In z’n linkerhand een sjekkie, rechts zijn telefoon. ‘Appje van Bas’, zegt hij tegen me. ’Die komt ons ophalen als het goed is’. Niet veel later verschijnt een zwarte Volkswagen Polo. De auto ligt vol gereedschap en ik probeer me hiertussen te manoeuvreren achter de bestuurder. Ik krijg een hand en verneem voor een tweede keer in korte tijd dat hij Bas heet. Er komt keiharde techno uit de boxen van de auto.

Binnen een tijdsspanne van zo’n 10 minuten komen we aan bij een flatje aan de rand van Overvecht. Een wat nieuwer complex, dat blijkt aan de verf die er nog fris uitziet en het gebrek aan schotels op de balkons. Dave en Bas bellen aan en wanneer de deur open gaat, lopen naar de bovenste etage. ‘Waarom doet die kutlift het nooit?’. Bas hoort hem wel maar geeft niet echt reactie. Hij is druk bezig met zijn telefoon.

Helemaal boven staat de deur al op een kiertje. ‘Hé Roos!’, roept Dave. Uit de badkamer van het appartement komt een onverstaanbare kreet terug. De jongens nemen plaats en pakken wat te drinken. Ze zijn hier overduidelijk vaker geweest. Uit zijn zak haalt Dave een boekje met vloeitjes en tipjes en een zakje wiet. ‘Even lekker een jointje draaien hoor’, zegt hij met een glimlach tegen me. Aan het gemak waarmee er een jointje voor mijn neus ontstond, bleek dat hij een ervaren blower was.

Rosa komt de kamer binnen en begroet de jongens. Roos zit, net als Dave, onder de tatoeages en dit samen met haar roodgeverfde haar zorgt voor een uniek voorkomen. Als de drie gaan zitten praten ze wat over de lastige woonsituatie van Dave en zijn zoektocht naar een nieuw appartement. ‘En vroeger dachten we dat het leven ná de jeugdzorg makkelijker zou zijn’, zegt Rosa. Twee pijnlijke knikjes volgen.

‘Waar blijven Calvin en Maud nou?’, zegt Dave die steeds onrustiger klinkt. In de tussentijd is Lisa wel binnen komen wandelen. Zij is het nichtje van Rosa. Dave wordt aangespoord om rustig te blijven. Binnen 5 minuten staat de hele groep buiten. ‘Ze komen maar naar het station’, zo vindt Dave.

De reis

Station Overvecht. Relatief nieuw, relatief sfeerloos. Dave staat rustig met een sjekkie in zijn hand met Bas te grappen over wie hij wel niet voor de trein zou willen gooien. Bij de twee dames is er onrust. Paniek bijna. Calvin en Maud hebben nog 6 minuten om de trein te halen, en het zou toch een drama zijn als ze wat later aansluiten. 3 minuten nog. Niemand.

Als de trein nadert staan er nog 2 minuten op het bord. ‘Ik stap gewoon in’ zegt Dave. Twee boze blikken als reactie. Dan komen er twee mensen aangesneld in de verte. De euforie bij Rosa en Lisa verklapt dat dit Calvin en Maud zijn. Ze omhelzen snel iedereen even en stappen vervolgens in de trein. Nu kan het feest dan echt gaan beginnen.

Na een korte overstap op Utrecht Centraal zit de hele groep in de trein richting Amsterdam. Ze zijn onderweg naar een techno-rave. Dave klapt het tafeltje voor zijn neus open en begint een jointje te draaien. ‘Wat hebben we eigenlijk bij de nachtapotheek gehaald lieve mensen?’, vraagt hij met een tipje in zijn mond. ‘XTC, 3-MMC, pep’, de een nog enthousiaster dan de ander. Dave moet lachen en zegt tegen me dat ik me klaar kan maken voor een onvergetelijke avond.

Na een klein uurtje arriveert de groep bijna bij de locatie. Onderweg vanaf het station kregen Dave en Bas nog ruzie over de route, en ik kwam erachter dat Bas en Maud een stel waren. Gelukkig werd er uiteindelijk voor de juiste route gekozen dus alles is weer goed. ‘Vergeet je zooi niet te verstoppen’, zegt Calvin 100 meter voor de ingang. ‘Goeie Cal’, zegt Dave terwijl hij z’n hand in z’n broek steekt. Bas en Calvin doen hetzelfde, waar de dames kiezen om de chemicaliën in hun bh te laten verdwijnen.

