Joan drukte op de stopknop van de bus. Het gezoem van het stopteken dat rood kleurde was bijna niet hoorbaar over het gepraat dat door de bus klonk. Spitsuur. Gelukkig was ze bijna thuis. Na een lange dag school was ze klaar om thuis uit te rusten. Een zucht verliet haar lippen bij de gedachte. De bus kwam tot een stop bij haar halte en een frisse herfstbries streelde de wangen van Joan toen ze de deur uitstapte. De grond kleurde rood, geel en oranje van de gevallen bladeren; herfst was in volle gang. Het was een heldere dag. Het zonnetje scheen en de temperatuur was fris, maar toch aangenaam. Ze stopte haar handen in haar jaszakken. De tijd vloog voorbij; het leek wel gisteren dat ze hier liep in de zomer, zonder sjaal of dikke jas. Maar nu was het alweer 20 oktober.
De wandeling naar huis ging als vanzelf, een vast onderdeel van haar routine waar ze eigenlijk nauwelijks meer bij stilstond. De straten, de geuren, zelfs het geluid van de knisperende bladeren onder haar voeten… alles voelde bekend en voorspelbaar. En dat was precies waar ze zich soms zo benauwd door voelde. Joan had vaker gedroomd dat ze een ander leven kon leiden; een leven vol avontuur, opwinding, en vrijheid. Ze droomde van een plek waar ze echt iets kon betekenen voor anderen, waar ze niet alleen een achttienjarige scholier was.
Deze gedachte bracht haar terug bij iets wat al een tijd door haar hoofd spookte: reality shifting. Ze had er tijdens de COVID-lockdowns voor het eerst over gehoord. Reality shifting is het verplaatsen van je bewustzijn naar een andere realiteit; en het je bewust worden van deze realiteit. Er zijn oneindig veel realiteiten; sommigen die redelijk parallel lopen aan degene waar je nu in zit, maar ook realiteiten die heel ver weg liggen van wat we gewend zijn. Het was een trend geworden, met mensen die beweerden naar alternatieve realiteiten te kunnen reizen. Werelden waarin ze compleet andere levens leidden — zelfs op plekken uit films of verhalen die Joan zelf fantastisch vond, zoals de wereld van Marvel.
Ze had het al eens geprobeerd. Ze had zich ingebeeld hoe het zou zijn, zichzelf te zien in een andere wereld, maar het was haar nooit gelukt om die drempel echt over te gaan. Het bleef een idee, een droom die steeds verder leek af te drijven van de werkelijkheid. Toch was ze het nooit vergeten. Diep vanbinnen bleef dat sprankje hoop bestaan, een verlangen dat niet weg te drukken was; ze wilde meer, ze wilde anders.
Joan passeerde zoals altijd de kinderboerderij vlak bij haar huis. Het gemekker van de geitjes klonk over het schreeuwen van spelende kinderen heen. Een voorzichtige glimlach vormde op Joan’s gezicht. Tijdens het oversteken van de weg hoorde Joan gerommel. Onweer? Dat zou toch best gek zijn, gezien de lucht. Het was strakblauw. Ach ja, het zou niet de eerste keer zijn dat het weer omslaat; de herfst in Nederland is wel vaker onvoorspelbaar. Joan draaide haar gezicht iets bij om te zien of er donkere wolken zichtbaar waren.
Bij het zien van het beeld dat zich voor haar vormde, trok al het bloed uit haar gezicht weg. Haar hart leek een slag over te slaan, terwijl haar benen voelden alsof ze elk moment konden bezwijken. Mijn hemel. Haar longen slokten grote teugen lucht binnen, alsof ze verdronk in het besef van wat ze zag. Niet lang daarna voelde ze het; de hitte. Niet zomaar een warme windvlaag, niet de aangename herfstzon van een paar minuten geleden. Nee, het was de onverbiddelijke, alles verterende hitte van een meteoor die met een rotgang op haar – en op de rest van de wereld – af kelderde. De tijd leek stil te staan; elk geluid, elk zuchtje wind, alles vervaagde. Het geschreeuw van de kinderen bij de kinderboerderij veranderde van toon. Waar net nog gelach klonk, was er nu alleen maar paniek en wanhoop te horen. Een diep gevoel van paniek klauwde vanuit haar maag de rest van haar lichaam door.
