Go, go, go! De stoet aan trappelende voeten en benen kwam in beweging en perste zich door de zware deuren van de studio. Een warme deken van stemmen en gejoel verwelkomde de in felle kleurtjes geklede mensen. Heel even voelde hij zich een voetballer die onthaald werd in zijn stadion. Fans die hem toelachten en een gezonde spanning in zijn lijf. Het gaat nu toch echt beginnen, dacht hij.
‘’Ik moet er heel even over nadenken hoor Bechir’’, verscheen er op het beginscherm van zijn telefoon. Het berichtje vond hij niet erg verrassend. Toen hij benaderd werd, wist hij meteen dat dit iets voor hem was, maar zomaar vijftig uur dansen, dat is niet voor iedereen weggelegd. Zij, was wel de perfecte danspartner. In topconditie, vond hij. Gelukkig hoefde hij niet zo lang te wachten op haar antwoord. Ongeveer vierentwintig uur later zouden ze een danskoppel vormen, de eerste auditie voor het programma doorstaan en beginnen met het wekelijks uitstellen van slapen. ‘’Leuke vibe hebben jullie hoor!’’, kregen ze te horen na geïnspecteerd te zijn door de regisseur bij de auditie. ‘’Ik heb er vertrouwen in!’’ Hijzelf had er ook vertrouwen in. Vanaf het moment dat Joanna ja had gezegd op zijn wellicht ietwat buitengewone verzoek om maar eens vijftig uur te gaan dansen op nationale televisie, was het opeens een stuk realistischer om die hoofdprijs mee naar huis te nemen. Zij mentaal sterk, hij ontzettend gemotiveerd. Het was ook niet zomaar een hoofdprijs. Voor hem stond er veel op het spel. Het zou een einde maken aan al die eindeloze, afstandelijke video belletjes naar zijn moeder in Tunesië, want met dat geld zou hij naar haar toe kunnen gaan voor een langere periode. Elke keer dat hij vanuit Nederland zijn moeder via het elektronische scherm bekeek, zag hij haar rimpels dieper worden, haar frons werd ernstiger en ook haar haren leken telkens een tintje grijzer te kleuren. Het gaf hem een gevoel dat net zo somber en uitzichtloos oogde als de weersvoorspelling van de afgelopen zomer. Koud, regenachtig en geen zicht op verbetering. Tot nu dan. Die prijs met vijf nullen winnen, zou het licht aan het eind van die tunnel opeens een stuk toegankelijker maken.
“We moeten het slim spelen. ” Het licht van de tl-buizen zorgde voor een scherp contrast met het ondergaan van de zon buiten het gebouw. Joanna knikte instemmend. “Grote kans dat er meerdere koppels de vijftig uur wel doorstaan, dus het gaat aankomen op de hoeveelheid rusttijd…Hoeveel was deze ook alweer?” ‘’Maximaal vijf uur, maar als het goed is kunnen we dat precies bijhouden”, antwoordde Bechir, terwijl hij instinctief naar zijn eigen horloge keek. De muziek werd aangezet en de training begon. Geen gelift zoals bij Baby en Johnny in de film Dirty Dancing, maar simpele en duidelijke danspasjes. Doel: Het zo lang mogelijk volhouden. Om half vier ‘s ochtends zou het laatste kopje koffie gedronken worden, twee uur voordat ze uitgeput maar voldaan de handdoek in de ring gooiden. Voor nu dan. Volgende week weer opnieuw tactieken bespreken en op vrijwillige basis een nacht slaap inleveren.
