“Take A Ride,” het langverwachte nieuwe album van de Nederlandse singer-songwriter Sam Saxton, is een reis door een voor Nederland nog te onopgemerkte muziekstijl, iets wat te benoemen valt als het hedendaagse ‘americana’. Het album is doordrenkt met soul, country en de romantiek van de jaren ‘60 en ‘70. Saxton zelf is opgegroeid met deze muziek en dat is dan ook duidelijk te horen in het kunstwerk dat zij samen met haar partner Bas Kors, ook gitarist in de Nederlandse band Drukwerk, heeft gecreëerd.
Album Cover: SAM SAXTON – TAKE A RIDE
Luister het album op Spotify.
Het album opent met het titelnummer “Story,” een uitnodiging tot een muzikale reis die de luisteraar direct in de sfeer van het album brengt. Je wordt meteen omringd door de rustige maar tegelijk warm en vrolijke gitaarakkoorden van Kors. Al snel komt Saxton’s kenmerkende stem, die helder en doordringend is. Ze vertelt het verhaal van een man wie alles is kwijtgeraakt, maar gek genoeg voelt het nummer eerder als een omhelzing dan als een verdrietige serenade. Het is warm, ritmisch en bijna optimistisch.
Het bijzondere aan dit album is het gebruik van de samensmelting van stem en instrument, waardoor er een dromerige atmosfeer ontstaat. Saxton zingt in meerdere toonhoogtes en regelmatig zijn meerdere stemmen te horen in bijvoorbeeld de refreinen als backing-vocals. Dit voegt een extra dimensie toe voor de luisteraar, al helemaal als Kors zacht maar krachtig de zangeres ondersteunt. Niet alleen Kors heeft meegewerkt aan het unieke geluid van het album. Ook de invloeden van producent Jeroen Tenty zijn te horen. Hierdoor is een muzikale ervaring gecreëerd dat niet alleen herinnert aan de grootheden uit het verleden maar ook eigentijds en verfrissend is.
De teksten op “Take A Ride” zijn doordrenkt van persoonlijke ervaringen en reflecties. Saxton, die tevens ook werkzaam is als psycholoog, heeft thema’s van persoonlijke groei, liefde en verlies door haar nummers verweven. Dat gebeurt terwijl de nummers door instrumentale ondersteuning juist helemaal niet doordrenkt in treurnis of melancholie. Het album is rustgevend en verblijdend.
Dit is ook te merken bij het gelijknamige nummer “Take A Ride”, wat als tweede te horen is. Een opbeurende muzikale intro, wat klinkt alsof je bij een vredig kabbelend beekje zit te luisteren naar de track in een zachte lentezon, wordt gevolgd door een tekst waaruit blijkt dat Saxton zich los wil werken uit het gevoel dat haar tegenhoudt om verder te gaan. De muren komen op haar af en zij komt niet verder, in het refrein maakt ze duidelijk dat ze niet langer wil wachten en naar de plek wil reizen waar ze thuishoort. Bij de oplettende luisteraar zal een belletje gaan rinkelen: Saxton zou hierbij zomaar kunnen refereren aan hoe zij haar succesvolle hockeycarrière inruilde voor een leven gewijd aan muziek.
Na “Love You So”, een nummer wat getuigt van de mooie liefde tussen het muzikale koppel achter het album, volgt het stilmakende nummer “Fade Away”. De aandacht wordt getrokken door een lichte verandering in geluid. Het is wat leger, wat koeler. Als luisteraar merk je meteen dat Saxton op het punt staat een serieus verhaal te vertellen. Ze vertelt over een twijfel in haar leven en zingt over een vermoeiende reis naar zichzelf. Desondanks is het niet alsof ze op geeft, niet alleen door de woorden “I’ll be okay”, maar ook door het subtiele pianospel dat het nummer op het randje van verdriet en hoop weet te balanceren.
Saxton, geïnspireerd door artiesten als Bonnie Raitt, Emmylou Harris en Carole King, brengt een eerbetoon aan haar voorbeelden en geeft er tegelijkertijd haar eigen draai aan. Het album komt tot leven als een samenhangend geheel, waarbij elk nummer weer een nieuw verhaal vertelt. Elk nummer heeft, ondanks de rode draad van Saxton’s unieke stijl, zo toch weer een eigen geluid. Zo geeft bijvoorbeeld “Seasons” weer het gevoel dat je door een bos loopt in de herfst, omringd door de prachtige verkleurde bladeren, terwijl “Tears” eerder de sound heeft van een gezellige warme avond om een zomers kampvuur.
Ondanks de Nederlandse nationaliteit van de zangeres, heeft Saxton besloten het hele album in het Engels te schrijven. Saxton zingt liever in deze taal, omdat ze haar emoties op deze wijze beter over weet te brengen. Het blijkt een goede keuze, haar verhaal komt goed tot zijn recht met de woorden die ze kiest om haar gevoelens eruit te zingen. Saxton’s warme maar heldere stem laat haar verhaal echt binnenkomen. Daarnaast draagt het Engels ook bij aan de tijdloze en universele aantrekkingskracht van de muziek. Wellicht staat er met zo’n meeslepend album een internationale doorbraak ook wel op de artieste te wachten.
In het negende nummer op het album, “Misty Days”, praat Saxton de luisteraar hoop in. Teksten als “I’m sure you’ll get there without a doubt”, ondersteund door de vrolijke gitaarrifjes van Kors en een motiverende beat van de drums laten de muzieknoten huppelend de oren binnen gaan. Het optimisme wordt gevolgd door het tiende en tevens laatste nummer van het album “Birds”. Het nummer begint rustiger dan haar voorganger en heeft een prachtige meeslepende opbouw in muziek en stem. Het heeft zowaar misschien een iets donkerder randje dan je zou verwachten, luisterend naar het hele album, maar dit sluit hierdoor het geheel wel mooi af. De tekst is zowel verdrietig als liefdevol, over iemand die je langzaam ziet veranderen zonder dat deze het door heeft, voor wie jij de steunpilaar bent die moet blijven staan. Saxton laat bij dit laatste nummer nogmaals haar kracht zien: met een heldere lange uithaal zingt ze de laatste tekst van haar album uit, waarna de muziek zich weer klein maakt tot afsluiting.
“Take A Ride” is niet zomaar een album, maar is het een kijkje in het leven van de artieste die haar eigen weg volgt. Deze onontdekte parel neemt je mee op reis die eigenlijk iedereen eens moet beleven. Het album markeert een nieuwe start na de lange afwezigheid van de artieste, waarvoor hopelijk een veelbelovende carrière staat te wachten.