Joan kon maar aan één ding denken; ze moest shiften. Ze moest weg hier. Haar eerdere pogingen waren mislukt, ze wist niet zeker of het zou lukken. Maar nu, met de dood die op haar afkwam, voelde ze een diep besef; ze moest deze plek achterlaten, moest ontsnappen. Ze had geen keus deze keer. Het moest. In dit ene moment leek de werkelijkheid te vervagen, als een droom waar ze zich van los kon maken. Joan zakte door haar knieën, haar hart in haar keel, en sloot haar ogen. Ze liet zich naar de grond toe zakken, dook ineen en probeerde zich bewust te worden van haar bewustzijn in een andere realiteit. Een veilige realiteit. Ze sloot haar ogen. En toen…
Daar stond ze, in de keuken. Haar moeder zat aan de eettafel, een mok thee in haar handen. Met trillende handen trok Joan haar telefoon uit haar broekzak. 20 oktober 2023, 9:00. De tekst op haar scherm kwam binnen als een klap. “Mam,” fluisterde ze moeizaam. Haar moeder draaide haar hoofd naar haar toe maar liet haar ogen gericht op de krant. “Ik ben net een soort van dood gegaan.” Het klonk zo raar om dit te zeggen. Hoe ging ze in godsnaam uitleggen wat er net was gebeurd?
“Hoe bedoel je?” Een frons verscheen tussen de wenkbrauwen van haar moeder. “Ik was onderweg naar huis, vanuit school. En- er kwam een meteoor op ons af. Ik wist niet wat ik anders kon doen, dus ik ben geshift.” De frons op het voorhoofd van haar moeder verdween en een voorzichtige lach verscheen in plaats daarvan op haar gezicht. “Dat zou heel goed kunnen.” Joan keek haar moeder verbaasd aan. Waarom was haar moeder zo rustig? En hoe wist ze wat shiften was? “Ik heb het zelf ook wel eens meegemaakt. Niet eenzelfde scenario, maar ik ben ook wel eens naar een andere realiteit geshift.” Haar moeder gebaarde naar haar om naast haar te komen zitten. “Probeer vandaag eens te kijken wat er allemaal anders is…”
Dat deed ze. Haar dag verliep helemaal normaal. Ze beleefde haar schooldag opnieuw en stapte op de terugweg in dezelfde bus. Onderweg naar huis durfde ze niet om te kijken, in angst dat de meteoor opnieuw zou verschijnen. Maar dat gebeurde niet. Haar leven ging door. Weken gingen voorbij. Ze kreeg een relatie met een super lieve jongen: Lukas. Hij steunde haar in haar ontdekkingsreis door het shiften heen.
De maanden die volgden waren een wervelwind van ontdekkingen. Joan had inmiddels zo vaak geshift dat het routine was geworden. Sterker nog, de afgelopen tijd bracht ze meer tijd door in een andere realiteit dan in haar ‘eigen’ wereld; namelijk in de Marvel Cinematic Universe (MCU). Ze reisde veel tussen deze twee realiteiten heen en weer. In haar Marvel realiteit was ze geen achttienjarige scholier meer, maar een volwassen vrouw van eenendertig. Ze had een relatie met Loki en werkte als healer – met eigen krachten. Haar leven daar was zo geweldig. Ze had eindelijk alles waar ze ooit van droomde; een spannend leven waarin ze echt iemand was, waarin ze echt iets kon betekenen. Ze was daar zo verliefd en gelukkig.
Terug in haar originele realiteit kon ze op dit moment alleen totaal niet bij dat gevoel komen. De laatste aflevering van de serie Loki had zich zojuist voor haar op de tv afgespeeld. Terwijl de letters van het titelscherm over de tv rolden, moest Joan moeite doen om niet in tranen uit te barsten. De woorden van Loki herhaalden zich in haar hoofd. “I know what kind of God I need to be. For you. For all of us.” De aflevering was heel verdrietig geëindigd. Loki had zich opgeofferd om alle tijdlijnen en realiteiten bij elkaar te houden. Dat zou betekenen dat hij voor altijd daar moest blijven… Helemaal alleen.
Nee. Dat kon niet. Haar Loki… Ze kon zichzelf even helemaal niet meer plaatsen in die realiteit. Ze voelde zich verloren, gevangen tussen twee werelden. Het knagende, paniekerige gevoel groeide terwijl ze naar het titelscherm op de tv staarde.