Binnen was het warm. Belachelijk warm. De tint van de rode lichten zorgde ervoor dat het ook nog eens warm leek. Een soort sauna met keiharde muziek en belachelijk veel drugs. Het fouilleren verloopt zonder problemen en de 6 kunnen zo doorlopen. Gelijk maar even de jassen wegleggen. Die heeft niemand nodig in dit zweethok.

‘Joekel’

‘Gelijk maar drinken halen dan maar?’, schreeuwt Dave. De rest knikt en volgt hem.  Het valt me op hoeveel er een flesje water halen. Dave haalt bier en haalt er ook een voor mij. Die kon ik eerlijk gezegd wel gebruiken. Terwijl hij nog met zijn rug tegen de bar staat, stopt Dave iets in z’n mond en spoelt het weg met bier. ‘Lekker een halve joekel’. Na een zeer moeizaam gesprek vanwege het volume van de muziek leer ik dat een joekel een XTC-pil moet zijn.

De groep blijft maar dansen en drugs gebruiken voor uren achter elkaar. Het lijkt alsof iedereen het naar z’n zin heeft en de groep blijft constant bij elkaar. Ik kijk naar de tijd op mijn telefoon. 2:00. Nog 4 uur te gaan. Op de dansvloer zijn steeds meer mannen zonder shirt te zien. Vanwege de drugs  hebben zij het nog warmer dan dat het daar al was. De geur van zweet is nog steeds erg aanwezig, maar valt niet meer op.

Na een tijd op de dansvloer te hebben gestaan, besluit ik even een stukje te lopen. Eerste stop is het toilet. Het duurt even voor ik aan de beurt ben. Veel mensen halen hard hun neus op als ze in de hokjes zitten. Zal wel hooikoorts zijn. Als ik klaar ben ga ik even een sigaretje roken. De hitte uit. Na een kwartier wachten mag ik eindelijk naar buiten. Ik probeer wat socializen en kom in gesprek met twee dames uit Iran. Ze zijn gevlucht voor het regime daar en vertellen hoe leuk ze het hier hebben. Ik druk mijn sigaret uit en wens ze nog een fijne avond.

Panic! at the Disco

Eenmaal weer binnen valt het op hoe de geur er niet bepaald beter op is geworden. Ranzig. In de zaal staat Dave onrustig om zich heen te kijken. Als Bas voorbij loopt grijpt hij hem bij z’n schouders. ‘Heb jij Lisa gezien?’, vraagt hij licht paniekerig. ‘Nee, hoezo?’, reageert Bas op dezelfde manier als hij op alles gereageerd heeft deze avond. ‘Kut, we zijn Lisa kwijt’. Dave grijpt z’n telefoon en begint driftig te bellen. Geen reactie.

Rosa, Calvin en Maud komen aanlopen. ‘En heb je Lisa al gezien?’, vraagt Rosa. ‘Nee, wij beide niet. Zo groot is het hier toch niet, waar kan ze zijn.’ De 6-koppige draak draait zich naar mij toe en vraagt of ik Lisa heb gezien. Ik stel ze teleur en vraag of ze niet een beetje overdreven reageren. Ik was immers ook gaan roken en plassen. Na de reacties die volgde merkte ik dat dat geen hele verstandige opmerking was.

Dave legt uit wat er in de tussentijd gebeurd is. Vanavond zou Lisa voor het eerst XTC gebruiken, maar de werking bleef maar uit. Zelfs na een hele pil voelde ze er niks van. Dat is zeer ongebruikelijk, zeker voor een meisje van haar slanke postuur. Na het raadplegen dokter Google, werd duidelijk dat MDMA, de werkende stof in XTC, niet werkt als je antidepressiva slikt. En dat deed ze. Om toch op de gelijke hoogte van haar kameraden komen, maakte Lisa er dus een missie van om in een half uur tijd zoveel mogelijk alcohol te nuttigen. Dave somde even op hoeveel dat zou zijn geweest. Ik begreep de paniek volledig.