De dag van de repetitie was aangebroken. Woensdag. Ze waren afgereisd naar de studio in het Breepark in Breda. Eenmaal op locatie voelde Bechir kleine schokjes ontstaan in zijn buik. Zijn handen begonnen al een beetje te zweten en zijn knieën werden bij elke stap richting de studio een stukje weker. Dit verergerde nog bij het zien van de dansvloer. Later zou hij weten dat deze spanning niet meer weg zou gaan tot het einde van het programma en het hem ook nog eens flink in de weg zou gaan zitten. Maar nu kon hij alleen maar met grote ogen kijken naar de enorme ruimte. “Wauw!” Zijn ogen konden eerst de grootte niet bevatten. Lichten ontfermden zich als een soort skelet over de ruimte, in het midden, een enorme houten dansvloer, met nu nog een heleboel lege zitjes eromheen, die zich over twee dagen volledig gevuld zou hebben met joelende fans. Met het zien van de studio voelde hij de lucht om hem heen steeds dikker worden. De rest van de koppels had er ook last van, zag hij aan de benauwde blikken om hem heen. Het voelde dan ook heel gek om die avond weer naar huis te gaan. Eigenlijk was het voor hem die dag al begonnen en kwam hij er niet meer van vanaf, van die spanning. Dat gevoel dat je telkens op scherp staat en je allerlei soort schokjes in je onderbuik krijgt bij de gedachte van wat je te wachten staat. Het nog onbesliste lot, de hoop, de gedachte van die prijs.
Die avond kon hij de slaap niet vatten. Niet erg handig voor een vijftig uur durende dansmarathon. Dat wist hij zelf ook wel, maar zijn lijf zat nog te vol met spanning en adrenaline van die middag. Al die indrukken, emoties en gedachten. Die ochtend bij het afgaan van de wekker kwam het gevoel direct weer terug. Hij moet dus wel ergens die avond in slaap zijn gedommeld. Lang geslapen had hij niet, voelde hij door de wallen onder zijn ogen. Die wallen zouden alsmaar meer worden en uiteindelijk de hele expressie van zijn gezicht opslokken. Om twee uur in de middag werden ze verwacht op locatie. In die enorme studio. Het was een lange dag en het dansen was nog niet eens begonnen. Dat zou pas in de avond van start gaan. Nadat de interviewer hen vroeg waarom ze mee wilde doen aan het programma en hij de tranen achter zijn ogen voelde prikken toen hij vertelde over zijn moeder in Tunesië. En nadat Martien Meiland zijn bemoedigende speech gegeven had, gevolgd door een druk op de knop die de enorme klok liet aftellen. Het was de start van een helse opgave. Dansen, zo lang mogelijk. Zijn voeten en kuiten nu nog energiek en naïef voor de pijn die zou komen. Vijftig uur te gaan. Die gedachte tergde hem. Het idee dat hij tot zaterdagavond hier nog zou staan leek onwerkelijk. Zijn horloge, het middel om deze vijftig uur zo goed mogelijk mee door te komen en directe feedback op hoe “goed” ze het deden in de marathon, strak om zijn pols. Ondanks dat de klok toch echt werkte, leken de seconden alsmaar trager voorbij te tikken. Wegkijken had geen zin. Overal werd hij geconfronteerd met de lange, trage uitputtingsslag die hem te wachten stond. Wat het nog erger maakte, waren de enthousiaste, goed uitgeruste koppels om hem heen. Niemand leek nog maar enigszins moe te worden of de gedachte te hebben om te stoppen met dansen. Allemaal even happig op die honderdduizend euro, die één koppel zou bemachtigen. “Zullen we even snel water drinken?”, vroeg Joanna aan hem na de eerste paar uur. “Als we heel snel gaan kan het wel, maar misschien is het beter om te wachten totdat we ook naar de wc moeten, dan kunnen we het combineren.” Één van de strategieën die ze hadden besproken tijdens één van de zovele trainingen. Het moment dat beiden blazen nodig geleegd moesten worden, besloten ze het er maar eens op te wagen. “Oké laten we maar gaan”, zei Bechir ruim een half uur later, die nu meer plas ophoudende huppeltjes maakte dan dat hij echt aan het dansen was. Snel verlieten ze de dansvloer terwijl ze nauw in de gaten werden gehouden door de andere deelnemers. Vliegensvlug rende ze de coulisse in. Niet zozeer alleen om tijd te besparen, maar ook omdat beide blazen de inhoud net niet meer aankonden. “Iets meer dan drie minuten”, mompelde hij snel naar Joanna toen ze buiten adem weer aangekomen waren op de grote centrale dansvloer. Een kleine hap in het budget van de toegestane 300 minuten pauze.
