AMERSFOORT – Na bijna honderd jaar sluit chauffeurscafé De Tweede steeg voorgoed. Het café sluit definitief omdat er geen opvolging is voor de eigenaresse. De Tweede Steeg was voor veel Amersfoorters meer dan alleen een kop koffie drinken. En ook voor Dagmar Smink, die hier zeven jaar gewerkt heeft betekent dit het einde van een mooie periode vol vriendschappen en herinneringen.
Wat maakt het café zo bijzonder voor jou?
‘Het café voelt als een soort huiskamer waar je altijd terecht kunt. Er zijn altijd mensen te vinden die je kent en die even met je willen praten. Als je een vraag had, kon en wilde iedereen je helpen. Het was gewoon altijd gezellig, een tweede huis met warme koffie, het voelde fijn om er te zijn.’
Wat voor soort mensen kwamen hier meestal?
‘Het grootste deel van onze gasten waren chauffeurs, voor hen is het café ook bedoeld. Maar ook voormalige chauffeurs, die vaak bij De Tweede Steeg te vinden waren kwamen nog regelmatig terug. Daarnaast waren er ook veel Amersfoorters te vinden die hier een drankje kwamen doen of een hapje kwamen eten. Bijvoorbeeld oudere mensen die geen zin hadden om elke avond te koken, maar wel een gezonde maaltijd wilden. Je kon hier namelijk een bord macaroni of iets anders van het menu krijgen voor een normale prijs.’
Hoe was de sfeer in het café?
‘Het was een soort bruine kroeg. Alles was van hout en het zag er een beetje ouderwets uit, al hoewel het wel goed onderhouden is. Een houten vloer, een oude bar, echt een oud café zeg maar. Bij ons ging je geen nieuwe dingen vinden, mensen wisten altijd precies wat ze konden verwachten van De Tweede Steeg, dat maakte het gezellig.’
Wat maakte dat mensen hier lang bleven en vaak terugkwamen?
‘Ik denk dat dit grotendeels kwam door de fijne sfeer in het café, maar ook het personeel dat er werkte zorgde ervoor dat mensen bleven komen. Er stonden ook voor veel Amersfoorters bekende gezichten achter de bar. Een deel van het personeel woonde al hun hele leven in Amersfoort. Daarbij waren wij altijd in voor een praatje en stonden we met een glimlach achter de bar.’
Wat ging er in je om toen jij hoorde dat het café ging sluiten?
‘Toen de eigenaresse het aan ons vertelde, moest ik huilen. Wij wisten al wel langer dat ze geen opvolger had. Maar als het dan uiteindelijk echt definitief is, is dat toch anders. Ik werd er heel verdrietig van.’
Hoe reageerde de gasten toen ze het nieuws hoorden?
‘Het is al ongeveer een jaar geleden bekend gemaakt dat wij gingen sluiten. Hierdoor kon iedereen wennen aan het idee. Maar op de laatste avond dat we open waren, benadrukte iedereen nogmaals dat ze het café enorm gaan missen, dat zijn de reacties die mij het meest zijn bijgebleven.’
Wat ga jij zelf het meest missen?
‘Mijn collega’s, de lieve mensen die langskwamen en het eten natuurlijk. Er is zoveel wat ik ga missen, ik denk dat ik het over een tijdje pas echt ga realiseren.’
