Audiodescriptie: Claudia is te zien in een tuin, in haar rolstoel. Ze kijkt lachend de camera in. Claudia is een vrouw met bruin haar. Ze draagt een blauw-paarse jurk, een zwarte blazer en lichtblauwe pumps. Foto: StudioByMarije

De Van Dale beschrijft een handicap als een belemmering. ‘Iemand wordt belemmerd in bepaalde dingen die hij of zij zou willen doen, maar vanwege een handicap niet (of beperkt) kan doen,’ schrijft het woordenboek. Maar die belemmering hoeft geen hindernis te zijn. Denk maar eens aan Lucille Werner, die een lichte fysieke handicap heeft, en onlangs gekozen werd bij de Tweede Kamer verkiezingen. Veel mensen met een beperking zijn geen kasplantjes, maar staan midden in het leven. We spreken drie personen die ondanks een handicap een vol leven leiden, carrières hebben, en zich tegelijkertijd inzetten voor lotgenoten. Dit keer: Claudia Koehoorn. 

Door een immuunziekte zit Claudia Koehoorn (52) in een rolstoel. Dat houdt haar echter niet tegen om in haar werk als transformatiecoach mannen en vrouwen te helpen. Ik spreek haar via Zoom, omdat ze vanwege het coronavirus zo min mogelijk mensen probeert te zien.

Je bent expert in het mannen- en vrouwenbrein. Wat houdt dat precies in? 

‘Ik ben ooit begonnen als verpleegkundige. Later heb ik Communicatie en Psychologie gestudeerd. Ik merkte in mijn werk als psycholoog dat mannen en vrouwen totaal anders omgaan met emoties. Vrouwen ervaren emoties sowieso anders, we betrekken ze bijvoorbeeld vaker op onszelf dan mannen. Mannen kunnen ook een stuk gemakkelijker hun emoties in een “laatje stoppen” en vervolgens dat laatje dichtlaten. Bij vrouwen zit er een soort springveer op dat laatje. Als we al niet lekker in ons vel zitten of last hebben van hormonen of stress, gaan die laatjes weer open. Dat betekent dan dat vrouwen die emoties weer net zo heftig gaan ervaren. Daar wilde ik mensen bij helpen en daarom heb ik me gespecialiseerd in het verschil tussen mannen- en vrouwenbreinen. Mijn grootste groep cliënten is vrouw, maar ook een aantal is man. Daarnaast doe ik relatietherapie, omdat miscommunicatie vaak de boosdoener is wanneer relaties niet lekker lopen.’

Je zit in een rolstoel. Zou je daar iets over kunnen vertellen?

‘Heel simpel gezegd: mijn linkerbeen doet het niet. Het signaal van mijn hersenen naar mijn linkerbeen komt niet door. Daardoor zak ik dus heel gemakkelijk door mijn been heen. Daarom zit ik dus in een rolstoel, maar die zie ik echt niet als een beperking, het is meer een bevrijding. Met die rolstoel kom ik overal en kan ik alles doen wat ik wil doen.’

Je bent eerder geïnterviewd door FlitterFever over reizen met een handicap. Hoe ga jij op reis met je rolstoel?

‘Het is het gemakkelijkst als mijn man Jan meegaat. Hij weet precies hoe hij mij moet helpen en tillen. Een algemene denkfout van mensen is dat mensen die in een rolstoel zitten per definitie een dwarslaesie hebben en dus niets voelen. Maar ik heb één been dat het niet doet en één been waarin ik heel veel zenuwpijn heb. Het is heel vervelend als iemand mijn been aanraakt. Mijn man weet precies hoe hij me zo moet tillen, dat het geen pijn doet. Als wij bijvoorbeeld gaan vliegen, dan laat ik me niet tillen door de hulpverleners op het vliegveld, maar altijd door mijn man. Hij helpt me dan ook met aan- en uitkleden, want ik neem niet altijd mijn hulphond Katya – die daar normaal gesproken mee helpt – mee op reis. Als we bijvoorbeeld naar Azië gaan is de reis te lang voor haar en het klimaatverschil te heftig.

Soms maak je op reis wel grappige dingen mee als je in een rolstoel zit. Zo landden we een keer in Marokko, waar je alleen met de trap het vliegtuig uit kon. Toen ben ik door vier mannen op een keukenstoel het vliegtuig uitgetild.’

Je noemde net al je hulphond Katya. Bij wat voor dingen helpt ze jou?

‘Ze helpt mij eigenlijk bij alles. Haar dag begint zodra mijn wekker gaat. Dan helpt ze me uit bed. In de badkamer geeft ze me een handdoek aan en ze helpt me met aan- en uitkleden. Ik heb heel weinig kracht in mijn handen, dus ik laat vaak dingen vallen. Die pakt zij voor me op. Ze kan ook lades en deuren openen; ze doet echt zoveel voor me.’

In onderstaande video legt Claudia uit waarom ze voor een hulphond heeft gekozen:

(Klik op instellingen of settings om ondertiteling in te schakelen)

Gaat je hulphond ook mee naar de praktijk als je afspraken met cliënten hebt? Zo ja, hoe reageren mensen daarop?

‘Ja, Katya is altijd hier. Ik waarschuw ze altijd van tevoren. Het afgelopen jaar heb ik vooral online gewerkt, dus Katya heeft nog niet zoveel cliënten gezien. Dat heeft ook met mijn eigen weerstand te maken, ik maak namelijk zelf geen antistoffen aan vanwege mijn immuunziekte en de medicijnen die ik daarvoor gebruik. Als cliënten wel naar de praktijk komen, e-mail of bel ik ze van tevoren om ze in te lichten over Katya. Mensen weten vaak wel dat je een hulphond niet mag aaien, maar veel mensen praten dan toch tegen haar en dat is eigenlijk ook niet de bedoeling.’ 

Je vertelde net dat je zelf geen antistoffen aanmaakt. Hoe heb je de coronapandemie hierdoor ervaren? 

‘Ik heb in feite anderhalf jaar onder een steen geleefd. Ik heb ook corona gehad en daardoor een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Het moeilijkste is dat ik heel weinig mensen heb gezien in al die tijd. Het is zelfs zo dat er tijdens corona een kleinkind geboren is. Over twee maanden is hij een jaar oud en ik heb hem nog maar één keer mogen zien. De rest van de familie heb ik ook alleen online gezien. Eén van onze dochters woont naast ons en zij is nog wel af en toe langsgekomen. Dat moest wel op afstand, omdat ze voor de klas staat, wat voor mij een risicofactor is.’

Liever luisteren dan lezen? Dat kan hieronder:

Klik hier voor het portret van Robert van der Vijver.

Klik hier voor het portret van Annemiek van Munster.