Zes paar ogen staren haar aan. Ze friemelt aan haar armbandje en vervolgt naar haar ringen. Deze heeft ze van haar ouders voor haar 21ste verjaardag gekregen. En deze van haar vriendje een paar maanden geleden, toen ze 23 werd. Ze probeert haar been stil te houden terwijl ze de ringen een voor een omdraait. Ze voelt haar hartslag elke keer weer toenemen wanneer ze op een ring duwt. Ze staart verlangend naar het flesje water op haar stoel terwijl haar tong opzoek is naar beetjes vocht. De stilte in de zaal maakt ruimte voor de duizenden stemmetjes in haar hoofd voordat ze de docent hoort zeggen: “Klaar? Licht en actie!”
Elk beroep heeft een drempel en voor elke droom moet je hard werken maar ze was ervan overtuigd dat er een kunstdrempel bestond voor de kunstenaars onder ons. De schrijvers, dichters, zangers en dansers. Voor degene die op een podium willen staan, zalen willen laten lachen, het publiek wil inspireren. En voor acteurs. De kwetsbaarheid van een kunstenaar is wat de kunstdrempel zo hoog maakt. Je geeft de wereld een kijkje in jouw wereld. Ook al speel je een rol, je speelt deze rol met de hulpmiddelen van jouw persoonlijkheid. Doe je dit niet voluit, dan overtuig je niet en overtuig je niet dan werkt het niet. Als kunstenaar moet je je volledig durven geven wil je succesvol zijn. Ze had besloten om dit haar doel te laten zijn en haar opleiding tot juf op te zeggen, alleen was het moeilijker om over de drempel te stappen dan ze had verwacht.
Haar hart gaat nog een slag sneller slaan terwijl het woordje “actie!” in haar hoofd nagalmt. Ze laat haar ringen los en richt haar ogen op het zes paar voor haar. “Op een dag realiseerde ik me dat ze me niet langer mocht”. Begint ze de monoloog. Schurende geluiden vormen de woorden die te snel uit haar mond komen. Ze schraapt haar keel twee keer. “Nee, het zat anders.” Haar arm schiet krampachtig opzij. Haar hoofd blijft stokstijf stilstaan op haar lichaam. Ze zet een stap naar achteren en begint opnieuw. “Op een dag realiseerde ik me dat ze me niet langer mocht.” Lichte trillingen bewegen langs haar ringen door haar vingers, naar haar stem. “Nee, het zat anders.” Haar borst maakt kleine maar snelle bewegingen op en neer. Haar spieren lijken te zijn vastgelopen maar wanneer ze de derde zin bereikt, zet ze de stap terug naar voren. “Ze had al enige tijd daarvoor opgehouden ook maar iets om mij te geven.” De trillingen lijken achter te blijven en het stijve lijkt weg te ebben. “Ik dwong haar mee de kamer in.” Langzaam reageert haar lichaam op de monoloog dat ze hiervoor heeft ingestudeerd. Haar spieren smelten en haar voeten vinden de ruimte. Als vanzelfsprekend volgen haar handen en voelen ze waar ze extra kracht aan het verhaal kunnen toevoegen.
“Wil jij een actrice worden of zie je dit meer als een leuke hobby?” vroeg de docent van de Theaterschool tijdens het voorstelrondje eerder die dag. Met gefronste wenkbrauwen en ongestoorde ogen kijkt hij haar aan. Wachtend op een oprecht antwoord. Ze vroeg zich af of ze het hem en de groep studenten zou vertellen. Of ze het eindelijk aan iemand zou durven toegeven. Of ze er volledig voor zou durven gaan. Ze klemt haar armen voor haar lichaam en likt aan haar lippen om ze soepeler te maken. “Het heeft me altijd wel leuk geleken maar ik weet het nog niet zo goed”, zegt ze terwijl ze zelf naar de grond kijkt. “Ik ben hier om te ontdekken hoe het voelt, of ik het eigenlijk wel echt interessant vind. Ik wil na deze cursus pas kijken of ik dit als mijn toekomst zou kunnen zien”, loog ze.
