er net schoongemaakt is. Haar nieuwe huisgenoot was al eerder naar Rome gekomen dus die deed de deur open. Nadat ze samen vanuit Nederland naar een woning hadden gezocht, was het fijn om te weten dat hun lange zoektocht goed geslaagd is. Ze sleept haar koffers naar de oude lift. Ze moest haar huisgenoot achterlaten op de begaande grond want die past er niet meer bij. Fleur en haar koffers hadden een gezamenlijke bijna doods ervaring door de iets te smalle, gammele lift die aan een heel dun draadje hangt. Maar de kleine tocht naar boven met hobbels en stoten kan de pret niet drukken. Ze is onderweg naar haar nieuwe thuis. Naast de riskante lift was het een warm welkom. Aangekomen op de tweede verdieping is er een hele dikke deur met een hele smalle ingang, het laatste stuk voordat ze eindelijk bij haar appartement was. Met een super hoog plafond en een marmeren vloer is de temperatuur vrij laag. Ook was het appartement verlicht maar nog vrij donker. Ze knalde het licht aan, wat een tl-buis bleek te zijn, die lamp ging meteen weer uit. ‘Wow, ik woon in een paleis’, dacht ze. Ook in het appartement was alles schoon en van marmer. De huur was vrij hoog en er was vooraf gedoe met de huisbaas, maar bij binnenkomst was het eerste gevoel opluchting. Opluchting dat ze de juiste keuze had gemaakt en opluchting dat alles op zijn pootjes terecht was gekomen.

Te laat. En dat op de eerste dag. Fleur had besloten naar de universiteit te lopen, dit blijkt echter een grotere opgave dan gedacht; wat een fijne wandeling had moeten zijn langs mooie delen in Rome, blijkt een grote opgaven in 30 graden. De wandeling van 25 minuten voelden alsof ze Mozes achternaliepen in de woestijn.

Eindelijk, ze had de school bereikt. Bij binnenkomst viel op dat de receptie meteen rechts zat, dit viel op omdat dit in Nederland zelden zo is, helemaal omdat het op de balie van een hotellobby lijkt. Fleur had voorafgaande aan haar reis niet door dat ze zou studeren bij een privé-universiteit, dit was echter meteen duidelijk toen ze naar binnen liep. In vergelijking met de universiteit in Utrecht is het een luxe. Het witte marmer was een terugkerend thema. De kleuren van Luiss, de naam van de Romeinse universiteit, donkerblauw kwamen rijkelijk terug in het interieur. Alle docenten liepen in pakken die duidelijk niet in de Zara te verkrijgen zijn. Het rook net iets te neutraal in de entree. Geen geur van eten, parfum of zelfs schoonmaakmiddel. Het enige wat ze ruikt is de geur van de binnenkant van haar mondkapje. Fleur liep naar het lokaal. Hier komt ze tot de ontdekking dat er een stoel te weinig was voor haar. Haar voorganger was op de grond gaan zitten, Fleur weigerde dit te doen voor 2 uur. Toen begon de zoektocht naar de stoel. Eenmaal een stoel gevonden bij de receptie, werd de taalbarrière kenbaar. Bij de vele keren vragen in het Engels ‘Mag ik een stoel uit lokaal 203 naar 204 verplaatsen?’ Wat ze meer uit beleefdheid deed, was het antwoord van de receptioniste: ‘una momenta’. De vrouw bij de balie had net als de docenten een pak aan en rossige krullen. Ze was aardig maar pittig, een typische Italiaanse. Haar vinger met mooie nagels aan het uiteinde bleef omhoog staan richting Fleur. Fleur ging erbij zitten. Na 45 minuten wilde ze het opgeven. Ze was van plan om naar huis te gaan. Toen kwam de verlossing. De pittige Italiaanse vrouw vertelde haar dat er een verdieping boven de les een lokaal vrij was en dan mocht ze via het digibord de les gaan volgen. Fleur zit alleen in het lege lokaal met ongeveer 50 stoelen, zet de Italiaanse vrouw de les via zoom en de bijhorende camera aan vanaf het digibord. Na een uur vechten om deel te kunnen nemen aan het college, verscheen Fleur op het digibord in de les waar ze eerder niet kon zitten. De klas kon zien hoe fleur in haar eentje in het lokaal te zien was, een lokaal wat groter was dan de zaal waar alle leerlingen op elkaar gepropt zaten. De andere studenten waren ervan uitgegaan dat Fleur naar huis ging nadat ze niet kon zitten en hadden niet door dat ze 45 minuten in de lobby had gezeten. Tot dat ze groot op het digibord verscheen. Achteraf was Fleur verteld dat ze ook zelf de les online had kunnen volgen in een aparte leerruimte die niet geschikt was voor 2 klassen. Dit was het begin van een chaotisch exchange jaar. Ondanks de sporadische moeilijkheden maakt alleen al het Italiaanse eten het waard voor Fleur en raad ze het iedereen aan.