Pas dagen later lukte het haar om weer terug te keren naar haar MCU. Het was avond, en ze stond op het punt om naar bed te gaan. Ze had zichzelf helemaal klaargemaakt om te kunnen shiften, een routine die ze inmiddels perfect had uitgestippeld. Ze moest zich helemaal comfortabel en schoon voelen; skincare gedaan, tandengepoetst en een lekkere parfum op. Een geleide meditatie hielp haar eerst tot rust komen – ze had geleerd dat een onrustige geest het shiften vrijwel onmogelijk maakte – wat ze nu meer dan ooit nodig had. Hierna ging ze liggen en zette ze haar vertrouwde subliminal op YouTube op om op de juiste frequentie te komen.
Ze voelde zichzelf langzaam wegzakken, dat bekende zwevende gevoel dat haar vertelde dat het ging gebeuren. Voor ze er echt erg in had was ze daar; in Asgard, waar het gouden licht haar verwelkomde. Bij het zien van Loki barstte ze direct in tranen uit – de emoties van die dagen zonder hem, de langste dagen van haar leven, waren haar te veel. “Wat is er aan de hand?” vroeg hij verward terwijl hij naar haar toe liep. Hij sloeg zijn armen om Joan heen. Zijn gebruikelijke zelfverzekerde houding maakte direct plaats voor bezorgdheid. “Waarom huil je?”
Voor hem kwam het natuurlijk volledig uit het niets. Op het ene moment stond ze op het punt om te gaan slapen, en het volgende moment barstte ze in tranen uit. Joan probeerde tussen haar snikken door uit te leggen wat er aan de hand was. “Je was alleen,” fluisterde ze met overslaande stem, “voor altijd alleen, en ik had geen idee wat ik moest doen. Ik kon niet naar je toe komen.” Hij hield haar stevig vast terwijl ze huilde.
Het was pas een paar dagen later dat ze er echt over konden praten. “Ik moet je iets vertellen,” begon ze voorzichtig op een rustige avond. Ze waren alleen in de tuin. Het gras kietelde haar enkels en het ruisen van de bloemen van Asgard vormde een kalmerend achtergrondgeluid. Ze wist dat wat ze nu ging vertellen alles kon veranderen, maar ze had geen keuze. “Ik kom vanuit een andere realiteit. Ik ben reality shifter…” Ze zag de verwarring in zijn groene ogen, maar ging door. “Ik kan tussen realiteiten reizen, en in mijn andere realiteit… daar zag ik wat er met je gebeurde. Hoe je jezelf opofferde.” Joan vertelde precies wat ze had gezien en wat dit met haar deed. Ook liet ze hem weten wie zij was in haar andere realiteit, hoe haar leven er daar uit zag.
Voor Loki, ondanks zijn ervaring met de verschillende rijken zoals Asgard en Midgard, was het een vreemd concept om te bevatten. Het idee dat zij tussen complete realiteiten kon reizen, was zelfs voor hem even wennen. Maar hij luisterde, op een manier die ze alleen van hem kende – intens.
Hij had meer moeite met het concept dan Lukas in haar andere realiteit. Lukas, die het allemaal direct accepteerde met een nuchtere “zolang ik er geen tijd met jou door verlies, vind ik het prima.” Twee zulke verschillende mannen; Lukas, die ze al kende als beste vriend voordat er meer ontstond, en Loki die ze had leren kennen in zijn cel jaren geleden… Van beiden hield ze ontzettend veel, en het was voor haar belangrijk dat zij allebei dit belangrijke deel van haar leven kenden en begrepen.
“Ergens voel ik me best vereerd dat je helemaal voor mij naar deze realiteit shift,” zei Loki uiteindelijk met die typische glinstering in zijn ogen. Joan rolde haar ogen. Just like Loki om er zo’n opmerking over te maken, om zelfs dit moment om te buigen naar zijn ego. Maar ze wist dat dit zijn manier was om te laten zien dat hij het accepteerde.
Het werd deel van wie ze samen waren. Een nieuwe realiteit die ze samen moesten leren navigeren. Ergens was het perfect, zelfs een beetje ironisch, dat het juist Loki was die dit kon begrijpen. Loki, die zelf al zo vaak tussen verschillende versies van zichzelf had moeten navigeren.