Van kleins af aan wist ze het al. Wanneer ze naar het grote scherm kijkt, kan ze alleen maar glimlachen. Dan laat ze zich volledig onderdompelen in het verhaal en voelt ze de energie door haar lichaam gieren zoals het anders nooit doet. Het verlangen om zelf met emoties te spelen, een ander karakter aan te nemen en verschillende levens te leiden, laat haar tot leven komen. Haar eigen lichaam, expressie, stem en bewegingen; ze kunnen allemaal gebruikt worden om de meest bijzondere verhalen te vertellen. Ze wilt dat het een droom is die zal uitkomen maar heeft hem dus nog nooit aan iemand durven toegegeven. Lukte dat maar.
Wanneer de laatste woorden van de monoloog zijn uitgesproken, neemt de stilte het weer over. Ze grijpt gelijk naar haar ringen die zich weer een voor een laten omdraaien. Teruggekeerd vanuit de verzonnen wereld voelt ze haar mondhoeken licht omhoog krullen. Voorzichtig kijkt ze naar haar medestudenten. Knikkend en met hun ogen knijpend lachen ze haar motiverend toe. Het zesde paar ogen, die van de docent, ontwijkt ze. Ze is nog niet klaar om zijn blik te zien. Nog niet klaar om een mening te horen die haar droom zou kunnen verstoren. Maar ook al blijft ze zijn ongestoorde blik ontwijken, ze zal het uiteindelijk toch wel horen, want ondanks dat ze haar ogen strak op de grond gericht houdt, spitsen haar oren zich. De nieuwsgierigheid is sterker. “Je moest even inkomen, je gaat de goede richting op, maar het mag veel groter. Laat jezelf nog meer zien. Probeer het nog eens.” Het kleine glimlachje verdwijnt.
De ringen worden vervangen door het armbandje dat ze van haar beste vriendin heeft gekregen. Het breekbare gouden koortje rolt tussen haar duim en wijsvinger heen en weer. Even knijpt ze haar ogen dicht. Haar tong is nog steeds op zoek naar vocht. Ze opent haar mond maar sluit hem weer net zo snel. Laat jezelf nog meer zien? Het voelt alsof ze zich net heeft moeten uitkleden en nu naakt voor de groep staat, terwijl zes paar ogen haar mogen bekijken. Hoe kan ze nog meer laten zien? Zonder de vraag uit te spreken krijgt ze een antwoord van de docent. “Weet je wat de kunst is? Het moet onnatuurlijk voelen, om het natuurlijk over te laten komen. Als jij je daaraan kan overgeven, dan lukt dat. Dan overtuig je mij.”
Is dit niet de reden waarom ze het nooit heeft durven uitspreken? Bang dat ze afgewezen zou worden of zou falen? Bang voor de schaamte die dan zou volgen? Haar ogen schieten opzij en een vluchtig geluid schiet uit haar mond. Dacht dat ze dat nou echt? Het hoofd van de docent gaat een tikkeltje schuin staan maar zijn ogen schieten niet mee opzij. Hij blijft haar nog altijd ongestoord aankijken. De realisatie dat dit haar motivatie is om haar droom te verzwijgen, dringt binnen. Haar ogen schieten op en neer van de ene student naar de andere. Ze laat het tere armbandje los. Haar hand gaat naar haar voorhoofd en ze wrijft over haar wenkbrauwen. Het is eerder gênant om te falen als je niet eens alles gegeven hebt. Ze haalt een hand door haar haar, tilt beide voeten op voordat ze er stevig in gaat staan en dan durven eindelijk haar ogen die van de docent op te zoeken. “Ik wil een actrice worden. Dat is mijn droom.”
Het is eruit. Ook al werd er niet om gevraagd. Ze heeft het gezegd. Een gek gekriebel ontstaat in haar buik en vindt zijn weg naar boven. Er ontsnapt een lach uit haar mond en haar mondhoeken lijken niet meer naar beneden te willen gaan. Het paar ongestoorde ogen dat zich geen een keer van haar heeft afgewend laat een twinkeling zien. “Kijk, daar ben je, nu ga je mij overtuigen”, de docent glimlacht en recht zijn hoofd. “Klaar? Licht en actie!”