Zweetdruppeltjes verzamelde zich langzaam onder het kleine riempje van zijn horloge. Zijn hartslagmeter begaf zich nog steeds in het groen, anders dan zijn mentale gesteldheid die een flinke klap had gehad door de eerste tien uur. De meeste koppels stonden er nog, maar de vermoeidheid begon bij sommige nu toch wel echt toe te slaan. Langzaam maar zeker haakten koppels, die de pijn en kramp in hun voeten niet meer aankonden, af. Gevolgd door een applaus van het publiek en opgeluchte zuchten van sommige resterende deelnemers. Bij Bechir zorgde het ervoor dat de spanning, die hiervoor vrij dominant was, vervangen werd door afkeer. Het is een wedstrijd, dat wist hij ook wel. Maar mag daardoor elk greintje fatsoen zomaar van tafel geveegd worden? Een beetje medeleven mag toch wel? Lang had hij niet om zich hieraan te ergeren, want zijn afkeer moest snel plaats maken voor zijn steeds zwakker wordende voeten, kuiten en hemstrings die meedogenloos zijn energie opeiste. “Goed zo! Je kan het! Ga zo door!”, hoorde hij Wendy af en toe zeggen. Maar de woorden hadden steeds minder impact. Zijn ogen begonnen te branden van vermoeidheid en zijn gezicht veranderde met de uren steeds meer van een mens, naar een emotieloze zombie. Joanna zag het aan hem en ondanks al zijn verwoede pogingen haar gerust te stellen dat het goed met hem ging, verklapte zijn uitdrukkingsloze gezicht hoe het echt met hem ging.
“De laatste twintig!” Ze zaten bij de laatste twintig. Meer dan veertig uur hadden ze het volgehouden. Ondanks dat de artsen hem van de vloer hadden gehaald omdat hij meer rust moest nemen nadat elke soort emotie van zijn gezicht was verdwenen. Dit tot grote ergernis van Bechir want hij moest en zou doorgaan. Gelukkig stond hij er nog, door dat brandende vuurtje binnen in zijn lichaam. Het vuur van gemis en hoop. De laatste schokje adrenaline bij de gedachte dat die prijs zo dichtbij was. Zelfs de verschrikkelijke muziek die alles, behalve dansbaar was, deed hem niets meer. Toch zei een stemmetje tegen hem bij de laatste vier uur dat er een mogelijkheid bestond dat die rusttijd, die vervloekte 300 minuten, de nekslag zou zijn voor zijn droom om zich weer te herenigen met zijn moeder. “Laat ons alsjeblieft winnen”, galmde het door zijn hoofd.
De laatste tien seconden waren ingegaan en het koppel die het nummer ‘2’ had gekregen, deden een laatste lift geheel in de Dirty Dancing stijl en zo kwam de Dansmarathon tot zijn eind. Bechir zakte naar de grond. Vechtend tegen de vermoeidheid en ellendige stemmetjes in zijn hoofd die hem vertelde dat ze het niet zouden redden, wachtte hij op de uitslag. De beslissende woorden die aankondigde wie er in de top drie stonden, waren dan ook meedogenloos. Zijn lichaam overspoelde zich met teleurstelling toen de namen Joanna en Bechir ontbraken op het grote scherm. Alles was voor niets geweest. Alle late trainingen met Joanna, de support vanaf de zijlijn, waarvan sommige wel zestien uur waren gebleven, voor niets. Ze hadden het zelfs niet gered tot de laatste drie. Het winnende koppel, nummer 89 met maar 35 minuten rustpauze op de teller. Onmenselijk, vond hij. Als een verslagen klein kind zat hij daar in die coulisse. Geen enkel geluid of opmerking drong meer tot hem door. Het begeleidende personeel, die hem eten en suikerwater aanreikte, negeerde hij en zijn blik was leeg. Behalve die ene vrouw Sabine. Zij wist de code te kraken en kwam met uitgestrekte armen naar hem toe. “Jij hebt een knuffel nodig he?”
