In de ochtend staar ik naar mijn reflectie in de spiegel; een student journalist die worstelt met een knagend schuldgevoel. Elke nacht voordat ik in mijn warme bed in slaap val, gaan mijn gedachten naar de grimmige realiteit elders op de wereld waar kinderen worden verscheurd door de verschrikkingen van oorlog. Terwijl ik over iets heel anders wil dromen.

Rechten afbeelding: Pepijn van der Putten

Nog nooit eerder voelde ik mij zo machteloos als mens én journalist. Het houdt mij dagelijks wakker dat ik zoveel conflicten tegelijk zie escaleren en dat ik daar als eenling weinig aan kan doen. Ik voel de verleiding om weg te kijken, mij af te sluiten voor al dat lijden en mezelf wijs te maken dat het niet gezond is om constant geconfronteerd te worden met de gruwelijkheden die voortdurend mijn Instagram vullen. Maar mijn geweten laat mij niet los. Ik kan niet accepteren dat dit de wereld is waarin wij leven, waarin onschuldige levens dagelijks verloren gaan door geweld en ongelijkheid.

Deze keiharde realiteit brengt mij bij mijn droom; een droom die eenvoudig is, maar ook groots en naïef: Ik verlang namelijk naar een wereld zonder grenzen, zonder oorlogen, zonder honger. Een wereld waarin elk individu wordt gerespecteerd, waar vrede en gelijkheid heersen. Ik fantaseer over een wereld waarin we gezamenlijk de planeet redden, waarin we elkaar werkelijk zien, ondersteunen en inspireren om het beste in onszelf naar boven te halen. Kan deze droom werkelijkheid worden? En welke rol speel ik daarin?

Soms vlucht ik terug in de tijd, dat ik als middelbare scholier op mijn gemakje onderzoek deed naar het Israël-Palestina-conflict, in een poging mijn gebrek aan echte actie te rechtvaardigen. Maar dat past niet meer in mijn nieuwe rol als journalist. Steeds vaker denk en voel ik dat ik meer moet doen dan alleen zo neutraal mogelijk observeren en verslag doen vanaf een afstand.

Daarom ben ik voortdurend op zoek naar verhalen van mensen die anderen inspireren en laten zien dat er wel degelijk een andere wereld mogelijk is. In mijn journalistieke carrière wil ik vooral speuren naar lichtpuntjes in de duisternis, terwijl ik tegelijkertijd de gruwelijkheden van de wereld aan het licht breng. Misschien geen lichtpuntjes in de actuele oorlogen, maar wel in andere conflicten of misstanden. Deze lichtpuntjes houden mij op de weg, wakker en gemotiveerd, zowel als journalist en als mens. Of zoals Desmond Tutu dat mooi zegt: “Hope is being able to see that there is light despite all of the darkness.”

Dus kijk ik voortaan elke ochtend met vastberaden blik in de spiegel met het voornemen om ook die dag weer dat lichtpuntje te zoeken dat bijdraagt aan een wereld van vrede en gelijkheid.