Zeist

Selecteer Pagina

Wake in Zeist voor vreemdelingendetentie: ‘Er is maar één woord voor: inhumaan’

Wake in Zeist voor vreemdelingendetentie: ‘Er is maar één woord voor: inhumaan’

Rozen opgehangen door bijwoners van de wake aan het hek van detentiecentrum Zeist (Foto: Luuk de Bruijn)

Elke eerste zondag van de maand verzamelen burgers zich bij Detentiecentrum Zeist voor een wake. Afgelopen zondag was het de 235e keer dat dit gebeurde, reden hier voor: de vreemdelingendetentie van mensen zonder strafblad, waaronder ook kinderen. Met kerkliederen, muziek en een minuut stilte staan ze stil bij de vreemdelingendetentie.

Wake voor mensen zonder strafblad

De wake werd gehouden buiten het hek van het detentiecentrum in Soesterberg, op de grens met Zeist. Daar worden asielzoekers vastgehouden die uiteindelijk uitgezet moeten worden. Ze hebben geen strafblad, maar worden wel behandeld als criminelen, stelt Van de Berge. ‘En het ergste is: ook kinderen zitten hier al jarenlang vast.’

Hij verwijst naar een Nigeriaanse gezin dat recent na negen jaar in Nederland is uitgezet naar Nigeria. ‘Die kinderen gingen gewoon hier naar school, speelden voetbal en zaten op een zangschool. Ze hadden hier vrienden maar zijn zomaar uit bed gehaald door de marechaussee, zonder enige  aankondiging. Families die eventueel huisdieren hebben moeten die ook achterlaten. Dat is toch niet menselijk?’

Voor Van de Berge is dat reden genoeg om deze wakes te organiseren. ‘We willen laten zien dat dit niet kan, dat dit niet normaal is.’

36 kerken uit de regio doen mee

De wake is onderdeel van een breder initiatief in Utrecht-Oost waar 36 kerken uit de regio betrokken bij zijn. ‘Elke week brengen de 36 deelnemende kerken een bos van zo’n vijftig bloemen met groetkaarten naar het detentiecentrum,’ legt Van de Berge uit. ‘Na afloop van de wake, die door geestelijke verzorgers wordt geleid, worden de bloemen uitgedeeld aan de mensen binnen.’

Tijdens de bijeenkomst werden blaadjes uitgedeeld met kerkliederen die werden gezongen. Ongeveer twintig mensen waren aanwezig.

Politieke kwestie

De wake vond plaats kort nadat er op 26 mei een persconferentie plaatsvond over het asielbeleid door Geert Wilders. Daarin werd aangekondigd dat het asielbeleid flink aangescherpt wordt. ‘Er is één woord dat alles dekt: inhumaan,’ reageert Van de Berge. ‘Wat daar wordt voorgesteld bevestigt alleen maar waarom deze wakes nodig zijn.’

Gevolgen van uitzetting

Volgens Defence for Children, de stichting die in contact staat met het uitgezette Nigeriaanse gezin, hebben drie van de kinderen inmiddels malaria opgelopen sinds hun aankomst in Nigeria. De overheid beweert dat er financiële steun is gegeven aan het Nigeriaanse gezin, maar de stichting Defence for Children zegt dat dit niet klopt.

Jacques Roeleveld, die tijdens de wake de muziek begeleidde met een gitaar en één van de initiatiefnemers is, noemt het schrijnend: ‘We horen steeds vaker dat gezinnen na uitzetting in de problemen komen. En toch doen ze niks aan het beleid. Dan kun je niet anders dan opstaan en laten zien dat je het daar niet mee eens bent.’

Van de Berge noemt ook het voorbeeld van een ander gezin dat al bijna twaalf jaar in Nederland woont en nu in kerkasiel zit in Kampen. ‘Die kinderen zijn hier heel hun leven opgegroeid. Die spreek je dus aan op iets waar ze totaal geen invloed op hebben gehad. Dat begrijp ik gewoon echt niet.’

Oproep tot verandering

Met de maandelijkse wakes willen Van de Berge en de betrokken kerken aandacht blijven vragen voor de omstandigheden van mensen in vreemdelingendetentie. ‘Zolang dit doorgaat, gaan wij ook door. We willen een menselijk gezicht geven aan deze verhalen.’

Over de auteur

Luuk de Bruijn

Luuk de Bruijn Geboren in Rijpwetering (2004) en is na het verkrijgen van zijn HAVO en IB diploma begonnen aan de opleiding ICT, na er snel achter te komen dat dat niet voor hem weggelegd is, is hij uiteindelijk (2024) beland op de opleiding Journalistiek op de Hogeschool Utrecht. Hij spreekt vloeiend Engels en is dan ook zeer geïnteresseerd in het werken in buitenland of als correspondent. ‘Na het ontdekken van verschillende culturen en mijn passie voor reizen gevonden te hebben kan ik me niet voorstellen de rest van m’n leven in Nederland te wonen en werken.’