‘Op de middelbare school hoorde ik er nooit helemaal bij. Daardoor heb ik geleerd om op mezelf te vertrouwen,’ vertelt Stefan via Teams. Hij stroopt zijn mouw op en brengt zijn arm dichter naar de camera van zijn laptop. ‘Om die trots vast te leggen, heb ik op mijn zeventiende mijn eerste tattoo laten zetten,’ zegt hij, wijzend naar een pauw. Het is een vrij schattig ontwerp tussen de meer ruige tattoos die er later omheen zijn gezet.  

Nu, vijf jaar later, is Stefan gestopt met het tellen van zijn tattoos. ‘Het liefst wil ik er ook nog één op m’n gezicht; een muzieknootje vlak onder m’n oog.’ Zijn moeder en vriendin weerhouden hem hier echter nog van. De afspraak luidt: zodra je een stabiele carrière hebt, kunnen we het er nog eens over hebben. 

De keerzijde van tatoeages
Die afspraak vindt Stefan niet vreemd, want zulke opvallende tattoos leveren reacties op. ‘Sinds ik tatoeages heb, weet ik hoe het is om gediscrimineerd te worden,’ vertelt hij. ‘Het begint ’s ochtends al, wanneer ik de bus instap naar school. Vooral ouderen houden dan hun tasje dichterbij, of gaan liever staan dan naast mij zitten.’ Het intimiderende beeld dat mensen van hem hebben, noemt Stefan ‘pure bluf’. ‘Ik ben allesbehalve een vechtersbaas. Ik ben juist een heel zachtaardige en lieve jongen.’ Toch begrijpt hij waar het stereotype vandaan komt. ‘Mensen weten gewoon niet beter.’ 

Politiek verslaggever of tattoos? 
Toen Stefan begon met het zetten van tattoos was hij zich bewust van de consequenties, ook voor zijn journalistieke carrière. ‘Politiek heeft altijd mijn interesse gehad; ik wilde daar graag iets mee doen in de journalistiek.’ Maar kun je politiek verslaggever worden met zo’n opvallend uiterlijk en de bijbehorende vooroordelen? Moeilijk, denkt Stefan. En zo stond hij in zijn eerste jaar voor een dilemma: politiek verslaggever worden of verder met tattoos? ‘Zoals je ziet, heb ik voor het tweede gekozen.’ 

Maar voor Stefan gaat het verder dan zijn uiterlijk. ‘Ik wil niet werken op een plek waar ik niet mezelf kan zijn, waar bepaalde mensen niet worden geaccepteerd.’ 

Inkt opent deuren 
Voor nu kiest Stefan een ander journalistiek pad: de muziekjournalistiek. Met zijn stage bij 101Barz van BNNVARA heeft hij al een flink stuk van dat pad bewandeld. 101Barz is het grootste hiphop-platform van Nederland. ‘Je zou kunnen stellen dat mijn tattoos me hebben geholpen bij het krijgen van deze stage. Een positief vooroordeel dat mensen over mij hebben, is dat ik creatief ben. En dat was precies waar ze naar op zoek waren.’ 

De zachte kant van tattoos 
Stefan hoopt met zijn verhaal het stereotype rond tatoeages te doorbreken. ‘Mensen met tatoeages zijn juist de meest lieve mensen die ik ken. Ze weten hoe het is om anders te zijn en kijken met een open blik naar de wereld. Nu ik weet hoe het voelt om anders behandeld te worden, zou ik dat nooit doen bij iemand anders. Ik ben minder bevooroordeeld.’ 

Mocht Stefan in de toekomst toch nog politiek verslaggever willen worden, zou hij die kans niet laten liggen. ‘Misschien hebben ze juist wel iemand zoals ik nodig in Den Haag. Om vooroordelen weg te nemen en het tegendeel te bewijzen.’