De groep werd verdeeld in twee teams. De mannen en de vrouwen gingen afzonderlijk van elkaar zoeken. De vrouwen moesten gaan zoeken op de bovenverdieping en bij de verschillende bars, de mannen kregen de kluisjeskelder, de hal en de rokersruimte. ‘Ik wilde het niet zeggen met de meiden in de buurt, maar dit kan wel eens slecht aflopen’, zegt Dave tegen Bas. Voor het eerst die avond lijkt er iets door te dringen op Bas: ‘Ik weet het. Hoe vaak hoor je wel niet dat vrouwen gedrogeerd worden of aangerand. Of-’. ‘Laten we daar maar niet over nadenken alsjeblieft Bas.’

Kluisjes, niks. Hal, niks. ‘Ik mag toch zo hopen dat ze buiten is.’ Er staat een enorme rij voor de rookruimte. Niks ongebruikelijks in deze scene begrijp ik van de gasten. ‘Altijd kut geregeld’, zo wordt het rookbeleid in de techno-scene omschreven. Na een korte uitleg aan de mensen voor hem en de beveiligers bij de deur mogen de jongens buiten kijken. Niks. De stilte die volgt na die realisatie is pijnlijk en duurt lang. Niemand weet wat hij moet zeggen.

Dave zakt door z’n knieën. Met tranen in z’n ogen vraagt hij wat er te doen is. Hij loopt naar de beveiligers en geeft een beschrijving van Lisa. Ze luisterden, maar gaven niet de indruk dat ze de ernst van de situatie begrepen. De jongens lopen er verloren bij, Dave iets meer dan Bas maar volgens mij is Bas daar helemaal niet toe in staat mentaal. En dat komt er plotseling een geluid van de engelen.

*Tring tring*

‘Ik word gebeld Bas, het is Rosa!’

 ‘Hallo met Dave, heb je Lisa gevonden’

‘Ja! Je was ons blijkbaar kwijt geraakt. Ze zat gewoon met een ander groepje op de bank te chillen naast de bar. Ze dacht dat wij d’r vanzelf wel kwamen zoeken.’

‘Oh gelukkig maar! Wij komen d’r nu aan.’

Op naar morgen

Eenmaal bij Lisa aangekomen, duikt Dave gelijk in haar armen. Bas probeert vooral zijn vriendin Maud te kalmeren, want die is alweer vergeten waar iedereen zich zo druk om maakte leek het wel. ‘Je mag ons dit nooit meer aandoen hé!’, zegt Dave geëmotioneerd. Een verlegen knikje volgt, want voor een echt antwoord was ze eigenlijk nog te dronken. Het is mooi geweest. Dave maakt de groep duidelijk dat hij het wel gezien heeft en stelt voor om maar lekker naar huis te gaan. ‘Even op ons gemakkie afteren na alle paniek.’

We zijn weer terug op in het appartement van Rosa in Overvecht. Dit keer wel met z’n allen. Een stille, maar soepele reis met het openbaar vervoer achter ons. Het is inmiddels al 7:30 ’s ochtends. Dave en Rosa nemen nog een halve ‘joekel’. Bas en Maud delen wat 3-MMC en Calvin neemt nog wat speed. Lisa ligt op bed. Gelukkig maar.

De groep praat na over wat er gebeurd is, en hoe dit ook anders had kunnen aflopen. ‘Af en toe spelen we ook met vuur. Als iedereen gewoon scherp is gebeurd dit niet’, zegt Calvin. Zinnige woorden vond ik zelf, maar op bijval kan hij rekenen. ‘Wij wisten precies wat er gebeurde, zij niet’, zegt Dave. Na een kort overleg werd besloten dat alcohol de boosdoener was. Harddrugs zijn helemaal niet slecht voor je. Toch lijkt Dave er wel wat van geleerd te hebben. ‘Volgende keer gaat niemand in z’n eentje ergens heen. Minimaal met twee. Zelfs als je gaat plassen.’

Er wordt nog wat muziek geluisterd, en om 12:00 neemt iedereen nog voor een laatste keer bij. Rustig maar zeker begint het echte leven weer door te dringen. ‘Ik ga zo maar eens naar huis’, zegt Dave. ‘Moet morgen weer werken.’ De rest stemt in en maakt aanstalten om weg te gaan. Voor Dave de deur uitstapt zegt hij nog: ‘We houden wel ff contact welk feestje we de volgende keer pakken ja? Later!’ Hij trekt de deur achter zich dicht en stapt op zijn fiets.