‘Tijdens de wandeling bezoeken we vier monumentale plekken die elk hun eigen verhaal vertellen. In het Burgerweeshuis voel je de stilte van verlaten kinderen, die moesten leren overleven binnen een streng systeem. In de St. Joriskerk gaat het over macht en geloof. En bij Armen de Poth ontdek je hoe belangrijk solidariteit was, en nog steeds is. Op elke plek spelen acteurs een korte voorstelling, gebaseerd op echte levensverhalen uit Amersfoort. Geen droge geschiedenisles, maar levende emoties. Het publiek loopt niet alleen langs, het wordt meegenomen in de tijd.’
‘Wat ik mooi vind, is dat de toeschouwers zelf ook onderdeel worden van het verhaal. Je loopt in kleine groepen, met gidsen van Gilde Amersfoort en de Keijlijn. Onderweg vertellen ze over wat je ziet, maar ook over wat er niet meer is. Zoals de verdwenen huizen en de vergeten namen. Het zijn momenten van herkenning en verwondering.’
‘Toen we in mei de Erfgoedprijs van de provincie Utrecht wonnen, was dat een ontroerend moment. Niet omdat we een prijs wilden winnen, maar omdat het een erkenning was van de gedachte dat erfgoed leeft. We brengen het niet in een museumzaal, maar op straat, tussen de mensen. Geschiedenis hoort niet achter glas, ze hoort in beweging te blijven. Dat is wat we met Levende Historie willen doen: verhalen terugbrengen naar de plekken waar ze zijn ontstaan.’
‘De titel Sterke Schouders komt uit het gezegde ‘Sterke schouders dragen de zwaarste lasten’. Maar voor mij betekent het meer dan dat. Het gaat niet alleen over kracht, maar ook over verantwoordelijkheid en verbinding. Over de generaties die de stad hebben opgebouwd. Wij leven in wat zij hebben nagelaten. En door hun verhalen te blijven vertellen, dragen wij op onze beurt weer iets verder. De stad rust op mensen, niet op stenen.’
